Ons Pien en ons Lot hebben de
hele nacht in hun eigen bedje geslapen. Heerlijk. De ochtend is begonnen. Pien
gaat naar het toilet en komt met haar broek op haar hielen de keuken in lopen
en zegt: “Ik heb een snee in mijn buik, kom eens kijken!” Ojee. Het moest er
eens van komen, dus ik vertel dat het een litteken is en Pien wil natuurlijk
weten hoe dat komt. Dus ik verzamel al mijn moed en vertel luchtig dat toen ze
een baby was erg pijn in haar buik had en dat de dokter haar heeft geopereerd. (Het
lijkt me voor dit moment verstandig het verhaal over drie operaties en een
stoma voor later te bewaren.) Geen idee
of iets van mijn verhaal is blijven hangen, want Pien zegt blij: “Oh mama, ik
heb een sneetje net als jij! Nu kan papa baby’s bestellen en erin stoppen!” Voordat ik kan bedenken wat ik hier nu weer
mee aan moet, loopt ze naar papa en zegt trots: “Kijk eens pap, ik heb een sneetje
in mijn buik!” Manlief bevestigt mijn verhaal over een operatie en Pien zegt
beduusd “Ja, ik weet het.” Zou er dan toch iets zijn blijven hangen? Vervolgens
is Lot aan de beurt, ook zij mag de snee van Pien bewonderen, waarop Lot weinig
geïnteresseerd reageert: “Mooi Pien, ga je mee spelen?” En terwijl de meisjes samen pret hebben, denk
ik ach waarom ook niet. Laat ze nog maar even gelukkig zijn met een litteken over de volle breedte van haar buik. Onze tijd komt nog wel…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten