De zon! Oh wat is ie fijn. Ik
heb mooie dromen over een luie stoel, wijntje, boekje en lachende kinderen in
de verte. Helaas is mijn droom nog niet uitgekomen. Want het is lente en dat
betekent hard werken in de tuin. Uiteraard ben ik ook onderdeel van manliefs
ambitieuze ‘hoe herstel ik mijn gazon in 20-stappen-plan’. Het begon heel
gezellig met een emmertje kalkkorrels. Lekker strooien tegen het mos. Meiden
hebben ook ‘pikkeltjes’ (vinden ze beter klinken dan korrels) gegooid. ‘Lekker
eten voor de vogels he mam.’ Tuurlijk meissies strooi maar lekker. Ik sla
een paar stappen over, maar vandaag is het echt physical geworden.
Verticuteermachine ophalen, zo’n 100 kg zaad, aarde en mest kopen. Heel
praktisch dat Pien vandaag niet naar school kon (controle ziekenhuis beentje).
Die was al snel upset. “Mama moet die zakken weghalen, Pien wil op de kar.” No
way. Even afgeleid door alle groene gras sprietjes op de verpakking. ”Mama,
allemaal spinazie, gaan we lekker eten.” Tuurlijk, gaan we doen. En bij de
kassa wil Pien natuurlijk afrekenen. Ok, we waren een uur verder, maar de buit
was binnen.
Middagslaapje kansloos, want de
meisjes willen ook in de tuin werken. Schiet niet op als mama staat
ingeroosterd voor het harken en legen van volle kruiwagens. Zodra de wagen leeg
was zaten er tweemeiden in, klaar voor een ritje. Maar voordeel is wel dat ze
nu lekker slapen. Had even het idee dat het niet ging lukken. Door de babyphone
hoorde ik Pien oreren en toen zei ze: ‘Tot straks Lotje’. En daar troffen we
Pien op de gang aan die me heel vrolijk begroette met “Goedemorgen!!” Uiteraard
weer terug in bed gelegd. Vervolgens heeft ze nog 25x “Pienemienemutte, tien
pond grutten….”gezongen. En toen pas had ze door dat Lot echt slaapt en is zelf
weggedommeld.
Hockey met een stokkie
We waren zondag op de hockeyclub voor een borreltje. En het is me weer gelukt geen minuut van de wedstrijd te zien. Het was een drukke boel en mijn ogen waren gericht op de meisjes die standaard elk een andere kant op lopen. Ik knipper met mijn ogen en Lot is weg. Help! Dat is schrikken. Terwijl ik de grond afspeur op zoek naar een kleine kabouter met roze zonnebril, staat er een lieve meneer hoog op een bankje met Lotje in zijn armen. Hij dacht dan ziet haar mama haar vast wel en vertelt dat ze een poging deed het veld op te rennen. Uiteraard bedank ik de lieve meneer hartelijk, terwijl Lotje in mijn oor tettert: "Lotje ook hockey met een stokkie doen!" Pien gelukkig niet, zij wilde graag een 'Apie op een stokkie.' En heeft dat ook de hele middag gezongen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten