Kerstdrama

Zwaar op de zetpillen zijn we de dinsdag met Pien redelijk doorgekomen. Maar na het eten begint ze opeens over oorpijn. De twijfel of we even langs de dokter moeten is weg. In de auto vertelt Pien dat de oorpijn een grapje was. Maar we zetten door. De herinneringen van de vorige kerst, toen we met twee zieke meisjes zaten willen we dit jaar voor zijn. Dus ik vertel de dok over Piens buikpijn, hoofdpijn, beenpijn, hoge koorts en algehele malaise. En we komen thuis  met een fikse keelontsteking inclusief recept voor antibiotica. Als ze de nacht goed doorkomt hoeft ze de medicijnen niet te nemen. Enfin, rond middernacht begint ons arme meisje met overgeven en is de koorts de 40 graden gepasseerd. De laatste hoop om als kerstengel op school te verschijnen is weg. Pien is het in alle ellende even vergeten, maar de volgende ochtend komt de waarheid keihard aan. Het scenario van gisteren herhaalt zich. Lot en ik sluipen door het huis. En net als ik Lot in zes lagen thermo-ondergoed met daarover haar trouwjurk met feeën vleugels heb gehesen, komt er een heel zielig, bleek en verdrietig Pientje naar beneden. Kreunend komt er een schor geluid uit: “Ik wil ook naar school..!” Voor ik iets kan zeggen slaat Lotje haar armen troostend om haar zusje en fluistert lieve woordjes. Heel aandoenlijk, maar Pien huilt dikke tranen en met pijn in mijn hart breng ik Lot naar school. We maken wat foto’s bij de kerststal en Lot zegt: “Zo zielig voor Pien dat ze er niet bij kan zijn…”