Happy 2013

Griepje en Roodvonkje wensen iedereen een happy newyear!

Pien ook ziek?!

Gisteren rond bedtijd heeft Pien een beetje verhoging, maar om 3 uur vannacht weet ik het zeker dat het  mis is. 40 graden koorts, keelpijn, oorpijn en de hele shit. Stiekem hoop ik dat het ook op Piens stembanden slaat, want dat oeverloze geklets is erg vermoeiend in de nacht (overdag trouwens ook;-). Waar andere kinderen met 40 graden koorts en een zetpilletje toch wel behoefte hebben aan een slaapje, is Pien klaar wakker en praat maar door. Een nieuwe lange dag is begonnen. En dan te bedenken dat we vandaag vrienden op bezoek zouden krijgen. Dat feest gaat niet door. Net terug van de dok en Pien heeft (nog) geen roodvonk gelukkig, wel een zware griep met lichte oorontsteking. Da’s weer een meevaller. Nu gaan we alles inzetten om onze crew fit te krijgen voor oud & nieuw in het immer bruisende Haaksbergen. Laat 2012 snel voorbij zijn, please!!!

Menthol Poedersuiker

Gisteravond liggen we na alle spuugsessies met zieke Lot met een schone pyjama in een fris bedje. Het lichaam van Lot lijkt op een aardbei, want ze zit onder de rode vlekken. Het jeukt ontzettend. Ik moet haar kriebelen, maar niets helpt. Ik kon me die jeuk van de vorige roodvonk episode niet herinneren, maar vind een bus mentholpoeder, dus waarschijnlijk heb ik dat weggeblokt. Enfin, Lot op een kruk in de badkamer en poederen maar. Snoepkont Lot is helemaal in haar nopjes: “Oh mam, lekker, poedersuiker!!!” Ik kan nog net voorkomen dat ze er een hapje van neemt… Dat poeder heeft een onweerstaanbaar effect en Lot poedert vrolijk mee. De badkamer ziet eruit alsof er een sneeuwstorm is geweest en Lot ligt alweer in ons bed luid klagend over de jeuk. Ok, veel werk, weinig resultaat. What’s new. Rond een uur of 22:30 valt onze schatje eindelijk in slaap. En vanaf die tijd telkens wakker om te spugen, maar om 4 uur is het echt raak. Lot gilt het uit van de jeuk en weet niet meer waar ze het zoeken moet. Arme ziel. Als laatste wanhooppoging laat ik het bad vollopen en Lot klaart weer op. Na een half uur pluk ik haar met frisse tegenzin uit bad om  ons bibberende meisje snel af te drogen en op te warmen. Lot is klaarwakker. Ach het is 4:30 uur, pluk de dag. Pien is al snel van de partij en is hyper en heeft last van aandachttekort. Zijn dit de voortekenen van een nieuw ziektegeval? 

Roodvonk rules again

Het is 5:30 uur en Pien ploft in ons bed. Ze begint op luid volume een heel vrolijk verhaal over zeemeerminnen. Ik vertel Pien dat het midden in de nacht is, dat ze gisteren om 22 uur is gaan slapen en nu verder moet slapen. Dikke tranen, want madame wil graag NU een zeemeermin dvd bekijken. Ja daaaag! En dan komt Lot aangerend: “Ik moet spugen, ik moet spugen.” Ik spring uit bed en ren mee naar de wc. Pien staat er met haar neus boven op en kletst maar door over die fokking zeemeerminnen. Ik maak Pien duidelijk dat haar zusje ziek is en dit echt niet het moment is. Lot doet er nog een schepje bovenop: “Pien, je moet nu echt stil zijn en naar je bed gaan, want ik ben ziek hoor!” Met de belofte dat ik Pien zo een warm melkje breng gaat ze haar bed weer in. En zodra Lot stabiel is sta ik met mijn blote voetjes op de koude keukenvloer een melkje te maken. En wonder boven wonder slapen de meisjes nog wat verder. Zelf ben ik klaar wakker en als ik net weer in doezel hoor ik de meisjes. Oef,  de dag is echt begonnen.  

Lot komt weer wat tot leven na een zetpilletje en Pien is superdruk, tot grote irritatie van haar zus. We gaan aankleden en ik zie rode vlekjes in de nek, op de rug en buik van Lot. Oh no, not again. Dit lijkt verdacht veel op Roodvonk. Dit heeft Lot een jaar geleden ook gehad en dat is echt geen pretje. Vanavond gaan we wel weer naar de dokter, eerst naar de tandarts. Even kijken of haar voortandjes na die val het nieuwe jaar zullen halen. Pien en Lot hebben elkaar de hele ochtend zitten irriteren, maar bij het afscheid nemen vallen ze elkaar in de armen, knuffelen en kussen elkaar, alsof Lot gaat emigreren. Pien zegt: “Tot straks Lot, ik ga je missen!”

Het eerste officiële tandarts bezoek loopt gesmeerd. Lot ziet het als een gezellig uitje en vindt die stoel erg lekker liggen. Als de tandarts vertelt dat het er goed uit ziet en we over drie weken nog een foto zullen maken is het natuurlijk de bedoeling dat Lot uit de stoel komt. Maar nee hoor mevrouwtje ligt met een big smile een potje te relaxen en is niet van plan op te staan. De assistente vraagt of ze wil blijven en komen helpen? Lot ziet het al helemaal zitten, dus til ik haar maar uit de stoel en draag haar het pand uit.

Na het avondeten gaan we naar de dokter en jawel onze vermoeden wordt bevestigd: Roodvonk! Direct door naar de apotheek voor een kuurtje antibiotica, dan is het besmettingsgevaar binnen 48 uur geweken. 

Lot heeft de hele dag nog niets gegeten, maar heeft nu zin in tomatensoep. Tuurlijk zetten we dat op tafel en ze smult. Meteen het medicijntje er achteraan en richting bed. De koorts is flink opgelopen, tijd voor een zetpilletje. Lot is zo boos van die zetpil dat ze moet spugen. Ik pluk haar uit ons bed en ren naar de badkamer, maar helaas hebben we het niet gered. Er loopt een spoor tomatensoep van ons bed naar de badkamer en zowel Lot als ik kunnen wel een verschoning gebruiken. Deja-vu. Roodvonk rules again. 

X-mas kater

Na alle festiviteiten vieren we tweede kerstdag lekker met zijn viertjes. Even rustig opstarten en dan op naar de schaatsbaan. Ongelofelijk hoe die twee kabouters over de baan sjezen op hun hockeyschaatsen. Na afloop een frietje en weer naar ons warme huisje. Want inmiddels valt de regen weer met bakken uit de hemel.

Ons Lot is al dagen een beetje mopperig, dus ik had het kunnen weten. Even tempen en jahoor bijna 39 graden koorts. Zetpilletje erin en lekker bij mams in het grote bed. Ze voelt zich echt beroerd en heeft best reden om te zeuren, maar wat een tsunami aan gezeik ik om mijn oren heb gekregen in korte tijd is onbeschrijfelijk. Een korte samenvatting: “Ik heb koorts, omdat jij het bad te heet hebt gemaakt, ik moet spugen, omdat je me teveel rijst hebt gegeven. Ik heb hoofdpijn, buikpijn, ik ben ziek. Ik kan niet slapen, want het is te donker/te licht, de tv staat te hard. Mam, mijn ogen gaan echt niet dicht hoor. Ik heb jeuk, wil je mijn rug even krabbelen? Hoger, lager, harder, zachter, links, rechts. Oh mam, het jeukt nog steeds. Ik wil nooit meer een zetpilletje. Oh mam, kan je de juf even een mailtje sturen en vertellen dat ik ziek ben? Kan je ook de mama van J en E bellen dat ik ziek ben en vertellen dat ik nu echt niet kan rennen? Je moet echt alle oma’s en opa’s bellen en vertellen dat ik ziek ben. Oh mam, ik vind het echt niet meer leuk hoor." En als ze even niets meer kon bedenken begon deze riedel weer opnieuw, uiteraard met een kreunend en steunend zielig piepstemmetje. Tuurlijk valt het allemaal niet mee, maar JEZUS wat was ik blij dat ons zielepietje na anderhalf eindelijk in slaap viel. En om even af te kunnen reageren belde ik mijn mam. Na 10 minuten wordt ons gesprek ruw onderbroken door een fikse hoestbui van Lot. Gelukkig bleef haar avondeten binnenboord en kreeg madame meteen babbels en moest natuurlijk met oma spreken. Shit die zetpil is gaan werken. En Lot kletst de oren van oma’s hoofd: “Ja ons hondje Lief is een beetje ziek, want hij heeft zo’n drukke dag gehad… En ja,  ik ben ook ziek, omdat mama zo’n heet bad heeft gemaakt, etc.” Als ik het gesprek met oma probeer af te ronden staat Lot op het bed te springen. Als ik haar tot kalmte maan, gaat ze de ‘zieke’ hond verzorgen. Hij krijgt een gezellig roze dekentje omgewikkeld, maar is daar niet zo happy mee. Ze onderzoekt de hond verder grondig en gilt: “Oh mam, hij heeft een splinter!!!!” Nee schat, dat is zijn tepel. Het is inmiddels 22:30 uur en ik ben er wel klaar mee. Na een half uurtje houdt het gesputter op en slaapt mevrouwtje. Pfff.

Party-crash

Eindelijk zijn we in Eindhoven en de meisjes zijn topfit na hun powerslaapje in de auto. Pien  steelt de show in haar zeemeerminnen-outfit en Lot is omgetoverd in een roze elfje inclusief vleugels. In no-time eten ze alle chocolade decoraties van de prachtig gedekte tafels. Al die choco heeft een romantisch effect, want samen lopen ze op elke gast af en zeggen: “We hebben een verrassing voor je!! En voordat iemand kan reageren krijgen ze dikke knuffels en kusjes. Ze zijn door het dolle heen en vliegen door het huis. Ik hoor ze roepen: “Poessie, poesie!!” En de dames rennen door de kamer in een wilde achtervolging achter de kat aan. Tussendoor geven ze wat dansshows of springen van de ene bank op de andere. Opa J dacht even rustig op de bank te zitten, maar helaas… Dan is het tijd om aan tafel te gaan en de meisjes hebben voor elkaar dat ze beiden naast tante A. zitten. Na het voorgerecht is het weer tijd voor een dansje in de keuken. En dan gaat het mis. Lotje valt met haar mondje op de stenen vloer. Het is een bloody mess. Tand door haar lip en een nadere inspectie laat zien dat haar voortanden ook een flinke klap hebben gekregen. Ojee. Gelukkig heeft tante A een tandarts in de straat wonen, waar we meteen even langs kunnen. Lot die in potentie erg dramatisch kan doen, is zeer relaxed. De tandarts zet haar op de keukentafel en doet een snelle inspectie. Zijn vrouw, eveneens tandarts, kijkt snel in haar mondje en zegt droog: “Ja, dat worden zwarte tandjes…” Dat klinkt niet goed. Haar man is iets genuanceerder en zegt dat het even afwachten is en duwt de ietwat naar binnengeschoven tandjes weer terug en adviseert ons volgende week nog even onze eigen tandarts te bezoeken. En omdat Lot zo lief heeft meegewerkt krijgt ze van de tandarts een bakje ijs. Lot kikkert meteen op en we spoeden ons terug naar het kerstdiner en Lotje loopt direct op Pien af en deelt mee: “Ik heb van de orendokter een ijsje gekregen!!!” Pien meteen over de zeik, want zij wil ook ijs. Gelukkig is iedereen net klaar met het heerlijke hoofdgerecht en regelt tante A meteen een grand dessert voor de dames, die dat volgens lekker in het grote bed van hun tante verorberen onder het genot van een smurfenfilmpje.  

Ogendokter

Eindelijk is de grote dag aangebroken. Vanavond is het feest bij tante A in Eindhoven. Maar voor het zover is eerst nog naar school. Pien is al voor de wekker wakker en begint meteen te tetteren. Belangrijkste onderwerp is dat ik niet haar zeemeerminnenpak mag vergeten, want dat wil ze aan op het feestje. Nadat ik haar zo’n 100x verzekerd en beloofd heb dat ik het mee zal nemen kan mevrouwtje ontspannen en gaat lekker rolschaatsen. Ons Lot is niet wakker te krijgen. Zelfs Pien krijgt het met haar zachte stemmetje en vele kusjes niet voor elkaar. Dus ik til een slapende Lot naar beneden en parkeer haar bij manlief op schoot, waar ze heerlijk verder snurkt. Ondertussen hijs ik Lot in haar uniform en begint ze langzaam tot leven te komen. We gooien er een snel ontbijtje in en Lot is eindelijk wakker. We racen naar school en de meisjes kletsen het honderd uit over het feestje vanavond. Uiteraard vertel ik nog dat er voor Pien nog een bezoekje aan de ogendokter in Antwerpen in de planning staat.

Ogendokter
Ruim driekwartier moet Pien ogentestjes doen. Hier komt haar ambitieuze en fanatieke karakter goed van pas, want ze is in opperste concentratie haar stinkende best aan het doen. Al haar inspanningen ten spijt komt de dokter met minder leuk nieuws. Waar ze eerder sprak over een latent lui oog, vallen nu termen als ‘afwijking in oogspier’ en mogelijk ‘opereren’. Wat? Dat hoor ik voor het eerst! Hoe waarschijnlijk is dat? De dokter spreekt over 50% kans op operatie en verzacht dit met kleine routine ingreep. Maar dan zegt ze iets waar ik van opklaar: “Het heeft vooral met de wilskracht van uw dochter te maken, is zij bereid moeite te doen om haar ogen goed te focussen…” Ok, dat zit wel goed met ons power Pientje…. Op naar het feessie! 

IJspret

Eindelijk gaan we de schaatsen uitproberen die de meisjes van de Sint hebben gekregen. Geen dubbele ijzers, maar 'echte mensen' schaatsen. Lot en Pientje Ritsma gaan als een speer. Uiteraard is schaatscoach papa mee op de baan. Grappig gezicht die kleine meisjes tussen al die lange benen.

Briljante bril-theorie

Pien had gisteren weer een fantastische theorie:
“Oma kan heel goed zien als ze slaapt, want ze doet haar bril af als ze naar bed gaat.”

Op de kast

Het is een uur of negen ’s-avonds en de meisjes zijn stil. Op dit tijdstip zou je verwachten dat ze dan lekker in hun bedje liggen te slapen. Natuurlijk niet! De kamer van Lot is leeg. Snel naar de kamer van Pien. Het eerste wat ik zie is een enorme berg knuffels. Lagen die niet op de kast van Pien? En waar zijn de meisjes? Wat? Op de kast. Waarom? “Ja mam, we wilden even op de kast klimmen, maar die knuffels lagen een beetje in de weg…  En wil je ons even van de kast helpen, want dat lukt niet…?!” Ok, het weekend is begonnen….what’s next?!

Zieke Pien

Kreeg op maandagochtend een berichtje van mijn moeder dat het wel erg stil in huis was zo zonder de meisjes. Nou mams, hier niet hoor, want Pien is ziek. Gisterenavond koorts en heel erg verkouden. Afgelopen nacht wel vijf keer wakker geworden en ontzettend kwaad dat haar neus verstopt is. Uiteraard zetpil en neusspray in de aanslag, maar dat laatste was lastig. Natuurlijk doet de houtgreep wonderen, maar tijdens de sessie om 4 uur had ik even de puf er niet voor en in een moment van zwakte zei ik met mijn slome kop: “Ok, dan doen we 1 neusgat, kies maar welke…” Stom, had ik nooit moeten doen. Pien kan moeilijk kiezen, dus: “Ok mam, ik weet het bijna, ik denk aan deze kant, nee toch niet, doe maar de andere kant, ohnee nog even nadenken, eeeuuuhh, toch maar deze…” Na mijn dreiging met de houtgreep was de keuze gelukkig snel gemaakt.  

En dan is het al rap ochtend. Pien heeft geen koorts en wil natuurlijk naar school, maar dat is geen optie. Want we willen dat ze topfit is voor de grootouderdag op woensdag. Drama. Ik leg Pien met een dekentje voor de kinder-tv en probeer wat huishoudelijke dingen te doen. Kansloos. Pien blijft binnen een straal van 1 meter rond mij cirkelen. Dan stel ik voor samen zeemeerminnen kleurplaten op de computer uit te zoeken. Dat betekent dat ze weer wil kiezen, maar na een half uur hebben we zes zorgvuldig geselecteerde zeemeerminnen en elfjes. Daar is ze wel even zoet mee zou je denken. Kan ik mooi even stofzuigen. NOT. Om de meter drukt Pien de stofzuiger uit en zegt: “Mam, ik moet je iets vertellen…” Na 10 onderbrekingen geef ik het op en ga samen met Pien kleuren. Pien wil graag binnen de lijntjes kleuren, maar dat lukt nog niet altijd. Normaal gesproken mag niemand Pien helpen, want ze kan alles zelf, maar vandaag vraagt ze expliciet om hulp. Dus we gaan er uitgebreid voor zitten. Op haar verzoek knip ik een elfje en een zeemeermin uit, dan zie je namelijk niet meer waar je buiten de lijntjes bent gegaan. En Pien is helemaal happy en een half uurtje zoet. Want ze voert goede gesprekken met haar nieuwe vriendinnen elf en meermin: “Oh zeemeermin, wat fijn dat je er bent, heb je zolang in de computer moeten wonen…!?”

Als Lot van school gehaald moet worden, staat Pien al in de startblokken om mee te gaan. En waarom niet, we halen Lot op en zij vertelt natuurlijk over haar leuke dag op school. De grote kindjes hebben verhaaltjes voorgelezen. Pien meteen upset: “Ik wou ook naar school en ik zei toch dat ik naar school wou!” Boosheid en huilbuien wisselen elkaar af. Dan werp ik in de strijd dat Pien toch wel heel mooi gekleurd heeft en dat ze die kunstwerken maar snel aan Lot moet laten zien. Dat werkt, want de dames gaan lekker samen kleuren en mams mag lekker knippen.  Happy end.

Oma wakker worden!

Afgelopen vrijdag na school hebben we de meisjes naar opa en oma in Den Haag gebracht voor een logeerpartijtje. Voor ons de handen vrij om onze boot winterklaar te maken. Natuurlijk twee superblije vrouwtjes. Bij aankomst in Den Haag schuiven ze zoals altijd direct aan de kindertafel om de nodige kunstwerken te maken.
Uiteraard brengt oma dagelijks verslag uit over de logeerpartij. Om te beginnen wordt opa uit zijn bed gezet, want de meisjes slapen bij oma. Volgens vast ritueel gaat oma mee naar bed en doet haar pyjama aan. Pien is meestal vrij snel in slaap, maar Lot is ook bij oma een lastige slaper. Haar oeverloze kletsverhalen maken oma overigens wel erg slaperig. Zo moest Lot oma wakker schudden: “Oma, wakker worden je maakt zo’n gek geluid….” Maar oma kreeg meer voor haar kiezen. Ze dacht, ik doe een oud truitje aan, want met die wild schilderende meisjes en tomatensoep op het menu is dat misschien wel verstandig. De reactie van Pien en Lot: “Oma, wat heb je nu toch aangetrokken?! Dat kan niet hoor, zo heb je een hele dikke buik!” Ok, truitje in de vuilnisbak. Ach het is weleens erger geweest, mijn mams had eens een blouse aan en de meisjes vroegen zich toen af of oma naar bed ging. Waarom? “Omdat je je pyjama aan hebt.” Verder zijn de meisjes nog op visite geweest bij hun neef en nichtjes om samen naar de intocht van Sint op TV te kijken. Geen succes, want Pien en Lot vonden die Sint niet boeiend, maar hebben wel lekker zoet zitten kleuren. Los van dit alles hebben de grootouders en kids een heerlijk weekend gehad en wij ook. 

Bliksem in mijn billen

We hebben de meisjes in bed gelegd en in no-time staan ze alweer voor onze neus. Ik loop met ze terug naar slaapkamer en vraag, waarom ze uit bed zijn. Pien: “Ja maar mam, ik kan niet slapen, want ik heb bliksem in mijn billen….” Na die dikke drol van vanmiddag kan ik me niet het niet voorstellen dat ze moet poepen. Ze liet me heel trots haar drol zien: “Kijk eens mam, ik het de T van Th gepoept. Bel snel zijn mama om het te vertellen!!!” Tuurlijk schat. Voor de zekerheid vraag ik toch maar of ze misschien een poepje moet doen? “Nee hoor, ik heb gewoon bliksem in mijn billen” En Lot vraagt geïnteresseerd: “Oh Pien, heb je die bliksem misschien ingeslikt?” Volgens Pien is die bliksem er gewoon ingekropen, maar ze twijfelt of het misschien toch geen donder is. En Lot vraagt door: “Ja maar Pien heb je nu de donder of de bliksem ingeslikt, of misschien wel allebei?” Het is inmiddels 21 uur en als het aan de meisjes ligt kunnen ze hier nog eindeloos over door bomen, maar ik deel mee dat ze als de bliksem naar bed moeten gaan om te slapen. En zowaar om 21:30 uur is de storm gaan liggen. 

Wat?

Vanmiddag ben ik met Pien naar de oorarts geweest. Eigenlijk was het bezoekje vooral bedoeld om haar neusgaatje te controleren. Dat is wat kleiner en beschadigd, omdat het nogal wat te lijden heeft gehad van de langdurige beademing toen ze ziek was. Maar omdat ons Pien slecht luistert en tig keer per dag op alles wat je zegt standaard “Wat?” antwoordt, leek het ons tijd haar oren te testen. En elk artsenbezoekje begint natuurlijk in de wachtzaal. Het is stampvol en er heerst een serene rust, totdat wij plaats nemen. Zoals gebruikelijk kletst Pien vijf kwartier in een uur op hoog volume. Toch krijg ik haar zover de volumeknop wat lager te draaien. Neemt niet weg dat Pien nog steeds goed verstaanbaar is voor iedereen. En als ik wat lachjes zie verschijnen weet ik het zeker. Pien loopt namelijk ernstig te verkondigen dat ze fantastisch goed Engels spreekt en gooit er een paar volzinnen uit. Uiteraard wil ze nog wat woordjes leren en vraagt mij om de vertaling. Een tas is een ‘bag’. Maar Pien maakt duidelijk dat dat toch echt niet klopt. Een tas is een ‘tes’. En dat gaat zo een half uurtje door. Dan hoor ik gelukkig haar naam roepen. Ik vertel heel eerlijk aan de dokter dat ik twijfel of ze slecht hoort of gewoon Oost-Indisch doof is.  Ik vul het verhaal aan dat ik thuis vergelijkingsmateriaal heb in de vorm van een tweelingzus die alles hoort, zelfs als ze slaapt. Er wordt flink wat oorsmeer uit haar oortjes gehaald en dan op naar de cabine voor de gehoortest. Als Pien een piep hoort mag ze met een hamertje tikken. Ik hoor een continue getimmer uit de cabine komen en attendeer de assistente dat dit wellicht niet helemaal betrouwbaar is, omdat Pien dol is op timmeren. Poging twee: De assistente vraagt vervolgens of Pien ‘ja’ wil zeggen als ze wat hoort. Vervolgens zegt Pien helemaal niets meer. Tijdens poging 3 vraagt de assistente rechtstreeks of Pien wat hoort en ze zegt telkens ‘ja’. Ook als er niets aan het piepen is. Kansloos. De orendokter komt met geruststellende woorden dat het ook best lastig is op deze leeftijd een betrouwbare test af te nemen en stapt over op een simpele methode. Ze houdt een blaadje voor haar mond en fluistert een aantal vragen. Dat gaat nagenoeg vlekkeloos. Met dit goede nieuws keren we snel huiswaarts. Onderweg complimenteer ik Pien dat ze goed heeft meegewerkt en zich netjes heeft gedragen. En wat is haar reactie?:  ‘WAT?’  

Ik kan geen man vinden

Als ik samen met Lot in ons bed lig, is dat voor haar een mooi moment om even rustig de agenda door te nemen, maar vooral ook om haar zorgen en ideeën voor de toekomst te bespreken. Gisteren liet ze het al even vallen: “Ik kan geen leuke man vinden….” Wat? Versta ik dit goed? Ja dus. Het is natuurlijk erg komisch om dat uit de mond van een vierjarige te horen. Maar niet iets waar ze slapeloze nachten over moet hebben, want die hebben we al genoeg. Dus ik noem snel wat namen van leuke jongens uit de klas. Foute move, want Lot reageert fel: “Er zit dus echt geen een leuke jongen op school…” Daarom snel wat namen genoemd van zonen uit onze vriendenkring en Lotje fleurt weer op en kletst vrolijk verder over voor wie ze welke tekening gaat maken. Even later ligt ze met haar ogen dicht bijna en dromenland en fluistert haar laatste woorden voor het slapen gaan: “Ik denk dat ik met Th ga trouwen….” Prima schat. Nu komt Th dit weekend logeren, dus ik heb zijn moeder maar even gewaarschuwd, voordat Lot haar huwelijksplannen bekend maakt aan hun puberende zoon van 12 jaar.

Waarschijnlijk was Lot haar aanstaande echtgenoot vandaag alweer vergeten, want ze ligt een beetje knorrig naast me in bed: “Ja maar mam, ik kan dus echt geen leuke man vinden. En met papa kan ik ook al niet trouwen.” Ik wist het al, maar ik vraag quasi nonchalant of ze liever met paps wil trouwen. En Lot zucht diep: “Ja, maar die is al getrouwd.”  Terwijl ze verder aan het mopperen is laat ik luchtig de naam van Th vallen. En Lot is zichtbaar opgelucht, maar niet voor lang, want de volgende problemen doemen op: “Kan ik dan wel bij jullie blijven wonen, ik wil echt bij jullie blijven, kan ik dan wel in jullie bedje blijven slapen, en als ik dan groei pas ik dan nog wel in jullie bed, etc?” Natuurlijk wil ik niet dat ze met zorgen gaat slapen, dus ik stel haar gerust dat ze altijd bij ons mag blijven, zolang ze maar wil.  

Juf aan de telefoon

De juf belt op. Dan schrik je toch even. Maar niets aan de hand. Ze informeerde ons over de komende ouderavond en omdat we een tweeling hebben mogen we twee tijdvakken blokken in de digitale agenda. Ook vraagt ze of ik op de grootouderdag een handje wil helpen. Tuurlijk. Tevens een goed moment om te vertellen dat we met maarliefst drie opa’s en en drie oma’s zullen komen. Juf is blij dat te horen, want dan zorgt ze ervoor dat de meisjes drie kunstwerkjes zullen maken en  voegt daar lachend aan toe dat dat voor Pien en Lotje geen probleem mag zijn. Ik had al eerder vernomen dat ze alle klasrecords verbreken als het gaat om de productie van aantallen kunst -en knutselwerken. Ik kan het alleen maar beamen en vertel dat het thuis niet anders is en dat er vanaf 7 uur ’s ochtends al druk wordt getekend en dat het na school vrolijk verder gaat. En, altijd leuk om te horen dat de juf ons Pien en Lot zo’n aangenaam gezelschap vindt, dat ze de hele dag lachen en veel vertellen. Zo vond juf het erg grappig dat de meisjes op een dag enthousiast vertelden dat de havenmeester jarig was. Ik twijfel of ik zal vertellen dat Pien gisteren erg verdrietig uit school kwam. Ze had een paarse appel gekleurd, maar de juf had haar gezegd dat dat niet de afspraak was. De appel moest groen of rood zijn. Pien jammert dat ze paars zo mooi vindt. Thuis krijgt ze alle vrijheid haar onnavolgbare expressieve kunsten te etaleren en wij vinden alles prachtig. Lotjes commentaar wordt ingedamd en we vertellen dat iedereen zijn eigen stijl heeft. Gisteren heeft Pien nog een tekening gemaakt van het minuscule schaafwondje op haar knie. In Piens ogen is het schijnbaar een enorme kwetsuur, want haar tekening lijkt meer op een oorlogsgebied. Maar uniek is het wel. Blijkbaar zijn ze daar op school wat minder van gecharmeerd. 

Ach, we wachten de ouderavond af en ik ben benieuwd wat de meisejs op school nog meer rondbazuinen. Gezien het vrolijke en luchtige gesprek met de juf krijg ik niet de indruk dat we ons ergens zorgen over moeten maken. Word vervolg....

Coupe hopeloos

Het is zaterdagmiddag en we gaan met de meisjes even snel een boodschapje doen in het winkelcentrum. Dat loopt even anders, want er staat een groot, geel en niet te missen springkussen in het kader van een of ander feestweekend. Pien en Lot zijn door het dolle heen. Dus schoenen uit en gaan met die banaan. Snel oma L en opa J gebeld om een borrel te drinken op het terras. De meisjes pendelen op hun kousenvoetjes tussen het terras, springkussen en de suikerspinkraam. Ze krijgen lolly’s van lieve dames en maken praatjes met iedereen die ze tegenkomen. En dan vertelt de dame van de kapsalon dat er ook een grabbelton is ‘for girls only.’ En even later komen de girls met hun gegrabbelde cadeautjes: enorme oorbellen, ringen en kettingen. Alles moet om en aan. Als twee wandelende kerstbomen lopen ze trots door het winkelcentrum. En het zat er aan te komen, ons Lot wil gaatjes in haar oren. En wel nu! We proberen het uit haar hoofd te praten. Zelfs oma showt haar oren zonder gaatjes, maar mevrouwtje is niet op andere gedachten te brengen. Thuis gaat de discussie onverminderd voort. We zijn inmiddels boven en druk in de weer met Pien, die in de knoop zit met haar nieuwe ketting. En opeens valt het me op dat Lot zo stil is. Ik gluur in de badkamer en daar zit madame rustig op een krukje haar haar te knippen met een nagelschaartje. Holy shit! Wat doe je nu!?  “Ik heb mijn haar wat korter gemaakt, want het was wel erg lang hoor.” Ik probeer op rustige wijze duidelijk te maken dat dit toch echt niet de bedoeling is en dat er ook kappers zijn. Lot hoort het aan, maar is gewoon erg content met haar nieuwe coupe. Even voor de duidelijkheid, het ziet er niet uit. Een enorm korte pony en voor het gemak ook geen haar meer rond haar oren. Wat overblijft zijn wat lange sprieten op haar achterhoofd. Kortom, coupe Haags matje. En dan te bedenken dat haar haar net was bijgegroeid na haar eigenhandige knipbeurt van vorig jaar. Tsja niets meer aan te doen en morgen is het zondag dus een bezoekje aan de kapper zit er ook niet in.  

Kamelenberg

Vandaag was er weer zo’n typisch voorval. Het is stil en je denkt de meisjes zijn zoet aan het spelen, laat ik even een wasje doen. Stom, naïef en ik had het kunnen weten. Want de ervaring leert dat er juist dan stront aan de knikker is. Ik loop langs de kamer van Lotje en tref een enorme stapel kleding aan. Shit. Ik doe de kast open en daar ligt werkelijk niets meer in. Dubbel shit. Als ik de meisjes om tekst en uitleg vraag, vertellen ze me heel vrolijk het volgende: “Ja mam, we hebben een hele grote berg gemaakt.” Ja dat heb ik gezien, maar waarom? “Nou dan kan de kameel lekker zacht springen en doet ie zich geen pijn.” Aha, en bedenk me dat we maar één kameel in huis hebben. Een koelkast magneet kameel van 10 x 10 cm, souveniertje van oma L uit Fuerteventura. Gezien de hoeveelheid inwonende knuffelbeesten vraag ik zekerheidshalve hoe groot die kameel is. Beide meisjes houden hun handen zo’n 10 cm van elkaar. Ok, we praten over dezelfde kameel. Vervolgens vraag ik naar het formaat van hun berg kleding en de armpjes gaan zo wijd als ze kunnen. Het lijkt me logisch dat ik me hardop af vraag, of die berg niet wat groot is voor dat kleine kameeltje. Pien en Lot kijken me aan alsof ik gek ben en zeggen: “Weet je wel hoe hard de vloer is, als ons kameeltje naast de berg valt, dan heeft hij echt heel veel pijn hoor?!” En Pien vult aan: “Daarom hebben we ook alle spullen uit mijn kast gehaald, dan weten we zeker dat ons kameeltje zacht kan springen.” Dat is laatste is nieuw voor mij en ik ben te verbaasd om adrem te reageren. En voordat ik de juiste woorden vind bieden de meisjes al aan om te helpen opruimen. Alsjeblieft niet zeg, want uit ervaring weet ik inmiddels dat zo’n berg dan integraal de kast wordt inpropt. Dus ik stel voor om de berg te laten liggen, want wie weet wil ons kameeltje morgen nog wel een grote sprong wagen…  

Zoek de verschillen

Het eerste vriendenboekje is aangekomen. Logisch want de meisjes zijn tenslotte al vier jaar. Daarom leek het me wel grappig om de vragen samen met de dames in te vullen. Al doende worden de grote verschillen tussen Pien en Lot benadrukt. Maar één ding hebben ze gemeen. Een duidelijke mening en heldere ambities voor de toekomst. Zoek de verschillen:

	Pien	Lotje
Lievelingskleur	Alle kleuren van de regenboog	Roze
Lievelingsdier	Tijger, dino, draak, haai	Vlinder en ons hondje
Ik hou niet van…	Kou, regen, viezigheid	Warm, dino’s, draken en heksen
Mijn hobby’s zijn	Dansen, zingen, zwemmen, rolschaatsen, voetballen, trampoline springen, fantaseren, verkleden, kletsen,	Dansen, zingen, zwemmen, insecten/wormen vangen, tuinieren, poetsen, kleuren, knutselen
Als ik later groot ben word ik	Zeemeermin, ballerina	Mama en Postman
Favoriete boek	De Kikker (Max Velthuijs)	Floddertje (Annie M.G. Schmidt)

Kortom, op hun geboortedatum en bruine ogen na, lijken ze voor geen meter op elkaar. Ook in het dagelijks gebruik kan ik nog wel wat opvallende verschillen noemen. Als Pien moet poepen doet zij dat graag alleen en zegt vrij bot: “Ga weg, deur dicht!!!” Lotje daarentegen, maakt er graag een gezellig momentje van en sleept het liefst de hele familie mee op de plee. Opvallend is wel dat beiden graag trots hun ‘grote boodschap’ laten zien en ook samen brainstormen over de naam van hun creatie: pindapoepje, chocopoepje, maispoepje, letterpoepje, etc.

Knuffel verschillen

Ook als het gaat om knuffelen en kusjes zien we grote verschillen. Lotje is een vrijkont pur sang. Geeft alles en iedereen kusjes en het liefst plat op de mond. Aandoenlijk is als Lot spontaan in je armen valt en vertelt hoe lief je bent. Voor het slapen gaan worden kusjes ook als tijdrekmechanisme gebruikt, waarbij ons mam toch wordt verwend met niet minder dan 60 kusjes.

Pien kan ook knuffelig zijn, maar wel als het haar uitkomt. Dan klimt ze even op schoot en krijg je een dikke knuffel, die voelt als een houtgreep. Of als ze in bed legt, dan slaat ze haar arm om je nek en trekt ze je met brute kracht dicht tegen haar aan. Ik wil natuurlijk geen spelbreker zijn, maar met de knuffelkracht van Pien moet ik soms naar adem snakken. Wel aandoenlijk is om Pien volledig te zien ontspannen als papa haar op haar rug kriebelt. Dan geeft ze zich helemaal over. Opvallend verschil met Lot. Pien geeft geen kusjes, maar de diva laat zich zoenen. Alhoewel daar gaat misschien verandering in komen. Onlangs had ze door hoe ze smakgeluiden kan produceren en zoende me op mijn wang, zoals grote mensen elkaar begroeten. Met ietwat beurse wangen heb ik deze klapzoensessie overleefd. En heel af en toe hebben de zusjes samen een romantisch momentje en kunnen ze elkaar innig omhelzen en kusjes geven.

Verschil van dag en nacht

En vannacht ben ik ook weer geattendeerd op een groot verschil. Ons Lotje kruipt ’s nachts geruisloos in ons bed, zonder dat je het door hebt, en slaapt verder zodra haar hoofd op mijn kussen land. Afgelopen nacht kwam ons Pien onverwachts binnen zetten. Gelukkig draagt ze een spalk en hoor je haar vanuit de verte al aan komen bonken. Vervolgens gaat de slaapkamerdeur met een grote zwaai open en bonkt tegen de muur. Pien springt met een grote plof in ons bed en begint te praten. Ook al vertel ik dat het 4 uur 's nachts is en we moeten slapen, is de spraakwaterval niet te stoppen. Pien moet haar verhaal kwijt over ‘feeën dit en feeën dat’. Als ik haar dringend vraag te gaan slapen krijg ik als antwoord: “Nee dat gaat echt niet, want mijn ogen gaan niet dicht.” Tegen alle principes in ga ik een warm melkje maken, want dat maakt haar vaak weer slaperig. En jahoor, na uurtje ontspant mevrouwtje en gaat rustig liggen. Ze strengelt haar benen heel innig om mijn benen heen en valt in slaap. Heerlijk zou je denken, maar aan haar rechterbeen zit die harde leren spalk en aan haar linkervoet zit haar nieuwe lakschoen, die ze zo mooi vindt…. Need I say more!?

9 oktober

Eigenlijk hebben we niet zoveel met data. Natuurlijk is de verjaardag belangrijk voor de kinders, maar die van ons, ach. Op onze trouwdag helpen onze met felicitaties bellende moeders ons herinneren aan dat mooie moment. En dan zeggen we grappend tegen elkaar: ”Ohja schat, nog gefeliciteerd.” Maar 9 oktober is wel een datum die is blijven hangen. Dat was de dag waarop Pien vier jaar geleden uit het ziekenhuis ontslagen is. De dag dat we eindelijk een gezin werden. Ik zie dat kleine meisje nog zitten in die veels te grote maxi-cosy. Eerlijk gezegd speelt haar ziekenhuis verleden geen hoofdrol meer in ons dagelijkse leven. En zolang Pien niet meer begint over dat litteken op haar buik, hebben wij het er ook niet over. Hoe dan ook, zonder al te sentimenteel te worden,
9 oktober is een mooie dag. 

Hieperdepiep

Morgen staat de verjaardag van vriendje  J op de agenda. Dat betekent dat de meisjes op vrijdag al helemaal hieperdepiep zijn. Overigens worden ze niet alleen opgewonden van feestjes, maar zelfs een boodschapje doen brengt ze al compleet in de feeststemming. Voor ons reden om komende evenementen zo kort mogelijk van te voren aan te kondigen. Dat heb je niet altijd zelf in de hand. Zo is het zondag feest op school en dat is het gesprek van de dag in de klas. Dus we tellen de nachtjes en vertellen honderd keer dat ze echt geen uniform aan moeten. En wij krijgen dagelijks te horen dat er een frietkraam is en een springkussen. Dus toen het schoolfeest vrijdagmiddag weer uitgebreid aan bod kwam was ik wel toe aan een ander onderwerp en heb ze verteld dat zaterdag het feestje van J is. Direct moeten alle stiften en kleurplaten op tafel, want er is werk aan de winkel. Na de productie van zo'n 45 tekeningen verzamelt Lot nog allerlei losse troep, denk aan steentjes, blaadjes, leeggelopen ballonnen en andere ondefinieerbare stukjes plastic.Als dat allemaal in een zakje zit met een strik erom heen zegt Lot stellig: "Ik denk dat vriendje J daar erg blij van wordt." Tuurlijk schat. 

En de avond ervoor ligt Lot natuurlijk weer ouderwets gezellig bij ons in bed de oren van ons kop te kletsen. Ok, we laten haar even stoom afblazen, maar dan ben ik het zat en vertel dat nu echt oogjes dicht en snaveltje toe tijd is. Even later hoor ik een diepe zucht: ”Maar mam, ik kan echt niet slapen hoor, ik kan alleen maar aan vriendje J denken… Is het echt nog maar een nachtje slapen? “ Ja lieverd en als je snel slaapt is het snel morgen. Helaas heeft Lot een eigen theorie: Als ik laat ga slapen is het ook snel morgen en gaat pas tegen 22 uur knock-out. 

Sneetje

Ons Pien en ons Lot hebben de hele nacht in hun eigen bedje geslapen. Heerlijk. De ochtend is begonnen. Pien gaat naar het toilet en komt met haar broek op haar hielen de keuken in lopen en zegt: “Ik heb een snee in mijn buik, kom eens kijken!” Ojee. Het moest er eens van komen, dus ik vertel dat het een litteken is en Pien wil natuurlijk weten hoe dat komt. Dus ik verzamel al mijn moed en vertel luchtig dat toen ze een baby was erg pijn in haar buik had en dat de dokter haar heeft geopereerd. (Het lijkt me voor dit moment verstandig het verhaal over drie operaties en een stoma voor later te bewaren.)  Geen idee of iets van mijn verhaal is blijven hangen, want Pien zegt blij: “Oh mama, ik heb een sneetje net als jij! Nu kan papa baby’s bestellen en erin stoppen!”  Voordat ik kan bedenken wat ik hier nu weer mee aan moet, loopt ze naar papa en zegt trots: “Kijk eens pap, ik heb een sneetje in mijn buik!” Manlief bevestigt mijn verhaal over een operatie en Pien zegt beduusd “Ja, ik weet het.” Zou er dan toch iets zijn blijven hangen? Vervolgens is Lot aan de beurt, ook zij mag de snee van Pien bewonderen, waarop Lot weinig geïnteresseerd reageert: “Mooi Pien, ga je mee spelen?”  En terwijl de meisjes samen pret hebben, denk ik ach waarom ook niet. Laat ze nog maar even gelukkig zijn met een litteken over de volle breedte van haar buik. Onze tijd komt nog wel… 

Gevleugelde zwemles

Twee blije meisjes van school gehaald en een blije opa G en oma J stonden hen thuis vrolijk op te wachten. En wat een verrassing, oma heeft twee cadeautjes. Voor beiden een setje fee vleugels en toverstaf. Tot gisteren diende de trommelstok nog als toverstaf, dus dit is wel een serieuze upgrade. De meisjes vliegen de trap op en zoeken hun roze balletpak, want dat staat zo leuk bij die roze vleugels. Pien heeft zich al in haar roze maillot geworsteld. Ik vraag nog even wie er moet plassen. Niemand. Maar als werkelijk alles aan is, moet Lot plassen en moet ons feetje weer volledig gestript worden. Een uurtje later worstel ik de meisjes onder tropische omstandigheden weer uit hun roze ensemble. Maar even zweten en de bikini’s zijn aan. En een half uur later zijn mijn natte meisjes weer omgetoverd tot roze feeën. Ook oma J heeft hard meegewerkt. Ze had eerder geklaagd dat ze deze week niet naar de sportschool was geweest. Nou oma, voel je niet schuldig, want zwemles is een total body workout, daar kan geen sportschool tegenop. De andere kindjes in het zwembad vragen of de meisjes straks balletles hebben. Nee hoor, ze zitten gewoon in hun roze fase en geven thuis fantastische balletshows. Soms vraag ik me af of wij de enige ouders zijn die hun kinderen als Tinkerbell, prinses of fee in het openbaar laten verschijnen…

In de auto bedenken de meisjes alvast wat ze straks thuis gaan doen met oma. Ik hoor tikkertje, verstoppertje en ballen. Niet ideaal voor een oma met een versleten knie. Gelukkig brengt de tomatensoep ze op andere gedachten en geeft trouwens ook een special effect op hun roze outfit.  Opa en oma zijn inmiddels vertrokken en de feetjes zijn druk in de weer met hun magische toverkrachten. Aan mijn verzoek om een lekker avondmaaltje op tafel te toveren is overigens geen gehoor gegeven.

Tsja, en dan is het weer bedtijd. Lot is voor de zekerheid vast in ons bed gekropen. Geenszins van plan te gaan slapen. Ik had nog even hoop, want ze zei: Ik ga nog 100 nachtjes in mijn eigen bed slapen." En voegt daar snel aan toe: “Maar niet nu.” Lot is bijna onder zeil en dan begint Ajax op de TV. Ze spelen tegen Real Madrid, dus de naam Kaká, wordt regelmatig genoemd. Lot is meteen bij haar positieven en zegt: “Iemand zegt kaka.” Ik denk negeren en hoop dat ze die gozer snel wisselen, maar even later weer: “Hij heeft nu al drie keer kaka gezegd!” Kaka betekent poep in het Vlaams. Ik heb geen zin om nog twee keer driekwartier met een wakkere Lot te liggen, dus toch maar even uitgelegd dat het de naam van een voetballer is en dat het in het Spaans iets anders betekent. Nog een beetje na sputterend, valt mevrouwtje voor de rust in slaap.  

(Geen) slaapwonder, part III

Tsja, van mijn euforische stemming van gisteravond is niet veel over. Lichtpuntje is dat Lot weliswaar in haar eigen bed in slaap is gevallen rond een uur of negen, maarja vannacht was het weer ouderwets gezellig in ons bed. Vechten voor een plekkie, want ook Pien was van de partij. Ik zeg niets meer. Vanmorgen een zware start, want door de nachtelijke escapades was Pien later wakker dan normaal. Ze kwam me in de badkamer opzoeken en ontdekte mijn natte haren. Zwaar upset: “Ik wou met jou naar beneden, ik ben nog niet beneden geweest.” Maar troostende woorden ‘dat geeft toch niet, dan gaan we nu naar beneden’, hebben geen enkel effect. De Pien sirene blijft loeien. Dus met Pien en de föhn onder mijn arm naar beneden. Eindelijk stil. Uiteraard verteld dat opa G en oma J vanmiddag komen, dat gaf zelfs weer een lachje. 

Slaap wonder, part II

Gisteravond berichtte ik al over het hete nieuws dat ons Lotje in haar eigen bed in slaap is gevallen. Inmiddels kan ik mededelen dat ons slaapwonder pas om 7 uur vanmorgen weer uit haar bed is gekomen. Met andere woorden: DE HELE NACHT DOORGESLAPEN!!! Uiteraard schrok ik om 2 uur vannacht wakker en heb even haar ademhaling gecheckt. Uit voorzorg ook de hond opgesloten in zijn kooi. Dat gekke beest denkt dat als er een kindje in bed mag liggen, mag ik dat ook en gaat dan bij voorkeur boven op je liggen. Kortom: A night to remember. Uiteraard is Lotje overladen met complimentjes deze morgen. Ook Pien was enthousiast: “Oh Lotje, heb je in je eigen bedje geslapen, wat knap!!” Lot had echter hele andere zorgen: “Mam, het is zo mistig, ik zie helemaal niets met mijn ogen.” I know the feeling honey, dat krijg je als je ’s nachts slaapt. Een nat lapje over haar toet en de dag is begonnen. En waarom ook niet, de zusjes gaan lekker rolschaatsen, willen nog tekenen en hebben eigenlijk geen tijd voor school. We moeten nog haasten, de wensen over hun haardracht liegen er niet om en veranderen om de minuut. Met name Pien: “Mam, ik wil staartjes zoals vriendinnetje S., wil je haar mama even bellen?” Of: “Mam, ik wil krullen, kan je die even maken?” “Ik wil nu een tijgerstaart, ohnee toch liever een haaienstaart.” Als Pien tot drie keer toe haar staarten er uit heeft getrokken ben ik er wel een beetje klaar mee en dreig met de kapper.  Dat werkt. Nu is Pippie Pien samen met haar doorslaapzusje braaf naar school. 

Slaap wonder!!!

1 Oktober 2012, een memorabele avond! Ons Lotje is zojuist om 20:30 uur in slaap gevallen in haar eigen bed. Ja, je leest het goed. In haar eigen bed. Ik kan me niet meer herinneren wanneer dit voor het laatst is gebeurd. Beetje jammer dat ik nog een kater van zaterdag heb, anders had ik zeker even geproost op dit heugelijke feit.

En als je me nu vraagt hoe we dat geflikt hebben? Geen idee. Het was een avond als alle andere. Na het bad gaan de dames tegenwoordig nog even ballen met papa. Erg rustgevend voor het slapen gaan, NOT. Daarom mochten de meisjes nog even een filmpje kijken in Piens bed om een beetje tot rust te komen. Manlief en ik drinken een kopje koffie, komen in de kinderkamer en Pien ligt al te tukken. Mooi, one down, one to go. Snel samen met Lotje in ons bed gaan liggen, waar ze de oren van mijn kop kletst en zegt zoals altijd: “Als jij me nu op mijn rug kriebelt ga ik lekker slapen.” Vervolgens krijg ik nog wat kriebelcommando’s: “hoger” en “lager” en slapen ho maar. Uiteraard geef ik regelmatig het commando: ‘Oogjes dicht en snaveltjes toe’. En ik eindig met: ‘als je nu niet stil bent leg ik je in je eigen bedje’. So far nothing new.  En opeens zegt Lotje: “Ik denk dat ik maar even in mijn eigen bedje ga liggen…” Ik neem het niet serieus en vraag voor de grap of ik even mee zal lopen? En Lotje zegt: “Kom mee mam, we gaan…” Zo gezegd zo gedaan. Ik geef haar een dikke kus, en zeg ‘slaap lekker schatje’ en verwacht haar binnen een minuut weer op onze kamer. Manlief zegt stellig dat ze vast ligt te slapen en ik zeg ‘yeh right’. Maar toen we even gingen gluren lag madame werkelijk te slapen. JOEHOE!!!  Even een reality check. Het was een heel druk weekend met weinig slaapuren voor de meisjes. Ook weet ik uit ervaring dat één zwaluw nog geen zomer maakt. En om teleurstellingen te voorkomen heb ik de doorslaap-deadline op hun 18^e jaar gezet, alles eerder is meegenomen.  Desondanks geniet het domme blondje in mij van het moment, morgen weer een dag….

Baby op bestelling

En het blijft een terugkerend thema. Na Pien wil nu ook Lot graag een baby. Ik vraag me af waar deze enorme voortplantingsdrang vandaan komt? Ze zijn vier jaar. En ik vraag me tevens af hoe een niet al te gedetailleerd doch verantwoord antwoord op hun vraag “Hoe kom ik aan zo’n baby?” te formuleren. Lotje begon er vanavond over. “Mam, ik wil ook graag een baby, hoe doe ik dat?” Eh nou, als je later groot bent en je vindt een jongen erg lief, dan gaan jullie trouwen en dan krijgen jullie samen een baby. Waarop Lot enigszins teleurgesteld vraagt: “Niet trouwen met een meisje dan?” Ik weet dat Lot na die klap van dat kleine ventje liever met meisjes trouwt en ik zeg: “Nee, alleen samen met een jongen kun je baby’s maken. “Ok, dan trouw ik met papa en dan noem ik mijn baby’s Maria en Siem.” Hartstikke leuk lieverd. Pien die al die tijd aanwezig was bij het gesprek had waarschijnlijk haar oren weer even uit staan en zegt: “Dus als ik later groot ben, dan trouw ik met jou mama en dan gaat papa voor mij een baby bestellen.” Ik moet mijn lachstuip onderdrukken, want aan de gezichten van de meiden te zien is dit een serieus gesprek en ik vertel mijn verhaal nogmaals. Geen idee of Pien er iets van meegekregen heeft want ze zegt het volgende: “Dus papa heeft een Pien en een Lotje besteld en die heeft hij zo in je buik gestopt. Ik wil later ook twee baby’s in mijn buik, een tweeling, net als ik en mijn zusje. En als ik dan groot ben krijg ik ook zo’n sneetje (lees: Keizersnee) en dan kan papa die kindjes er zo in stoppen…” Ok, mijn eerdere uitleg is niet geland en ik krijg ook niet meer de kans om er andere draai aan te geven, want de dames zijn druk in gesprek over de namen van hun toekomstige kroost.

Even later leg ik Pien in bed en daar komt haar kinderwens weer. “Mam, gaat papa later voor mij ook baby’s bestellen?” Ik vertel wederom het verhaal over een leuke jongen vinden, trouwen en voeg er aan toe dat ze elkaar dan een hele speciaal knuffel geven en dat er zo een kindje in de buik groeit. Ik dacht voeg er een spanend element aan toe dan krijg ik Pien wel op andere gedachten. Maar nee hoor, want Pien zegt heel blij: “Ik ben zo benieuwd welke baby’s papa voor mij gaat bestellen… Dan ga ik ze goed vasthouden, dan geef ik ze een snoepje en leg ik ze lekker voor de televisie, dat vinden ze vast leuk!”  I rest my case. 

Super zaterdag

Vanmorgen om 7 uur staat Pien naast ons bed te tetteren en is ‘ready to party’. Ohja, de dames hebben een partijtje. Pien begint op hoog volume te vertellen welke mooie kleren ze aan wil doen en heeft haar zinnen gezet op de Tinkerbell jurk. Lotje lag naast me en was natuurlijk ook prompt wakker, maar een stuk relaxter, want ze had haar outfit gisteren al klaargelegd. Hup naar beneden voor een ontbijtje. Daarna moeten alle potloden en stiften op tafel om de nodige kunstwerken te fabriceren voor de jarige job. Dat waren er welgeteld 27. Vervolgens was ik met mijn suffe kop vergeten de cadeaus in te pakken en daar hebben de meisjes me fijn mee geholpen. Met als resultaat twee prachtige, ietwat verkreukelde, maar stevig met meters ‘Winnie de Pony’ plakband versierde pakketjes. Ik verbaas me weer hoezeer we uiteindelijk moeten haasten om om 10 uur op het partijtje te zijn, terwijl we om 7 uur zijn  opgestaan. Als je haast hebt werkt dat tuig natuurlijk niet mee. Maar eenmaal in de auto willen ze er zo snel mogelijk zijn: “Zijn we er al bijna?, harder rijden!, is dit wel de goede weg?, hoe lang nog?, moeten we naar rechts?, weet je zeker dat dit de goede weg is?, etc” Uiteraard komen we keurig op tijd en mag de jarige job beginnen met de onmogelijke klus: de cadeautjes van Pien en Lot uitpakken. Gelukkig is Pien zo vriendelijk om bij binnenkomst precies te vertellen wat er onder die meters plakband zit. De mama van de jarige job is erg onder de indruk van de kunstwerken, met name de hoeveelheid. Ik drink een kopje koffie met de moeders van de genodigden, ga snel boodschappen doen en scheur weer terug om ze op te halen. Mijn meisjes zijn nergens te bekennen en zitten schijnbaar nog in de ballenbak. De ouders van de jarige geven een kort verslag van de ochtend. Groot succes. Blije jarige en blije Pien en Lot. En jawel, ze waren onder de indruk van de eetgewoonten van onze schatjes. Blijkbaar hebben ze keurig met mes en vork hun pannenkoekjes gegeten. Ik probeer niet al te verbaasd te kijken en vertel dat we het nieuwe schooljaar hebben aangegrepen om daaraan wat meer aandacht te besteden. Ook het feit dat Lot maar liefst twee pannenkoeken naar binnen heeft gewerkt vonden ze wel indrukwekkend. Tsja, dat is het vreetmonster van de twee. Eindelijk zien de meisjes me en willen zelfs mee naar huis. Ze zijn best moe na een ochtend, zingen, dansen en spelen. Lot is afgepeigerd en klaagt dat Pien haar zo vroeg heeft wakker gemaakt en verder mijmeren ze samen over het superfeest. Ik mijmer over een relaxte zaterdagmiddag. Eenmaal thuis is de moeheid spontaan verdwenen en gaan ze helemaal los. Rolschaatsen, fietsen, kleuren,  knippen, kleven en nog veel meer. Ik doe een poging de fris gewassen bankhoezen om de kussens te wurmen, dat is een helse klus, want de meisjes krijgen spontaan zin om op de bank te springen.

Manlief is laat thuis, dus we eten met zijn drietjes en dat komt zelden voor. Pien vertelt dat ze papa wel gemist heeft en loopt naar het raam: “Mmm, volgens mij ruik ik een papa…” Ohja, waar ruikt hij dan naar, vraag ik belangstellend. “Naar spaghetti!!” Dat is Piens lievelingskostje, dus op zich niet slecht. En hoe ruikt mama? “Naar spaghetti!” Ik ga nog even alle opa’s en oma’s langs en iedereen blijkt naar spaghetti te ruiken. En elke keer als Pien ‘spaghetti’roept krijgen de meisjes de slappe lach. Bij Lot ligt het iets genuanceerder. Iedereen ruikt naar bloemen, behalve oma L., zij ruikt naar roze verf en oma J. naar lieveheersbeestjes. 

Carpe diem!!!

Ons Pien is gisteravond braaf gaan slapen om 20 uur en dat bekent dat ze vanmorgen om 6 uur vol energie uit haar bed stuitert om op vol volume aan een nieuwe dag te beginnen. Nog even geprobeerd om haar bij ons verder te laten slapen, maar ze had zoveel te vertellen, dat ik om 6:30 naar beneden ben gegaan om de rest van het gezin te sparen. Voor Pien hét moment voor een goed gesprek. “Zeg mam, als ik later groot ben krijg ik ook een baby, toch?!” Ja, lieverd dat zou leuk zijn. “En mam, komt er bij jou ook nog een baby in je buik?” Eh, nou dat denk ik niet (en bespaar haar het verhaal dat een spontane kans op zwangerschap nagenoeg nihil is). “Ja maar dat zou ik wel erg leuk vinden hoor!” Het is ook leuk, maar ik heb toch al een Pien en een Lotje en daar ben ik erg blij mee. Pien geeft niet op en zegt: “Maar als je nog een baby krijgt, dan ben jij niet zo alleen als wij naar school zijn.” Tsja... Ik kan moeilijk vertellen het soms best lekker is als de meisjes van de vloer zijn, maar ik krijg een ingeving en zeg: “Dat is erg lief, maar gelukkig zijn papa en ons hondje er nog, dan ben ik niet zo alleen. Inmiddels is ons verkreukelde Lotje uit bed gekomen en het is duidelijk dat haar oren al eerder wakker waren, want ze komt met nog een briljant idee: “Mam, misschien moeten we nog een hondje nemen, dan is Lief niet zo alleen. Misschien wel een grijs hondje?” Ja Lot, keep on dreaming. En Pien gaat weer door: “En mam, toen we in je buik zaten gaf je ons melk door dat sneetje in je buik, ja toch?!” Ik ontwijk een ingewikkeld verhaal over keizersneden en navelstrengen en vertel dat ik melk gaf toen ze geboren waren. Daarmee is Pien gelukkig tevreden en ze vult aan: “En, de vuilnisman gaf ons een speentje !” Even wat achtergrondinformatie: De meisjes hebben destijds hun speentjes in de vuilnisbak gegooid, nadat wij verteld hebben dat de vuilnisman deze ophaalt om ze aan de baby’s te geven. Omdat ze toen twee jaar waren hebben de details over recycling maar achterwege gelaten. En voor het gemak doe ik dat nu weer en vertel dat ik speentjes in de winkel heb gekocht. Geen idee of Pien me gehoord heeft, want ze bestudeert aandachtig het litteken op haar been en vraagt: “Mam, wil je straks even een medicijntje halen?” Ik voel hem aankomen, maar vraag toch waarom? “Nou, dan kan dat medicijntje mijn litteken weg maken…” Natuurlijk hebben we Pien wel vaker verteld over haar litteken, dat heel speciaal is en niet vanzelf weg gaat. Desondanks blijft Pientje hoopvol. Als ze haar spalk uit trekt kijkt ze regelmatig of haar litteken al weg is en als we naar fysio gaan, vraagt ze hoopvol of het misschien al bijna weg is. En ook nu moet ik haar teleurstellen en zeg met een brokje in mijn keel: ‘Ik denk dat je litteken niet weg gaat schatje. Maar als je later groot bent en niet meer groeit, dan mag je zelf kiezen of je het weg wil halen…’ Waarop Pien antwoordt: "Ok, dan ga ik nu snel mijn cornflakes opeten, dan word ik snel groot!” Goed idee. Maar als je denkt dat alle lastige onderwerpen aan bod zijn geweest, komt Pien met een toegift: “Waarom eet jij geen ontbijt? Als je niet eet ga je dood.” Geen zorgen, ik ontbijt als jij straks op school bent. Eerst ga ik nog een kopje koffie nemen, want daar ben ik wel aan toe zeg…pfff

Fysio enzo

Na die lange zomer op de boot, was het weer de hoogste tijd om met ons Pien naar de fysio te gaan. Uiteraard Pien de ochtend ervoor al geestelijk voorbereid, waarop Lot standaard duidelijk maakt dat ze ook mee wil. En vervolgens op zoek gaat naar littekens op haar lichaam, waarvoor een bezoek aan de fysio echt nodig is. Aangezien de ervaring leert dat Lot meenemen niet erg handig is (understatement), komt manlief met het lumineuze idee om samen Lot klusjes te doen als ze thuis is. Lotje droomt meteen weg bij het idee om samen met paps de badkamer te poetsen of de ramen te wassen. Ja het is echt waar, Lot vindt het heerlijk om behulpzaam te zijn in de huishouding. Pien is met andere dingen bezig. “Mam, ik denk dat de fysio mij wel heel erg gemist heeft.” en “Ga je vragen of ik weer op de loopband mag?” Tuurlijk schat.

Een paar uur later haal ik de meisjes uit school en zoals altijd kletsen ze dwars door elkaar heen om te vertellen over hun avonturen op school. Geen touw aan vast te knopen. Tussendoor roept Lot: “Stil Pien, nu wil ik wat vertellen!!” Het is ook best lastig om het volume van Pien te overstemmen, maar door al het gekwetter heen maak ik op dat er een vriendinnetje  jarig was en dat er is getrakteerd. De meisjes toveren beiden een zakje snoep uit de boekentas en beginnen te smikkelen. Al die kleurstoffen beginnen te werken als ik met Pien bij de fysio ben beland en het is een helse klus om haar op de gewenste momenten stil te laten liggen. Pien heeft natuurlijk veel te vertellen over de zomervakantie en wil daarbij de fysio in zijn ogen kijken. Keurig, zoals we haar dat geleerd hebben, maar niet zo praktisch als je op je buik moet liggen. Aangezien Pien alles zelf wil doen en dus ook geen handje wil geven als de loopband op volle toeren draait, staan de fysio et moi in de aanslag om haar op te vangen. Wonderwel, gaat alles vlekkeloos. We maken een afspraak voor komende donderdag en Pien neemt zoals altijd een paar visitekaartjes mee van bedrijven die via de fysio reclame maken. Meestal neem ik die bij de volgende afspraak weer mee terug, maar manlief vond bij het uitmesten van de auto eens een kaartje van een privé detective. Dat was even schrikken, maar gelukkig bevestigde Pien mijn verhaal…

Eenmaal thuis blijkt dat Lot na school direct op de bank is geploft en niet in staat was om met papa klusjes te doen. Ik ga koken en Lotje is ineens uit haar ‘after-school-dipje’. “Maham, ik heb nog helemaal niets gedaan, ik ga je nu helpen!” This is not the moment, maar ik zeg ‘fijn schat, maar ik ga lekker koken, dus misschien kun je een mooie tekening maken?’ Terwijl ik in de pannen roer gaat Lot de vieze vaatwasser uitruimen, doet een poging het record ‘hoeveel blokjes passen er in de machine’ te verbreken en  pakt een spray om de kastjes onder het fornuis te poetsen. Ondertussen moet ik acrobatische toeren uithalen om in de buurt van mijn pannen te komen. En als ik klaar ben om de bordjes op tafel te zetten, moet ik eerst de tafel ontruimen, want ons behulpzame Lotje heeft zich daar net geïnstalleerd met zo’n 20 blaadjes en 25 stiften om, je raad het al, te gaan tekenen…

Puzzeltocht

Waarschijnlijk hebben we nu echt het laatste weekend op de boot doorgebracht. Ik begreep vorige week al van de moeders op school, die dat weer van hun kinderen hadden gehoord, dat Pien en Lotje voor de laatste keer op de boot zijn geweest. Ja, news travels fast in ons dorp. Maar toen wisten we nog niet dat de jaarlijkse door de haven georganiseerde puzzeltocht gehouden werd en dat wil je niet missen natuurlijk. In ieder geval twee blije meisjes die al hun havenvrienden weer zagen. En vooral de bootbuurvrouw. Die heeft vorige week een onvergetelijke indruk gemaakt, nadat ze de nagels van de meisjes had gelakt. Alle tenen en vingers in een andere kleur. Nu was de bootbuurvrouw eigenlijk van plan om haar eigen nagels een beetje bij te tippen. Maar onze dochters hadden haar in de smiezen en voordat buurvrouws eigen nagels bijgewerkt waren hadden de meisjes naar eigen zeggen ‘magische’ vingers en tenen. Pien en Lot superblij: “Mam, de buurvrouw lijkt echt op Alice in Wonderland!” Even uitgelegd dat dat een groot compliment is. De meisjes waren dit weekend niet meer weg te slaan bij de buuf en vooral Lotje ging regelmatig buurten, snacken en ongestoord op de I-pad spelen. En samen de Ikea-gids doornemen, waarbij Lot de buurvrouw nog even wat  interieuradviezen heeft gegeven.  

Een beetje jammer dat Lot met ons mee moest varen vanwege de befaamde puzzeltocht. De teleurstelling was nog groter, toen ze erachter kwam dat er voor haar weinig te puzzelen viel. Maar gelukkig waren oom R en zijn zoon Th aan boord voor de nodige afleiding. Was trouwens een pittige puzzeltocht met 20 foto’s die we onderweg moesten herkennen en zo’n 80 vragen die we moesten oplossen. Eigenlijk hadden we permanent drie paar ogen nodig om de omgeving te scannen, maarja met manlief aan het stuur en oom R die voor de drankjes zorgde moest ik de puzzelqueen uithangen. Kansloos project met twee koters aan boord die moeten poepen, plassen, eten, drinken en schilderen…  Dus op goed gevoel de vragen beantwoordt en toch mooi de eervolle laatste plaats in de wacht gesleept.  Na afloop gezellig met de havencrew bbq-en en borrelen. Pien had voor deze gelegenheid haar mooie Winnie de Poo pyjama aangetrokken. Diverse mensen vroegen haar: “Ga je lekker slapen?” Waarop Pien ze een blik gaf van ‘hoe kom je erbij’ en duidelijk maakte dat ze echt niet naar bed ging. Een vrolijke haven meneer had zijn gitaar gepakt en begon te zingen. Dat was van korte duur, want Pien was er als de kippen bij en de meneer te helpen met gitaar spelen. Ondertussen vroeg ze de oren van zijn hoofd over die prachtige gitaar. Ook heeft ze ons en de rest van de haven minstens 25 keer verteld dat zij geen gitaar heeft. Ja, erg jammer;-) Pien produceert zonder instrument al voldoende volume, dus de vraag is of ie er ooit zal komen. 

Middag humeurtje?

De meisjes hebben er bijna een volle schoolweek op zitten…I love school!! De girls vinden het ook vet cool, maar zijn echt gesloopt als ze thuiskomen en een tikkie prikkelbaar. Daarom dacht ik gisteren, neem de dames mee naar de bakker, dan mogen ze een muffin uitkiezen. Na lang beraad kiest Lot de muffin met aalbesjes en Pien gaat voor een groen geval met een muntblaadje erop. Ik vraag, misschien heel naïef, aan de bakker of dat ding naar pepermunt smaakt, maar het blijkt een Mojito muffin te zijn. Voilà, na Baco en Bloody Mary is Piens woordenschat uitgebreid met Mojito. Altijd handig. Ik kan nog net voorkomen dat die dingen in de auto verorberd worden. Eenmaal thuis is het hap, slik weg en de woensdagmiddag kan beginnen. Blijkbaar heeft Pien haar oren op school laten liggen, want ze luistert voor geen meter en wekt ook geenszins de indruk dat ze ons hoort praten. Heel irritant. Vervolgens gaat madame naar boven om haar schooluniform te verruilen voor een sportieve outfit. Ik ben iets te laat en de complete inhoud van haar kast ligt op de vloer. We geven haar een reprimande en de opdracht tot opruimen. Pien geeft geen gehoor. Ga er dan maar eens even over nadenken op je kamer. Na deze afkoelperiode verloopt de rest van de middag verder smooth. Pien maakt vele springuren op de trampoline en wisselt daarbij om de vijf minuten van schoenen en komt tot de conclusie dat haar roze snowboots toch echt het fijnste springen. Beetje jammer dat ik net die ochtend de garderobe heb opgeruimd en daar nu weinig meer van te zien is. Ach ze is lekker bezig, totdat we gaan eten…. We zitten allen aan tafel en Pien krijgt een ingeving: “Ik ga nu mijn mooie pyjama aan doen” en rent naar boven. Ho ho, als je nu naar boven gaat mag je daar blijven en direct zonder eten naar bed. Weer zero reactie van Pien. Zoek het maar even uit, wij gaan eten. Na een tijdje zijn we het zat en spreken Pien ernstig toe en halen haar onder luid protest naar beneden. Want zonder eten naar bed is natuurlijk geen optie. Vervolgens eet ons schatje braaf haar bordje leeg eet. En ons Lot is asociaal brutaal en bemoeit zich met de opvoeding. “ Zeg, doe niet zo vervelend tegen mijn lieve zusje. En ik ga straks toch lekker met Pien in badje!” Maar ondanks het middaghumeurtje hebben we weer een nieuw slaaprecord. Voor 20:20 uur knock out!!! Beetje jammer dat ik de halve nacht met Pien in de weer ben geweest. Ze had beenpijn. Die arme schat kon daar ook niets aan doen, maar haar lijden gebeurde op zo’n hoog volume, dat ik mijn oren ook wel even uit had willen zetten.

Overigens is met de oren van Lotje niets mis. Sterker nog, zelfs als ze slaapt hoort ze alles. Het was ons op de boot al opgevallen. Meestal is Pien al eerder wakker en ligt ons slaapmonster Lot nog in een diep coma. Maar dan komt havenmeester Kees met de vraag of de dames komen helpen de vlaggen te hijsen. Vervolgens horen we de schorre stem van Lot: "Stop!! Wacht op mij, wacht op mij, ik wil ook de vlaggen hijsen!" Dan hijsen we een verkreukeld Lotje snel in haar zwemvest zodat ze geen seconde mist van dit spektakel. Laatst namen we de proef op de som. We reden naar de boot met twee slapende vrouwtjes achter de auto. Manlief zei hardop: "Wie heeft er zin om te zwemmen en van de boot af te springen?" En Lot reageerde prompt: "Wacht op mij, ik wil ook zwemmen!!" Vervolgens kijkt ze wazig om zich heen, ziet dat ze in de auto zit en tukt verder...

Mooie borstjes

Pien is erg fanatiek en ambitieus. Ze wil altijd winnen, de beste zijn, de snelste zijn en vooral de langste zijn. Dat laatste is niet zo moeilijk als je zus een kop kleiner is. Dagelijks komt ze dicht tegen me aan staan en vraagt of ze al even lang is als mama. Natuurlijk zeg ik dat ze alweer gegroeid is en bijna even lang is. Ok, nog een halve meter te gaan, maar ach. Sinds enkele dagen heeft Pien een nieuw doel. Ze wil graag borstjes net als mama. Uiteraard uitgelegd dat het nog wel een paar jaar gaat duren, maar Pien denkt daar anders over. Zo zaten we laatst in het havenrestaurantje en Pien is klaar met eten. “Mam, ik heb mijn bord leeg, zijn mijn borstjes al gegroeid?” En wat zeg je dan tegen een meisje van vier, waar geen grammetje vet op zit…? ‘Eh nou Pientje, als we straks je pyjama aan doen, dan zal ik het eens goed bekijken….’ Sinds die dag staat ons Pien dagelijks te draaien voor de spiegel om haar borstjes te inspecteren en wij vertellen allemaal dat ze prachtige borstjes heeft en laten daarbij het formaat buiten beschouwing.

Haar voeten zijn overigens wel enorm gegroeid, maar liefst twee maten in twee maanden. Daar kwamen we pijnlijk achter op de eerste schooldag en de schoolschoenen weer aan moesten, na weken slippers en glittergympies. Dus afgelopen weekend toen manlief moest voetballen in Amsterdam, zijn we voor de wedstrijd de schoenwinkel ingedoken. De dames stonden lekkerbekkend voor de roze, glimmende schoenen. Helaas pindakaas, maar op school is alleen bruin, zwart of donkerblauw schoeisel toegestaan. Met frisse tegenzin een aantal degelijke laarzen gepast. Onze marketingmachine draaide op volle toeren: ‘Prachtig, super en vet cool!’ Uiteindelijk waren de meisjes zo gelukkig met hun nieuwe laarsjes, dat ze ze niet meer uit wilden doen. Even voor de beeldvorming: het was 30 graden en de meisjes waren gekleed in roze zomerjurkjes. En mams had natuurlijk geen sokken bij zich. Alle waarschuwingen ten spijt toch met blote voeten in de laarsjes naar de voetbal. En vervolgens gewapend met K3 bal meteen het veld op om te voetballen. En je begrijpt het al, even later komt Lotje geblesseerd aanstrompelen met blaren op haar hieltjes. Arme schat. En onze fanatieke Pien kregen we niet het veld af. Ze mocht zelfs nog even meedoen met de warming-up, maar toen de wedstrijd begon moest ze toch echt buiten de lijnen. Daar was mevrouwtje het echt niet mee eens. Dus moest onze hooligan zwaar tegensputterend het veld afgedragen worden. Dikke tranen en woorden als: “Het is niet eerlijk, ik wil ook met de mannen voetballen, ik ben groot genoeg en ik kan ook goed voetballen…” Ja schat, het is ook niet leuk, maar dit is mannenvoetbal, zelfs mama mag niet mee doen (gelukkig niet zeg;-). Snel wat lekkers halen in het clubhuis.

Na de voetbal terug naar de haven en wat een verrassing. Daar zitten opa en oma met vrienden in het restaurantje. Het is 20 uur en hun vermoeidheid is spontaan verdwenen. De dames pendelen tussen hun grootouders, havenvrienden en de speeltuin. Pien laat iedereen haar stoere laarzen zien en vertelt iedereen dat ze niet met de mannen mocht voetballen. En de dames krijgen het weer voor elkaar dat oma ze trakteert op een lekker ijsje. En dan is de koek op en deelt Pien mee: “Ik ga naar de boot, ik ga naar bed.”  Goed idee!

De volgende dag  is het zondag en we genieten van de mooie zomerdag op de boot. Uiteraard gaan de meiden lekker zwemmen. Het is een beetje rommelig aan boord, dus ik zoek naarstig naar de Dora-bikini’s. Lot heeft haar exemplaar al gevonden en doet em zelf aan. Even later moet ik haar bevrijden uit haar bovenstukje, waarmee ze volledig in de knoop zit. Haar broekje zit achterstevoren en lijkt meer op een string, dat laat ik voor het gemak even zitten, want Pien is in paniek. Haar bovenstukje is spoorloos. Ik stel voor dat ze lekker zonder gaat zwemmen, maar dat is geen optie: “Ja maar mam, ik heb borstjes, die moeten echt in een bikini.” Prima, dan mag je mama’s bikini aan. Zelden heb ik zo’n gelukkige en vooral trotse dochter gehad. Want met mama’s voorgevormde bikini had Pien ineens ‘echte’ borstjes. En na het zwemmen moest ze natuurlijk haar nieuwe laarzen aan, dus met deze fantastisch outfit hebben we een heerlijke zondag beleefd. 

Zware start

Pien wordt wakker en begint te huilen. Dat is niets voor ons vrolijke ochtendvrouwtje. “Wie heeft mij een andere pyjamabroek aangedaan?? Ik wil mijn leuke pyjama met sterren aan!!!!” Pien kan zich werkelijk niets meer herinneren van het plas-incident van gisteravond en we proberen haar heel subtiel uit te leggen wat er gebeurd is. Heel voorzichtig, want in haar broek plassen vindt ze werkelijk verschrikkelijk. Maar mevrouwtje blijft luidkeels volhouden dat ze haar mooie pyjama NU aan wil. Ok, dan krijg je de ruwe versie: plas, nat en in de was… Lot is inmiddels ook wakker geworden van al het tumult: “Wat is er aan de hand met mijn zusje…. Waarom ben je zo verdrietig?” Pien vertelt het verhaal en Lotje zegt kalmerend: “Maar dat is toch helemaal niet erg, mama gaat hem wassen en dan kan je hem vanavond weer aan. Zullen we beneden samen spelen?” Dezelfde uitleg heb ik vijf minuten geleden ook gegeven, maar een zusje van vier, maakt blijkbaar meer indruk. Prima, tijd voor koffie. 

Eerste schooldag

En dan is het eindelijk zover, de eerste schooldag. De meisjes hebben er veel zin in. Pien erg blij dat ze vriendin J weer ziet, Lot erg blij dat er twee goudvissen in de klas wonen. En eerlijk gezegd ook ben ik zelf ook erg blij dat school weer begonnen is na ruim twee maanden vakantie. Even wat tijd voor mezelf en mijn achterstallige huishoudelijke taken.

Wij mochten ze vandaag tot in de klas brengen en even meekijken, maar Pien zei: "Gaan jullie maar lekker weg..." Zo gezegd zo gedaan... Snel naar huis om de schade van de tornado die sinds vanmorgen 06:30 door ons huis raasde, te herstellen. Want onze schatjes die laat zijn gaan slapen en doorgaans niet voor 8:30 uur opstaan, waren al voor de wekker wakker. Pien was zelfs om 6 uur al bij me in bed gekropen en dat gebeurt hoogst zelden. Natuurlijk vinden ze het leuk naar school te gaan, maar een beetje spannend is het ook. Een nieuwe juf, een andere klas en nieuwe klasgenootjes, want elk schooljaar worden alle leerlingen weer door elkaar gemixt en zie je weer nieuwe gezichten. Kortom, alle reden om een beetje nerveus en vooral hyper te zijn. Ze kletsen de oren van mijn kop en hebben vooral veel vragen. Lot wil graag weten of ze vandaag al turnles heeft, Pien vraagt zich af of ze in de speeltuin mag spelen…. Eenmaal op school bewegen ze zich alsof ze al weken meedraaien in de nieuwe klas. Pien speelt met het poppenhuis en Lot zit lekker te puzzelen. En daar komt hun oude juf van de vorige klas even gedag zeggen en vraagt hoe de vakantie was. “Wij kunnen van de boot springen”, zeggen ze in koor. Pien neemt het gesprek over en vertelt: “Wij hebben een boot gekocht, een hele grote, de grootste van de hele wereld. De boot is ook heel hoog en als we eraf springen gaan we helemaal koppie onder.” Dat gezegd hebbende rent Pien naar het poppenhuis en vertelt en passant nog even dat ze thuis ook een enorm poppenhuis heeft. En ik zwak Piens grote verhalen wat af en vertel over ons bootje, dat een soort varende caravan is, waar we een hele fijne zomer hebben gehad.

Later die middag halen we een blije Pien en een huilende Lot van school. Ojee wat nu?! Alle kindjes hebben een ballon gekregen en die van Lotje is net geknapt. Dikke tranen, maar wat een verrassing, ze mag de ballon van Pien hebben. Dit soort zeldzame momenten moet je koesteren, dus we overladen Pien met complimenten. Eenmaal thuis wordt er niet meer naar die ene ballon omgekeken, want de dames ploffen op de bank en kunnen geen paf meer zeggen. De meisjes hebben gisteren een boodschappenlijstje gemaakt met dingen die ze graag willen eten. Voor Lot framboosjes en voor Pien bloemkool. Ik begin direct aan het avondeten, want ze zijn uitgehongerd. Tijdens het eten komen de vrolijke verhalen over de eerste schooldag. We grijpen deze dag meteen aan om het eetgedrag van onze meisjes wat te verbeteren. Eten met een vork en niet praten met volle mond. Lotje neemt een flinke hap en laat Pien zien hoe het moet. Pien neemt een flinke hap en vertelt ondertussen smakkend in detail welke leuke dingen ze op school nog meer heeft gedaan. Ondanks ons herhaaldelijk verzoek om voor het diner het toilet te bezoeken moeten de dames natuurlijk na drie happen beiden poepen en plassen. Desondanks eten ze hun bordje braaf leeg.

Daarna hup in bad en vroeg naar bed. En er is weer een slaaprecord sinds maanden, want voor 20:30 uur beiden knock-out!

Een mooi moment om zelf eens een lekker badje te nemen. Als ik de stop eruit trek hoor ik Pien huilen. Dat klinkt als een ‘ik slaap nog, maar moet plassen-huiltje.’ Ik schiet in mijn badjas en zie manlief relaxed voor de tv liggen. Ik vraag wat er met Pien is? Hij geeft me de ‘waar maak jij je druk over-blik’. Ik ren naar de slaapkamer van Pien, gris haar uit bed en ren naar de badkamer. Te laat, er loopt een plas spoor van de gang, door onze slaapkamer naar de badkamer. Ik verschoon Pien en leg haar terug in bed. Manlief is lekker aan het dweilen, ik knijp mijn badjas uit en spring maar even onder de douche. ..