Vandaag werd de verjaardag van vriendin E. gevierd met
een gezellige ladieslunch in Amsterdam. Dus ik dacht in een stoere bui, ik neem
de meisjes mee en breng ze naar opa en oma, dan zien ze die nog even voor de
vakantie. Dan Pien nog even haar mooie gipsbeentje showen en is ze er even uit.
Een heerlijke dag, maar de trip naar
huis was een anticlimax. Met gillende sirene (lees Pien) richting de grens....
Het leek in eerste instantie toch beter te gaan met haar
gipspootje, maar nu klaagt ze weer dat ze zo’n pijn heeft. Na een woelige nacht
kwam madame vanmorgen uit bed gekropen... ik trof haar op haar bilschuivend op
de gang zonder gips. Waar is je gips??! Dat lag nog in bed zei ze droog. Dus ik
ga zo weer even gezellig naar de EHBO.
Inmiddels zijn we weer thuis met een nieuw
gipspootje voor de 'kleine Houdini', zoals de dokter ons Pien noemt. Haar
hieltje was helemaal beurs van het afgezakte gips, had in de verdrukking
gezeten. Dus de tranen hadden een goede reden. We wachten weer vrolijk af tot
dinsdag en tot die tijd paracetamollen we ons er wel doorheen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten