Het is zaterdagavond. De meisjes
kijken nog even een filmpje in bed. Mams zit even achter de computer en dan ineens komen de dames voorbij racen….
Ze hebben besloten om me te helpen met de was. “Ja mam, dan hoef jij niet zo
hard te werken.” Ik zeg: ‘Fijn schatjes, maar ik denk ‘oh shit’. De ervaring
leert dat de chaos alleen maar groter wordt,
maar opvoedkundig gezien moet je de behulpzaamheid van je kids niet
temperen. De meisjes zijn heel druk de was aan het sorteren op kleur en in de
daarvoor bestemde manden te proppen. Prima! Ze hebben de smaak te pakken en
zijn fanatiek aan de slag. Maar dan…. Ik let even niet en op en vervolgens
worden alle kledingstukken uit ons huis naar de wasruimte versleept. Pien is
net bezig haar kledingkast te ontruimen en alles verdwijnt op grote bergen op
kleur gesorteerd wasgoed. Ik probeer Pien te overtuigen dat schone was niet
nogmaals gewassen hoeft te worden. Kansloos, want Pien wil haar kast gewoon
leeghalen… Gelukkig komt Lot met de magische woorden: “Pien als al je kleren in
de was zitten, heb je morgen niets meer
om aan te trekken.” Dat rampscenario, doet Pien van gedachten veranderen. En
ter afleiding vraag ik de meisjes al het roze in de wasmachine te stoppen. Op
de valreep red ik manliefs favoriete rode stropdas en leg uit
dat deze even apart moeten. Het woord ‘apart’ is onbedoeld een soort startsein
voor het maken van een nieuwe stapel. De meisjes wroeten als een dolle door
alle stapels om een speciale stapel voor ‘apart’ wasgoed te maken…. Kortom,
chaos. Ik besluit om het wasgoed dat nu in de droger zit, maar aan de waslijn
te hangen. Dat houdt ze wel even zoet. En jawel hoor, even later hangen er zo’n
15 verkreukelde propjes shirts aan de waslijn. Dat zien we straks wel. Ik
bedank de dames hartelijk voor hun enorme hulp en harde werk en deel mee dat
het nu echt tijd is om uit te rusten. Na enig tegensputteren krijg ik ze weer
in bed en ik kom mijn zaterdagavond weer gezellig door…. Met de was…. Make my
day.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten