Wat?

Vanmiddag ben ik met Pien naar de oorarts geweest. Eigenlijk was het bezoekje vooral bedoeld om haar neusgaatje te controleren. Dat is wat kleiner en beschadigd, omdat het nogal wat te lijden heeft gehad van de langdurige beademing toen ze ziek was. Maar omdat ons Pien slecht luistert en tig keer per dag op alles wat je zegt standaard “Wat?” antwoordt, leek het ons tijd haar oren te testen. En elk artsenbezoekje begint natuurlijk in de wachtzaal. Het is stampvol en er heerst een serene rust, totdat wij plaats nemen. Zoals gebruikelijk kletst Pien vijf kwartier in een uur op hoog volume. Toch krijg ik haar zover de volumeknop wat lager te draaien. Neemt niet weg dat Pien nog steeds goed verstaanbaar is voor iedereen. En als ik wat lachjes zie verschijnen weet ik het zeker. Pien loopt namelijk ernstig te verkondigen dat ze fantastisch goed Engels spreekt en gooit er een paar volzinnen uit. Uiteraard wil ze nog wat woordjes leren en vraagt mij om de vertaling. Een tas is een ‘bag’. Maar Pien maakt duidelijk dat dat toch echt niet klopt. Een tas is een ‘tes’. En dat gaat zo een half uurtje door. Dan hoor ik gelukkig haar naam roepen. Ik vertel heel eerlijk aan de dokter dat ik twijfel of ze slecht hoort of gewoon Oost-Indisch doof is.  Ik vul het verhaal aan dat ik thuis vergelijkingsmateriaal heb in de vorm van een tweelingzus die alles hoort, zelfs als ze slaapt. Er wordt flink wat oorsmeer uit haar oortjes gehaald en dan op naar de cabine voor de gehoortest. Als Pien een piep hoort mag ze met een hamertje tikken. Ik hoor een continue getimmer uit de cabine komen en attendeer de assistente dat dit wellicht niet helemaal betrouwbaar is, omdat Pien dol is op timmeren. Poging twee: De assistente vraagt vervolgens of Pien ‘ja’ wil zeggen als ze wat hoort. Vervolgens zegt Pien helemaal niets meer. Tijdens poging 3 vraagt de assistente rechtstreeks of Pien wat hoort en ze zegt telkens ‘ja’. Ook als er niets aan het piepen is. Kansloos. De orendokter komt met geruststellende woorden dat het ook best lastig is op deze leeftijd een betrouwbare test af te nemen en stapt over op een simpele methode. Ze houdt een blaadje voor haar mond en fluistert een aantal vragen. Dat gaat nagenoeg vlekkeloos. Met dit goede nieuws keren we snel huiswaarts. Onderweg complimenteer ik Pien dat ze goed heeft meegewerkt en zich netjes heeft gedragen. En wat is haar reactie?:  ‘WAT?’