Life goes on en hier gebeurt altijd wel iets ter afleiding.
Zo had ik me braaf opgegeven als rijmoeder voor de sportdag. Alsof een reguliere schooldag met 22 kinderen van 2,5 jaar geen sportdag is voor de juf. Respect! Dus die ochtend zaten de dames, in hun hippige roze joggingpakjes met de turnpantoffels (moest het even opzoeken, maar het zijn gewoon gymschoenen) in de boekentas, ready for take-off in de auto. Start dat kolere ding niet. Dus kwam mijn lieve schoonma ons redden, geheel in stijl (ook in joggingpak). Manlief direct in de weer met startkabels, geen succes. Hup autostoeltjes (inclusief kilo’s zand) in die gloednieuwe Mercedes van oma en gelukkig net op tijd in het sportcentrum om onze kapoentjes te laten sporten. In de kleedkamer krijg ik direct de rol van plasmoeder. Hee what’s new, dus als een ware pro jas ik met gemak 10 koters op en van het toilet. Inmiddels is het 9:30 en om 12 uur moet iedereen weer op school zijn. Let the games begin! De rijmama’s taaien af. Ik zeg nog tegen de vervangjuf, want juist vandaag is de echte juf ziek, zal ik blijven om te helpen? Maar niet nodig en anderhalf uur later ben ik weer plasmoeder. Hijs wat kindjes in hun jasjes en hup naar de auto’s. De kids zijn compleet afgedraaid en zo te zien de vervangjuf ook. Juf rijdt gezellig mee en ik zeg begripvol, ‘dat was zeker een pittige ochtend?’ En de altijd zo vrolijke flexibele juf deelt zuchtend mee: “Dit moeten we de volgende keer misschien anders doen…” Vertaald vanuit het Vlaams naar Nederlands: “Dit nooit meer!”
Zo had ik me braaf opgegeven als rijmoeder voor de sportdag. Alsof een reguliere schooldag met 22 kinderen van 2,5 jaar geen sportdag is voor de juf. Respect! Dus die ochtend zaten de dames, in hun hippige roze joggingpakjes met de turnpantoffels (moest het even opzoeken, maar het zijn gewoon gymschoenen) in de boekentas, ready for take-off in de auto. Start dat kolere ding niet. Dus kwam mijn lieve schoonma ons redden, geheel in stijl (ook in joggingpak). Manlief direct in de weer met startkabels, geen succes. Hup autostoeltjes (inclusief kilo’s zand) in die gloednieuwe Mercedes van oma en gelukkig net op tijd in het sportcentrum om onze kapoentjes te laten sporten. In de kleedkamer krijg ik direct de rol van plasmoeder. Hee what’s new, dus als een ware pro jas ik met gemak 10 koters op en van het toilet. Inmiddels is het 9:30 en om 12 uur moet iedereen weer op school zijn. Let the games begin! De rijmama’s taaien af. Ik zeg nog tegen de vervangjuf, want juist vandaag is de echte juf ziek, zal ik blijven om te helpen? Maar niet nodig en anderhalf uur later ben ik weer plasmoeder. Hijs wat kindjes in hun jasjes en hup naar de auto’s. De kids zijn compleet afgedraaid en zo te zien de vervangjuf ook. Juf rijdt gezellig mee en ik zeg begripvol, ‘dat was zeker een pittige ochtend?’ En de altijd zo vrolijke flexibele juf deelt zuchtend mee: “Dit moeten we de volgende keer misschien anders doen…” Vertaald vanuit het Vlaams naar Nederlands: “Dit nooit meer!”
En je denkt misschien dat mijn
handige man alleen keukenbouwer is, hij is ook bijna automonteur. Lekker in de
weer geweest met startkabels en met sas-op-het-gas kwam onze voiture weer tot
leven. Nog wat ritjes gemaakt, niets aan het handje. Maar different day
different story. Ga de meiden van school halen, stond in de file te wachten,
start de auto, maar daar zat dus echt geen leven meer in. Stond lekker asociaal
precies op een oprit van een gynaecoloog. Gelukkig kwam opa Jan al snel met
manlief aan gescheurd en kreeg em weer aan de praat. Direct door naar de
accuboer. Ik opperde nog, zet mij maar thuis af met de kinders. Maar no time to
waist, dus met 2 kranky kids, zonder speentjes en maar 2 bananen aan boord al
mijn moederlijke talenten aangewend om het huilen te staken. Volstrekt
kansloos. The longest day of my life…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten