Roodvonk rules again

Het is 5:30 uur en Pien ploft in ons bed. Ze begint op luid volume een heel vrolijk verhaal over zeemeerminnen. Ik vertel Pien dat het midden in de nacht is, dat ze gisteren om 22 uur is gaan slapen en nu verder moet slapen. Dikke tranen, want madame wil graag NU een zeemeermin dvd bekijken. Ja daaaag! En dan komt Lot aangerend: “Ik moet spugen, ik moet spugen.” Ik spring uit bed en ren mee naar de wc. Pien staat er met haar neus boven op en kletst maar door over die fokking zeemeerminnen. Ik maak Pien duidelijk dat haar zusje ziek is en dit echt niet het moment is. Lot doet er nog een schepje bovenop: “Pien, je moet nu echt stil zijn en naar je bed gaan, want ik ben ziek hoor!” Met de belofte dat ik Pien zo een warm melkje breng gaat ze haar bed weer in. En zodra Lot stabiel is sta ik met mijn blote voetjes op de koude keukenvloer een melkje te maken. En wonder boven wonder slapen de meisjes nog wat verder. Zelf ben ik klaar wakker en als ik net weer in doezel hoor ik de meisjes. Oef,  de dag is echt begonnen.  

Lot komt weer wat tot leven na een zetpilletje en Pien is superdruk, tot grote irritatie van haar zus. We gaan aankleden en ik zie rode vlekjes in de nek, op de rug en buik van Lot. Oh no, not again. Dit lijkt verdacht veel op Roodvonk. Dit heeft Lot een jaar geleden ook gehad en dat is echt geen pretje. Vanavond gaan we wel weer naar de dokter, eerst naar de tandarts. Even kijken of haar voortandjes na die val het nieuwe jaar zullen halen. Pien en Lot hebben elkaar de hele ochtend zitten irriteren, maar bij het afscheid nemen vallen ze elkaar in de armen, knuffelen en kussen elkaar, alsof Lot gaat emigreren. Pien zegt: “Tot straks Lot, ik ga je missen!”

Het eerste officiële tandarts bezoek loopt gesmeerd. Lot ziet het als een gezellig uitje en vindt die stoel erg lekker liggen. Als de tandarts vertelt dat het er goed uit ziet en we over drie weken nog een foto zullen maken is het natuurlijk de bedoeling dat Lot uit de stoel komt. Maar nee hoor mevrouwtje ligt met een big smile een potje te relaxen en is niet van plan op te staan. De assistente vraagt of ze wil blijven en komen helpen? Lot ziet het al helemaal zitten, dus til ik haar maar uit de stoel en draag haar het pand uit.

Na het avondeten gaan we naar de dokter en jawel onze vermoeden wordt bevestigd: Roodvonk! Direct door naar de apotheek voor een kuurtje antibiotica, dan is het besmettingsgevaar binnen 48 uur geweken. 

Lot heeft de hele dag nog niets gegeten, maar heeft nu zin in tomatensoep. Tuurlijk zetten we dat op tafel en ze smult. Meteen het medicijntje er achteraan en richting bed. De koorts is flink opgelopen, tijd voor een zetpilletje. Lot is zo boos van die zetpil dat ze moet spugen. Ik pluk haar uit ons bed en ren naar de badkamer, maar helaas hebben we het niet gered. Er loopt een spoor tomatensoep van ons bed naar de badkamer en zowel Lot als ik kunnen wel een verschoning gebruiken. Deja-vu. Roodvonk rules again.