Carpe diem!!!

Ons Pien is gisteravond braaf gaan slapen om 20 uur en dat bekent dat ze vanmorgen om 6 uur vol energie uit haar bed stuitert om op vol volume aan een nieuwe dag te beginnen. Nog even geprobeerd om haar bij ons verder te laten slapen, maar ze had zoveel te vertellen, dat ik om 6:30 naar beneden ben gegaan om de rest van het gezin te sparen. Voor Pien hét moment voor een goed gesprek. “Zeg mam, als ik later groot ben krijg ik ook een baby, toch?!” Ja, lieverd dat zou leuk zijn. “En mam, komt er bij jou ook nog een baby in je buik?” Eh, nou dat denk ik niet (en bespaar haar het verhaal dat een spontane kans op zwangerschap nagenoeg nihil is). “Ja maar dat zou ik wel erg leuk vinden hoor!” Het is ook leuk, maar ik heb toch al een Pien en een Lotje en daar ben ik erg blij mee. Pien geeft niet op en zegt: “Maar als je nog een baby krijgt, dan ben jij niet zo alleen als wij naar school zijn.” Tsja... Ik kan moeilijk vertellen het soms best lekker is als de meisjes van de vloer zijn, maar ik krijg een ingeving en zeg: “Dat is erg lief, maar gelukkig zijn papa en ons hondje er nog, dan ben ik niet zo alleen. Inmiddels is ons verkreukelde Lotje uit bed gekomen en het is duidelijk dat haar oren al eerder wakker waren, want ze komt met nog een briljant idee: “Mam, misschien moeten we nog een hondje nemen, dan is Lief niet zo alleen. Misschien wel een grijs hondje?” Ja Lot, keep on dreaming. En Pien gaat weer door: “En mam, toen we in je buik zaten gaf je ons melk door dat sneetje in je buik, ja toch?!” Ik ontwijk een ingewikkeld verhaal over keizersneden en navelstrengen en vertel dat ik melk gaf toen ze geboren waren. Daarmee is Pien gelukkig tevreden en ze vult aan: “En, de vuilnisman gaf ons een speentje !” Even wat achtergrondinformatie: De meisjes hebben destijds hun speentjes in de vuilnisbak gegooid, nadat wij verteld hebben dat de vuilnisman deze ophaalt om ze aan de baby’s te geven. Omdat ze toen twee jaar waren hebben de details over recycling maar achterwege gelaten. En voor het gemak doe ik dat nu weer en vertel dat ik speentjes in de winkel heb gekocht. Geen idee of Pien me gehoord heeft, want ze bestudeert aandachtig het litteken op haar been en vraagt: “Mam, wil je straks even een medicijntje halen?” Ik voel hem aankomen, maar vraag toch waarom? “Nou, dan kan dat medicijntje mijn litteken weg maken…” Natuurlijk hebben we Pien wel vaker verteld over haar litteken, dat heel speciaal is en niet vanzelf weg gaat. Desondanks blijft Pientje hoopvol. Als ze haar spalk uit trekt kijkt ze regelmatig of haar litteken al weg is en als we naar fysio gaan, vraagt ze hoopvol of het misschien al bijna weg is. En ook nu moet ik haar teleurstellen en zeg met een brokje in mijn keel: ‘Ik denk dat je litteken niet weg gaat schatje. Maar als je later groot bent en niet meer groeit, dan mag je zelf kiezen of je het weg wil halen…’ Waarop Pien antwoordt: "Ok, dan ga ik nu snel mijn cornflakes opeten, dan word ik snel groot!” Goed idee. Maar als je denkt dat alle lastige onderwerpen aan bod zijn geweest, komt Pien met een toegift: “Waarom eet jij geen ontbijt? Als je niet eet ga je dood.” Geen zorgen, ik ontbijt als jij straks op school bent. Eerst ga ik nog een kopje koffie nemen, want daar ben ik wel aan toe zeg…pfff