Veel fantasie

Gisteren al drie keer bijna een vriendin gebeld om bij te praten. Elke keer kwamen er kleine drama’s tussen. Je kent het wel, flikkert er een van haar fiets, of Pien in tranen, omdat Lot niet met haar wil trouwen, of Lot verdrietig, omdat ze niet op het feestje van Pien mag komen…

Gelukkig zijn er ook veel mooie momenten. Lot en met name Pien gaan volledig op in hun fantasie… Zo vertelt Pien in geuren en kleuren dat ze met papa bij de tandarts is geweest...niet dus. Maar het gaat verder. Als Pien ontwaakt trekt ze haar kerstmannenpak aan, muts op en ze is de enige echte Kerstman en gaat cadeautjes uitdelen. Als papa een kerstmuts op zet is Pien zwaar upset, want 'dat kan niet, want ik ben de echte Kerstman!' En waag het niet haar met Pien aan te spreken, want 'ik ben de Kerstman hoor'. We zijn al lang blij dat ze uit de Sintsfeer is gekomen. Ze vertelde tot voor kort aan iedereen (ja echt iedereen bakker, slager, fysio, mensen op straat), dat het sinterklaaspak niet meer in de klas ligt en dat ze dat niet meer kan aantrekken.

Gelukkig is Lot wat minder fanatiek en luistert ze ook als we haar naam noemen. Ze speelt soms de rol van poesie mauw, mama, opa of oma. Dan rijdt ze Pien (in de tijdelijke rol van baby Pien) rond in de buggy om haar naar school te brengen. Of te gaan logeren.

Het schijnt dat we ook een bubbelbad hebben in het kinderparadijs. Dan staan de dames plots in hun nakie, want ze gaan even bubbelen.... Onze blauwe bank in de zitkamer is een boot, die eigenlijk pas echt kan varen als je alle kussens op de grond flikkert. Vervolgens krijg je de opmerking: “Nou mam, het is hier wel een rommeldebommel…” Tsja hoe zou dat komen.

Pikant

En nog iets pikants. Ons Lot heeft het er al vaker over gehad... ze wil graag trouwen met een meisje. Tuurlijk zijn we zeer ruimdenkend, maar het is een geruststellende gedachte dat ze pas 3,5 jaar is en we nog wat zendingswerk kunnen verrichten. Nu kan ik me dat wel voorstellen, nadat ze op school is lastig gevallen door een klein agressief Vlaams ventje met losse handjes. Na een thuistraining assertiviteit en wat hulp van de juf mag de dader nu weer op Lots feessie komen. Neemt niet weg dat ons Lotje wel een tijdje symptomen van schoolziekte vertoonde en er zelfs slecht van kon slapen. Dat laatste is nog steeds is nog steeds het geval. Zijn we jaren zoet geweest met Pien, nu heeft Lot het stokje overgenomen. Pien slaapt op haar eigen kamer vrij snel in, nog 1 bezoekje aan Lot, terugleggen en tukken maar. (Geen zorgen, de nachtelijke escapades zijn onveranderd.) Gisteren bracht ik Pien terug naar haar bed en vertelde ze over haar bezoek bij Lot: “Het feestje bij Lot was echt magisch mam!” Nou, ook al wonen we in een decadent oord, we hoeven voorlopig geen ballonnenclown of partyplanner in te huren mochten we een feessie geven. Nu is het bij ons momenteel ook feestelijk met de kerstboom, lampjes en al die kerstkunstwerken van school. Kerstboom is opgetuigd door de meisjes, dus 50 ballen aan 1 tak. Prachtig! Uiteraard is het kerstverhaal ook geland en speelt Lot mama Maria, Pien is papa Jozef en manlief is baby Jezus. En voor mij de glansrijke rol van herder weggelegd. Dat verklaart wellicht dat toen ik vanavond even bij Lot ging liggen in de hoop dat ze ging slapen, ze vertelde: “Mam, je hebt echt lange haren…eigenlijk moet je naar de kapper…” Je begrijpt dat ik meteen uit bed ben gestapt…

Medisch Centrum Zuid

Misschien is een weekendje rust wel goed… was net bij de apotheek en heb een of andere machine opgehaald en een pakket medicijnen voor Lot. Ze blijft ’s avonds/’s nachts heftig in haar hoest hangen en mag nu via zo’n inhaleermachine weer op adem komen. Zeg maar tweemaal daags aan de waterpijp voor kiddo’s. Vanavond de première… wij dromen nu al van een paar uur extra slaap.

En om maar in de medische scene te blijven. Vandaag controle gehad voor het litteken been van Pien. Wat wij eigenlijk al aanvoelden, maar de dokter bevestigde, is dat ze nog niet fantastisch elegant loopt. Dus binnenkort weer slapen met een spalk, zo’n rijglaarsje. Opmaat gemaakt haute couture. Bijkomend voordeel, als Pien weer door de gangen loopt te schuimen, horen we haar in ieder geval van ver aankomen lopen. Boink, boink, boink…

Binnenkort ook nog een uitgebreid onderzoek in een high tec laboratorium. Krijgt ons Pien allemaal electroden op en moet ze door een speciale ruimte lopen en dan wordt haar manier van lopen met camera’s in kaart gebracht. We zijn benieuwd...

Lekker weekend

Afgelopen weekend gelogeerd bij vrienden in Heemskerk.Was echt heel relaxed. Natuurlijk veels te veel gedronken en gegeten en te weinig geslapen, dus het was een zware start op deze maandagochtend. Meissies waren weer in topvorm dit weekend en hebben genoten. Uiteraard de schoenen gezet. Pien was zaterdag al om 5 uur wakker en ik heb alles in de strijd moeten gooien om te voorkomen dat bij onze vrienden in bed zou duiken…

Ik moest ook nog pasfoto’s van meisjes laten maken voor hun nieuwe paspoort. Dat was nog een hele kluif zeg. Ze mochten niet lachen op de foto (lastig), lipjes op elkaar en in de camera kijken. Een uur later hadden we een soort van acceptabele foto, maar je zou ze niet in een lijstje stoppen;-)

Het heeft even geduurd, maar het Sintgevoel is geland bij de meisjes. Alhoewel pien liever de wortel voor het paard zelf opeet en Lotje haar zinnen zet op het suikerklontje. Pien heeft in downtown Heemskerk nog een diepteinterview gegeven voor de lokale camera piet. Lot stond ernaast een beetje mooi te zijn… terwijl ons praatgrage Pien maar door bleef kletsen. Die arme interview Piet probeerde het gesprek al een tijdje af te ronden, maarja Pien kletste maar door… Ok, dan maar een liedje zingen? Had die domme Piet nooit moeten zeggen, waren we weer een half uur verder…

Feestje? 

Weer iets nieuws is de discussie over wie er wel of niet op het feessie van de meisjes mogen komen. Nu hebben we niets in de planning, maar de meisjes schijnbaar wel. Want een paar keer per dag worden alle mensen genoemd die ze graag op hun partijtje zien. Het wordt wel volle bak, want de hele klas mag ook komen. Gelukkig zijn ze pas in juni jarig. Maar in dit proces kunnen de emoties hoog oplopen. Als Lot of Pien stout is, zeggen ze tegen elkaar “jij mag dus  niet op mijn feestje komen”, met als gevolg dat de ander werkelijk in tranen uitbarst… Geldt trouwens ook voor de hond, maar die heeft er zichtbaar minder moeite mee;-)

Nu ga ik mij eens storten op die bomontploffing in mijn huis.

Geen fonkelende vuurshow

Ons Lot ging gisteren, na een enorm dikke drol, weer wat beter eten en had meer babbels. Ze was vanmorgen naar eigen zeggen niet in staat naar school te gaan. Prima hoor, nog een dagje thuis. Dan laat ik meteen even haar mondje checken bij de dokter. De laatste keer dat ze pukkeltjes in haar mond had, bleek het Roodvonk te zijn en lag ze 2 weken plat. Enfin, dit keer niks aan de hand, maar dat is altijd fijn te weten zo voor het weekend. We zijn klaar bij de dok en Lot zegt: “Zo, en nu ben ik weer beter, de dokter heeft me beter gemaakt.” Geweldig! Want voor vanavond stond de door school georganiseerde lampionnentocht met fonkelende vuurshow op het program. Moest mezelf nog even geestelijk oppeppen om op een kinderbedtijdstip door de vrieskou te gaan wandelen….maar de redding was nabij. Oma J. belde met het idee de kids op te komen halen om vanavond naar de intocht van de Sint in Ouderkerk te gaan. Briljant. Dus hier zitten we dan een heerlijk potje kinderloos te zijn. Ons Lief hebben we overdag al afgemat, daar hebben we geen kind meer aan. Dus we gaan lekker slapen vannacht…ik knap daar meestal niet echt van op. Maar het vooruitzicht is super. 

Ouderwetse nachten

Doe al weken een poging een tripje naar Amsterdam te plannen. Onder voorbehoud, want ik zit hier weer met een vaag ziektegeval, Lotje. Eet niet, drinkt niet en voelt zich slapjes, niet zo gek natuurlijk. Heeft klein blaasje op haar tong en op de binnenkant van haar wang. Geen koorts, maar wel veel aandacht nodig. Ze kwam vannacht om 3 uur naar me toe om te vertellen dat ze echt ziek was en kwam vanmorgen niet eens haar bed uit om in haar gevulde schoentje te kijken. Dat laatste heeft ons overtuigd dat ze echt ziek is.

Overigens gilde Pien ons om 4 uur wakker, dat ze niet meer kon praten. Nou, volgens mij hebben de buren haar zelfs gehoord…;-) Kortom, het zijn weer ouderwets gezellige nachten in huize 'Slaapmaarnietje'. Voel me een soort pendeldienst, van bed naar bed sjouwen en vooral bij mij in bed gekropen kinderen weer terug leggen. Work da body. Enfin, toe aan een neut  in 020!

Toneel trauma

Het ochtendjas mysterie is vandaag opgelost door Lot. Ik vroeg of de juf deze nog droeg vandaag. “Nee hoor,” zei Lot, “Juf had gewoon een lang vest aan”. (En Lot kan het weten, ze heeft de hele ochtend bij de juf op schoot gezeten. De meisjes hadden een toneelvoorstelling, maar Lot was bang  ‘van die grote meneer’.) Gelukkig maar, want we hebben volgende week weer een oudercontactmoment en zou ik zomaar in de verleiding kunnen komen… en voor je het weet ben ik die moeder van die andere planeet.

Ik ga eens even wat doen, want we zijn tot 21.30 bezig geweest met Lot, die natuurlijk niet kon slapen, na deze traumatiserende ochtend. Pien heeft overigens erg veel plezier gehad en zong vanmiddag alle liedjes nog een keer na (tot grote ergernis van Lot). En om het nog even aan te dikken heeft Pien minstens 25 x verteld: “Jaha, Lotje was bang, Lotje moest wenen. Ikke niet hoor.” Fijn Pien. Nu heb ik op internet eens gekeken wat de meisjes voorgeschoteld hebben gekregen, het zag er allemaal even vrolijk uit, maar ik moet wel zeggen dat een van de spelers erg op Arnold Schwarzenneger lijkt. En daar heeft Lot echt problemen mee. Zelfs toen ze hem als baby een keer op tv zag, was het meteen janken. Tsja…

Ochtendjas mysterie

Schuif net met een bakkie het kantoor in na een sessie ‘terug in je bed’.  Ligt eindelijk iedereen tegelijkertijd erin, moet ik ons hondje weer uit Lotjes bed plukken. Lot die bij mijn entree standaard zegt: “Mam, ik moet je iets vertellen… “ En vervolgens een enorm tijdrek zwamverhaal ophangt over haar avonturen in de zandbak. Vervolgens is Pien natuurlijk weer uit bed gekropen, dus weer terug naar haar kamer en je raad het al: “Mama, ik moet je iets vertellen…” Oja? “Ja, ik ga dus in mijn bed blijven, dan ben ik morgen uitgerust, gaan we naar school, ga ik eerst slapen, dan kruip ik bij jou in bed, dan gaan we koekjes eten, schoolpakken aan, etc etc.” Goed idee Pienemien, laten we beginnen met in bed blijven.

Wel interessant was het verhaal over de juf. Volgens Pien draagt zij een groene ochtendjas, zonder strepen. Dat is zo’n gevalletje lastig te verifiëren, ik vermoed dat ze een groen vest met ceintuur aan had vandaag, ik zou het eigenlijk wel willen weten, maar om de goede sfeer te behouden doe ik geen navraag.

Voordat ik oeverloos door doos over alles wat mijn kiddo’s uitkramen… (als ik alles zou opschrijven zou de Trilogie van Stieg Larson er wat dunnetjes bij staan onze boekenkast).

Wat ik eerder vergat te vertellen is dat we een doopdatum hebben, op zondag 6 november zetten we onze volgende stap in de Vlaamse inburgering.  Ben overigens erg benieuwd hoe de pater reageert wanneer onze vrome vrouwtjes met hun felgroene kikkerduikbrillen verschijnen in de kerk. Die liggen al weken standby, want de meiden zijn er heilig van overtuigd dat er in de kerk een zwembad is. En Pien wil dus echt geen water over haar koppie… tsja… we hebben nog wat voorbereidingstijd gelukkig. 

Crew is fit

Na alle roodvonkperikelen is mijn crew weer fit en is het besmettingsgevaar geweken. Dussss kunnen we eindelijk weer de deur uit. Op naar Amsterdam voor een potje voetbal. Het was voor iedereen heerlijk er weer even uit te zien. Ook de terugrit is soepel verlopen, al luid zingend op de sambaballen van Andre van Duijn.

En nog meer goed nieuws: de dames hebben beiden in hun eigen nieuwe (grote) bed geslapen en op hun eigen kamer. Omdat, we met de langzaam herstellende Lot geen kant op konden, hebben we besloten om ze beiden een eigen kamer en groot bed te geven. Wie weet zou dat helpen om onze nachtrust te verbeteren. En, ik kan het bijna niet geloven, werkelijk hot news: Pien heeft doorgeslapen! Het kan ook aan haar 'duikbril slaapmethode' liggen (zie foto). En Lotje is maar 1 keertje wakker geworden. Ze was een beetje de weg kwijt in dat grote bed en ligt veelal overdwars, maar slapen is slapen. Ok, ze gingen pas tegen 21.30 uur slapen, maar toch...

Uiteraard wat foto's gemaakt, want dan weet ik zeker dat ik niet droom.

Ik hou het kort, want ik jump snel even via mijn joggingpak in bed om met manlief romantisch naar de samenvatting van Ajax te kijken.

Roodvonk rules

Even een korte update tussen al het Florence Nightengalen door. Ons Lotje is afgelopen nacht omgetoverd tot een kleine aardbei. Ik dacht dat deze zeldzame ziekte van vroeger tijden was, maar nee hoor, ze heeft Roodvonk. Arme schat. De dokter zal zich nog lang herinneren dat Lot in da house was, want zowel de wachtkamer, de garderobe (op weg naar wc) en de spreekkamer volledig onder gespuugd. Arme ziel. Flinke dosis penicilline en anti-misselijkheids pillen mee. En vanmiddag is er zowaar wat binnen gebleven. We zien weer licht in de tunnel. Nu maar duimen dat ons Pien het bespaard blijft, want het is/was zo besmettelijk als de pest. En het is echt een beroerde bacterie.  

Maar look on the bright sight, door al dat overgeven slapen elke nacht weer in een nieuw fris gewassen bedje. Beetje jammer dat we zo weinig van genieten, want er worden weer nieuwe records gevestigd als het gaat om gebrek aan slaapuren….

Wel grappig, Pien vertelde dat ze tegen de juf had gezegd dat Lotje ziek is. Dus ik vroeg hoe de juf reageerde. Volgens Pien: “Ga thuis maar lekker veel koekjes eten.” Yeah right. 

Daar gaan we weer..

Het is hier een tikkie chaotisch. Lotje is sinds vrijdag ziek, hoge koorts, hoofdpijn, keelpjin, overgeven. En vooral dat laatste… gaat als een Martini: Anytime, Anyplace, Anywhere…. Het is echt een zielepietje, maar wel met hoge aandachtseisen. Ook voor Pien valt het niet mee. Het is ook sneu dat je even moeten wachten op je cornflakes als je zus net de gang onder spuugt. Los daarvan is Pien wel een schatje, wil graag haar zusje verwennen met niet minder dan 20 extra knuffelbeesten. Helaas moet Lot er niets van hebben, ze wil graag wat rust om zich heen en lekker bij mama hangen. En dan vraagt Pien heel zielig: “Is er voor mij ook een plaatsje?” Voordat ik kan zeggen ‘Tuurlijk schatje’ is ons Pienemien al met een plof op mijn buik beland. Oef.

Maar goed we gaan morgen even naar de dokter. En als Pien niet ziek wordt gaat ze lekker naar school, uit de infectiezone;-)

Waar ik nog niet aan toe was gekomen te vertellen. Vorige week zondag was het feest op school. De speelplaats was omgetoverd tot sprookjesbos met ouderwetse spelletjes als koekhappen in de Roodkapjekraam en touwtje trekken enzo. Een Cava’tje voor de papa’s en mama’s. Prima dagje. Vooral toen de juf van een andere kleuterklas ons aansprak en vertelde dat onze meisjes zo vrolijk zijn en altijd lachen. Nu vinden ze school ook echt super en komen thuis met de meest prachtige verhalen.

Inmiddels zijn er twee koters die op mijn compu staan te rammen. Got to go...

Dippen en dopen

Ik zit hier als een zombie na weer een nacht van max vier uur slaap... Pien heeft nare dromen en Lotje doet vrolijk mee... niet uit ons bed te slaan. Soms ben ik gewoon te moe om Lot terug in haar bedje te leggen. En om 6 uur ga ik met de dames inclusief hond dan maar naar beneden. Hopelijk krijgen we binnenkort hulp van boven, want jawel we gaan onze engeltjes voor het eind van het jaar dopen. Woensdag komt de pater langs om e.e.a. voor te bespreken. Meisjes voorzichtig aan het voorbereiden dat er een meneer van de kerk komt. En vlak voor het slapen gaan is bij ons altijd het tijdrekvragenuurtje. Lot: "Wanneer komt die man van de klok dan? Huh? Oh, je bedoelt de meneer van de kerk. "Ja, wat komtie doen dan?" Hij komt even praten over Pien en Lotje en dopen in de kerk. Lotje klaart helemaal op: "Gaan we iets lekkers dippen?!" Nee vreetmonster, we gaan water over jullie koppies gooien, dan word je een kindje van Jezus. "Ja maar, ik wil echt jouw kindje blijven hoor." Holy shit hoe klets ik me hier weer uit... we gooien het over een andere boeg. 'Tuurlijk blijf je mijn kindje, maar dan word je vriendje van Jezus.' Lot: "Oh leuk, zit ie ook in de blauwe klas?" Ja schat, hij is overal, zeg ik nog roomser dan de paus. OK, nu begrijp ik waarom je kinderen zo jong mogelijk laat dopen, zeker voordat ze kunnen praten. 

Maar alle gekheid op een stokje. We hebben toen Pien zo ziek was altijd gezegd, als ze dit overleeft laten we ze dopen, want dan is er ergens hulp van boven gekomen. Een vrouw een vrouw een woord een woord. 

School is tof

Ze vinden het super op school. Ik heb maandag al mijn eerste ouderavond gehad. Drama, want ons Lotje wou natuurlijk mee. "Ik ook naar de blauwe klas!!!!" Onze juf komt gelukkig niet van een andere planeet. Heeft zelf ook kids en zag de humor wel in van de onderbroekloze Pien. Ook de meisjes komen met mooie verhalen thuis, maar ook met kleine drama's. Zo vertelde Lot dat ze moest huilen op school en om mama had geroepen. Mijn moederziel deed pijn en ik dacht: 'had ik mijn kleine meisjes al wel een hele lange dag naar school moeten sturen? Is het niet too much too soon...' Pien kwam gelukkig met het volledige verhaal op de proppen. "Lotje was gevallen op de stenen. Vriendje M. heeft geduwd. Juf was erbij en ik heb Lotje een kusje gegeven." Pfff, dankje Pien. Natuurlijk even navraag gedaan bij Lot hoe het nou zat met die gozer. Blijkt ze jongetje M. ook nog lief te vinden. Snap jij het nog?! Verder duikt Pien regelmatig met ene A. in het snoezelhuisje. Je begrijpt, we checken nu zelfs voor de schoolpoort of ze haar onderbroek nog aan heeft. Verder mogen de kindjes tijdens het overblijven een dutje doen in de turnzaal. Pien kwam thuis: "We hebben geslapen in de turnzaal!" Ohja, heb je echt met je ogen dicht stil gelegen?" Pien: "Nou nee, de juf zei dat we echt stil moesten zijn." Vanaf heden mogen de dames lekker spelen tijdens de lunch. Je zou verwachten dat ze moe zijn na zo'n lange schooldag. NOWAY! Niet in bed te rammen, en tegen 21 uur pas echt in slaap, na 36 ontsnappingspogingen. En vanmorgen waren ze gewoon klaarwakker om 5 uur!

Beter slapen dat is eigenlijk de enige reden waarom ik ze soms hele dagen naar school stuur. Uitputten die handel.  Want de drie jaar onderbroken nachten beginnen zijn tol te eisen. Pien zit nog steeds in het ziekenhuisrtime en komt rond middernacht, daarna om 3 uur en is om 6 uur uitgeslapen.

Daarom nu hoogste tijd om naar bed te gaan... Truste en tot snel.

Sliploos

Ok, ze zijn pas twee dagen naar school en ik heb waarschijnlijk nu al een onvergetelijke indruk achtergelaten bij de nieuwe juf. Na school gingen we direct door naar een lunchtentje in het winkelcentrum en Pien moest een plasje doen. Ik zie opeens een onbekende onderbroek en vraag wat er gebeurd is. "Ik had geen onderbroek aan naar school, gewoon in mijn blote pimpam." OEPS! Maandag weer wat uit te leggen tijdens de ouderavond. Ik vraag me af of iemand onze voorschoolse toilet-taferelen begrijpt... Als Lot moet plassen, moet Pien ook en vice versa. Gevecht in het toilet wie eerst mag. Mama erbij om te managen en hond erbij om de onderbroeken weg te graaien en te verstoppen... Dan kan er in het tumult weleens een sliploos meisje overblijven. Tsja, je moet er bij zijn om het te begrijpen... 

Leerzaam dagje

Ik was even de keuken aan het opruimen en denk, wat is het stil. Als het stil is is er meestal iets aan de knikker. Dus waar zijn mijn schatjes…. ? Nou, die stonden buiten op hun blote voetjes met Nijntje plu in de plassen te stampen. Had ze deze week verteld dat ze niet binnen moesten klooien met die plu’s en dat de paraplu pas weer gebruikt mocht worden als het regende…zo gezegd zo gedaan… Uiteraard was hondje Lief van de partij, dus het was weer een heerlijke natte bende.

Het was weer een leerzaam dagje vandaag. Tip 1. Neem nooit je zusje mee naar een ogentest. Aangezien manlief druk was met het schilderen van de badkamer, Lot mee genomen naar het ziekenhuis voor controle van Pien en haar luie oogje. Pien moest vertellen wat ze op de plaatjes zag en ons Lot, net even iets sneller, ging het natuurlijk allemaal voorzeggen. Heel trots: “Ik zie een poesje mauw!” Heel goed Lot, maar nu shut uppen, want Pien (die normaal gesproken haantje de voorste is, had even een verlegenheidsaanvalletje, van korte duur helaas) moet het zeggen. Enfin, met Pien op schoot en Lot in de houtgreep hebben we ons door de test heen geworsteld. Conclusie nog steeds eeh latent lui oog. Over half jaar weer controle. Geen gekke dingen. Prima, want we hebben genoeg Pien projecten.

Tip 2: Ga niet de badkamer schilderen voordat de kinderen echt in hele hele diepe slaap danwel coma liggen.  Need I say more...?

Weer thuis

Ons hondje Lief was heel blij ons weer te zien en wij waren heel blij dat hij ons nog herkende… Na twee weken verwennerij door opa en oma was het nog maar de vraag of ie mee wou. Kids, met name Lotje, helemaal gelukkig dat ons hondje weer thuis is. Op weg van Frankrijk naar huis hebben we moeten aanhoren: “En dan rijden we zo even naar oma en dan gaan we Liefie halen en dan ga ik Lief even knuffelen, etc”. Tuurlijk schat, maar we moeten nog 1250 kilometer. De eerste avond thuis had Lot de mand al in haar bed gesleept, want Lief ging bij haar slapen. Daar hebben we wel een stokje voor gestoken, want onze kleine vriend moet natuurlijk nog een paar keer uitgelaten worden.

Verder zijn we nog aan het nagenieten van de vacance. Kijken 100x per dag de foto’s en de meisjes roepen heel blij “Daar is vriendin J, of vriendje K. ...

Hier zijn ze vandaag voor 20.30 uur in slaap gevallen, nieuw record. Hebben ze vandaag wel afgemat met een flinke boswandeling en speeltuin.

Ons Pien is met haar gipspootje  vandaag op de trampoline geklommen…Ojee!  Goed afgelopen, dus denk dat we morgen zonder gips het ziekenhuis verlaten. Heerlijk vooruitzicht. Ben erg benieuwd naar het duo-punotti-effect van haar beentjes. 

Zwemgips

Alles staat in het teken van inpakken en wegwezen. Pien is erg opgeknapt van haar nieuwe gips, zowel mentaal als fysiek. “Kijk mam ik kan lopen!”(ja als een dronken sailor). Niet de bedoeling, maar wel een goed vooruitzicht voor de vakantie…
Vandaag is de dag. Gaan we met of zonder gips op vakantie? Nou, we gaan met, maar het is wel zwemgips. En ook heel fijn, haar voetje is ook weer vrij. Het gips kan alleen niet goed tegen zand –en zeewater. Prima, want we zitten gelukkig vlakbij een rivier. Na het zwemmen even uitspoelen en een beetje rustig aan vakantie vieren. Natuurlijk hadden we liever geen gebroken knie voor ons Pien, maar op deze manier kan ze er best van genieten. Bovendien staat de auto bepakt en bezakt klaar om af te reizen. Off we go!

Gipsvlucht

Vandaag werd de verjaardag van vriendin E. gevierd met een gezellige ladieslunch in Amsterdam. Dus ik dacht in een stoere bui, ik neem de meisjes mee en breng ze naar opa en oma, dan zien ze die nog even voor de vakantie. Dan Pien nog even haar mooie gipsbeentje showen en is ze er even uit. Een heerlijke dag, maar de  trip naar huis was een anticlimax. Met gillende sirene (lees Pien) richting de grens....

Het leek in eerste instantie toch beter te gaan met haar gipspootje, maar nu klaagt ze weer dat ze zo’n pijn heeft. Na een woelige nacht kwam madame vanmorgen uit bed gekropen... ik trof haar op haar bilschuivend op de gang zonder gips. Waar is je gips??! Dat lag nog in bed zei ze droog. Dus ik ga zo weer even gezellig naar de EHBO.

Inmiddels zijn we weer thuis met een nieuw gipspootje voor de 'kleine Houdini', zoals de dokter ons Pien noemt. Haar hieltje was helemaal beurs van het afgezakte gips, had in de verdrukking gezeten. Dus de tranen hadden een goede reden. We wachten weer vrolijk af tot dinsdag en tot die tijd paracetamollen we ons er wel doorheen.

EHBO

Even een snelle update. Ondanks dat onze fysio vanmorgen nog dacht dat er niets aan de hand was met het been van Pien, ben ik op moedergevoel naar de EHBO gegaan. Nu drie  uur later zit ons Pien volledig in het gips. En met volledig bedoel ik van lies tot en met tenen. Er lijkt een kleine breuk in haar knie te zitten, maar na 2 x foto’s maken niet 100% duidelijk. Volgende week dinsdag terug en flink duimen dat het allemaal meevalt. Anders staat die arme schat nog drie weken gips te wachten. Zouden ze zwemgips hebben? Nu de grote uitdaging: een week rustig aan doen, niet te veel bewegen en been omhoog. De dokter vroeg nog of het een rustig kindje is. Nou nee, categorie stuiterbal, dus tsja. Ons Pien heeft zich trouwens voorbeeldig gedragen in het ziekenhuis. Keurig meegewerkt, geen traantje gelaten en lief gelachen voor de röntgenfoto. Het is natuurlijk ook een hospital pro, maar toch. Nu even leuke dingen bedenken waarbij we niet hoeven te lopen en waarbij het beentje omhoog kan blijven. Dora come to the rescue…! Andere suggesties zijn welkom. 

Trampoline trauma

We gaan bijna naar Frankrijk. We hebben niet alleen heel veel zin in vakantie, maar zijn er ook wel ernstig aan toe. Want, zo'n zomervakantie zonder zon is behoorlijk intensief.

Alhoewel het hoopvol begon. Ik was afgelopen maandag bij de fysio met Pien en vertelde dat ik me wat zorgen maakte over de stand van haar been/voet. Hij kwam met de suggestie om een trampoline aan te schaffen. Ik vertelde het aan manlief en hij zat al in de auto en maandagavond, na bloed, zweet en tranen, stond dat ding. Het meest professionele, 4 meter doorsnede, met vangnet, etc. Alleen het beste voor onze bloedjes. En een groot succes. Dinsdagochtend om 7 uur stond Pien al in haar pyjamaatje te springen. Daar doen we het voor. Tsja en toen begon het te regenen.

Na dagen kleien, knutselen en speeltuinen tussen de buien door hadden we donderdag, je weetwel 24/7 regen, het lumineuze idee om naar de kinderboerderij te gaan. Daar hebben we goede ervaringen opgedaan;-) Voordat de dames in Jip & Janneke regenpakken en kaplaarzen waren gehesen, waren we een uur verder, maar goed toch op pad met de nieuwe Nijntje plu. Enfin, halverwege is Pien in slaap gevallen. Bij aankomst niet wakker te krijgen. Lotje niet bang voor een buitje zei droog: "Laat Pien maar lekker liggen". Dus manlief stoer met Lot en Lief op pad en mams gezellig met een slapende Pien achtergebleven... Na een 20 minuten keerde de familie volledig verzopen terug... groot succes. En onze wilde waakhond heeft een regentrauma opgelopen.

Maar afgelopen vrijdag zou onze dag worden. Het weer voorspelde veel zon en jahoor die was er. Beetje jammer dat we er niet echt van genoten hebben. Na een woelige nacht met jengelende juffies en een piepende puppy stonden om 07:15 de buitenschilders voor de deur, vier man sterk. Overal emmers witte verf en natte verfmuren. Heel praktisch met een loslopende hond en zeer geïnteresseerde meisjes. Ons idee was er een fijn dagje buiten de deur van te maken. Pien ging nog even springen op de trampoline en toen ging het fout. Missprong gemaakt en pijn aan haar been. Na twee uur huilen was het tijd voor actie. Ik kon meteen terecht bij onze fysio. Het was niet nodig om aan te bellen, vanaf de parking was onze komst al gehoord. Met grote luide snikken vertelde Pien meteen: "Pien is gevahallen, Pien heeft pijn aan de been.". Enfin, na controle bleek er niets ernstigs aan de hand. Spiertje verrekt en een beetje rustig aan doen. Maar dat was gisteren 11 uur en sindsdien heeft ze nog geen stap gelopen. Wel heeft patiënt Pien ons de hele dag laten lopen. Geen land mee te bezeilen en heel veel tranen. Niets was leuk. Zelfs toen ik met heel veel emmertjes warm water het nieuwe tuinbadje tot subtropische temperaturen had gebracht, heeft ons Pien er welgeteld 1 minuut ingezeten. Om 21.30 uur eindelijk in slaap om vervolgens tussen 3 en 5 uur volledig wakker te zijn. Aaahgh... En tsja om 6:30 uur waren de dames weer klaar voor de nieuwe dag. Inmiddels maar es tegen alle principes in een Dora/Diego (wij blijven Sjiecho zeggen) marathon er tegenaan gegooid. Even rust. 

Gezinsuitbreiding

Ondanks de regen toch heet nieuws. We hebben pup, een soort boomertje. Hij heet Liefie, dat hebben de meisjes zelf bedacht. Niet echt een stoere mannennaam, maar manlief is al lang blij met een extra manpower in huis;-)

Gisternacht was Liefie was om 4.30 uur wakker en zielig aan het huilen. Even geknuffeld en naar buiten genomen voor een plasje om vervolgens lekker in de keuken te pissen. Heel herkenbaar;-) Enfin om 5.30 in bed genomen en hij heeft daar heerlijk geslapen. Pien werd even wakker toen we naar bed gingen, maar heeft de nacht doorgeslapen...Yes!

Op dit moment slapen al onze kinders.... jawel. Ons hondje valt erg in de smaak bij de meiden en vice versa. Lotje is heel knuffelig. Pien is er vooral voor de balspelletjes en andere doe activiteiten. Alhoewel, Pien stond vanmorgen samen met Lief voor de boekenkast en vroeg: "Zal ik even een boekje voor je lezen of wil je even televisie kijken?" Erg schattig. En wij proberen e.e.a. te managen, zodat hondje Lief niet wordt overreden door de driewieler of met voetballen een schop krijgt. Pien zit sinds gisteren in zijn mand naar Dora te kijken. Helaas voor Lief gaat hij niet mee naar France. Voordat we hem haalden, hebben we eerst opvang geregeld, want er mogen geen huisdieren mee. Nu gaat hondje Lief lekker bij mijn ouders logeren, daar kan geen 5-sterren dierenpension tegenop natuurlijk.

Rennen, vliegen, fietsen...

Ik had me nog niet eerder gemeld, omdat het poepiedruk was. Onze vlucht vanuit de Carib was anderhalve dag uitgesteld en de nieuwe vlucht had natuurlijk vertraging. Toen we vorige week donderdagavond thuis kwamen moesten we even bijkomen om vervolgens vrijdag alles voor te bereiden voor de royal wedding in Zwolle op zaterdag. Manliefs neef ging trouwen. Op zaterdag met een fijne jetlag al vroeg op pad voor een hele lange dag op hoge hakken. Viel niet mee na weken teenslippers;-) De meisjes twee minuten voor aanvang van de ceremonie in hun mooie jurkjes gehesen en zij hebben ook een heerlijke dag gehad. Met name het bellen blazen bij  het stadhuis was een groot succes. Voor de avond een oppas in het hotel geregeld, zodat iedereen ongestoord kon dineren. Een risicootje, maar is prima gegaan. Zondag weer thuis met twee afgedraaide koters, die pas om 22 uur gaan slapen en rond middernacht klaarwakker worden en denken, 'zo dat was een fijn middagdutje'. En aangezien we allen in de logeerkamer slapen, omdat onze badkamers worden verbouwd, is er geen ontsnappen aan. Lang leve de jetlag.

Een dag voor onze vakantie had ik een schrijven van school gekregen dat er een fietstocht gepland stond de dag na onze vakantie. Dus maandag als een gek op zoek naar een extra fietszitje voor de fietsdag op dinsdag. Dus maandagmiddag middag even flink geoefend om met twee meisjes veilig te fietsen. Enfin, de volgende dag regende het enorm, dus manlief was zo lief de fiets achterin de auto te gooien om ons droog over te krijgen. En Moi met fiets aan de poort in de stromende regen wachten of het evenement door zou gaan. Donder, bliksem….Niet dus. De kids hebben hun optreden op school gedaan en toen ben ik weer lekker naar huis gefietst om alles voor te bereiden voor het volgende evenement. Afgelopen woensdag werd neef P. 18, dat was een dagje Eindhoven. Om vervolgens na het eten door te rijden naar Weert, voor een extra lang weekend met mijn ouders, zus, zwager en kids, in een gezellig bungalowpark. Dat was heel gezellig, maar wel intens. Zondagavond weer thuis. Gisteren even een hersteldagje, maar nu is het weer business as usual.  

Pienlaan

We zijn weer thuis. Geen tijd gehad om te bellen of te schrijven. Maar het was echt super. Eerst bij vrienden J. en B. in Milaan, waar we een typisch Italiaans weekend hebben gehad. Heerlijk buiten eten aan lange tafels met familie en vrienden. Veel kids en een opblaasbad, dus Pien en Lot hebben ook een wereldtijd gehad. Het kantoor van tante B. is direct omgetoverd tot disco, dus arme B. heeft een zwaar weekend gehad;-)

Zondag door naar de Cote, waar we een paar lekkere stranddagen hebben gehad. Kids vroegen nog of tante B.ook mee ging op vakantie, maar dat zat er helaas niet in. Beetje jammer dat we dinsdag al met Pien bij de dokter zaten. Hoge koorts en een voorhoofdsholte ontsteking, maar met een flinke stoot aan medicijnen zijn we de dagen redelijk doorgekomen. Toch maar een dagje eerder naar huis gekomen…   Overigens hebben we de meiden in Frankrijk de namen Charlotte en Josephine gegeven. Want Pien is schijnbaar een scheldwoord in het Frans, niet een fantastisch charmante binnenkomer. En van de naam Lot snappen ze ook geen bal. Kids vonden  het prima, want hoe je ze ook noemt, luisteren doen ze toch niet;-) alhoewel ze niet doof zijn. We vroegen aan Lot of ze zin had in een appelsapje. “Nee, Lotje wil een jus de pommes!”

Nu weer business as usual. We draaien een wasje en poetsen de poep van de muren. Manlief is helemaal in zijn nopjes dat zijn gras er zo mooi bij staat. En de meiden gaan er volledig in mee: “Papa mooi gras gemaaid!” 

Overal bloed…

Hier is de koffer van zolder gehaald. Dus moesten we de meisjes wel vertellen dat we op vakantie gaan. En dat is nog niet zo eenvoudig, want we gaan eerst naar Milaan (Pienlaan, volgens Pien) en dan naar het strand. “Oma ook mee naar het strand?” Nee, dat is pas de volgende vakantie. Het is gewoon too much, dus de meiden zijn helemaal hieperdepiep.

Tsja er gaat natuurlijk de laatste tijd veel aandacht uit naar het beentje van Pien. En nu heeft Lot een minuscuul klein schaafwondje op haar knie. Waar we ook gaan of staan, de broek gaat omhoog of omlaag, om haar enorme wond te laten zien. Zo zat Lot laatst op de wc en riep: “Pien, Piehien, kom es kijken. Ik heb au aan de knie.” En Pien komt aangesneld en inspecteert de knie grondig en zegt heel ernstig: “Ojee Lotje, ik zie allemaal bloed, overal zit bloed!!! Mama, kom snel Lotje moet olie op de knie”. Sindsdien zijn we 3x per dag in de weer met crèmes om het inmiddels bijna verdwenen korstje uiterst zorgvuldig te verzorgen. Maar het is nog niet over hoor, vandaag kwam Lot zelf met de briljante oplossing: “Mama, Lotje heeft echt pijn aan de knie, ik moet naar de kini (=fysio).” Ja schat, daar komen we net vandaan.

Nog veel meer verhalen natuurlijk, maar geen tijd meer om te schrijven. Pien slaapt nog steeds niet en gilt: “Lotje wakker worden!!!”  Daar gaan we even een stokje voor steken. 

Hapje lucht

We hebben de bedjes weer dichtgemaakt. De meisjes kregen wallen onder de ogen van het slaapgebrek (en wij trouwens ook). ‘s Middags liggen ze binnen vijf minuten te tukken! De avonden hebben we ze er nog even uitgehaald en hebben ze nog zoet gespeeld op ons bed. Pien was zogenaamde taartjes aan het bakken voor het feestje. Dat gebeurde allemaal in het vest van manlief. Lot wilde ook graag een stukje. En wat zegt Pien: “Dat moet je lief vragen”. Dus Lot zegt: “Lieve Pien zou ik alstublieft ook een taartje mogen krijgen?” Antwoord Pien luidkeels: “NEEEEE!!!” Dikke tranen voor Lot. We hebben het hier over een hapje lucht mensen. Uiteindelijk goed gekomen en hebben we allemaal heerlijk gesmuld van Piens zogenaamde taartje. Geïnspireerd door mijn schatjes heb ik de volgende dag een echt taartje gebakken, nouja een chococake, en dat was een groot succes.

En goed nieuws Pien is gek op de nieuwe fysio. “Nee Pien gaat niet naar school, Pien gaat naar Michel.”  En ook heel hip, Pien gaat op de powerplate, dat maakt de spieren los. De fysio zei tegen manlief  dat ie volgende keer zijn vrouw moest sturen, dan kan ik samen met Pien lekker trillen. Heel handig voor het komende bikiniseizoen;-) Dinsdag wordt de echo van haar beentje gemaakt, we zijn heel benieuwd.

De meiden kwamen dinsdag al uit school met de mededeling dat ze naar André wilden gaan. (André is het kleine kroegje waar we weleens gaan lunchen met oma). “Nee niet haar huis, we gaan naar Andreeeeeee, lekker nootjes eten en appelsap drinken.” Na lang wachten gaan we er vandaag eindelijk lunchen. Daarna volgens het ritueel nog even rennen door het winkelcentrumpje, even langs de kapper om het hondje gedag te zeggen en een boodschapje doen, zodat de meisjes ‘centjes kunnen betalen’.

Verder ben ik druk met de voorbereiding op ons tripje naar vrienden in Milaan. Of volgens Pien: “Pienlaan”. We verlengen ons weekend met een paar daagjes Frankrijk. De meiden hebben toch paasvakantie. En na de Pasen mogen ze proberen een heel dagje naar school te gaan. Oh yes! We vroegen ze gisteren wat ze daar van vonden, een hele dag naar school, maar de tutjes blijven liever s’middags thuis.  We hebben gelukkig nog een paar weken voor de emotionele sturing;-) 

Ja, want de juf is erg tevreden over onze meisjes. Iedereen kent Pien en Lotje. Pien is ook jufs lieveling, want je raad het al. Pien bakt van die lekkere taartjes voor haar. En Pien vertelt veel (vertel mij wat) over wat ze doet, gaat doen en heeft gedaan. Dat is voor een juf heel leuk, maar als je het 24/7 meemaakt zou je de batterijen er wel eens uit willen halen. We maakten ons ietwat zorgen omdat de meisjes ons dagelijks vertellen over de ‘Stokstoel’ voor stoute kindjes. Het blijkt overigens een stopstoel te zijn. Als een kindje gepest wordt moet hij ‘stop’ roepen en als de pester niet stopt, moet hij even afkoelen op de bewuste stoel. Prima principe. We vroegen voorzichtig of onze kapoentjes er al op hadden gezeten. Maar nee hoor. Het enige minpuntje was voor rekening van Lot. Zij komt de klas binnen en flikkert haar boekentas (zit overigens niks in wat op een boek lijkt) in de hoek en rent naar de knutseltafel. Daar was de juf minder gecharmeerd van, omdat iedereen keurig eerst zijn tasje ophangt, koekendoos eruit haalt en zijn schortje ophangt. We gaven de suggesties om Lot dan maar eens op de stopstoel te zetten. Die had ze niet verwacht….

Positief was wel dat ons Lot, als het om knutselen en kleven gaat, het het langste vol houdt van alle kindjes en met veel geduld, precisie en passie bezig is.  

Verder vroeg de juf heel voorzichtig naar de schade op Piens been en dat litteken op haar buik. Zat er een keer aan te komen, we hadden het bewust niet eerder verteld om Pien gewoon een van de kindjes te laten zijn, zonder speciale behandeling. Enfin, ik was er niet helemaal op voorbereid dat manlief het hele verhaal ging vertellen. En schoot even vol, dat was niet de bedoeling. Als ik weet dat het ter sprake komt kan ik het goed handelen hoor. Maar los van dit korte emotionele moment een en al lof over onze schatjes. 

Zomaar een dagje...

Ok, hou je vast. Ik moet het even kwijt….

Vandaag kids thuis gehouden omdat Pien naar de oogarts moest en manlief in zijn toestand (gebroken teen) Lot niet met de fiets van school kon halen. Naïef misschien, maar dacht nog een beetje te kunnen uitslapen. Echnie dus. Om 5 uur sharp stonden er 2 vrouwtjes naast mijn bed. Kom er maar bij. Lot kroop lekker slaperig tegen me aan, maar Pien wou per se in het midden liggen. Nadat ze een half uur lang over iedereen heen en weer was gekropen op zoek naar het midden (is ook lastig als je met zijn vieren bent, geef ik toe), was ik het zat. Ben met de meiden naar beneden gegaan om mijn zwaar verwonde man te sparen. Vol goede moed vraag ik wie er zin heeft in een ontbijtje. Lot antwoord enthousiast: “Ja lekker, rijst met champignonnetjes eten.” Ja daaag, het is 5.30 uur. Uren later komt manlief uit bed gestrompeld. Ik stond klaar voor lieve bedankjes voor zijn extra slaapuren, maar nee hoor.  Heeft ie pijn aan zijn kaak, wat later een zenuwontsteking blijkt te zijn. Even ontbijten met een paracetamolletje en daarna gezellig met zijn 4-tjes naar het ziekenhuis waar Pien een date heeft met de oogarts. Hier hebben de kids zich keurig gedragen en Pien heeft braaf 1,5 uur oogtestjes gedaan. Conclusie, ietwat lui oog. Niet ernstig, moet ze zelf corrigeren, wel elk kwartaal terug voor controle. Dat is goed nieuws. Hadden we even nodig, want haar beentje blijft zorgelijk. De orthopeed had het vorige week over hopelijk operatie (spierverlenging) uitstellen tot pubertijd. Wat? Opereren, dat hoor ik voor het eerst vriend. Geen paniek, we wachten even de echo af. Hoe dan ook morgen laten we een nieuwe fysio, tevens prof sportmasseur er even naar kijken. Heeft ook veel topvoetballers geholpen, dus wie weet.

Surprise

Je zou denken dat ze na zo’n vroege start wel even een middagdutje zouden doen. Ik was er wel aan toe ze even te dissen. Nee dus. Het is lekker weer, dan gaan we toch gezellig de tuin in. Manlief, fijn met zijn gebroken teen op een voetenbankje in de zon gezet. Vervolgens ontstaat er een ware catfight tussen de ietwat vermoeide meisjes. “Is mijn bankje, nee is mijn bankje!” Dus even later zaten we buiten met 3 voetenbankjes. Everybody happy. Aan het eind van de middag slaat de moeheid toe en hebben we ze even in ons bed gelegd voor de tv. Mooi, dan kan ik even ongestoord eten koken. Keep on dreaming baby. Komt Lot naar beneden. “Ik heb mooi geschilderd op het kastje”. Holy shit. Heeft ze ergens mijn exclusieve potje extra vette en oranjegekleurde nagelriem crème gevonden. Kastje, bed en Lotje, allemaal oranje boven. De juf vertelde vorige week nog enthousiast hoe creatief Lotje is…. Ja juf, we weten er alles van. Na het eten vlug in bad. Dat duurde iets langer, want ons Lot had nog een kleine verrassing. Ik stap de badkamer in  (nadat ik Pien achterna zat, die zelf uit bad was gestapt en naakt en nat door de gang aan het racen was op de loopauto onder het motto ‘even lekker autorijden in mijn blote pimpam’) staat Lot in bad al klaar om haar vers gedraaide drol aan mij te overhandigen. Dankjewel schat, zal ik je handen even wassen? Nee, stopt die tuthola haar handen in haar mond. Ik draai me om voor een washand en madam neemt even een paar flinke slokken badwater om het weg te spoelen. AAGGRRR… Gezien de kleur van het badwater gooien we er nog een douchebeurt tegen aan en gaan ze eindelijk naar bed. Ik maak aanstalten om de slaapkamer te verlaten, maar mijn kinderen staan al eerder op de gang dan ik. Hup weer terug. En dat doe ik nog zo’n 25 keer. Maar de aanhouder wint, het is gelukt, ze liggen fris en fruitig in bed. 

Tuinwerk

De zon! Oh wat is ie fijn. Ik heb mooie dromen over een luie stoel, wijntje, boekje en lachende kinderen in de verte. Helaas is mijn droom nog niet uitgekomen. Want het is lente en dat betekent hard werken in de tuin. Uiteraard ben ik ook onderdeel van manliefs ambitieuze ‘hoe herstel ik mijn gazon in 20-stappen-plan’. Het begon heel gezellig met een emmertje kalkkorrels. Lekker strooien tegen het mos. Meiden hebben ook ‘pikkeltjes’ (vinden ze beter klinken dan korrels) gegooid. ‘Lekker eten voor de vogels he mam.’ Tuurlijk meissies strooi maar lekker.  Ik sla een paar stappen over, maar vandaag is het echt physical geworden. Verticuteermachine ophalen, zo’n 100 kg zaad, aarde en mest kopen. Heel praktisch dat Pien vandaag niet naar school kon (controle ziekenhuis beentje). Die was al snel upset. “Mama moet die zakken weghalen, Pien wil op de kar.” No way. Even afgeleid door alle groene gras sprietjes op de verpakking. ”Mama, allemaal spinazie, gaan we lekker eten.” Tuurlijk, gaan we doen. En bij de kassa wil Pien natuurlijk afrekenen. Ok, we waren een uur verder, maar de buit was binnen.

Middagslaapje kansloos, want de meisjes willen ook in de tuin werken. Schiet niet op als mama staat ingeroosterd voor het harken en legen van volle kruiwagens. Zodra de wagen leeg was zaten er tweemeiden in, klaar voor een ritje. Maar voordeel is wel dat ze nu lekker slapen. Had even het idee dat het niet ging lukken. Door de babyphone hoorde ik Pien oreren en toen zei ze: ‘Tot straks Lotje’. En daar troffen we Pien op de gang aan die me heel vrolijk begroette met “Goedemorgen!!” Uiteraard weer terug in bed gelegd. Vervolgens heeft ze nog 25x “Pienemienemutte, tien pond grutten….”gezongen. En toen pas had ze door dat Lot echt slaapt en is zelf weggedommeld.

Hockey met een stokkie

We waren zondag op de hockeyclub voor een borreltje. En het is me weer gelukt geen minuut van de wedstrijd te zien. Het was een drukke boel en mijn ogen waren gericht op de meisjes die standaard elk een andere kant op lopen. Ik knipper met mijn ogen en Lot is weg. Help! Dat is schrikken. Terwijl ik de grond afspeur op zoek naar een kleine kabouter met roze zonnebril, staat er een lieve meneer hoog op een bankje met Lotje in zijn armen. Hij dacht dan ziet haar mama haar vast wel en vertelt dat ze een poging deed het veld op te rennen. Uiteraard bedank ik de lieve meneer hartelijk, terwijl Lotje in mijn oor tettert: "Lotje ook hockey met een stokkie doen!" Pien gelukkig niet, zij wilde graag een 'Apie op een stokkie.' En heeft dat ook de hele middag gezongen...

Papa's verjaardag

Het heeft even geduurd voordat manlief zijn cadeaus eindelijk kon bewonderen. Twee gloednieuwe onderbroeken! Pien was er namelijk heilig van overtuigd dat er een taartje in het pakje zat. En dat moest mee naar school. Dat hebben we weten te voorkomen. Dus na de lunch was er dan eindelijk de grote modeshow. Aangezien de kids hyper waren, omdat alle opa’s en oma’s kwamen, zat een middagdutje er niet in. Dus je begrijpt de onderbroeken gingen op de koppies van de meiden. “mooie muts heeft papa gekregen.” Diner in restaurant met speeltuin was een  groot succes. Eerst op het terras en de meisjes met wisselende teams van opa’s en oma’s in de speeltuin. Iedereen moest zien hoe leuk de speeltuin is, dus sprongen de dames op de trampoline en zongen bijv. “Opa G., opa G.!” Helder signaal, tijd voor een wissel. Daarna gezellig binnen aan een grote tafel. Meisjes hebben bij iedereen op schoot gezeten om alle gerechten te proeven. Om vervolgens op hun eigen stoeltje nog een volledig kindermenu weg te hakken. Lot had vis gegeten, maar dat was blijkbaar niet genoeg. Want ze stond opeens te lekkerbekken bij het aquarium en zei: “Mmm, lekker visje….”

Bij thuiskomst nog even met mijn ouders een K3 disco gehad en toen zijn ze knock-out gegaan.

Vandaag een dagje geen school, omdat mijn ouders bleven slapen. Dat was een leuke afterparty. Mijn ma dacht even rustig te gaan douchen. No way. Pien en Lot waren no-time uit de kleren en hebben oma subtiel de douche uitgedrukt. Na het middag slaapje waren de meiden nog steeds moe van alles en een tikkie prikkelbaar. Er was ruzie over wie er op de fiets mocht. We dachten, vecht het maar lekker zelf uit en bekeken op gepaste afstand het tafereel. We horen een gil, een bonk en wat gehuil. Even later komt Pien aangefietst met de mededeling: “Daar ligt een zusje op de grond.” En fiets vrolijk door… Misschien een gevalletje daar had je bij moeten zijn, maar wij moesten er erg om lachen. 

En als je denkt Pien zit op de fiets, die vermaakt zichzelf wel even…nee dus. Dan wordt je opgehaald en vraagt ze: “Pieneniem moedigen (= aanmoedigen) op de tribune?!” Dat betekent dat we met de hele familie op de bank moeten gaan zitten en hard moeten klappen, juichen en roepen hoe goed Pien aan het fietsen is. En met een smile, alsof ze tour de france gaat winnen, komt Pien dan trots wel 36 keer voorbij scheuren. Hetzelfde doen we natuurlijk ook bij Lot, beetje jammer dat ze nog niet kan fietsen. Of liever gezegd te lui is. Die komt dan loopfietsend in slowmotion langs de bank gestrompeld, waar uiteraard een langdurig applaus en gejoel op haar wacht. Ook Lot heeft de glimlach van een wereldkampioen en gaat dan nog rustig even stilstaan om op haar gemakje te genieten van alle aandacht en zegt: “Lotje kan goed fietsen he?!” Ja Lot je bent fantastisch. Vervolgens komt ons Pien even helpen duwen en kunnen we Lot met fiets en al uit de gordijnen halen. Want ohja sturen, dat is nog best lastig. 

Vakantie voorbij

Zo de vakantie zit er bijna op. Het begrip schoolvakantie is nog niet geheel duidelijk bij de meisjes. Dagelijks vragen ze wanneer we gaan ‘sjemmen’ of naar het strand gaan. Of hoopvol: “Morgen naar Frankrijk?” Om het leed te verzachten hebben we alle opa’s en oma’s bezocht. Morgen breng ik ze even bij opa en oma in Ouderkerk. Die hebben een bezoek aan de kinderboerderij in gedachten hebben. Nou, prettige wedstrijd met Lotje;-) Wel fijn, want dan heb ik heel even mijn handen vrij om voor mijn bijna jarige schatje een presentje te kopen.

Avond:

Soms denk ik dat mijn kids vanzelf in slaap vallen. Vandaag weet ik zeker van niet. We hebben de zijhekken van de ledikanten weggehaald. Dat was wel nodig, want ook al dragen de meisjes een slaapzak, ze klimmen gewoon eruit. Nu vliegen er twee gillende keukenmeiden door de gang…. We zijn in hoogste staat van paraatheid;-) En soms vragen we ons af waarom we dit nieuwe beddentraject zijn gestart…aaahhhh!!

Ochtendperikelen

Ons Pien kwam deze week thuis met de mededeling dat ze al drie jaar oud is. Echwel. Totdat ze vroeg of om haar speentje (die tegenwoordig in bed blijft). Dus wij zeiden: “Daar ben je toch veels te groot voor”. Antwoord Pien: “Nee, Pien is heeeel klein.” Als ze iets flikken gaan ze zelf al in de hoek staan. En de nieuwe tactiek: “Ophouden, of je gaat naar bed”, maakt totaal geen indruk. “Ok, ik ga lekker naar bedje.” Om daar vervolgens, je raadt het al, een dikke drol te draaien. Een ‘chocopoepje’, zoals ze het zelf noemen. Vriendin E. vertelde laatst over een leuk opvoedingsboekje. SOS, waar kan ik dat krijgen?! Want we zitten ook nog eens in de ‘ik kan het zelf-fase’. Je denkt ze hebben een schooluniform, dus hup aankleden en klaar. No way. Misschien ben ik een softy dat ik ze het op eigen verzoek zelf laat proberen. Maar goed dan hou ik de ene in ieder geval in het oog als ik de ander aankleed, want anders zit er weer een kunstwerk van de tandpasta op de muren. Als ik vervolgens een onderbroek met twee benen in 1 pijp opgetrokken tot de oksels probeer te corrigeren is het huis te klein. “Nee, zelf doen”. Enfin, we vervolgen de aankleedsessie in de houtgreep met alle kleding binnen handbereik. Gaat er weer eentje met de kleertjes er vandoor, die je vervolgens ergens verstopt onder de kussens in een Barbie-tent kan opvissen. Ondertussen heeft de deels aangeklede dame zich weer uitgekleed en begint het feest van voor af aan. Total body workout.
Maar wat zit ik te klagen… Mijn schatjes hebben de hele nacht doorgeslapen van 20 tot 08:00 uur!! Ben nog nooit zo moe opgestaan. Zoveel ononderbroken slaapuren, dat hakt erin zeg.

Sportdag

Life goes on en hier gebeurt altijd wel iets ter afleiding.
Zo had ik me braaf opgegeven als rijmoeder voor de sportdag. Alsof een reguliere schooldag met 22 kinderen van 2,5 jaar geen sportdag is voor de juf. Respect! Dus die ochtend zaten de dames, in hun hippige roze joggingpakjes met de turnpantoffels (moest het even opzoeken, maar het zijn gewoon gymschoenen) in de boekentas, ready for take-off in de auto. Start dat kolere ding niet. Dus kwam mijn lieve schoonma ons redden, geheel in stijl (ook in joggingpak). Manlief direct in de weer met startkabels, geen succes. Hup autostoeltjes (inclusief kilo’s zand) in die gloednieuwe Mercedes van oma en gelukkig net op tijd in het sportcentrum om onze kapoentjes te laten sporten. In de kleedkamer krijg ik direct de rol van plasmoeder. Hee what’s new, dus als een ware pro jas ik met gemak 10 koters op en van het toilet. Inmiddels is het 9:30 en om 12 uur moet iedereen weer op school zijn. Let the games begin! De rijmama’s taaien af. Ik zeg nog tegen de vervangjuf, want juist vandaag is de echte juf ziek,  zal ik blijven om te helpen? Maar niet nodig en anderhalf uur later ben ik weer plasmoeder. Hijs wat kindjes in hun jasjes en hup naar de auto’s. De kids zijn compleet afgedraaid en zo te zien de vervangjuf ook. Juf rijdt gezellig mee en ik zeg begripvol, ‘dat was zeker een pittige ochtend?’ En de altijd zo vrolijke flexibele juf deelt zuchtend mee: “Dit moeten we de volgende keer misschien anders doen…” Vertaald vanuit het Vlaams naar Nederlands: “Dit nooit meer!”

En je denkt misschien dat mijn handige man alleen keukenbouwer is, hij is ook bijna automonteur. Lekker in de weer geweest met startkabels en met sas-op-het-gas kwam onze voiture weer tot leven. Nog wat ritjes gemaakt, niets aan het handje. Maar different day different story. Ga de meiden van school halen, stond in de file te wachten, start de auto, maar daar zat dus echt geen leven meer in. Stond lekker asociaal precies op een oprit van een gynaecoloog. Gelukkig kwam opa Jan al snel met manlief aan gescheurd en kreeg em weer aan de praat. Direct door naar de accuboer. Ik opperde nog, zet mij maar thuis af met de kinders. Maar no time to waist, dus met 2 kranky kids, zonder speentjes en maar 2 bananen aan boord al mijn moederlijke talenten aangewend om het huilen te staken. Volstrekt kansloos. The longest day of my life…

Logeerpartij

Afgelopen vrijdagmiddag staan onze vrolijke dames ons op te wachten op school. Trots laten ze beiden een koffertje zien. Oh shit, denk ik, niet dit weekend. Ik wist dat het er eens van moest komen. Jules de klassenpop komt logeren. Ik wist ook wel dat er twee poppen waren, om de roulatie te versnellen, maar dit is wel een grote verantwoordelijkheid. Onderweg naar huis wordt Jules al tevoorschijn getoverd. Ik zie tot mijn grote schrik dat het beste ventje ook nog wat kleertjes en een pyjama bij zich heeft. En dat moet maandag weer compleet terug naar school. Thuis kan ik de meisjes verleiden om Jules in een andere outfit te hijsen. Onder het mom van het is erg koud krijgt hij een compleet nieuwe look en ik berg zijn eigen kleertjes veilig op. Die kunnen gelukkig niet meer zoek raken. Vervolgens valt mijn oog op het dagboek van Jules. Hierin staan uitgebreide verslagen en fotoreportages van eerdere logeerpartijtjes met Jules. Jules mee naar de speeltuin, Jules aan tafel en Jules mee naar bed…. Ok, de verwachtingen zijn hoog. Mijn man en ik overwegen om Jules aan de schooldeur te hangen met een briefje ‘sorry Jules had heimwee…’ Maar Jules 1 zit al met Pien op de driewieler en Jules 2 is door Lotje in een kittig roze pakje gehesen en net vastgeklikt in de poppen maxi-cosy.

Dit weekend komen ook mijn ouders en ons nichtje van 6 jaar logeren. Het is feest, de meisjes zijn door het dolle heen. De Julekes (ja het Vlaamse accent begint te komen) worden in een hoek geflikkerd en er wordt niet meer naar om gekeken. Ik denk aan mijn bijdrage in het dagboek, dus parkeer Juleke van tijd tot tijd bij de kinders en maak prachtige foto’s. Jules op de fiets, Jules in de kinderkeuken, Jules in de speeltuin, boekje voorlezen met Jules, Jules in de maxi-cosi, etc. En ik red Jules uit penibele situaties in de buurt van chocomel en vingerverf. Helaas voor Jules, maar hij mag niet mee naar bed met de meisjes, want hun grote nicht komt bij hen op de kamer. Vol is vol. Overigens hebben we meiden om 22:30 uur toch uit elkaar gehaald, want er gebeurde van alles behalve slapen…

Het was heerlijk gezellig weekend. Maar op zondagmiddag zaten de meisjes in een dipje door slaapgebrek. Even uitgelegd dat opa, oma en nichtje L. straks weg zouden gaan. Maar na het middagslaapje was het dikke tranen voor Pien, omdat ze zich toen pas realiseerde dat iedereen echt weg was. Eerst geloofde ze het niet en heeft ze het hele huis doorzocht, maar toen liet ik zien dat de auto weg was…. Drama. Heeft wel een kwartier geduurd om Pien weer op andere gedachten te brengen. Arme schat. Lot vond het ook jammer, maar die had het al begrepen voor ze ging slapen.

Pien had ook een zware zondagnacht. Nare dromen. Even in bed genomen en gesproken over strand, zwembad, zee en andere leuke dingen. Dus Pien weer op een vrolijker spoor gezet. Eenmaal in bed zei ze nog: Morgen lekker zwemmen met Opa en oma. Tuurlijk schat.
Tot diep in de nacht heb ik gewerkt aan 2x een verslag met fotoreportage over de logeerpartij met Jules. Maar de meisjes zijn nu met 2x Jules inclusief complete garderobe in de koffer, vrolijk naar school.

No mercy!

Dit weekend komen onze vrienden uit Amsterdam logeren. Ik heb ze alvast voorbereid op de wilde coupe van Pien. Een bezoekje aan de kapper is niet meer gelukt. Ons Lot kreeg woensdag hoge koorts en was niet lekker. Uiteraard nog even ons bed onder gespuugd. Gisteravond naar de dokter geweest, geen gekke dingen, leek een beetje op blaasontsteking. Vandaag heb ik de meisjes verteld dat onze vrienden uit Amsterdam komen logeren en Lotje is vrijwel direct opgeknapt. Toen we ’s ochtends bij Pien opperden of ze alleen naar school wilde, zei ze met een heel zielig kreunend stemmetje: “Pientje is ook een beetje ziek, Pientje blijft thuis.” Vervolgens ging onze schoolzieke actrice als een wervelwind door ons huis, om alles te doen wat niet mag. Terwijl Pien 24-uurs bewaking nodig had, lag ons Lot zoet ziek te zijn. En wij nog denken, die arme Pien in haar eentje naar school, blijft ze ook lekker thuis. Volgende keer: NO MERCY!

Doorslapen?

Gisteravond stuurde ik een bericht aan vriendin E: HOT NEWS: Pien en Lot slapen. En dat doen ze al sinds we ze in bed hebben gestopt. Ok, we zijn de nacht nog niet door, maar hebben wel een kidsfree vooravond achter de rug. YEAH!! Ook maakte ik manlief erop attent dat onze kinderen toch echt sliepen. Zijn reactie was kort en krachtig:  "Een zwaluw maakt nog geen zomer…"

Nu een dag later kan ik vertellen dat het inderdaad nog geen zomer is in België. Na mijn euforische stemming van gisteren sta ik sinds vannacht (4x Pien alarm) weer met beide benen op de grond. En zojuist Pien voor de 2^e keer in bed gelegd, dus all my hopes are gone. Lot was al eerder gecrashed en dat vindt ons Pien niet zo gezellig. En toen Lot, slapend met een doek over haar oren, na Piens wervelende K3 medley nog niet wakker werd, heeft Pien de sirene aangezet. Dan maar even bij ons in bed. (Inmiddels gaan wij gelijktijdig met de kinderen naar boven, want de ervaring heeft geleerd dat wij de complete avond de trap op en af lopen.) Nadat Pien ons 25 keer het boek van de kikker heeft voorgelezen en een K3 toegift had gegeven kwam er voetbal op tv: “Pien ook Ajax kijken.” No way back to bed. Nu ligt Pien nog een beetje na te zingen in bed.

Vanmiddag was er trouwens nog een grappig voorval. We hadden bezoek van een goede vriend van manlief.  Ons Lotje is een enorme flirt en wordt een beetje verlegen als ze een leuke vent ziet. De beste man heet Joseph, maar Lot zei stiekem in mijn oor: “Jezus is leuk he?!” Pien heeft een iets minder verfijnde aanpak. Na een bezoek aan de wc stapt ze met haar broek op de hielen op Joseph af met het vriendelijke verzoek of ie even op kon hijsen.Zo gezegd zo gedaan. 

Shit hits the fan

Telefoneren met de meiden in de buurt is geen optie, want dan hangt er aan elk been een gillende koter. Maar in een overmoedige bui deed ik toch een belletje met mijn mams. Geen succes, want: “Pien/Lot ook met oma spreken…” Enfin, ik wil ook weleens ongestoord met mijn moeder bellen, dus gaf ik manlief een seintje dat ik naar boven ging. Met andere woorden: “The kids are yours honey”. Tien minuten later loop ik al bellend de trap af en zie ik water uit de wc de hal instromen… ojee. Wat bleek Lotje had een flinke poep op het potje gedaan en heeft dat vervolgens (half) in het toilet gedumpt. En net als mama altijd doet, vervolgens keurig het potje afgespoeld. En tsja als je de kraan dan vol openzet, dan krijg je het shit hits the fan-effect. Je weet ons Lot is nogal proper, dus nog even het potje onder de kraan gehouden, de handjes gewassen et voila! Eigenlijk niets op aan te merken, dus we hebben Lot verteld dat we erg trots waren, flinke meid, goed gedaan, maar volgende keer misschien even roepen als je klaar bent….

Toen Pien even kwam kijken en vroeg of ze ook mocht zwemmen, was dat voor ons het signaal om onze indoor pool toch maar weg te dweilen/hozen.

Nou dat was weer een nieuwe episode in het plas -en poephoofdstuk.

Ik ga nu even de meisjes uit bed halen, na 1,5 uur zingen en keten zijn niet meer te houden, want ze moeten weer eens plasje doen… Joepie!

Drollenvanger

Pien is sinds het telefoontje van de directeur droog thuisgekomen. Om vervolgens thuis lekker haar territorium af te pissen. Spontaan heeft ons Lot op school de boel onder gepoept. Eén ongelukje in vier weken, kan gebeuren, ze zijn net 2,5 jaar. Maar de juf (je weet wel, die van een andere planeet) zei een beetje zeurderig: “Nu is het niet Pien, maar Lotje”. Vervolgens pak ik het zakje vuile was uit en zit er nog een complete drol in die onderbroek…. Belgisch lik-op-stuk beleid?! 

Kinderboerderij-drama

We hebben er een rustige zondag van gemaakt. Wel even naar de naar de kinderboerderij geweest. Groot succes. Onderweg er naar toe riep Pien al vrolijk: “Zo, bijna thuis.” Nee, lieverd we gaan eerst nog naar de beestjes kijken. Ok, het was min 5 graden en met die fijne wind een gevoelstemperatuur zoals je op de Zuidpool zelden mee maakt. Maar je denkt ach in die stallen is het vast aangenamer. Eerst naar de konijntjes. Dat ging goed. Lotje zei wel: “Zo, en nu weer snel naar buiten.” Op naar de geiten en varkens. Dat werd ons Lot toch echt too much. Ok, die beesten zijn groter dan in je prentenboekje, maar niet heel eng. Lot dacht daar anders over en gilde: “Nee, nee, hoeft niet, Lotje naar buiten, niet leuk, etc.” Dus stond mams op gepaste afstand bibberend naar schaapjes in de verte te kijken. Lot op de arm, want die verzette geen stap meer. “Leuk he, boerderij”, zie Lot nog. Terwijl ons papa met stoere Pien fijn in de warme stal koeien aan het aaien was. Dit was ons kortste bezoek ever. Gelukkig hadden de dames zin in tomatensoep…

Rest van de middag op de wc doorgebracht, nothing new. En ohja. Ik dacht met zo’n flitsende nieuwe oven (en gebrek aan pannen die op de inductieplaat mogen;-), laat ik me es uitsloven en rosti maken. Wederom groot succes. Twee gillende keukenmeiden: “Waar zijn de aardappeltje nou?!” Ja, tut hola’s, die zitten erin. Nou, forget it, geen hap ervan gegeten. Gelukkig, maakte mama’s carbo een boel goed.

Wildplassen

Lot werd vanmorgen wakker en zei: “Lotje gaat niet naar school, Lotje gaat naar Amsterdam.” Klinkt goed Lot, maar we gaan fijn naar school.

Nu de meisjes echt goed gaan praten hebben we ze na enige training zover dat ze zeggen: “Lieve papa/mam, mag ik alsjeblieft dit of dat…” Te schattig, nadeel is alleen dat als ze het zo lief vragen dat je natuurlijk niets kunt weigeren. Ook niet opvoedkundig verantwoord, maar soit.

Goede inbreng van vriendin E. over dat timmeren trouwens. In Piens geval zou dat zomaar kunnen. Daarom was het even schrikken toen ik gisteren door de directeur van de school werd gebeld. Ik dacht, nu gaan we het krijgen, Pien timmert misschien wel die hele peuterklas kort en klein. Maar goed nieuws,  ze is gelukkig nog niet van school afgetrapt. Wel begon de directeur over zindelijkheid en vroeg zich af of we thuis alles er aan doen, want het is voor de juf natuurlijk niet te doen om 22 onzindelijke peuters te managen. Nee dat snap ik, het is met 2 koters al behoorlijk intensief.  Pien is natuurlijk een wildplasser pur sang, maar ik overtuig  meneer de directeur we doen echt ons best. Kijk maar naar Lot, zij is wel een brave potplasser.  Sterk argument al zeg ik het zelf. Daarom met de directeur harde afspraken gemaakt. 1. Pien krijgt een pamperverbod. (Ik wist eigenlijk wel dat de luiers niet op school mochten, maar met deze vrieskoude in combinatie met openluchtschool, smokkelde ik  toch een luier om Piens scharregatje, om zo haar weerstand niet op de proef te stellen). 2. Binnen 3 weken moet ze zindelijk zijn….  Tuurlijk geen probleem… 

En eerlijk is eerlijk we doen echt ons best. Ons leven speelt zich grotendeels af op het toilet… Als de een moet, moet de ander ook. Zit Pien te plassen op de grote wc, draait Lot een flinke drol ernaast op het potje. Is ze klaar moet die shit natuurlijk het  liefst door Lot zelf direct in de plee gegooid worden, terwijl Pien er nog op zit. Get the picture?!

Timmeren?!

Even iets anders. Pien en Lot vragen tig keer dag: ‘Mama, wat is het toverwoord?’ Geen idee natuurlijk. Dacht dat hebben ze vast op school opgepikt. Dus ik sprak deze week de juf en vroeg haar naar het toverwoord. Kijkt ze me aan alsof ik compleet de weg kwijt ben…. 

Ik vraag de kids natuurlijk dagelijks wat ze op school gedaan habben. Dus Pien vertelt heel blij dat ze heeft getimmerd. Dus ik vertel de juf dat ik dat van Pien gehoord heb. Je voelt em al aankomen, nog nooit getimmerd op school…  Ik zeg niets meer;-)

Uiteraard dit voorval voorgelegd bij vriendin E en haar reactie was geruststellen: "Juffen komen soms gewoon van een andere planeet, niets van aantrekken. Misschien had Pien met een potlood op een hoofd getimmerd? Als juf dat niet snapt laat dan maar. Vast andere kwaliteiten!" 

Bijna school

Na een (lange) week met een zieke Pien dacht ik even een dagje voor mezelf. Nouja  voor mijn ernstig verwaarloosde huishoudelijk taken. Meisjes naar de crèche.  Dus niet. Werd gebeld dat Lotje koorts heeft.... stofzuiger aan de kant en het stel maar weer opgehaald. Lot was superrelaxed, want ze hadden haar een zetpilletje gegeven. Hadden ze beter aan Pienemien kunnen geven, want die was nogal hard to handle. Enfin, ben nu als een dolle alle items van hun uniform aan het wassen, skibroeken, coltruitjes, thermisch ondergoed en de hele shit, want voor je het weet is het de eerste schooldag. En dan moet dit huishoudelijk wonder ook nog even alle kleertjes inclusief sokken en ondergoed gaan voorzien van naamlabels. Nu probeer ik de strijkbout zoveel mogelijk te ontwijken, maar ik moet eraan geloven. 

Verder weinig hot news.