We hebben besloten om vroeg te
eten in het haven restaurantje. Dan kunnen de meisjes tussendoor lekker in de
speeltuin spelen. Maar daar hebben ze geen tijd voor, want ze moeten even
bijkletsen met onze havenvrienden. “Heeeyy Bert, heeeyy Nico!!!”, zeggen ze
tegen de heren van rond de 75 jaar oud. Ze delen nog een paar high fives uit.
De heren hebben gelukkig geen drukke agenda en altijd tijd om even met de
meiden te kletsen. Sterker nog, ze vinden het erg gezellig.
Maar dan, op zo’n laatste dag van de vakantie, slaat om een uur of vijf de vermoeidheid toe. Huilen om niks, vooral Lotje. We staan op het punt om de haven te verlaten, alle spullen al in de auto. En dan komt Lot ineens heel blij met een spinnetje aan lopen. ”Kijk eens wat ik gevonden heb!” en: “Heb je een bakje waarin ik hem kan bewaren en mee naar huis nemen?” Nog voordat ik kan uitleggen dat ie lekker hier blijft is Lot al haar trofee aan de havenvrienden in het restaurantje aan het showen. Daarna vertellen we dat de spin toch echt terug in het gras moet, omdat ie anders zijn papa en mama gaat missen. Onze havenvrienden spelen het spel goed mee, maar Lot huilt dikke tranen: “Maar ik hou van spinnen en ik ga hem zoooo missen!!” Daar komt Kees de havenmeester afscheid nemen en probeert Lot te troosten. Kees belooft plechtig om goed voor de spin te zorgen en dan komt er weer een voorzichtig lachje tevoorschijn. Pfff snel naar de auto en op naar het volgende gevecht. Wie mag er achter mama zitten. Lot is moe van de strijd en zegt verstandig: “Nou Pien, ga jij dan maar achter mama zitten.” Thanks Lot, heel lief. En dan gaan we en route. Het is 18:00 uur, we zitten nog geen kwartier in de auto en de meisjes zijn in een diepe slaap gevallen. Niet zo’n handig tijdstip als je ze vroeg in bed wil stoppen. Onderweg dromen we, tegen beter weten in, over de meisjes al slapend in hun bedje leggen. We rijden ons dorp binnen, ze worden prompt wakker en starten een discussie over of ze nu een warm of een koud bad gaan nemen. Lot houdt van koud, Pien van warm. Pien komt met de briljante oplossing: “Weet je wat, we gaan warm en koud water mengen, dan is Lotje ook tevreden.”
Maar dan, op zo’n laatste dag van de vakantie, slaat om een uur of vijf de vermoeidheid toe. Huilen om niks, vooral Lotje. We staan op het punt om de haven te verlaten, alle spullen al in de auto. En dan komt Lot ineens heel blij met een spinnetje aan lopen. ”Kijk eens wat ik gevonden heb!” en: “Heb je een bakje waarin ik hem kan bewaren en mee naar huis nemen?” Nog voordat ik kan uitleggen dat ie lekker hier blijft is Lot al haar trofee aan de havenvrienden in het restaurantje aan het showen. Daarna vertellen we dat de spin toch echt terug in het gras moet, omdat ie anders zijn papa en mama gaat missen. Onze havenvrienden spelen het spel goed mee, maar Lot huilt dikke tranen: “Maar ik hou van spinnen en ik ga hem zoooo missen!!” Daar komt Kees de havenmeester afscheid nemen en probeert Lot te troosten. Kees belooft plechtig om goed voor de spin te zorgen en dan komt er weer een voorzichtig lachje tevoorschijn. Pfff snel naar de auto en op naar het volgende gevecht. Wie mag er achter mama zitten. Lot is moe van de strijd en zegt verstandig: “Nou Pien, ga jij dan maar achter mama zitten.” Thanks Lot, heel lief. En dan gaan we en route. Het is 18:00 uur, we zitten nog geen kwartier in de auto en de meisjes zijn in een diepe slaap gevallen. Niet zo’n handig tijdstip als je ze vroeg in bed wil stoppen. Onderweg dromen we, tegen beter weten in, over de meisjes al slapend in hun bedje leggen. We rijden ons dorp binnen, ze worden prompt wakker en starten een discussie over of ze nu een warm of een koud bad gaan nemen. Lot houdt van koud, Pien van warm. Pien komt met de briljante oplossing: “Weet je wat, we gaan warm en koud water mengen, dan is Lotje ook tevreden.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten