Kerstdrama

Zwaar op de zetpillen zijn we de dinsdag met Pien redelijk doorgekomen. Maar na het eten begint ze opeens over oorpijn. De twijfel of we even langs de dokter moeten is weg. In de auto vertelt Pien dat de oorpijn een grapje was. Maar we zetten door. De herinneringen van de vorige kerst, toen we met twee zieke meisjes zaten willen we dit jaar voor zijn. Dus ik vertel de dok over Piens buikpijn, hoofdpijn, beenpijn, hoge koorts en algehele malaise. En we komen thuis  met een fikse keelontsteking inclusief recept voor antibiotica. Als ze de nacht goed doorkomt hoeft ze de medicijnen niet te nemen. Enfin, rond middernacht begint ons arme meisje met overgeven en is de koorts de 40 graden gepasseerd. De laatste hoop om als kerstengel op school te verschijnen is weg. Pien is het in alle ellende even vergeten, maar de volgende ochtend komt de waarheid keihard aan. Het scenario van gisteren herhaalt zich. Lot en ik sluipen door het huis. En net als ik Lot in zes lagen thermo-ondergoed met daarover haar trouwjurk met feeën vleugels heb gehesen, komt er een heel zielig, bleek en verdrietig Pientje naar beneden. Kreunend komt er een schor geluid uit: “Ik wil ook naar school..!” Voor ik iets kan zeggen slaat Lotje haar armen troostend om haar zusje en fluistert lieve woordjes. Heel aandoenlijk, maar Pien huilt dikke tranen en met pijn in mijn hart breng ik Lot naar school. We maken wat foto’s bij de kerststal en Lot zegt: “Zo zielig voor Pien dat ze er niet bij kan zijn…” 

 

Kerstdipje?

Op maandag haal ik een pips Pientje uit school. Als ik haar voorhoofd voel is een thermometer niet meer nodig. Snel een zetpilletje en vroeg naar bed. Redden wat er te redden valt, want de week voor de kerstvakantie bruist van de gezellige kerstactiviteiten op school, die Pien niet wil missen. Midden in de nacht komt er een luid gekreun uit de kamer van Pien. De zetpil is uitgewerkt. Pien heeft overal pijn en de thermometer stijgt naar de 40 graden. Ik vrees voor Pien dat de kerstvakantie is begonnen…. En ook al is het midden in de nacht en heeft onze patiënt hoge koorts, dat is geen reden om rustig in bed te liggen. Nee, de activiteit en het volume lijkt samen met de koorts te stijgen. Pien hangt grote verhalen op over hoe ze woensdag als kerstengel op school zal gaan zingen, etc. Tegen een uur of 5 valt ons engeltje in slaap en voordat ik weer de slaap vat gaat de wekker om 6:30 uur. Oef…  Eerst koffie en dan Lotje uit haar diepe slaap zien te krijgen. Samen sluipen we door het huis en lukt het ons immer alerte Pien te laten slapen. Maar niet voor lang, want bij thuiskomst is ons zieke meisje klaarwakker. Wat gaat deze dag ons brengen….?

Schaats seizoen is geopend

Jahoor daar gaan we weer. Vorige jaar gingen ze al als een speer. En nu stappen ze zo weer het ijs op alsof ze gisten nog geschaatst hebben. Natuurlijk word ik er weleens gek van als die twee weer loeihard door het huis sjezen met hun rolschaatsen. Zeker als het nog voor 7 uur ’s ochtends gebeurd…  Maar ach, als ik Pientje Ritsma en Lotje Keulen-Deelstra zo zie ben ik best een beetje trots.

HULPsint

De grote dag is aangebroken. Vandaag is het feest op de hockey, want de Sint komt. Ik heb de meisjes plechtig moeten beloven om na school eerst naar huis te gaan om een mooi kleedje aan te doen. De uitnodiging vertelt dat ze ook gaan hockeyen en gepaste kledij moeten dragen, maar het is voor de meisjes geen optie in joggingpak voor de Sint te verschijnen. Lot moet en zal haar roze balletpakje aan…. Pien kan niet kiezen, maar na zes pasrondes ziet ze er naar eigen zeggen goed uit met haar ‘mode-kleedje’.

 

Hulpsint?

We moeten racen om op tijd op de hockey te zijn. Lot heeft de lachers op haar hand. Gelukkig zien de hockey-mama’s de humor van Lots outfit wel in. En zeker de moeders met dochters zijn erg begripvol. En dan maakt de Sint zijn entree. Het is niet de beste Sint .Zijn baard zakt telkens af en hij is weinig spraakzaam. Zelfs de andere kinderen vragen zich hardop af of dit wellicht een hulpsint is. Bij de moeders zijn de meningen verdeeld: de ene helft denkt dat de Sint dronken is, de anderen denken dat hij juist een stevige borrel nodig heeft om wat losser te komen. Wat het ook moge zijn, voor Pien en Lot geen enkel probleem. Zij geloven heilig in de beste man. Lot heeft haar zinnen gezet op een kwaliteitsmomentje met de Sint. Aangezien de goedheiligman niets zegt start Lot een monoloog van een half uur. Zo wordt de beste  man op de hoogte gesteld van alles wat ze de afgelopen dagen heeft meegemaakt alsook het feit dat Lot maarliefst drie opa’s en oma’s heeft. Dan komt de Sint los en vraagt naar de verlanglijst. En Lot vertelt dat ze graag een gitaar wil hebben. Wat? En opeens komt er geluid uit de Sint en hij zegt dat hij daarvoor zal zorgen. Wat maak je me nou? Ik bedank de Sint hartelijk voor zijn bijdrage en kap de Sintsessie af, voordat hij nog meer toezeggingen doet waar ik niet op zit te wachten. Fijn zo'n HULPsint. 

Secret files van de Mol

En dan is het zondagavond. Na zo’n wild weekend zou ik het liefst in mijn joggingpak springen en  in bed voor de TV gaan hangen. Helaas is dat geen optie, want er rust een zware taak op mijn schouders. Molletje, de klasmascotte logeerde bij ons en hij moet morgenochtend, inclusief beeldrapportage en reisverslag weer op school verschijnen. Holy shit. Soms vraag ik me af of juffen zich beseffen wat een gedoe het is met dat beest. Komt gewoon onaangekondigd logeren, moet overal mee naar toe en op de foto. De kids zijn supertrots dat hij mee mag en na een half uur wordt hij in de hoek geflikkerd en zit ik rond middernacht een verhaal te bedenken en te freubelen met foto’s. Maar de oplossing is nabij. Dit weekend heb ik als een ware paparazzi de Mol in nogal compromitterende situaties vastgelegd. Ik overweeg de foto’s aan de juf te laten. Ik zal haar eens laten weten dat we die rokende en zuipende Mol uit de kroeg hebben moeten zetten. Dat beest heeft zo’n slechte invloed op onze brave kindjes, hij komt ons huis niet meer in.

Tsja en dan is het maandagochtend en Pien vraagt enthousiast naar de foto’s en het verhaaltje. En natuurlijk ligt er een printje klaar. Ik spuit een beetje Chanel 5 op de Mol om de kroeglucht te verbloemen en we gaan braaf naar school…. Neemt niet weg dat de secret files van de Mol paraat staan, er komt een moment....

Afterparty

Na een wilde zaterdagavond zijn we de kater snel vergeten op het feestje van Jet. Ons Jetje is al 10 jaar geworden, ze heeft lange blonde haren, ziet er hip uit en woont in Amsterdam. Kortom, in de beleving van Pien en Lot valt hun grote vriendin in de categorie Josje van K3 of Mega Mindy.  Na elke ontmoeting met Jet laten de meisjes weten dat ze heel graag een grote zus willen hebben en of ik dat even wil regelen. Eerdere pogingen om het subtiel uit te leggen, denk aan: Zwanger worden betekent een baby (dus niet groot) en kan ook een jongen zijn, hebben geen effect. Daarom zeg ik nu met frisse tegenzin: "Mama is te oud." Oef ;-(

De kids en ouders hebben dikke pret op de party. Maar als we met het oog op de terugreis naar België en de maandagochtend die steeds dichterbij komt net iets eerder de party verlaten dan de rest is het natuurlijk drama. De meisjes huilen tranen met tuiten, want ze willen niet naar huis. Gelukkig komen ze over een maandje logeren, dus dat brengt weer wat rust in de tent. Normale kinderen zouden na zo’n wild weekend lekker gaan slapen, maar nee hoor. Eerst een half uur gediscussieerd over wie waar gaat slapen als onze vrienden allemaal komen logeren... Nadat Pien bepaald had dat ze naast Jet wilde slapen en de rest van het gezelschap een plekkie had gegeven vroeg ze zich hardop af wie ze vergeten was. Waarop Lot ernstig gefrustreerd uitviel: "Ja, je bent mij vergeten!!!" Oeps...

Vervolgens nog een half uur over de goudvis van Jet gefilosofeerd. Hij heet Dikkie. Eerst moest er op de mm nauwkeurig bepaald worden hoe dik Dik dan wel is. "Kijk naar mijn hand mam, zo dik?" Nu moest ik een beetje opletten, aangezien we met 140 km per uur over de snelweg sjeesden, maar daar hadden de dames geen boodschap aan. Vervolgens maakten ze zich grote zorgen over hoe dat nou moet als Dikkie gepoept heeft en dus rondzwemt in zijn eigen poep. Met mijn uitleg dat vissen dat gewend zijn namen ze geen genoegen. Enfin, na een half uur was ik Dikkie wel een beetje zat (sorry, niets  persoonlijks hoor) en heb plechtig beloofd dat tante E de kom  meteen schoonmaakt als Dikkie een poepie heeft gedaan. Aangezien ik verwacht dat de meisjes tante E hier binnenkort wel zullen confronteren, heb ik haar gevraagd of ze dan mijn verhaal wil bevestigen....?! Over een paar jaar doen we een nieuwe poging visverzorging... 

En dan jawel, het is stil. Even genietend van de rust zie ik dat we15 kilometer van huis zijn....

Havenpret

Het was alweer een tijd geleden voor de meisjes, maar we gaan een nachtje op de boot slapen. Normaal gezien wordt dit met enthousiasme ontvangen, maar nu is er een probleem. Wat zeg ik, een heel groot probleem. Onze boot heeft geen schoorsteen en hoe moet dat nu als ze hun schoen willen zetten?!  “Nee mam, we kunnen echt niet naar de boot!” Ze zijn gelukkig snel gerust als ik vertel dat Piet gewoon het dekzeil kan open ritsen. ‘Dat maakt het voor Piet zelfs een stuk gemakkelijker voeg ik er met een stalen gezicht aan toe. Een zucht van verlichting en deze laatste woorden zijn meteen het startsein om hun mooiste jurk uit te zoeken. Aan mijn verhaal dat het wel koud is op de boot hebben ze geen boodschap. Ik begin me af te vragen waarom ik ze überhaupt nog van kledingadvies voorzie, want luisteren doen ze toch niet.

Uiteraard moeten we voor vertrek eerst nog even de intocht van Sinterklaas op TV zien. Ze kijken het Sint journaal, dus ze weten precies hoe laat en op welk net het programma begint. Ademloos en met open monden turen ze naar het scherm. Het is reuze spannend. Maar dan komen ze opeens aan rennen. Buiten adem vertellen ze, liever gezegd gillen ze: “Mam, mam. Het is gelukt!!! Sinterklaas is aangekomen in Groningen. We moeten nu papa bellen om het te vertellen. Zo gezegd zo gedaan. Uiteraard is manlief ook erg verheugd met het goede nieuws…

Hup de auto in en naar de boot. Na anderhalf uur Sinteklaasliedjes zingen zijn we aangekomen in de haven. En jawel hoor er zijn een paar havenvrienden en er worden dikke knuffels uitgedeeld. De meisjes vragen zich alleen af waar Caroline toch is. Want het is natuurlijk wel leuk met al die stoere mannen, maar die hebben minder belangstelling voor hun roze outfits.  Bovendien is klasmascotte Molletje mee, dus die moet gezien worden.

Na het eten gaat de muziek aan in het havencafé en we gaan los. Pien en Lot vliegen door de lucht, dansen op de tafel en hebben dikke pret.  

Hij komt, hij komt...

Vorig jaar konden nog doen alsof de Sint twee later kwam dan in werkelijkheid. Dit jaar dus niet. Een paar dagen geleden werden we  plots opgeschrikt door twee opgewonden vrouwtjes: “Mam, pap, maandag komt het Sinterklaasjournaal. Het begint om 18 uur. Wanneer is het maandag? We moeten kijken…!!"  Vandaag was het dan eindelijk zover. En voor het eerst is het iemand gelukt om onze meisjes 10 minuten stil te houden. Werkelijk ademloos en met open mond hebben ze gekeken. Uiteraard werd de schade na het journaal ingehaald. Want ook al keken we mee, de meisjes hebben de uitzending in detail aan ons naverteld. Vervolgens nog een eindeloze discussie over de naam van de presentatrice. Volgens Lot heet ze Dievertje en volgens Pien Kievertje. Desondanks, Dieuwertje bedankt voor ons zeldzame stilte momentje. 

Kleine wasjes grote wasjes...

Het is zaterdagavond. De meisjes kijken nog even een filmpje in bed. Mams zit even achter de computer  en dan ineens komen de dames voorbij racen…. Ze hebben besloten om me te helpen met de was. “Ja mam, dan hoef jij niet zo hard te werken.” Ik zeg: ‘Fijn schatjes, maar ik denk ‘oh shit’. De ervaring leert dat de chaos alleen maar groter wordt,  maar opvoedkundig gezien moet je de behulpzaamheid van je kids niet temperen. De meisjes zijn heel druk de was aan het sorteren op kleur en in de daarvoor bestemde manden te proppen. Prima! Ze hebben de smaak te pakken en zijn fanatiek aan de slag. Maar dan…. Ik let even niet en op en vervolgens worden alle kledingstukken uit ons huis naar de wasruimte versleept. Pien is net bezig haar kledingkast te ontruimen en alles verdwijnt op grote bergen op kleur gesorteerd wasgoed. Ik probeer Pien te overtuigen dat schone was niet nogmaals gewassen hoeft te worden. Kansloos, want Pien wil haar kast gewoon leeghalen… Gelukkig komt Lot met de magische woorden: “Pien als al je kleren in de was zitten, heb  je morgen niets meer om aan te trekken.” Dat rampscenario, doet Pien van gedachten veranderen. En ter afleiding vraag ik de meisjes al het roze in de wasmachine te stoppen. Op de valreep red ik manliefs favoriete rode stropdas en leg uit dat deze even apart moeten. Het woord ‘apart’ is onbedoeld een soort startsein voor het maken van een nieuwe stapel. De meisjes wroeten als een dolle door alle stapels om een speciale stapel voor ‘apart’ wasgoed te maken…. Kortom, chaos. Ik besluit om het wasgoed dat nu in de droger zit, maar aan de waslijn te hangen. Dat houdt ze wel even zoet. En jawel hoor, even later hangen er zo’n 15 verkreukelde propjes shirts aan de waslijn. Dat zien we straks wel. Ik bedank de dames hartelijk voor hun enorme hulp en harde werk en deel mee dat het nu echt tijd is om uit te rusten. Na enig tegensputteren krijg ik ze weer in bed en ik kom mijn zaterdagavond weer gezellig door…. Met de was…. Make my day. 

Nightqueen Pien

Na een woelig weekje is het vrijdagavond. Ik neem me voor deze nacht eens even wat extra slaapuren te pakken. Pien heeft de laatste nachten lopen spoken en de wallen doemen op…  Op zich is het niet zo erg als ze ’s nachts naast me komt liggen en verder gaat slapen. Maar mevrouwtje heeft zelfs ’s nachts nog heel veel te vertellen en als ze in slaap valt neemt ze volledig bezit van ons bed, draait en schopt, waardoor je werkelijk geen oog meer dicht doet. Een tikkeltje hopeloos vraag ik aan Pien waarom ze toch elke nacht in mijn bed kruipt? Uiteraard heeft Pien weer een prachtig antwoord. “Ja, mam, bij jou kan ik vast wennen om in het donker te slapen. Alleen durf ik dat niet goed. Maar als ik later mama ben moet ik ook in het donker slapen. Dus kom ik nu vast bij jou oefenen.” Ik probeer Piens ambities wat te temperen en vertel dat ze dat nu echt nog niet hoeft te oefenen, dat komt later wel. Uiteraard in de hoop dat ze lekker in haar eigen bedje blijft.  Helaas is ons Pien deze nacht om 2 uur klaar wakker. Na een korte poging in ons bed, waarbij Pien geen seconde stil is, leg ik haar terug. Om de 5 minuten komt ze terug met de boodschap: “Mam, ik moet je nog iets vertellen….” Om 3 uur ben ik het zat en zet de dvd speler aan. Om de 5 minuten krijg ik nu een update over wat er gebeurt in de film. Pfff, dan maar de I-pad en jawel hoor ze is even zoet. Uiteraard komt Pien nog wel even vertellen dat ze allemaal mailtjes heeft gestuurd, maar dat niemand een berichtje terug stuurt. Goh, hoe zou het komen….?! Maar tegen 5 uur valt onze ‘queen of the night’ eindelijk in slaap. Als ik eindelijk zelf de slaap te pakken heb is het opeens 7 uur en jawel de dag is nu serieus begonnen….  

Lot is ook van de partij en ze gaan samen even spelen terwijl ik nog probeer door te slapen. Manlief gaat koffie zetten en zegt zoet “blijf nog maar even liggen….” Enfin, even later lig ik met 2 meisjes en een hond in bed. Tijd voor koffie. Als ik na 6 bakkies weer tot leven kom vraag ik Pien waarom zo wakker was vannacht. “Ja maar mam, deze nacht duurde echt veel langer dan gisterennacht. Had je dat niet even kunnen vertellen…?!!”  Ik probeer  haar te overtuigen dat elke  nacht even lang duurt. (Of in ons geval: even kort). Maar Pien is het daar natuurlijk niet mee eens…. Dan nog maar een kopje koffie.  

Hockey?

Pien maakt zich gereed voor de hockeytraining...

Herrie in de keuken

De herfst is begonnen, dus de hoogste tijd voor een stamppotje. Natuurlijk weet ik wel dat ons Pien niet zo dol is op stamppot of welke vorm van eenpansgerecht dan ook. Alle elementen van een maaltijd moeten immers los van elkaar geserveerd worden. 

En ach het is zondag, daarom zelf aardappelpuree gemaakt. De zak aardappels ligt nog niet op het aanrecht of de dames staan alweer klaar om me te helpen. Tot voor kort was Pien daar niet voor te porren, maar ze heeft nu ook de smaak te pakken. De dames settelen zich bovenop het aanrecht en gooien aardappels in het vergiet, roeren in pannen en draaien gehaktballen. Ondertussen ben ik druk bezig de schade te beperken…  En vraag me af of wij de enigen zijn met voetafdrukken op het keukenblad.

 

Inmiddels heb ik ze aardig gedrild en bij het woord ‘spetteralarm’ gaan ze braaf van het aanrecht af, zodat ik rustig de spekjes kan bakken. Al het eten staat min of meer klaar en ik probeer het zo te timen dat we precies in de rust van Ajax kunnen eten. Dan kan ik snel nog even een wasje in de machine gooien. Maar dan hoor ik een hoop herrie in de keuken. De meisjes hebben een gevecht met de aardappelstamper. Ze willen beiden stampen, dus als een professionele scheidsrechter zorg ik dat beiden evenveel stamptijd krijgen. Ik bedank de dames hartelijk voor hun hulp in de keuken en ga op zoek naar de vloer die ergens onder de aardappelpuree ligt. Ik leg alvast Lots eigengedraaide ieniemienie-gehaktballetjes op de bordjes voor kids. Het idee was om ze even te laten afkoelen, maar ik knipper met mijn ogen en zie twee vrouwtjes wederom boven op het aanrecht en de ballen zijn foetsie.

Dan gaan we eindelijk aan tafel. Ook al is Pien geen andijvie fan, proeven moet. Als alternatief ligt er een pond wortelen en een klein prakje op haar bord. Ze kijkt ernaar en zegt hoopvol. “Mam, andijvie smaakt toch net als sushi?!” Keep on dreaming baby… Maar even later eet ze wonderwel braaf de andijvie op. Geen idee of ze het werkelijk geproefd heeft, want er zat een dubbele hoeveelheid appelmoes over….

Armstrong old news !

Ok, we zijn een paar meters pleister verder, maar het is gelukt. Na Pien kan nu ook Lot fietsen.Ons Lot had blijkbaar een doel nodig en het voordeel van fietsen is haar vandaag duidelijk geworden. Wat was er aan de hand? Manlief had aan Pien beloofd dat ze samen met papa, buiten op het fietspad mocht fietsen. Mits ons Pien minimaal vijf rondjes op de parking kon maken en goed leerde remmen. Je begrijpt dat Pien natuurlijk niet meer van die fiets te rammen was. Oefenen, oefenen, oefenen. En jawel zondagmiddag is het gelukt en manlief ging direct met haar op pad. 

 

Lot, die tot die tijd een beetje heeft lopen aanklooien is ineens wakker. Want een fietstochtje in de wijde wereld wil ze natuurlijk niet missen. Het was een lastige dag, want het lukt natuurlijk niet binnen 5 minuten. En dan heb je een zus als Pien die het er nog even inwrijft: “Ja, Lotje is een beetje kribbig, omdat ze nog niet kan fietsen en ikke wel!!” Vervolgens doet Pien er nog een schepje bovenop door rakelings langs haar druk oefenende zusje te racen. Lot kan haar zus wel schieten, maar geeft niet op. Paps en mams wisselen af om te duwen, instructies te geven en mentale coaching. Ook helpen we regelmatig om Lot inclusief haar fiets uit de bosjes te ontvlechten.

Ondertussen is er na dagen regen een klein zonnestraaltje tussen de wolken doorgekomen. Voor Lot direct aanleiding om haar bikini aan te trekken. Niet echt de beschermende outfit die we nu juist nodig hebben, maar goed. En dan, een luid gejuich en een big smile. Het is gelukt! Papa is meteen aan de beurt voor een fietstochtje de wijde wereld in. Ook Pien is er als de kippen bij. Weer thuis ploft Lot voor de TV en heeft eindelijk de tijd om al haar schaafwonden te bestuderen. En wat doet Pien? Fietsen, fietsen, fietsen. Tijdens het eten houdt ze zelfs haar helm op, want dan kan ze daarna direct weer door. De genen van opa S. zitten onbetwist in haar bloed. Tour de France 2014? No problemo. 

 

Fietsvirus

Ik kan wel duizend excuses bedenken. Lange winter met heel veel sneeuw, weekenden en vakanties naar de boot met een haven waar een fietsverbod geldt. Maar eerlijk is eerlijk als het gaat om fietsen zijn wij als ouders best nalatig geweest. Natuurlijk hebben ze lekker over de parking gecruised met zijwieltjes. En natuurlijk wisten we dat het de hoogste tijd was om die zijwielen eraf te slopen. Maar we hadden er even de puf niet voor. In een vlaag van verstandsverbijstering hebben we een week geleden toch het licht gezien. En jahoor, daar gingen we. Duwen, duwen, duwen…. Vallen en weer op staan. Een paar meter pleisters versleten, maar het resultaat mag er zijn. Ons Pien met haar soms oh zo irritante wilskracht heeft het voor elkaar. Naast ons duw en trekwerk heeft Pien heel veel geoefend. Vanmorgen om 7 uur zat ze alweer in haar pyjama op de fiets. In dat kleine koppie heeft ze bedacht dat zelf moet fietsen. En vanavond is het haar gelukt. Echt super goed. En oh wat is ze trots. Terecht!  Nu nog even leren remmen, want onze hardhouten voordeur is echt geen zachte landing. Vanmiddag eindigde haar ritje nog in de gereedschapskist van een werkman, die in de tuin stond. Maar who cares…. Pien kan fietsen.

Lotje

En dan ons Lot. Die wil natuurlijk ook heel graag. Maar zij heeft lang niet zoveel geoefend. Ze stapt alweer snel van haar fietsje, omdat ze opeens een mooi bloempje ziet of omdat ze nog even de mama slak moet zoeken voor haar eerder gevonden baby-slakje. Kortom, voor onze ‘nature  lover’ is de tuin een grote bron van afleiding. Daarnaast mist ze het doorzettingsvermogen van haar zusje en als het niet meteen lukt wordt ze kribbig. Bovendien vindt ze het heerlijk om op de driewieler door het huis te scheuren. Ze gaat zo hard dat ze de bocht op twee wielen neemt. Dus op twee wielen fietsen zou een koekie moeten zijn. Maarja een beetje lui misschien?! Als ik roep dat we naar boven gaan, dan neemt mevrouwtje liever de fiets om die 5 meter richting de trap af te leggen…. Maar we blijven oefenen, want na Pien, kan Lot natuurlijk niet achter blijven. Waar een beetje concurrentie al niet goed voor is.

Waar is de mol?!

Jahoor, het schooljaar is nog geen week oud en we hebben alweer een logee. Ik haal de meisjes uit school en Pien stapt vrolijk in de auto met een rugzakje. Wat zit erin? De mascotte van de klas: Molletje. En natuurlijk ook een dagboek om verslag te doen. De juf had ons al gewaarschuwd dat het beestje langs zou komen, maar waarom wij de gelukkige eersten mogen zijn…?! Maar ik ben eigenlijk allang blij dat er niet twee mollen mee naar huis zijn gekomen. Ik kan me nog herinneren dat we twee klassenpoppen een weekend meegekregen, inclusief koffer met garderobe. Een grote verantwoordelijkheid om dat weer compleet terug op school te krijgen. We hebben toen zelfs overwogen die poppen aan de schooldeur te hangen met een briefje: “Sorry, ze hadden heimwee…”

Ok, Molleke gaat mee naar de fysio en wat ben ik blij dat ik zojuist de fotocamera in de auto heb gevonden.  Aangezien een foto meer zegt dan 1000 woorden schieten we er vrolijk op los. Pien is geenszins van plan die mol nog los te laten, dus dat beest gaat mee op de loopband, de powerplate en stuitert vrolijk mee. 

Dan mag de mol mee om nieuwe regenlaarsjes te kopen voor Pien. Er is vandaag 19 mm regen gevallen en ik krijg Pien echt niet meer in die veels te kleine laarzen.

Bij thuiskomst wordt de mol in de hoek gesmeten, want ook al regent het. Pien wil fietsen. Gelukkig vind ik een leuk knuffelmuisje en maak een foto van deze opbloeiende romance. Zo krijgt het verhaal voor in het dagboek een happy end. Even wat knippen, plakken en printen… en jawel mijn moederlijk taak is weer volbracht.

En dan is het de volgende ochtend en ik de laat de meisjes het resultaat van mijn freubelwerk zien. Pien vindt het prachtig, maar Lot is erg upset dat er zo weinig foto’s van haar bij staan. Ik beloof plechtig dat wanneer Molleke bij haar komt logeren, Lot echt de hoofdrol krijgt. Ik stop de mol met zijn dagboek in de rugzak en we vertrekken richting school. We staan bij de poort en vraag me af waar die verrekte mol is gebleven. Oh shit toch nog vergeten. De meisjes raken in paniek, maar ik verzeker ze dat ik hem direct ga ophalen. Op de ouderavond heeft de juf ons immers vriendelijk doch dwingend verzocht de mol de volgende dag echt mee terug te geven. Wat ik sowieso al een pittige opdracht vind met die laatslapers van ons. Enfin, met gierende banden scheur ik terug naar huis en met dezelfde vaart weer terug naar school. En nog voor de schoolbel gaat is de deadline gehaald. Pfff, tijd voor een bakkie. 

Hockey met een stokkie

In de auto op weg naar de fysio help ik de meisjes herinneren dat morgen de eerste hockeytraining begint. Lot maakt zich zorgen, omdat ze nog nooit gehockeyd heeft en niet weet hoe het moet. Pien daarentegen is er van overtuigd dat ze het heel goed kan. “Ja mam, ik heb namelijk gezien hoe dat bij Dora ging. Dan sla met een stok tegen de bal en dan moet ie over het net heen en dan heb je een honkrun.” Ik probeer uit te leggen dat ze waarschijnlijk honkbal bedoelt, maar ik kan net zo goed tegen mijn ruitenwissers praten. Ook Lot is zichtbaar opgelucht dat ze weet welke sport ze gaat beoefenen en praat het honderd uit over hoe hoog ze die bal wel niet gaat slaan. En ook Pien ziet het helemaal zitten. Ik vrees het ergste en kan niet laten te vertellen hoe hard die HOCKEYbal is en dat die bal vooral dichtbij de grond moet blijven, maar dan zijn we op plaats van bestemming. ’s Avonds in bed maakt Lot zich vooral zorgen over of haar hockey-outfit wel in orde is. En als ik Pien goedenacht wens vertelt ze hoeveel zin ze heeft in ‘honkrun’. Prettige wedstrijd trainer!

Spijbelen

Eenmaal in de haven ontdekken we dat er meer mensen op hetzelfde idee zijn gekomen. Wat een gezellige boel voor doordeweekse dagen. De meisjes gaan vrolijk langs elk bootje om iedereen gedag te zeggen. Caroline gaat net de hondjes uitlaten, dus de meisjes worden subtiel de boot uitgezet. Lot is het er niet mee eens. “Ja, maar dan blijf ik toch gezellig bij Mark….” Caroline vertelt dat Mark naar zijn werk is, waarop Lot zuchtend en vol onbegrip reageert: “Werken?? Waarom???” De uitleg dat haar man centjes aan het verdienen is vindt Lot zichtbaar een slecht excuus. Zuchtend en steunend verlaat ze de boot en gelukkig ziet Caroline  de humor er wel van in. Op naar ‘Toast’, die eigenlijk Toos heet, maar door de meisjes tot toast gebombardeerd is. Daarna naar hun grote vriendin Karin, de bootbuurvrouw. En ach waarom niet. Lot gaat lekker mee douchen met Karin. Bij terugkomst hebben ze wel een geheimpje…. Gelukkig verklapt Karin het al snel: Lot mag niemand vertellen over Karins dikke billen. Lot neemt het geheim heel serieus en belooft plechtig dat ze het ook niet tegen de man van Karin zal vertellen….  En jawel de meisjes hebben het weer voor elkaar. Alle teennagels worden in een andere kleur gelakt. Prachtig!

Bommetje

 ‘s middag komt vriend R en gaan we lekker varen en zwemmen bij het Unie-eiland. Er is eindelijk plek bij de water glijbaan, want het is natuurlijk gewoon een doordeweekse dag. De meisjes gaan surfen en hondje Lief mag ook mee. Terug in de haven eten we gezellig bij ’t Oppertje en geven de meisjes prachtige dansshows op het terras. Pien gaat helemaal op in haar rol als prima ballerina en Lot staat lekker met haar kont te schudden. Dan nog even op schoot bij oom Huub om samen nog wat opdrachtjes uit het doeboek te doen. Even later rennen de meisjes naar de boot van oom Frances om te controleren of hij al wakker is. Na het bezoek van de kids is dat zeker het geval...
Heerlijk al die lieve mensen die zoveel aandacht voor onze meisjes hebben. Ze krijgen nog een ijsje van oom Leo. Heel lief als je bedenkt dat Lot tijdens zijn poging te hengelen, met haar bommetjes al zijn vissen heeft weggejaagd.  Nadat Lot de zoveelste plons naast zijn dobber had gemaakt heeft zijn vrouw Lot uit het water gelokt met wat lekkers. Iedereen weet inmiddels wel dat Lot een snoepkont is. Ook Anita is een vast adres voor snoepjes. De meisjes blijven haar Anika noemen, want zo heet de vriendin van Pipi Langkous ook. Logisch.

Showtime

Op vrijdag is het nog steeds heerlijk tropisch weer. Manlief gaat met Lot en havenvriend Gert varen naar Sassenheim. Pien zit met 30 graden in de boot heel gepassioneerd een tekening te maken en heeft echt geen tijd voor zoiets lichtzinnigs als boodschappen doen. Als haar kunstwerk af is gaat Pien op pad en vertelt iedereen dat Lotje naar ‘azijn’ is met papa. Wat? Sassenheim. Pien gaat nog even gezellig met Karin de hond uitlaten op Kaageiland. Een goedmakertje, omdat Pien natuurlijk serieus upset was dat zij niet Karin mee was in de douche. Er heerst een vrolijke sfeer. Zeker als twee stoere havenmannen komen aanvaren met pruiken en feesthoedjes op. We zitten lekker te borrelen en dan opeens gaat het regenen. Hup allemaal bij ons aan boord en het feest gaat gewoon verder. Uiteraard gaan de pruiken van hoofd naar hoofd. Terwijl Lot druk in de weer is met haar nieuwe coupe, voert Pien nog een balletshow op. Met zo’n 10 man aan boord is de ruimte zeer beperkt, maar dat is voor Pien geen enkel bezwaar zich in te houden. Na een dramatische buiging krijgt ze een luid applaus. Voor de meesten een signaal dat de show ten einde is, maar Pien is zo trots dat ze nog meer van haar balletkunsten laat zien.

 

Home sick home

Tsja en dan is er altijd weer strijd als we naar huis gaan. Lot zou het liefst op de boot blijven wonen en Pien vindt het wel lekker om weer naar huis te gaan.  Maar voor beiden valt het niet mee om afscheid te nemen. Daarom nodigt Pien iedereen uit om te komen logeren. En Lot krijgen we mee als we beloven thuis langs de frietjes winkel  (=Mc Donalds) gaan. Dit plan lijkt bijna in duigen te vallen, omdat Lot onderweg zichzelf en de hele auto onder spuugt. Maar als we bij de grensovergang een gele M zien, kikkert mevrouwtje helemaal op. En als we bijna thuis zijn is ze weer topfit en hunkert naar fastfood.

Spijbelen?

Tsja, hebben welgeteld 2,5 dag op school gezeten en de bootkriebels slaan weer toe. Vriend R. belt en vraagt of we morgen toevallig op de boot zijn. Er zijn tropische temperaturen voorspeld. Manlief antwoordt braaf dat de kinders net deze week weer begonnen zijn met school en dat we dat natuurlijk echt niet kunnen maken. Of misschien toch wel? We sturen een mailtje naar de juf en die reageert ‘geniet maar lekker…’. Dat laten we ons geen twee keer zeggen. Het is woensdagmiddag en de meisjes hebben nog een zwemdate bij schoolvriendinnetje C. en om 16:30 uur komt de nieuwe oppas kennismaken. Daaromheen pak ik snel de tassen … 

Tegelijkertijd met de nieuwe oppas kom ik thuis van de zwemdate. Oppas Barbara wordt enthousiast ontvangen door de meisjes en de hond. Het brave Vlaamse en uiterst rustige meisjes wordt getrakteerd op een sessie rolschaatsen, fietsen, dansshows, trampolinekunsten en een rondleiding door ons huis. Arme Barbara wordt vervolgens nog aan een onbescheiden kruisverhoor onderworpen: “Ben jij al mama, heb je kindjes, heb je een man, heb je een mama, komt je mama ook mee de volgende keer, etc.?” Ik zeg (tegen beter weten in) dat ik blij ben dat ze nu alvast gekomen is, want dan zullen ze zaterdag vast wel wat rustiger zijn, omdat de nieuwigheid er dan af is. En gelukkig ze wil zaterdag komen oppassen....

Beschermengel

De meisjes komen thuis na de eerste schooldag en zijn uitgeput. Het was leuk, maar ze hebben vooral honger. Ik ga direct koken en parkeer de meisjes voor de TV. Meer zit er niet in vandaag.
Het is muisstil dus ik ga even checken of het goed gaat. Ik zie de meisjes heel lief dicht bij elkaar zitten. Ik werp een blik op het scherm. Shit ze kijken naar Winx. Het lijkt een gezellig filmpje over meisjes met vleugels, maar er spelen wel een paar duistere figuren in mee. We hadden er een dvd van, maar die heb ik onlangs onklaar gemaakt, omdat Pien er serieuze nachtmerries van krijgt. Dan ploft ze 's nachts  in mijn bed en vertelt angstig dat ze de 'Twix' in haar ogen ziet en dan heb ik de rest van de nacht een onrustig meisje in mijn armen. Daarom vraag ik voorzichtig of het wel verstandig is hier naar te kijken....? Volgens Lot is het geen probleem: "Kijk mam, ik bescherm Pien. En als het erg spannend wordt zeg ik dat ze haar ogen dicht moet doen...." Pien bevestigt dit verhaal en zegt dapper: "Ja mam, Lotje zorgt goed voor me en nu durf ik echt naar deze film te kijken....! Ik heb zo mijn twijfels, maar loslaten schijnt ook te horen bij opvoeden. Desondanks ga ik in dubbel tempo ons avondmaaltje fabriceren. Hoe eerder ze bij die film weg zijn hoe beter....

Dream come true

Pien heeft al eerder verteld dat ze graag zou willen skateboarden. Nu zijn we niet over voorzichtig met de meisjes, maar dat leek ons toch niet zo'n goed idee. Met het komen van de zomer is haar nieuwe droom om te kunnen surfen. En jawel, vandaag is haar droom (bijna) werkelijkheid geworden. Als een ware surfbabe staat ze op die plank te poseren. Als we haar naam roepen krijgen we geen contact, want Pien zit in een andere wereld....

En wat doet Lotje? Die gaat wel honderd keer van de glijbaan. En roept wel honderd keer haar zusje om te vertellen hoe 'vet cool' die glijbaan is. Maar helaas, geen gehoor, want Pien is aan het surfen...

Rupsendrama

De meisjes liggen lekker in bed in de achterkajuit van de boot. Ik dacht dat ze rustig naar een dvd’tje aan het kijken waren, maar ik zie Lot meer naar haar handje turen dan naar het scherm. Ik herken dit tafereel inmiddels wel, dus tijd voor inspectie. En jawel in haar hand tref ik een rupsje aan en ik vraag wat ze ermee van plan is. “Nou mam, dit echt zo’n lief rupsje en die wil heel graag bij mij logeren. Mag het mam, toe, het is maar voor 1 nachtje…. Morgen zet ik hem echt weer terug in de boom, want dan kan ie weer bij zijn papa en mama zijn. Please!!!” Het is in ieder geval fijn dat mijn eerdere preken bij het aantreffen van logerende insecten deels zijn aangekomen. Desalniettemin komen we na wat gesputter tot een compris dat Roosjelint (Ja, haar nieuwe vriendin heeft al een naam!) vannacht in een afgesloten bakje elders in de boot gaat slapen. Niet in haar bed dus. Ons Pien, die al die tijd leek op te gaan in de wereld van Barbie, komt ineens in actie. Pien pakt de rups op en flikkert hem overboord met de legendarische woorden: “Zo, die zie je nooit meer terug….” En gaat vervolgens verder naar de film kijken. Lot is in alle staten en huilt dikke tranen: “Pien heeft mijn rups vermoord!!!” Ik probeer het leed nog te verzachten door Lot te vertellen dat het beestje misschien wel goed kan zwemmen, maar dan is Pien weer aan zet. “Nee hoor, rupsen kunnen echt niet zwemmen, ik zag hem zo naar de bodem zinken. “ En bedankt Pien. Gelukkig komt manlief net aan boord en ik vraag om enige assistentie in dit drama, want Lot is ontroostbaar. Hij komt met het briljante idee om met de meisjes te gaan douchen. Ach waarom niet, het is 21:30 uur. Ik beloof Lot plechtig op zoek te gaan naar een nieuwe rups. En als de dames fris en fruitig terug aan boord stappen staat daar een bakje met blaadjes en maarliefst twee rupsen op Lot te wachten. Onze dierenvriendin vliegt me in mijn armen en geeft me 100 kusjes. “Oh bedankt mam, je bent de liefste mama van de hele wereld. En oooh wat zijn ze schattig…. “ Lot komt nog tien keer uit bed om haar vrienden ‘tot rusten’ te wensen en valt dan eindelijk tegen 23 uur in slaap. Ik zet de rupsen terug aan de kant, want ze hebben ontzettende heimwee…..

24 augustus

Eerder vertelde ik al over 9 oktober. Maar ik ben erachter gekomen dat er nog een datum is die ik maar niet uit mijn systeem krijg. 24 augustus. Dat is de dag waarop de meisjes officieel verwacht werden geboren te worden. Hoe vaak ik die datum niet heb moeten invullen of op formulieren heb zien staan. Natuurlijk nam ik het wel met een korreltje zout, omdat een tweeling meestal wat eerder komt. Maar we hadden echt niet verwacht dat de twee maanden eerder  gehaald zouden worden op maandag 30 juni. En op 24 augustus 5 jaar geleden was het echt nog onzeker of ons Pientje de strijd zou winnen. Inmiddels weten we hoeveel power en strijdlust ons meisje bezit.
Gelukkig geven Pien en Lotje me weinig kans om weemoedig terug te kijken op die woelige tijd van toen. En kijk nu, 5 jaar later, wat een vrolijke en energieke vrouwtjes hier rondlopen. Alsof niets gebeurd is. En wie had ooit durven dromen dat er een tijd zou komen dat ik ze weleens achter het behang zou willen plakken....

Blitse bril

Eigenlijk wisten we al een tijdje dat dit moment zou komen.  Zelfs nog geprobeerd om de afspraak met de oogarts te vervroegen, nadat Pien per ongeluk haar witte boterham aan het beschilderen was in plaats van haar witte blaadje. Wij moesten er wel een beetje om lachen, maar arme Pien was erg van streek toen ze het ontdekte. Ook de juf had eerder al aangegeven dat ons Pientje heel erg haar best moet doen om met kleuren binnen de lijntjes te blijven.

Maar na lang wachten mochten we op 3 juli eindelijk naar de oogarts. En na anderhalf uur testen en turen werden onze zorgen bevestigd. Haar ‘luie oog’ schiet steeds verder en vaker weg en van dichtbij ziet ons Pien niet zo best. Plus twee. Dus toen de dokter Pien vroeg of ze het leuk vond om een bril te dragen drong het ook bij ons schatje door, die heel zielig en zachtjes een “nee” eruit perste.

Enfin, tijd om de marketingmachine weer op volle toeren te laten draaien over hoe fantastisch een bril kan zijn, vooral omdat ze van die mooie kleuren hebben, denk aan roze en paars…. En tsja, dan is het weekend en wil ons Pien die bril gaan NU kopen. Alsof het haar verjaardag was hebben we nachtjes afgeteld tot die grote dag. En uiteraard een prachtige prinsessenbril uitgezocht. Ons Lotje is een tikkie jaloers en heeft naar eigen zeggen ook echt een bril nodig… Helaas voor Lotje, maar ze is met een coole zonnebril ook erg happy. Piens geduld werd nog even op de proef gesteld, want er moesten natuurlijk nog glazen in die prachtige paarse prinsessenbril. Maar na lang wachten is de bril eindelijk opgehaald, opgezet en niet meer afgedaan. Wonderwel is haar luie oog direct recht gaan staan, maar het kleuren binnen de lijntjes gaat alleen nog niet zo soepel. De fijne motoriek is helaas niet zo fijn. Dat project pakken we het nieuwe schooljaar wel weer op. Pien gaat nu eerst genieten van haar welverdiende vakantie en trots haar nieuwe bril showen… 

Pien & Lotje were here

Professor Pien

Tsja, de dames worden alweer bijna 5 jaar. De ‘waarom’- vragen veranderen steeds meer in zeer  specifieke vragen.  Dat houdt ons moeders scherp, want als ze vragen waar het geluid van de radio vandaan komt, moet je toch even nadenken…. 

Gelukkig heeft professor Pien altijd een passend antwoord paraat. Zo reden we vanmorgen naar school langs wat wegwerkzaamheden. Er zat een aantal mannen in een gat in de weg. Lot: “Wat zijn die mannen aan het doen mam? Zouden ze wormen aan het zoeken zijn?” Nee lieverd, ik denk dat ze weg aan het repareren zijn of misschien een pijp aan het leggen. Professor Pien heeft daar zo haar eigen theorie over: “Ik denk dat het archeologen zijn, op zoek naar een skelet. Misschien gaan ze wel de botten van een dino opgraven. Ja mam, want dat doen archeologen, ze zoeken naar oude dingen van vroeger…” Dankjewel Pien voor deze educatieve ochtend.

Laatst ging ik met de meisjes tanken bij een selfpay station. Na gedane zaken stap ik terug in de auto en Lot zegt: “Ja maar mam, je moet nog centjes betalen.” Na een korte uitleg over mijn pinpas betaling is Pien aan zet: “Dus, de meneer van de bank heeft een tunnel gegraven van de bank naar het tankstation, zodat je hem de centjes kan geven…..” Nog voor ik hierop kan reageren, neemt Lot het woord:  “Goh Pien, wat knap van je, jij hebt er echt veel verstand van.” En Pien reageert bescheiden als altijd: “Ach, ik weet gewoon veel dingen…” 

Beestachtig lekker...

Eén ding is duidelijk, onze meisjes worden geen vegetariërs. We hebben ze inmiddels duidelijk gemaakt welk vlees van welk beest komt. Je zou denken dat onze dierenvriendin Lot daar misschien moeite mee zou hebben. Nou niet dus. “Mam, van welk dier is dit vleesje gemaakt?” “Oh een kip, mmmm lekker kippetje zeg…” En no mercy voor de eenden. “Mam, is dit misschien het eendje uit oma’s sloot?” Zou kunnen lieverd. “Mmmm, lekker eendje hoor!”
Vandaag ging ik even langs de slager en Lot riep verlekkerd: “Oh mam, zoek je een lekker koetje uit?!” Laatst vroeg Pien naar de herkomst van haar vlees, dus manlief maakte een knorrend geluid en zei ‘luister maar, je hoort het vast wel.’ Enfin, Pien stopte het  vlees in haar oor en deelde mee dat ze het varken niet meer kon horen.

Veelvraat Lot kijkt naar Animal Planet alsof het een culinair kookprogramma is en vraagt bij elk beest wat ze ziet of het eetbaar is…. Gisteren kwam Lot uit school met de mededeling dat ze inktvisjes wou eten. Sorry schat, maar goed nieuws, we eten wel vis. “Oh jammie een visje uit de zee.” Vervolgens vertelt ze haar zus stellig dat ze het ook heerlijk vindt om schildpadden te eten. Voor Pien gaat dat toch echt iets te ver en ze ziet het bovendien niet zitten om in zo’n hard ding te bijten. Lots eetlust overwint alles: “Ja maar Pien dat is toch geen probleem. Dan vraag ik of mama die schildpad even schilt met een mesje en dan snijdt ze hem in stukjes en dan bakken we em even  lekker in de pan….mmmm.” Deze laatste episode is mij een teken om in vervolg mensen met huisdieren te waarschuwen als Lotje komt spelen…. Voor je het weet zit Flappie in de pan.

Maar Pien kan er ook wat van. Ze kwam laatst met het verzoek om slang te eten. Huh?! Maar tijdens het boodschappen doen, zag ik ze ineens liggen: opgerolde chipolataworsten. Sindsdien staat er in regelmatig slang op het menu. Samengevat: Zolang Lot een kloddertje ketchup erbij krijgt eet ze braaf haar bord leeg. En zolang Pien niets wat op saus lijkt op, of in de buurt van bord krijgt eet ze ook alles op. En als wij even niet opletten dan zeggen de dames standaard: “Hee hallo, krijg ik nog een bravo’tje?!” En natuurlijk roepen wij dan luidkeels BRAVO!!! Everybody happy. 

Upgrade zwemles

Leren zwemmen, het blijft een terugkerend thema. De meisjes vinden het heerlijk, maar het is gewoon een nachtmerrie voor de mama’s. Onder tropische omstandigheden kids aan –en uitkleden om een half uurtje later twee uitgehongerde en onderkoelde vrouwtjes te ontdooien. Een  extra uitdaging is dat Pien en Lot de zwemles aangrijpen om zich weer mooi aan te kleden. Probeer maar eens zo’n balletpak of zeemeerminnenkostuum om zo’n klam lijfje te krijgen…. Maar ach dat nemen we allemaal voor lief, want zwemmen is belangrijk. We hebben een boot, dus the sooner the better.

Enfin, ik heb ze nu een jaar lang zien spetteren en spatteren, maar nog niets gezien wat op echt zwemmen lijkt. Tijd voor rigoureuze maatregelen, want anders gaat dit nog jaren duren… Zodoende een privé –leraar ingeschakeld om de vaart erin te krijgen. Klinkt heel decadent, maar voor 5 euro meer leren ze dan ook echt zwemmen. Tijdens het eerste telefoongesprek zei de beste man dat hij geen les gaf voor de gezelligheid, maar hij ze serieus leert  zwemmen. Man naar mijn hart. De eerste keer is natuurlijk altijd spannend… Maar na de eerste les is Frederik niet meer weg te denken uit ons leven. Als ik op de terugweg met de meisjes evalueer is Lot helemaal voor hem gevallen en mijmert: “Ja Frederik is erg leuk, denk je dat ik bij hem mag logeren….?!” Dacht het niet….

De volgende zwemles staan we in de kleedkamer en Lot is weer op dreef: “Oh mam, welk badpak zal ik aantrekken? Mijn K3 badpak of mijn prinsessenbikini? Welke heeft hij nog niet gezien?!” Ik heb werkelijk geen idee, maar help mijn dochter graag op belangrijke momenten. Eenmaal in haar prinsessen ensemble gehesen vraagt ze me ernstig: “Mam, denk je echt dat hij deze mooi vindt?” Ja schat, hij zal je prachtig vinden…. De collega-moeders in de kleedkamer fronsen hun wenkbrauwen en de verbazing stijgt als Lot nog wat zelfgemaakte kunstwerken uit de tas tovert voor haar favoriete zwemleraar. Gelukkig kan Frederik er wel om lachen. Zeker als ik hem met een vette knipoog vertel dat Lot binnenkort een weekendje langs komt… 

