Vanmorgen om 7 uur staat Pien naast ons bed te tetteren en is ‘ready to party’. Ohja, de dames hebben een partijtje. Pien begint op hoog volume te vertellen welke mooie kleren ze aan wil doen en
heeft haar zinnen gezet op de Tinkerbell jurk. Lotje lag naast me en was
natuurlijk ook prompt wakker, maar een stuk relaxter, want ze had haar outfit
gisteren al klaargelegd. Hup naar beneden voor een ontbijtje. Daarna moeten
alle potloden en stiften op tafel om de nodige kunstwerken te fabriceren voor
de jarige job. Dat waren er welgeteld 27. Vervolgens was ik met mijn suffe kop
vergeten de cadeaus in te pakken en daar hebben de meisjes me fijn mee geholpen.
Met als resultaat twee prachtige, ietwat verkreukelde, maar stevig met meters ‘Winnie
de Pony’ plakband versierde pakketjes. Ik verbaas me weer hoezeer we
uiteindelijk moeten haasten om om 10 uur op het partijtje te zijn, terwijl we
om 7 uur zijn opgestaan. Als je haast
hebt werkt dat tuig natuurlijk niet mee. Maar eenmaal in de auto willen ze er zo
snel mogelijk zijn: “Zijn we er al bijna?, harder rijden!, is dit wel de goede weg?, hoe
lang nog?, moeten we naar rechts?, weet je zeker dat dit de goede weg is?, etc”
Uiteraard komen we keurig op tijd en mag de jarige job beginnen met de
onmogelijke klus: de cadeautjes van Pien en Lot uitpakken. Gelukkig is Pien zo
vriendelijk om bij binnenkomst precies te vertellen wat er onder die meters
plakband zit. De mama van de jarige job is erg onder de indruk van de kunstwerken,
met name de hoeveelheid. Ik drink een kopje koffie met de moeders van de
genodigden, ga snel boodschappen doen en scheur weer terug om ze op te halen.
Mijn meisjes zijn nergens te bekennen en zitten schijnbaar nog in de ballenbak.
De ouders van de jarige geven een kort verslag van de ochtend. Groot
succes. Blije jarige en blije Pien en Lot. En jawel, ze waren onder de indruk
van de eetgewoonten van onze schatjes. Blijkbaar hebben ze keurig met mes en
vork hun pannenkoekjes gegeten. Ik probeer niet al te verbaasd te kijken en
vertel dat we het nieuwe schooljaar hebben aangegrepen om daaraan wat meer
aandacht te besteden. Ook het feit dat Lot maar liefst twee pannenkoeken naar
binnen heeft gewerkt vonden ze wel indrukwekkend. Tsja, dat is het vreetmonster
van de twee. Eindelijk zien de meisjes me en willen zelfs mee naar huis. Ze
zijn best moe na een ochtend, zingen, dansen en spelen. Lot is afgepeigerd en
klaagt dat Pien haar zo vroeg heeft wakker gemaakt en verder mijmeren ze samen
over het superfeest. Ik mijmer over een relaxte zaterdagmiddag. Eenmaal thuis is
de moeheid spontaan verdwenen en gaan ze helemaal los. Rolschaatsen, fietsen,
kleuren, knippen, kleven en nog veel
meer. Ik doe een poging de fris gewassen bankhoezen om de kussens te wurmen,
dat is een helse klus, want de meisjes krijgen spontaan zin om op de bank te springen.
Manlief is laat thuis, dus we
eten met zijn drietjes en dat komt zelden voor. Pien vertelt dat ze papa wel gemist heeft en
loopt naar het raam: “Mmm, volgens mij ruik ik een papa…” Ohja, waar ruikt hij
dan naar, vraag ik belangstellend. “Naar spaghetti!!” Dat is Piens
lievelingskostje, dus op zich niet slecht. En hoe ruikt mama? “Naar spaghetti!”
Ik ga nog even alle opa’s en oma’s langs en iedereen blijkt naar spaghetti te
ruiken. En elke keer als Pien ‘spaghetti’roept krijgen de meisjes de slappe lach. Bij
Lot ligt het iets genuanceerder. Iedereen ruikt naar bloemen, behalve oma L.,
zij ruikt naar roze verf en oma J. naar lieveheersbeestjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten