Ochtendperikelen

Ons Pien kwam deze week thuis met de mededeling dat ze al drie jaar oud is. Echwel. Totdat ze vroeg of om haar speentje (die tegenwoordig in bed blijft). Dus wij zeiden: “Daar ben je toch veels te groot voor”. Antwoord Pien: “Nee, Pien is heeeel klein.” Als ze iets flikken gaan ze zelf al in de hoek staan. En de nieuwe tactiek: “Ophouden, of je gaat naar bed”, maakt totaal geen indruk. “Ok, ik ga lekker naar bedje.” Om daar vervolgens, je raadt het al, een dikke drol te draaien. Een ‘chocopoepje’, zoals ze het zelf noemen. Vriendin E. vertelde laatst over een leuk opvoedingsboekje. SOS, waar kan ik dat krijgen?! Want we zitten ook nog eens in de ‘ik kan het zelf-fase’. Je denkt ze hebben een schooluniform, dus hup aankleden en klaar. No way. Misschien ben ik een softy dat ik ze het op eigen verzoek zelf laat proberen. Maar goed dan hou ik de ene in ieder geval in het oog als ik de ander aankleed, want anders zit er weer een kunstwerk van de tandpasta op de muren. Als ik vervolgens een onderbroek met twee benen in 1 pijp opgetrokken tot de oksels probeer te corrigeren is het huis te klein. “Nee, zelf doen”. Enfin, we vervolgen de aankleedsessie in de houtgreep met alle kleding binnen handbereik. Gaat er weer eentje met de kleertjes er vandoor, die je vervolgens ergens verstopt onder de kussens in een Barbie-tent kan opvissen. Ondertussen heeft de deels aangeklede dame zich weer uitgekleed en begint het feest van voor af aan. Total body workout.
Maar wat zit ik te klagen… Mijn schatjes hebben de hele nacht doorgeslapen van 20 tot 08:00 uur!! Ben nog nooit zo moe opgestaan. Zoveel ononderbroken slaapuren, dat hakt erin zeg.