Zeemeermin-diva's ready for carnaval

Eindelijk is de grote dag aangebroken. Ik hoor al weken: “Wanneer is het nou carnaval?” Geen uniform, aantrekken wat je mooi vindt en schminken is het mooiste wat er is. De avond ervoor wordt er natuurlijk geen oog dichtgedaan, want het is allemaal zo spannend. Maar om 22 uur is het stil. Niet voor lang, want om 3 uur staat een blije Pien naast mijn bed en vraagt: “Mam, gaan we naar beneden, ik wil mijn mooie zeemeerminpak aantrekken!?” Papa is er niet, dus Pien mag lekker op papa’s plekje gaan liggen. Het zal de spanning wel zijn, want Pien kruipt dicht tegen me aan en zo lig ik in de houtgreep. Als ik ook maar een beweging maak wordt ze wakker en vraagt: “Is het al ochtend?!” Enfin, om 6:30 zijn we al druk in de weer met de verkleedspullen. Eerst heel veel lagen warme kleding en dan pas de roze zeemeerminnen items. Er ligt weer een pak sneeuw en ze zitten natuurlijk op een openluchtschool. Een verkreukelde  Lot komt een half uurtje later aankakken en blijft halverwege de trap zitten, niet in staat naar beneden te komen. We gooien er een ontbijtje in en dan Lot  ook weer in de stemming. Pien is ondertussen al zelf aan het schminken gegaan en vraagt of ik even een zeemeermin op haar wang wil tekenen. Tuurlijk schat. Lot wil een vlinder en beiden veel roze en glitters. We toppen het af met twee prachtige pruiken. Ze staan eindeloos voor de spiegel en Lot geeft me een dikke kus en zegt: “Oh mam, ik zie er prachtig uit, dankjewel, je bent de liefste mama van de hele wereld!” Mijn dag is weer goed. Onderweg vertellen ze elkaar dat ze echt de mooiste meisjes van de school zijn…. En ze vertellen mij dat ik vooral moet doorrijden, sneller gaan en zingen keihard: “Allemaal opzij, dan kunnen wij voorbij, dit is een noodgeval!!” Ik had nog het leuke idee om een foto bij school te maken, maar helaas. Ze springen uit de auto, rennen het schoolplein op en weg zijn ze…. Tijd voor een bakkie. 

Mama moet opzouten

Door alle weeralarmen is tot twee keer toe de logeerpartij van opa en oma geannuleerd. Uiteraard hebben meisjes hierom wel een traantje weggepinkt. Gelukkig zijn ze nu 4,5 jaar en lukt het steeds vaker situaties uit te leggen, die ze vervolgens ook nog begrijpen. Natuurlijk niet als wij het slechte nieuws brengen, want dan is het drama. Maar als Pien even later met oma aan de lijn is vertelt ze: “Oma, jammer dat je niet kan komen. Nee het is echt slecht weer, veel sneeuw en heeel glad. En tsja, het is echt te ver lopen…” En dan lijkt het net of ik mezelf hoor praten en zegt Pien stellig: “Ik ben helemaal klaar met die sneeuw!!”

Maar goed nieuws. Mama en de meisjes gaan morgen bij opa en oma in Den Haag logeren. De meisjes zijn helemaal blij en zijn druk bezig met uitzoeken van diverse roze creaties om mooi bij oma te verschijnen. Pas als Lot in bed ligt heeft ze door dat deze logeerpartij anders is dan anders. “Mam, jij gaat toch niet bij oma logeren?!” Ja, dat is wel de bedoeling. En Lot reageert zuchtend: “Nee mam, echt niet hoor. Kan je niet lekker op de boot gaan slapen?” Nee schat, dat is een beetje koud. “Oh, je kan natuurlijk ook gewoon thuis gaan slapen.” Zou kunnen, maar vind het niet zo gezellig om 3 dagen alleen te zijn. “Mmm, nou ik denk dat je toch maar op de boot moet gaan slapen.” Ik dacht het niet en weet je, ik zal zoveel mogelijk weg zijn, dan heb je geen last van me…. Lot moppert nog een beetje door en als klap op de vuurpijl laat ze nog even weten dat ze het wel heel fijn zou vinden als ons hondje Lief wel bij oma mag blijven. Nou breekt mijn klomp. De hond wel en ik niet?!  

Ik wil verder zwemmen!!

Woensdagmiddag tijd voor de zwemles. Daar worden de meisjes vrolijk van. Vandaag wordt er gezwommen met kleren aan. Er zit een oude legging en t-shirt in de tas, maar daar nemen onze diva’s geen genoegen mee. Het moet vooral erg roze en superleuk zijn. Gelukkig staan vriendin J en haar mams opeens voor de deur en bieden de nodige afleiding. Mama J vertelt dat haar dochter onze meisjes zo gemist heeft tijdens hun vakantie. Heel aandoenlijk. We kletsen gezellig en moeten dan snel haasten voor de zwemles. Bij binnenkomst staat er een enorme rij voor de kassa en ik besluit dat kaartje later wel te kopen, want eerst moeten er nog heel wat lagen kleding uit en aan. Gelukkig werken de meisjes lekker mee. NOT! Zwetend breng ik ze keurig op tijd bij de badmeester en zwemmen maar. Ik loop terug en bij de kassa zie ik een enigszins gestreste bevriende schoolmama met haar tweeling. Ze is heel braaf in die lange rij gaan staan. I know the feeling, dus ga ik alvast haar meisjes omkleden. Als we in het cafetaria even zitten uit te puffen besluiten we dat onze mannen volgende week een zwembeurtje mogen overnemen. Als de les bijna ten einde is gaan we richting het zwembad om onze onderkoelde schatjes op te vangen. Mijn hart maakt een klein sprongetje, want ik zie geen Pien of Lotje in het bad, ook niet in de douche, maar gelukkig wel op het toilet. Lotje huilt tranen met tuiten. Ze krijgt haar natte kleren niet meer aan. En het drama wordt alleen maar groter als ik vertel dat de zwemles is afgelopen. “Ik wil nog verder zwemmen!!!!!” Ja schat, volgende week. Ik zal iedereen de verdere details besparen, maar deze huilbui heeft tot we thuis waren geduurd. Ik troost me met de gedachte dat er ook kindjes zijn die huilen, omdat ze niet willen zwemmen…

IJsvrij

De wekker gaat en ik vraag me af of ik überhaupt wel heb geslapen. Het voelt alsof ik een nacht lang shocking klem tussen de deuren van de tram heb gezeten. Het scheelt niet veel, ik ben gewoon gesandwiched tussen manlief en Pien. Ik wrik me los en strompel uit bed. Pien is direct wakker en begint vrolijk te kletsen. Eerst koffie Pien dan praten we verder. Even later komt manlief beneden en gezamenlijk besluiten we dat de meisjes vandaag ijsvrij hebben. Al die lagen kleding voor een half dagje school, forget it. Bovendien ligt Lot in een coma en is niet wakker te krijgen. Na een uur heb ik al spijt dat ze niet naar school zijn gegaan. Ze breken de tent af en hebben allerlei speciale wensen en eisen, die ze NU willen. Zo wil Lot vandaag 100 staartjes en krullen. Aangezien Lot niet zo’n fantastisch weelderige bos haar heeft, maak ik met pijn en moeite zes knotjes in haar haar. En beloof haar plechtig dat ze dan later op de dag krullen heeft. Lot ziet er uit als een Caribean girl en als de meisjes buiten in de sneeuw gaan spelen weigert  ze een muts op te doen. Zoek het maar uit. Het is verbazingwekkend hoe lang ze het buiten volhouden. Natuurlijk sleeën met papa en daarna worden er sneeuwkastelen gebouwd. Als ze 2 uur later binnen komen zijn Lots knotjes veranderd in ijsklontjes. Ze gaan bijna en bad en dan is Lot niet meer te houden. Ze wil haar krullen NU zien. Ze rukt de elastiekjes eruit en een coupe Afro doemt op. Het ziet er natuurlijk niet uit, maar Lot is er superblij mee. Ook Pien vindt het prachtig en ze maken samen een vreugdedansje op het logeerbed. “Mam, maak een foto en stuur die op naar alle opa’s en oma’s, please!!” Tuurlijk schat.