Woensdagmiddag tijd voor de
zwemles. Daar worden de meisjes vrolijk van. Vandaag wordt er gezwommen met
kleren aan. Er zit een oude legging en t-shirt in de tas, maar daar nemen onze
diva’s geen genoegen mee. Het moet vooral erg roze en superleuk zijn. Gelukkig
staan vriendin J en haar mams opeens voor de deur en bieden de nodige
afleiding. Mama J vertelt dat haar dochter onze meisjes zo gemist heeft tijdens
hun vakantie. Heel aandoenlijk. We kletsen gezellig en moeten dan snel haasten
voor de zwemles. Bij binnenkomst staat er een enorme rij voor de kassa en ik
besluit dat kaartje later wel te kopen, want eerst moeten er nog heel wat lagen
kleding uit en aan. Gelukkig werken de meisjes lekker mee. NOT! Zwetend breng ik
ze keurig op tijd bij de badmeester en zwemmen maar. Ik loop terug en bij de
kassa zie ik een enigszins gestreste bevriende schoolmama met haar tweeling. Ze
is heel braaf in die lange rij gaan staan. I know the feeling, dus ga ik alvast
haar meisjes omkleden. Als we in het cafetaria even zitten uit te puffen
besluiten we dat onze mannen volgende week een zwembeurtje mogen overnemen. Als
de les bijna ten einde is gaan we richting het zwembad om onze onderkoelde schatjes
op te vangen. Mijn hart maakt een klein sprongetje, want ik zie geen Pien of
Lotje in het bad, ook niet in de douche, maar gelukkig wel op het toilet. Lotje
huilt tranen met tuiten. Ze krijgt haar natte kleren niet meer aan. En het
drama wordt alleen maar groter als ik vertel dat de zwemles is afgelopen. “Ik
wil nog verder zwemmen!!!!!” Ja schat, volgende week. Ik zal iedereen de
verdere details besparen, maar deze huilbui heeft tot we thuis waren geduurd. Ik
troost me met de gedachte dat er ook kindjes zijn die huilen, omdat ze niet
willen zwemmen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten