Mama is vandaag in de rol van rijmoeder naar het sportcentrum.
Dit keer geen discussie over wie er mee mag rijden. Vorige week hebben de meisjes al
plechtig meegedeeld dat hun vriend E met hun beiden gaat trouwen. Heel fijn,
want daarmee is het “Ik-kan-echt-geen-leuke-man-vinden-probleem” opgelost. En jahoor,
als ik de kids bij school ophaal staan ze al klaar, in een innige omhelzing met
hun aanstaande. En ook mam wordt getrakteerd op dikke knuffels van het drietal.
De juf rijdt gezellig mee en vertelt over het aanstaande huwelijk van mijn
dochters en zegt dat de schoonzoon toch zal moeten kiezen. Pien is stokdoof,
maar pikt ons gesprek blijkbaar op en deelt mee: “Vriendje E heeft zijn keuze
al gemaakt, hij gaat met mij trouwen!” Ik zeg ‘oh wat leuk schat’ en denk ‘kijk
maar niet naar rechts, want daar zit je aanstaande met je zus te fozen…’
In de kleedkamer begint de
sportdag voor mama. Al die lagen kleding moeten uit, want daaronder zit de
sportoutfit. Heerlijk zo’n openluchtschool. Dan nog even de ‘turnpantoffels’ aan.
(Inmiddels weet ik dat het gewoon gympies zijn.) Ik krijg nog wat
afscheidsknuffels van de meisjes en hun geliefde en sporten maar! Anderhalf uur
later zie ik Lot en Pien als stuiterballen door de sportzaal sjezen. En met
pijn en moeite nemen ze afscheid van het springkussen. Alle koters zijn
uitgeput, hebben rode wangen en zijn een tikkie prikkelbaar, maar worden met
frisse tegenzin toch in hun warme outfit gehesen. Puffen en steunen, want
iedereen is oververhit. De mededeling dat het buiten vriest maakt geen indruk.
Ons Lotje heeft het altijd warm en heeft duidelijk heel zwaar. Haar aanstaande
probeert heel teder in haar gezicht te blazen en vraagt lief: “Wordt het al
kouder Lotje?!” En omdat Lot het zo
zwaar heeft krijgt ze nog wat extra kusjes.
Eenmaal in de auto blijkt dat het
drietal weer wat bekokstoofd heeft, want ze roepen in koor dat de aanstaande
mee naar huis moet. “Oh mag het mam? Please!” En de aanstaande doet vrolijk
mee: “Oh, ik wil heeeel graag komen spelen!!!” Tuurlijk mag het en in no-time
staat ons huis op zijn kop. Ze vliegen voorbij op schoolschaatsen, fietsen en
steppen. Maar na een half uurtje is het stil en liggen ze met zijn drietjes
onder een prinsessendekbedje tv te kijken.
Je zou toch denken dat deze dag
de kids doet hunkeren naar hun bedje? Pien was zo weg, maar Lot heeft het tot
22:30 uur volgehouden. Als we allen heerlijk slapen, hoor ik een luide kreet uit Piens kamer. "Maham, ik heb beenpijn!!!!" Daar gaan we weer... Het was weer een lange dag in huize ‘slaapmaarnietje’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten