Na die lange zomer op de boot,
was het weer de hoogste tijd om met ons Pien naar de fysio te gaan. Uiteraard
Pien de ochtend ervoor al geestelijk voorbereid, waarop Lot standaard duidelijk
maakt dat ze ook mee wil. En vervolgens op zoek gaat naar littekens op haar
lichaam, waarvoor een bezoek aan de fysio echt nodig is. Aangezien de ervaring
leert dat Lot meenemen niet erg handig is (understatement), komt manlief met
het lumineuze idee om samen Lot klusjes te doen als ze thuis is. Lotje droomt
meteen weg bij het idee om samen met paps de badkamer te poetsen of de ramen te
wassen. Ja het is echt waar, Lot vindt het heerlijk om behulpzaam te zijn in de
huishouding. Pien is met andere dingen bezig. “Mam, ik denk dat de fysio mij
wel heel erg gemist heeft.” en “Ga je vragen of ik weer op de loopband mag?”
Tuurlijk schat.
Een paar uur later haal ik de
meisjes uit school en zoals altijd kletsen ze dwars door elkaar heen om te
vertellen over hun avonturen op school. Geen touw aan vast te knopen. Tussendoor
roept Lot: “Stil Pien, nu wil ik wat vertellen!!” Het is ook best lastig om het
volume van Pien te overstemmen, maar door al het gekwetter heen maak ik op dat
er een vriendinnetje jarig was en dat er
is getrakteerd. De meisjes toveren beiden een zakje snoep uit de boekentas en
beginnen te smikkelen. Al die kleurstoffen beginnen te werken als ik met Pien
bij de fysio ben beland en het is een helse klus om haar op de gewenste
momenten stil te laten liggen. Pien heeft natuurlijk veel te vertellen
over de zomervakantie en wil daarbij de fysio in zijn ogen kijken. Keurig,
zoals we haar dat geleerd hebben, maar niet zo praktisch als je op je buik moet
liggen. Aangezien Pien alles zelf wil doen en dus ook geen handje wil geven als
de loopband op volle toeren draait, staan de fysio et moi in de aanslag om haar
op te vangen. Wonderwel, gaat alles vlekkeloos. We maken een afspraak voor
komende donderdag en Pien neemt zoals altijd een paar visitekaartjes mee van
bedrijven die via de fysio reclame maken. Meestal neem ik die bij de volgende
afspraak weer mee terug, maar manlief vond bij het uitmesten van de auto eens
een kaartje van een privé detective. Dat was even schrikken, maar gelukkig
bevestigde Pien mijn verhaal…
Eenmaal thuis blijkt dat Lot na
school direct op de bank is geploft en niet in staat was om met papa klusjes te
doen. Ik ga koken en Lotje is ineens uit haar ‘after-school-dipje’. “Maham, ik
heb nog helemaal niets gedaan, ik ga je nu helpen!” This is not the moment,
maar ik zeg ‘fijn schat, maar ik ga lekker koken, dus misschien kun je een
mooie tekening maken?’ Terwijl ik in de pannen roer gaat Lot de vieze vaatwasser
uitruimen, doet een poging het record ‘hoeveel blokjes passen er in de machine’
te verbreken en pakt een spray om de kastjes onder het fornuis te poetsen. Ondertussen moet ik acrobatische toeren
uithalen om in de buurt van mijn pannen te komen. En als ik klaar ben om de
bordjes op tafel te zetten, moet ik eerst de tafel ontruimen, want ons
behulpzame Lotje heeft zich daar net geïnstalleerd met zo’n 20 blaadjes en 25
stiften om, je raad het al, te gaan tekenen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten