Kamelenberg

Vandaag was er weer zo’n typisch voorval. Het is stil en je denkt de meisjes zijn zoet aan het spelen, laat ik even een wasje doen. Stom, naïef en ik had het kunnen weten. Want de ervaring leert dat er juist dan stront aan de knikker is. Ik loop langs de kamer van Lotje en tref een enorme stapel kleding aan. Shit. Ik doe de kast open en daar ligt werkelijk niets meer in. Dubbel shit. Als ik de meisjes om tekst en uitleg vraag, vertellen ze me heel vrolijk het volgende: “Ja mam, we hebben een hele grote berg gemaakt.” Ja dat heb ik gezien, maar waarom? “Nou dan kan de kameel lekker zacht springen en doet ie zich geen pijn.” Aha, en bedenk me dat we maar één kameel in huis hebben. Een koelkast magneet kameel van 10 x 10 cm, souveniertje van oma L uit Fuerteventura. Gezien de hoeveelheid inwonende knuffelbeesten vraag ik zekerheidshalve hoe groot die kameel is. Beide meisjes houden hun handen zo’n 10 cm van elkaar. Ok, we praten over dezelfde kameel. Vervolgens vraag ik naar het formaat van hun berg kleding en de armpjes gaan zo wijd als ze kunnen. Het lijkt me logisch dat ik me hardop af vraag, of die berg niet wat groot is voor dat kleine kameeltje. Pien en Lot kijken me aan alsof ik gek ben en zeggen: “Weet je wel hoe hard de vloer is, als ons kameeltje naast de berg valt, dan heeft hij echt heel veel pijn hoor?!” En Pien vult aan: “Daarom hebben we ook alle spullen uit mijn kast gehaald, dan weten we zeker dat ons kameeltje zacht kan springen.” Dat is laatste is nieuw voor mij en ik ben te verbaasd om adrem te reageren. En voordat ik de juiste woorden vind bieden de meisjes al aan om te helpen opruimen. Alsjeblieft niet zeg, want uit ervaring weet ik inmiddels dat zo’n berg dan integraal de kast wordt inpropt. Dus ik stel voor om de berg te laten liggen, want wie weet wil ons kameeltje morgen nog wel een grote sprong wagen…