Wisseltruc?!

Slapen is een terugkerend thema. Na jaren ploeteren hebben we ons erbij neergelegd dat onze meisjes niet om zeven uur gaan slapen. En ook niet om 20 uur trouwens. Ze hebben weinig slaap nodig en worden niet chagrijnig van. Beetje jammer dat onze avonden wat kort zijn.
Dat gezegd hebbende is er ook nog een 'in ons bed slapende Lotje'. Na dramatische toestanden en verwoede pogingen hebben we ons overgegeven en slaapt Lot in ons bed. En dan leggen we haar later in slapende toestand in haar eigen bed. Verre van ideaal natuurlijk.

Voor Sinterklaas een 'zorgenvriendje' gegeven, want dat zou Lotje naar eigen zeggen in haar eigen bed laten slapen. Noway dus. Madame komt samen met haar vriendje in ons bed liggen en deelt mee: "Hij werkt dus echt niet!"

En dan is het donderdag 17 december. Lot ligt in ons bed en Pien in haar eigen bed. Manlief zit hard te studeren op kantoor. En ik ben erbij voor de morele support. We gaan om een uur of negen even naar de kids kijken. Natuurlijk lopen we de kamer van Lot straal voorbij en zien iets bizars in ons bed liggen...

Alsof het ontbreken van een Lotje in je bed al niet waanzinnig genoeg is heeft mevrouwtje een pop op 'haar' plek in ons bed gelegd. Waarschijnlijk was ze bang dat we haar zouden missen... dacht het niet... ! 

Save the planet...

Volgens Belgische traditie op 6 december de verjaardag van de Sint gevierd. Klaas is amper het land uit en de meisjes zijn al volledig in de kerststemming. De ochtend is nog niet voorbij en er zijn al ruim 25 kerstbomen geproduceerd. De eerste kerstliedjes klinken en de roep om een kerstboom wordt met het uur heviger. Aangezien de ouders ook flink geproost hebben op de verjaardag van onze bebaarde vriend zijn we niet in staat op deze dag de deur uit te gaan... helaas pindakaas. Wel zijn we volop in de weer met de nieuwe cadeautjes. We maken Lot's glitterzeepjes, spelen hockey-kwartet en figureren in Piens avonturen met haar nieuwe playmobile gevleugelde Pegassus paard. En terwijl ik voorlees uit het nieuwe Fantasia boek, ziet onze hond kans om aan de vleugel van Pegassus te knabbelen... Resultaat is dat een vleugel onherstelbaar is beschadigd. Dikke tranen biggelen over de wangen van Pien: "Nu kan hij niet meer vliehiegen..!!" We moeten het tij keren en laten het bad vollopen in de hoop even wat rust in de tent te krijgen. 

De meisjes zitten lekker te badderen en te kletsen. Dan spreekt Pien haar zusje streng toe: "We zijn hier niet om te spelen! We zijn hier om het universum te redden....!!" Nu maar duimen dat dit mogelijk is zonder de hulp van Pegassus....

Tand kwijt!

En dan is het vrijdagochtend... Pien schuift hevig teleurgesteld aan de ontbijttafel met haar tand in haar hand en de mededeling dat de tandenfee dus niet is geweest. Oeps! Ik ben gisteren gewoon in slaap gesukkeld en ben die tandenfee glad vergeten. Ik probeer Pien gerust te stellen dat de tandenfee het vast erg druk had zo vlak voor de herfstvakantie en spreek de hoop uit dat ze misschien wel onder schooltijd even langs komt...

Inmiddels ook de oplossing voor het tandenfee-dilemma. Voor hun doopsel hebben ze een zilveren tandendoosje van oma gekregen. Dat leg ik onder het kussen van Pien. Zodoende is er een eenmalig bezoek van de tandenfee vereist en kan de rest van het gebit gewoon in het doosje. Zo gezegd zo gedaan.

De meisjes komen moe en hongerig uit school. Het plan was vroeg eten en vroeg naar bed. Pien helpt zoet mee en draait inimini gehaktballetjes. Ok, dan eten wat later... Als we eindelijk het punt bereikt hebben dat de balletjes in pan kunnen gaat de deurbel. Daar is vriendje Thom met zijn mams... en met ons hondje Lief. Die liep op straat. Oeps! En we hadden hem nog niet eens gemist...

Thom en de meisjes vliegen direct naar boven en breken de tent af. En wij trekken wijselijk een flesje wijn open. Even later komt Pien superblij naar beneden: "De tandenfee is geweest!!! Joepie!!! Mijn tand zit in een doosje en mijn naam staat erop. YEAH!!"

De mama van Thom maakt aanstalten om naar huis te gaan en dan komt er een huilende Pien aan. Dikke tranen want haar tand is kwijt... Ik beloof plechtig die te gaan zoeken na het eten. Geen gemakkelijke opgave, want in de kamer van Pien is een bom ontploft en naast het feit dat niets meer op zijn plek staat hebben ze ook flink gestrooid met witte papiersnippers. Ideale crime-scene om een verloren tand te zoeken in deze sneeuwstorm. Pien heeft duidelijk gemaakt dat ze echt niet gaat slapen voordat die tand terecht is... Dus ik schuif op mijn knieën door de kamer en beland uiteindelijk op mijn buik onder het bed. Een total-body-workout! Maar dan opeens zie ik dat kleine dingetje liggen...pfff. Happy End!

Tandenfee-dilemma

Op verzoek van de dames onderzoek ik al een jaar regelmatig hun gebit op zoek naar los zittende tanden. Veel vriendjes lopen al rond met een 'bekkie tandvlees' of buitenproportioneel grote 'grote-mensen-tanden.' Ik geniet van hun mooie melkgebitjes, maar mijn trendsettertjes willen natuurlijk niet achterblijven. Maar een week of twee geleden was het dan echt zover: Pien had een losse tand...
Sindsdien is de tand van Pien het gesprek van de dag, tot grote frustratie van Lot. Zesmaal daags moeten we even voelen en Pien kan over niets anders praten... Een tikkeltje vermoeiend, vooral omdat er bij Lot geen millimeter beweging in zit...

Vandaag hebben manlief en ik oudercontact bij de meester van Pien en staan braaf op onze beurt te wachten op het schoolplein. Daar komt opeens ons Pien aangesneld met een smile van oor tot oor. "Hij is eruit!!! Mijn tand is eruit!!!" We bewonderen Piens tandloze snoetje en vooral die grote trotse glimlach, die we vandaag zullen blijven zien.

Eenmaal thuis is de tand van Pien wederom het gesprek van de dag evenals de komst van tandenfee. Ojee wat moeten we hier nu mee. Ik informeer terloops bij mama's met tandloze kinderen en krijg wisselde reacties. Sommigen leggen de tandjes onder het hoofdkussen en leggen er geld voor in de plaats, anderen doen er gewoon niet aan mee, want die fee bezorgt schijnbaar nachtmerries...

Nog voor we kunnen beslissen wat we hier mee aan moeten heeft Pien haar tand onder haar kussen gelegd en duidelijk gemaakt dat ze een bezoek van de tandenfee verwacht. We weten allemaal dat Lotje later tandenfee wil worden, maar en passant helpt Pien haar nog even uit die droom, omdat ze niet kan vliegen... Niet echt een opkikker voor Lots humeurtje. Als ze straks eindelijk slapen ga ik maar eens knopen doorhakken in dit tandenfee-dilemma...

Dankbaar

We komen thuis van twee keer een uur rijden en twee keer 20 minuten hockey. De meisjes hebben kansloos verloren met 9-1. Lot is de enige van het team, die een volledige wedstrijd heeft gespeeld, omdat de anderen moe waren, geen zin hadden of geblesseerd waren. Best vermoeiend, zeker als je bedenkt dat ze er fanatiek tegen aan gaat. Na het eindsignaal is Lot ontroostbaar en huilt dikke tranen: “We gaan noohooit winnen….” 

Het enige wat Lot in dit soort gevallen opbeurt is ‘moodfood’. En in noodgevallen, zoals vandaag, mag ze haar eigen eiersalade maken. Zo kikkert mevrouwtje langzaam op. Pien vindt het niet te bikken, daarom nog een home-made groentesoepje om het feest compleet te maken. Ondertussen belt manlief om te vertellen dat hij later thuis is, omdat er een weg is afgesloten. Ik zeg ongemerkt “Jezus”, het floepte er gewoon uit. Dit is onbedoeld een startsein voor Pien: “Jezus is het kindje van God ennuh we mogen God wel heel erg dankbaar zijn, want hij heeft er voor gezorgd dat alle planten er zijn…” 

Nog voor ik hiervan ben bekomen gooit ze er nog een ‘in-de- naam-van-de-vadertje’ uit, inclusief het heilige kruis en zegt: “Ja, zo kan ik even praten met God… en kan ik hem gewoon even vertellen dat ik dankbaar ben voor alles wat hij heeft gemaakt.” Lot heeft blijkbaar een minder roomse juf, maar kletst gewoon lekker mee en zegt: “Ja, we moeten God echt heel dankbaar zijn, want hij heeft de snoepjes en de supermarkten gemaakt.” En Pien begint daardoor ook de smaak te pakken te krijgen en vindt dat we Hem ook dankbaar moeten zijn voor de knutselspulletjes, de strijkkralen, de barbies, etc.... “ 

En ik kijk verbaasd naar twee biddende meisjes die tegen elkaar opbieden en honderden dingen noemen waarvoor ze allemaal dankbaar zijn… Het is een volledige waslijst inclusief hond, paps en mams. En ik ben eigenlijk wel heel dankbaar voor mijn dankbare dochters…. Amen

'Oorwurmers'

We rijden terug van de hockeytraining en de meisjes hebben weer eens geen gebrek aan het gespreksstof. De discussie gaat over insecten, waarvan ze liever niet hebben dat ze bestonden. Denk aan: prikvliegen, muggen, horzels en bloedzuigers… Dan zegt onze biologe Lotje: “Ik wou dat ‘oorwurmers’ niet bestonden.” Wat? Oorwarmers? “Nee, oorwurmers…, want die hebben mij eens geprikt…” Ik was in de veronderstelling dat die beesten geen vlieg kwaad deden, maar wij zijn gelukkig thuis. Papa wacht ons op en Lot vraagt meteen: “Papa, ‘oorwurmers’ kunnen je toch prikken?!” Manlief kijkt ietwat verbaast en zegt: “Oorwarmers?” Ook paps doet verwoede pogingen om duidelijk te maken dat het toch echt oorwormen zijn. Alle inspanning ten spijt, de dames vinden ‘oorwurmers’ gewoon beter klinken... 

1e hockeymatch

Vandaag is de eerste echte hockeywedstrijd. Na een intensieve voorbereiding van maar liefst twee trainingen zijn onze verwachtingen niet hooggespannen. Lot vindt hockey wel super leuk, maar Pien vindt het super saai.  Alhoewel ons fashion victim Pien gister wel opfleurde van haar nieuwe hockey tenue. Ze was er zo blij mee dat ze er in is gaan slapen. Uiteraard wel vertelt dat het morgen zaterdag is, dat ze kunnen uitslapen om uitgerust en fit aan de wedstrijd te beginnen. Desondanks word ik om 7 uur al bruut gewekt met de vraag of we al naar de hockey gaan en of ik even kan helpen die sokken aan te trekken….

Als het eindelijk dan zover is staan we gezellig met de ouders langs de lijn. Onze coach beperkt de tactische bespreking tot het aanwijzen van het goal waarin gescoord moet worden. Dat is voor zo’n eerste keer toch echt het belangrijkste. Pien staat heel blij in het veld met een smile van oor tot oor. Heeft totaal geen oog voor de bal en fladdert dromerig in het rond. Lot daarentegen ontpopt zich tot een fanatieke hockey-pro. Manlief en ik zijn oprecht verbaasd over ons talentje. De allerkleinste van het team, maar ze rent zich rot. Als je de bal ziet is Lot erbij. Samen met een klasgenootje J. rent ze de afstand van de Avondvierdaagse in twee keer 20 minuten. Desondanks staan ze in no-time 4-0 achter.

In de pauze krijgen de meisjes volgens clubtraditie stukjes appelsien. Aangezien ik gister tot manager van het team gebombardeerd ben, is het mijn taak dat fruit te verzorgen. Dus op vrijdagavond nog naar de winkel gescheurd om twee netten sinaasappels te scoren. Ik vraag een vriendin met hockey-ervaring hoe die dingen geserveerd moeten worden. Krijg ik doodleuk bericht terug, dat ik ze kant-en-klaar bij de bar kan afhalen. Ook prima.

Enfin, die appelsienen hebben waarschijnlijk een energy-boost gegeven, want ons fanatieke hockey-duo krijgt het voor elkaar om een paar keer te scoren. Zelfs Lotje heeft een keer gescoord. Dan moet Lot gewisseld worden. Tranen met tuiten, want ze wil spelen natuurlijk. Pien was al eerder gewisseld en ging lekker langs de lijn spelen met een geblesseerd vriendinnetje. Totaal geen oog voor haar team. Als Lot weer terug in het veld is gooit ze er nog een schepje bovenop en dan eindigt de wedstrijd in 7-6. Niet gewonnen, maar wel veel plezier gehad. Ons Lot is erg trots dat ze gescoord heeft en vertelt dat wel 100 keer aan Pien. Wij vertellen dat Pien een doelpunt van de tegenpartij heeft tegengehouden (dat is het enige balcontact van Pien deze wedstrijd) en dat dat ook heel belangrijk is. Resultaat: twee blije meisjes en twee hoopvolle ouders, die denken dat ons Pien hockey misschien wel leuk gaat vinden…. Tijd voor een borrel in het clubhuis!

Eerste echte schooldag

Vandaag is de grote dag aangebroken. Pien en Lotje gaan naar het eerste leerjaar. Heftig! Vanaf nu mogen we niet meer spijbelen. En dat deden we zo graag… Maar eindelijk leren lezen en schrijven, iets waar de meisjes enorm naar uitkijken. Natuurlijk vinden ze het super spannend en eerlijk gezegd heerst dat gevoel bij ons ook wel. Het eerste obstakel: Hoe krijg ik mijn meisjes, die tot nu toe niet voor 9 uur wakker werden, op tijd uit bed, was wonderwel snel getackeld. Van de opwinding waren ze al vroeg uit hun bed gestuiterd. Ok, ze kregen amper een hapje ontbijt door hun keeltjes. Zenuwen… Dan vertrekken we maar naar school. Voor het eerst met de fiets. Dat is al een hoogtepunt op zich. Manlief en ik joggen mee om onze schatjes veilig naar school te loodsen. We worden onverwachts getrakteerd op een complete eerste schooldag ceremonie. Alle ouders hebben zich er mooi voor aangekleed. En wij staan daar lekker in ons joggingbroek tussen. 

De directeur geeft een speech. Alle juffen en meesters worden voorgesteld en meester Piet zingt en speelt op zijn gitaar. Pien en Lot beginnen te ontspannen en hebben pret met hun klasgenootjes. Dan is het grote moment aangebroken. De Pien en Lot gaan beiden naar hun eigen klas. Niet meer samen dus….

En om half vier halen we twee enorm enthousiaste meisjes van school. Er is geen touw aan vast te knopen, want ze kletsen door elkaar heen en zijn vooral bezig elkaar de mond te snoeren: “Nee, nu wil ik vertellen, stil, ik ben aan de beurt!!!” Gelukkig begint om 17 uur de eerste hockeytraining, daarna doen we een nieuwe poging te ontfutselen hoe de eerste schooldag was…  

Leeg bed?!

Het is 8:30 uur. Manlief gaat alvast een kopje koffie zetten en komt terug in de slaapkamer met de mededeling: “Lot ligt niet in haar bed!” Deze boodschap heeft het effect van drie dubbele espresso’s, maar voordat ik aan een serieuze speurtocht kan beginnen is het raadsel al opgelost. Je moet even goed kijken, maar Lot ligt verstopt in het bed van Pien. Pff. Tijd voor een bakkie. Een half uurtje later horen we wat gestommel. We gaan eens een kijkje nemen. Nu is zowel het bed van Pien als van Lot leeg. Waar zijn de meisjes? Ze liggen nog even te wakker te worden in het logeerbed…. Vakantie is ook best vermoeiend....

Voetbaldrama

Dit jaar doet België voor het eerst sinds tijden weer mee aan het WK voetbal. Er is geen ontsnappen aan. Op school is het WK een belangrijk thema. Nog voor de eerste wedstrijd zingen de meisjes nonstop: “Geel, rood, zwart, de kleuren van mijn hart…” Heel leuk, maar de eerste wedstrijd wordt door Nederland gespeeld. Ons Lot vraagt telkens wanneer Ajax gaat voetballen, maar na tien keer uitleggen speelt Nederland gelukkig de eerste wedstrijd tegen Spanje. We kijken met vrienden in Nederland op een groot scherm. Pien is minder fanatiek en heeft weinig oog voor de wedstrijd,  maar Lot kijkt fanatiek mee. En dan scoort Spanje. Ons arme Lotje barst in snikken uit. Tranen biggelen over haar wangen. Natuurlijk wordt het doelpunt tig keer herhaalt en proberen we dat met man en macht uit te leggen, want onze trouwe Oranjesupporter is er heilig van overtuigd dat we inmiddels met 10-0 achter staan…  We spreken Lot moed in, maar niets helpt…  Drama! En dan maakt Van Persie eindelijk de gelijkmaker. Pfff, Lot trekt langzaam bij en fleurt op bij elke herhaling. Ze is in de veronderstelling dat we inmiddels tien doelpunten hebben gemaakt. Voor het gemak laten we het even zo. Van Persie is in ieder geval mijn ‘man of the match’. Tegen de tijd dat het 3-1 staat heeft Lot genoeg gezien en gaat ze lekker spelen. Ondertussen vraag ik me af hoe we dit WK met Lotje door moeten komen… the road is long….

Brrrr bikkeltjes

Ok, er is vandaag een warmterecord gebroken. Nooit eerder was het zo warm op 31 maart. In De Bilt liep de temperatuur op tot 20 graden, dus maximaal 18 graden op de Kaag. Pien en Lot hebben de zomer in hun bol en rennen door de haven in hun badpakjes. Toch overvallen ze me met de vraag of ze mogen zwemmen. Ik zeg dat het mag en denk 'dat gaat toch nooit gebeuren...' Dus wel, want voor ik het weet liggen die twee in het water. Het is van korte duur, want het water is amper 12 graden!! Even later probeer ik mijn ietwat onderkoelde bibberende meisjes op te warmen. Bikkeltjes!

Verboden te klimmen!

Ons boomklimverbod wordt volledig genegeerd....

New York romance

We rijden in het donker naar Nederland en passeren Rotterdam. Hoopvol vraag ik me af of de meisjes misschien in slaap zijn gevallen. Maar dan opeens komt Pien tot leven en roept met passie: “Oh mama, wat mooi al die lichtjes en die gebouwen. Het lijkt precies op New York. Het is werkelijk prachtig!!!! Zo iets moois heb ik nog nooit gezien. Lotje zie je dat?!” Uiteraard is Lot ook in alle staten van Rotterdam by night en de ‘ooohhs’ en ‘aaaahhs’ galmen door de auto. Ok, ik ben een tikkie verbaasd over Piens associatie met New York. Ze is er nooit geweest, overigens wel verwekt. Dat laatste vertel ik ze later nog weleens, want de meisjes hebben een romantische bui en wringen zich in allerlei bochten om elkaar te omhelzen en kusjes te geven. Ik hoor teksten in de trend van: “Je bent mijn liefste zusje en je bent mijn aller allerbeste vriendin!” Een typisch gevalletje van ‘enjoy the moment’….

MEGA Carnaval

Hét hoogtepunt van het schooljaar is aangebroken. De enige dag waarop de meisjes geen uniform aan moeten: Carnaval! In de weken voorafgaand aan dit spektakel is natuurlijk al uitgebreid gesproken over ‘what to wear’. Elke dag weer een nieuw idee: Winx fee, Tinkerbell, Barbie, ballerina zeemeermin, prinses, etc. Uiteindelijk leek Mega Mindy toch de hoofdrol te gaan spelen. Dagelijks spelen ze deze superheldin na met hun Zwarte Pieten-cape. Aangezien de lente in aantocht is en ik wel klaar ben met onze wintervriend Piet, besloten om die twee mega roze pakken bestellen. Onze twijfelkont Pien was meteen overstag, maar ons Lot is lastminute toch omgetoverd tot Doornroosje. 

En dan is het ochtend. Vorig jaar heeft Pien de nacht ervoor amper geslapen en was om 6 uur klaar voor de verkleedpartij. Dit jaar sta ik om 6:30 uur paraat en zijn mijn schatjes niet wakker te rammen. Tegen 7:30 uur zijn ze eindelijk beneden. Eerst flink wat lagen thermisch ondergoed, dan wat flinke lagen make-up en dan de gele haarspray. Enfin, ik heb nu nog gele handen, maar die haren zijn niet verkleurd. Dat mag de pret niet drukken. We komen net op tijd op school en het is daar een gezellige boel. 

Dan snel naar huis, want ik heb beloofd nog 25 pannenkoeken voor school te bakken. Dat zie ik even niet zitten, dus ik warm vrolijk 25 voorgebakken Appie pannenkoeken op en ben erg content met het resultaat.

Om 12 uur haal ik onze schatjes weer op en ze zijn niet mee naar huis te krijgen. Het klimrek is vrij en daar moeten eerst nog wat koprollen op gemaakt worden. Lot haalt acrobatische toeren uit met haar hoepeljurk, maar natuurlijk lukt het. Uiteraard nog wel een paar keer door het zand gerold. Even later neem ik twee zanderige, of liever gezegd modderige vrouwtjes, mee naar huis. 

In de tuin staat oma ons al op te wachten. Tot grote hilariteit heeft ze een felgroene pruik opgezet. Ik kom niet meer bij, maar Lot en Pien zien het als de normaalste zaak van de wereld. Natuurlijk krijgen Pien en Lot ook een pruik en ik wil dit unieke moment graag vastleggen. Oma sputtert nog een beetje tegen, maar helaas…..

SNOEP Expert

Ons Lotje is naar eigen zeggen erg slim en vertelt: “Ja, want ik weet erg veel over ijs. Chocolade-ijs is van chocolade gemaakt, vanille-ijs is van vanille gemaakt en aardbeienijs is van aardbeien gemaakt.” Briljant! Volgens Pien heeft haar zusje een talent voor snoepen. Daar zou Professor Pien zomaar eens gelijk in kunnen hebben….  

Wilde woensdag

Afgelopen dagen bezig geweest om ons huis weer terug te vinden nadat de meisjes afgelopen weekend los zijn gegaan. We krijgen vanavond vrienden te eten, maar voor het zover is moeten we nog even de woensdagmiddag activiteiten afwerken.

Op school zijn de meisjes omgetoverd tot Jasmine en Jasmine uit het Aladin sprookje. Ik denk leuk voor de foto, maar voor ik het weet staat Lot al in haar ondergoed en vraagt van wie die auto op onze parking is. Manlief heeft bezoek op kantoor en Lot weet niet hoe snel ze zich moet omkleden. In haar Doornroosje jurk en op hoge hakken maakt ze haar entree en trakteert de heren op een modeshow. Ik maan de meisjes zich om te kleden voor de hockey training. Maar dan gaat de bel. De postbode komt de Mega Mindy pakken brengen. Pff net op tijd voor carnaval. Pien is meteen van de partij en wederom een modeshow op kantoor. Het liefst zouden ze in hun Mega Mindy pakken naar de training gaan, maar dat leek me niet zo’n goed idee. De tijd begint te dringen en ik vertrek met twee ballerina’s naar de hockey. Ook leuk.

Daarna scheur ik terug naar huis om manlief op te halen voor een gesprek met de juf. De meisjes doen het goed, zijn vrolijk en hobbelen lekker mee. Mooi! Ik kijk op de klok en deel manlief mee dat hij naar huis mag lopen en scheur weer naar de hockey om ze op te pikken. Daar kom ik tot de ontdekking dat ik de Flamenco-jurken ben vergeten. Dus scheur ik weer via huis naar de Flamenco-les. 

Als we thuis aankomen zijn onze vrienden en hun zoontje Arnoud net gearriveerd. Gezellig! De kinders vermaken zich prima, tijd voor een wijntje. Gelukkig had ik gisterenavond al een stoofpotje gemaakt, dus we kunnen heerlijk borrelen en bijkletsen. Tussendoor wordt het diner geserveerd en de kids weten niet hoe snel ze weer van tafel af moeten om te spelen. Saillant detail. Sinds vanavond eten onze meisjes ook aardappel puree, omdat hun grote vriend het ook lekker vindt. Thanks Arnoud!

Tegen 20:30 uur maken onze vrienden aanstalten naar huis te gaan. Voor de kinderen hét startsein om verstoppertje te spelen. De mama’s gaan boven op zoek en ontdekken dat het toch wel duidelijk te zien is dat hier kinderen hebben gespeeld. Aangezien ik wel wat gewend ben valt het reuze mee. Totdat we beneden komen in de speelhoek. Hier moeten we toch echt moeite doen om nog iets van de vloer te zien. What a mess. Onze vrienden schrikken er een beetje van. Maar ach, what’s new, de koters hebben veel plezier gehad…. Morgen weer een dag. 

Voor een doordeweekse dag zijn die wijntjes best hard aangekomen en het liefst zou ik zo in mijn bed ploffen…. Maar eerst de meisjes nog. Die zijn naar eigen zeggen niet moe… Yeah right! En ik was het bijna vergeten, Lot heeft Molletje, de klasmascotte mee. Shit! Dus ik moet nog een verslag schrijven en foto’s afdrukken. Uiteraard is dat beest bij thuiskomst in een hoek gesmeten en er is niet meer naar gekeken. Het is tegen middernacht als mijn verslag af is en ik druk op print. Shit! Inkt op!! Al die moeite voor niets.

De volgende ochtend moeten we de meisjes uit bed rammen en zelf ben ik ook behoorlijk brak. En trouwens, waar is die fokking mol? Onvindbaar in die bende. Wederom overweeg ik de Secret Files van de Mol in te zetten. Maar ik schrijf snel op het mislukte printje ‘Sorry juf!’ en we vertrekken zonder Mol naar school. 

Weekendje chaos

Na alle drukke dagen besloten een rustig weekendje met het gezin thuis door te brengen. Pien en Lot hebben energie voor tien en halen alleen maar gekkigheid uit. En mijn keurig opgeruimde huis is verdwenen, alsof er een tornado door geraasd is. Hieronder een resumé van de avonturen van de dolle tweeling.

Uiteraard glijden ze ondanks onze strenge waarschuwingen voor de 36^e keer met matrassen de trap af. Wordt er een hut gebouw van alle kussens die ze kunnen vinden. Ligt de inhoud van hun kledingkast door de kamer, na zoveelste verkleedpartij. Liggen er verspreid door het huis een tiental blote barbies. Hetzelfde geldt voor de Barbie-kleedjes en de barbie hairextensions niet te vergeten. Natuurlijk willen ze nog even knikkeren en de gehele begane grond is alleen met gevaar voor eigen leven te betreden.

Lot denkt slim te zijn en schrijft met grote letters de naam van Pien op een stoelkussen. En het is ook weer Lotje die haar ietwat ruim opgezette lippenstift afveegt aan mijn Hermès shawl.

Ok, we gaan naar de speeltuin in het bos, even dat tuig luchten. Zo op het oog lijkt het alsof we de hond trakteren op een boswandeling, maar feitelijk laten we de kinderen uit om ze af te matten. Na een uurtje rennen gaan we naar de speeltuin. Manlief en ik nemen een drankje op het buitenterras en de meisjes hebben binnen no-time vrienden voor het leven gevonden en zijn zoet aan het spelen. We bestellen nog wat bitterballen en calamaris voor de girls. Pien komt even snacken en wil dat lekkers graag delen met vriendinnen. Tuurlijk mag dat, want we zeggen niet voor niets dagelijks: “Samen spelen, samen delen…”Enfin, even later komt Pien terug met een stel zanderige visjes en de mededeling: “Mijn vriendinnen houden niet van inktvis.” Nouja, leuk geprobeerd en wij beperken ons tot de bitterballen.

We zijn nog niet thuis en ze vragen: “Wat gaan we nu doen?” Wat dacht je er van om even zelf te gaan spelen? Nog geen vijf minuten later komen ze enthousiast vertellen dat ons bed is veranderd in speeltuin. “Nee echt mam, je moet het zien!!!” Wat nu weer. We treffen een omgekeerde wasmand op ons bed, met daaromheen het wasgoed. Er zijn extra matrassen bijgehaald, die fungeren als glijbaan. What a mess!

Ter verheuging van de feestvreugde liggen er verspreid in de keuken zo’n 25 schilderwerkjes te drogen. Werkelijk geen plek in het huis is nog toonbaar. Inmiddels is het zondagavond. Manlief et moi puffen samen even uit met een kopje koffie. Je denkt dat je alles wel hebt gehad en dan stappen er twee poedelnaakte vrouwtjes binnen. Ze draaien zich om en beiden hebben ze WC-papier tussen hun billen geklemd. Giechelend vertellen ze dat ze een staart hebben. Natuurlijk zien we daar ook wel de humor van in en kunnen niet anders dan lachen. Beetje jammer dat ze een verse WC-rol hebben gebruikt en er een paar honderd meter WC-papier kriskras door het huis zwerft…  En ons hondje Lief denkt dat hij een papierversnipperaar is. Het lijkt wel kerstmis. Maar I was not dreaming of a white christmas. Nee ik kan alleen maar dromen over maandagochtend 8:30 uur.  

Fruitshake is VREET-shake

De meisjes komen zoals altijd uitgehongerd uit school. Vandaag hebben ze zin in een fruitshake. Voordat de blender uit de kast is zitten er al twee vrouwtjes op het aanrecht klaar om te ‘helpen’. We beginnen met bananen, die kunnen ze zelf pellen en breken. Er verdwijnen twee bananen in de monden van de meisjes en er wordt een minuscuul stukje in de blender gegooid. Dat schiet lekker op. Dan is de ananas aan de beurt. Ook hiervan wordt de helft opgegeten en de rest mag in de blender. Vervolgens herhaalt zich dit nog met de mandarijnen, kiwi’s, appels en peren. 

En dan het hoogtepunt: omstebeurt op het knopje drukken van de blender.  Even voorproeven en jawel hoor het is gelukt om voor iedereen een glaasje fruitshake eruit te persen…. Niet slecht voor een half uur pellen, schillen en hakken. En dan klok, klok, klok… weg is de shake. Vanaf vandaag heb ik besloten de fruitshake om te dopen naar vreet-shake. 

Fiets diva's

Het is weer zover... Een slome zondag zit er niet in. De meisjes hebben teveel energie en die moet eruit. Papa komt met het fantastische idee even te gaan fietsen. Voor de diva's het startsein om de perfecte fietsoutfit te selecteren. Even later verschijnen ze in een schitterende roze prinsessenjurken, die zelfs koningin Maxima doen verbleken. Natuurlijk vertel ik dat de prinsessen er oogverblindend uit zien, maar voel me wel een spelbreker als ik duidelijk maak dat dit niet de meest praktische fiets outfit is. Het duo vertrekt naar boven en na een half uur ga ik maar eens een kijkje nemen. Ik word enthousiast begroet: "Kijk eens mama, dit is toch echt de perfecte fietsjurk!!! Zo worden we zeker fietskampioen!!" Enigszins afgeleid door de volledige inhoud van de kast die weer op de grond ligt, zie ik opeens twee blije gezichtjes boven twee smetteloos witte trouwjurken. Pap's voetbaltrofee al in de aanslag. En denk: 'ach waarom zal ik nu weer de pret verstoren...ga maar snel fietsen, dan heb ik mooi even tijd om de naar de vloer te zoeken die onder die berg kleding ligt....'

One-minute-twins

Weer iets nieuws. Pien wil heel graag een echte tweeling zijn. Op zich geen probleem zou je denken, ze heeft immers een tweelingzusje. Maar dat zusje voelt er helemaal niets voor om precies dezelfde kleding aan te trekken. En dat is nu net Piens diep gekoesterde wens.

Eerlijk gezegd gebruiken we thuis zelden het woord tweeling. Ik weet nog dat ze op een dag uit school kwamen met de vraag: “Mam, zijn wij een tweeling? Dat zeggen de kindjes op school…”
We beschouwen de meisjes als zusjes, die toevallig op dezelfde dag geboren zijn. Op hun bruine ogen na lijken ze zowel fysiek als karakteristiek voor geen meter op elkaar. Ze hebben eigenlijk nooit dezelfde nooit dezelfde kleding aan. Natuurlijk hebben we op gezette tijden wel heel braaf de cadeau gekregen tweelingsetjes aangedaan. Maar waar Piens tweelingdrang nu vandaan komt…?

Enfin, we logeren bij oma in Den Haag en Pien vraagt Lot bijna smekend om hetzelfde kleedje aan te trekken. Om van het gezeik af te zijn belooft Lot aan Pien dat ze vandaag hetzelfde kleedje zal aantrekken. Ik graaf als een gek door de logeertas en vind wonderwel dezelfde kleding. Maar dan maakt Lot terugtrekkende bewegingen. Jammer voor Lot, want beloofd is beloofd… 

Met frisse tegenzin trekt Lot haar outfit aan. Ik pak snel de camera, zodat Pien nog wat kan nagenieten. Aan Lots gezicht te zien gaat ze dit niet lang volhouden…. Als een ware paparazzi schiet ik snel zo’n 25 foto’s, in de hoop dat Lot een droge tong krijgt en dat ding even binnenboord houdt. En yes, het is gelukt Pien! We bekijken samen het resultaat en ondertussen loopt Lot al weer vrolijk rond in haar favoriete outfit: hemd en onderbroek.  Ook al duurde het maar een minuutje, Pien is happy. En gelukkig hebben we de foto’s nog….

Speeldate is speeddate

Waarom doe ik het toch steeds weer? Opruimen voordat een vriendinnetje komt spelen…
En dit keer ga ik nog een stapje verder. Gezien de regen is een buitenprogramma kansloos. Daarom knutsel ik van een kartonnen doos een poppenkastje, zodat de meisjes deze kunnen pimpen als ze thuis komen. In gedachte zie ik de meisjes lekker freubelen aan de keukentafel. Bovendien heeft Pien de afgelopen tijd zo’n beetje de hele school uitgenodigd voor een poppenkastvoorstelling. Ik ben zelfs al door verschillende moeders aangesproken over hoe het nu zit met die voorstelling. Ben het een beetje zat uit te leggen dat we (nog) geen poppenkast hebben laat staan een voorstelling….

Ik haal drie blije meisjes uit school. Eenmaal thuis werkt het uitgehongerde trio in no-time een complete ananas en twee mango’s weg. De poppenkast wordt volledig genegeerd, want ze gaan als een razende tornado door het huis. Elk bed wordt gebruikt als spring –en verstop plek. Vervolgens worden alle kasten leeg gehaald op zoek naar dé perfecte outfit. En dan is het tijd om vriendin Cala naar huis te brengen. Dus even later ren ik als een bezetene achter drie roze prinsessen aan, want onze vriendin wil blijven logeren en is geenszins van plan naar huis te gaan. Ik kan nog net voorkomen dat het drietal met een matras de trap afglijdt.

Ik parkeer de auto een meter voor de voordeur, waar de mama al in de deuropening staat. Het idee is om onze speeldate snel af te geven. Helaas niet gelukt. Ik stap uit en voordat het achterportier open is, springen de dames al via de voorbank naar buiten en rennen gillend het huis van hun vriendin in, de trap op en foetsie. We horen op een hoop kabaal en vooral veel gelach, dus de moeders besluiten wijselijk even bij te kletsen in de keuken. Na een kwartiertje begint wederom een sessie ‘koters vangen’. En weer een kwartiertje later zitten we na te hijgen in de auto.

De meisjes zijn naar eigen zeggen uitgehongerd. Het lukt me binnen tien minuten het eten op tafel te zetten. Maar dan hebben de dames echt geen tijd, want ze staan met hun roze prinsessenkleedje in de regen te zoeken naar blaadjes voor een of ander knutselproject. Ik laat even weten dat hun bestelling voor vissticks met spaghetti gereed is. En zo komen er vrij snel twee modderige vrouwtjes binnen. Binnen tien minuten wordt dit feestmaal weggewerkt. En terwijl ik sta af te ruimen, komt Lot met een lege rol tape aangelopen. “Mam, heb je nog meer plakband?” En jawel hoor de poppenkast is gepimpt met tien meter tape….

Happy end!

Snel stijgende ambities

Piens ambities liegen er niet om. 'Wat wil je later worden?',  is een terugkerend thema. De laatste tijd zit Pien vooral op het spoor van circusartiest, magische fee met vleugels, paardrijdster en ballerina. Maar vanavond stapte ze uit bad met de stellige mededeling: “Ik wil graag baas worden van de hele wereld!” Ik hoop dat de wereld klaar is voor President Pien…

En Lot? Lot blijft lekker nuchter en wordt vrijwel zeker tandenfee…. 

Trendsetter

Een bezoekje aan het Pirateneiland in Antwerpen is altijd een succes. Er zit zoveel energie in die meisjes, dus kunnen ze zich even uitleven. We wisten natuurlijk al dat Pien geboren is voor het podium. Maar als later de foto's terug kijkt lijkt Pien toch nog meer sterallures te bezitten dan we al dachten... Onbedoeld een perfecte Miley Cyrus imitatie. Very hip!

Maar dan zie ik die stoere boots in combinatie met bikini bij Miley en denk 'dat heb ik eerder gezien...' En jawel Pien heeft de trend weer gezet. In de zomer van 2012 om precies te zijn: http://twinsoap.blogspot.be/2012/09/mooie-borstjes.html

Hieronder het bewijs....

Rijmoeder, hell of a job

Uiteraard gehoor gegeven aan de oproep om als rijmoeder te fungeren naar het zwembad. Het klinkt zo eenvoudig. Even wat kinders van school naar het zwembad vervoeren en vice versa. Inmiddels weet ik wel beter…. En, zoals ik al voelde aankomen, werd ik van rijmama direct gepromoveerd naar: aan -en uitkleedmama, billen-afveegmama, harenkam-mam en zoekmijnbroek-mama. Allemaal hetzelfde uniform is erg fijn, maar niet met 20 zwemkoters in een verkleedkotje. En daar waar sommige ouders even in het cafetaria mochten bijkomen van deze helse verkleedpartij onder subtropische omstandigheden, mocht ik natuurlijk blootvoets mee toezicht houden in het zwembad. Voor de zekerheid was ik mijn badpak natuurlijk vergeten. Dat was volgens de juf ook niet nodig. Enfin, 10 minuten later zag ik er uit alsof ik met kleren en al een bommetje had gemaakt. Maar ach, die vrolijke gezichten van die spetterende koters maken alles weer goed.

En dan is een half uur snel voorbij en rest ons de taak om 20 onderkoelde en heftig bibberende kleuters in rap tempo aan te kleden. Deze total body workout vraagt om een relax momentje, maar bij aankomst op school  zijn Pien en Lotje geenszins van plan de auto te verlaten. Beetje jammer, want ik heb een afspraak bij de kapper. Dusss gaan ze mee. Niet ideaal, maar mijn dreigementen vooraf (denk aan: we gaan naar jullie favoriete kapper met de discoballen, als je vervelend bent mag je hier nooit meer geknipt worden...) hadden effect. Toch zit je niet helemaal relaxed, daarom mocht ik mezelf trakteren op een nieuw topje voor de party op zaterdag. Het uurtje stilzitten is ruimschoots ingehaald in het boetiekje...  Gelukkig vonden de meisjes alles prachtig in de winkel. En bij alles wat ik aan deed: “Oh wat mooi mama, die moet je kopen…!” Dat compenseerde het stuiterballengedrag weer enigszins…

Mannenwerk

Manlief heeft twee vrolijke vrouwtjes uit school gehaald. Ook al zijn ze kleddernat van de regen, ze kletsen vijf kwartier in een uur. Om de familie weer een beetje op temperatuur te krijgen staat er een kippensoepje klaar. Pien vraagt voor de zoveelste keer: “Wanneer leren wij nu eindelijk eens koken.” Uiteraard heb ik al honderd keer een antwoord op deze vraag gegeven, bovendien zitten er dagelijks twee keukenprinsesjes op het aanrecht om me assisteren. Maar voor ik kan zeggen: ‘The sooner the better’, zegt manlief: “Je kan beter vragen, wanneer leer je nu eens een boot schilderen.” Waarop Pien erg droog antwoordt: “Ja, maar dat is mannenwerk hoor papa.” Had zomaar mijn tekst kunnen zijn, maar in dit geval ben ik wel benieuwd waar het vandaan komt. …

Slaapwandelen?!

En dan is het tijd om naar bed te gaan. We hebben onlangs besloten Lot maar weer in ons bed te laten inslapen. Niet zoals het zou moeten, maar we zijn niet fit genoeg om tot 22 uur met Lot en haar dramatiek in de weer te zijn. In ons bed slaapt ze binnen 10 minuten. Pien is het er vandaag niet mee eens. We weten allemaal dat Pien het beste slaapt in haar eigen bed, alleen zonder afleiding. Zelfs als haar zusje bij hoge uitzondering weer eens op haar kamer mag logeren wordt ze er naar een half uur keihard uitgeflikkerd, omdat madame Pien graag alleen wil slapen. Ons achterlatend met een ontroostbare Lotje. Maar vandaag gooi ik het over een andere boeg en vertel Pien dat ze de halve nacht bij me heeft gelegen. Liever gezegd op me heeft gelegen. Tot drie keer toe heb ik haar teruggelegd. Aangezien ik snipverkouden ben, leek het me niet gezond voor ons meisje. Bovendien deed ik geen oog dicht, want zo’n tenger vrouwtje wordt na een tijdje best zwaar. Pien ontkent stellig dat ze bij ons in bed is gekropen. Ik vertel het nogmaals, maar dan maakt ze me het ernstig duidelijk: “Nee mam, ik weet zeker dat mijn benen NIET naar jou bed zijn gelopen….” I rest my case en besluit me ook niet meer schuldig te voelen als ik haar terug leg. 

"Waarom ben jij geen beroep?"

Met dank aan de vriendenboekjes is beroepskeuze steeds vaker onderwerp van gesprek. Aangezien de toekomstvisie per dag verandert vraag ik regelmatig wat ze later willen worden. Na een bezoek aan de kinderboerderij wil Lot steevast hamsterverzorgster worden en Pien wil paardrijdster worden. Op andere momenten wordt Pien een ballerina en wordt Lot banketbakker of postbode. Pien is gewoon een actrice in de dop. Dagelijks belanden wij in een van haar fantasierijke toneelstukjes of dansshows. Lot’s keuze is vrij logisch, omdat ze een enorme snoepkont is. En postbode zijn is erg gezellig, want dan ga je alle deuren langs en maak je met iedereen een praatje. Ik schat in dat ze op één dag nog niet eens de hoek van de straat haalt, maar dat daar gelaten.

Gisteren zaten we in de auto na het partijtje van Lisa en Lot vraagt: “Mam, waarom ben jij geen beroep?!” Zo, die kwam hard aan. Ik denk even terug aan de tijd voor de kinderen. Eigen communicatiebureau, 80 uur per week werken en altijd onderweg. Toen werd ik zwanger, lag twee maanden in het ziekenhuis, daarna werd Pien ziek en zaten we nog eens vier maanden in het ziekenhuis. Dat, in combinatie met emigratie naar België, was einde bedrijf. Heb tussendoor nog wel wat klusjes gedaan, maar de passie was verdwenen. Het is een wonder dat Pien hier rondloopt, dus ik wil gewoon genieten van mijn meisjes. Niet iets waar ik mijn 5-jarige dochters mee lastig ga vallen, dus ik zeg  iets wat ik me zes jaar geleden niet had kunnen voorstellen: “Geen beroep? Ik heb het belangrijkste beroep van de hele wereld. Ik ben mama! Ik zorg heel goed voor Pien en Lotje, eten, drinken, leren lopen, fietsen, etc, etc.” 

Nu had ik geen luid applaus verwacht en ik wil zeker niet klagen, maar onze meisjes zijn een 24/7 business. Zelfs  in de vakantie is het hard werken. En dan krijg ik na mijn zorgvuldige uitleg over het moederschap zo’n botte reactie: “Oh dus je bent geen beroep!?” Dat kan ik niet op me laten zitten en vertel over vroeger. Eerst bij een bank gewerkt en daarna veel geschreven (marketing en communicatie leek me iets te complex). “Oh je bent dus schrijfster?!” Ik weet dat de meisjes heel graag willen leren schrijven, een belangrijk onderwerp, dus het lijkt me wijs hier bevestigend op te antwoorden. “En ben je dan beroemd?” Nee, dat dan weer niet. Maar goed,  het klinkt in de oren van de meisjes al tien keer beter dan ‘professioneel moeder’. 

En al snel gaan ze over naar hun eigen toekomstplannen. Lot twijfelt inmiddels of ze een supermarkt wordt of een snoepjeswinkel (als er maar lekker en veel eten in voor komt). En Pien gaat later heel veel centjes verdienen met haar paardenshows, alhoewel ze diep in haar hart toch liever fulltime fee wordt met magische krachten …. 

 

Party Paleontologen

Het is woensdagmiddag en ik haal de meisjes uit school. Het is niet te geloven, maar daar komt Pien alweer met die Mol aanzetten. Dat is nu al de zesde keer dit schooljaar! De meisjes raken niet uitgepraat over dat beest, want er is een groot probleem. Er zijn twee klasmascottes in omloop om de roulatie te versnellen. Lijkt me volstrekt overbodig, want het gaat echt snel genoeg. Maargoed vriendje A. heeft de andere Mol mee en hij gaat ook naar het feestje van W. En dan zouden ze de mollen weleens kunnen verwisselen. Who cares zou je denken, maar daar denken de dames anders over. Daarom krijgt onze Mol een prachtige roze ketting om en doen ze een poging glitter speldjes in die drie sprieten te frummelen. Dan komt de grootste uitdaging, de diva’s gaan hun feestkleedje uitkiezen. Lot is er snel uit en springt in haar Tinkerbell jurk. Pien is zoals gewoonlijk een lastige beslisser, maar heeft na zes pasrondes en intensieve mental coaching eindelijk de juiste combinatie gevonden. Dan nog even uitgebreid afscheid nemen van papa, want hij vertrekt voor een paar daagjes naar de boot. We moeten haasten om op tijd te komen. 

Vervolgens stuurt de routeplanner ons via een donker bospad naar de feestlocatie. Als ik meer Nordic Walkers dan auto’s zie vertrouw ik het niet en bel de mama van de jarige. Zij loodst ons via het veilige asfalt de goede kant op. Ondertussen kletsen de meisjes aan een stuk door en vragen zich af of we er ooit zullen komen, of op tijd zijn en vragen wel 100 keer of dit nu echt de juiste weg is. Ietwat oververhit komen we aan en zijn gelukkig niet de laatste. De mama vraagt of ik na afloop een wijntje kom drinken. Eerlijk gezegd ben ik er nu al aan toe…

Als ik de meisjes kom halen stuiteren ze vrolijk rond in prinsessen kostuums. Feels like home en we drinken gezellig een wijntje. De kids hebben een heerlijke tijd gehad en zijn geenszins van plan mee naar huis te gaan. Ik heb alweer spijt dat ik niet eerder aangekondigd heb te vertrekken, want eigenlijk weet ik wel dat we daar minimaal een half uur zoet mee zijn. De kids lopen inmiddels in een hemdje en na een woeste zoektocht naar kleding en natuurlijk die f## Mol gaan we huiswaarts. Ook zijn er twee zelfgemaakte dino’s ingestapt. En hebben de meisjes een indrukwekkend diploma voor ‘Jonge Paleontoloog’ ontvangen. Mocht de studie floppen, dan is dit vast in de pocket…

Na het eten wil ik de meisjes snel door het bad slingeren en vroeg in bed doen. Helaas gooit Lot roet in het eten. Lot heeft een halve fles extra vettende bad crème in het haar van Pien gesmeerd. Niet iets wat je er zo even uitspoelt. Dus vervolgens nog een halve fles shampoo en heel wat liters water nodig gehad om Pien weer toonbaar te krijgen. Lot zou het liefst elke dag haar haar wassen, maar Pien vindt het afschuwelijk. We zijn een half uur verder en ik haal een blije Lot en een getraumatiseerde Pien uit bad. Het lijkt alsof er een tsunamie door de badkamer is geraasd. Ik parkeer de meisjes voor de tv en stort me op de badkamer. Mijn stille hoop op een relaxte avond met vroeg slapende meisjes is verdwenen….Bovendien moet het verslag van de Mol nog gemaakt worden. Ik overweeg de Secret files van de Mol in te zetten. Maar dan denk ik aan het gesprek met de mama van de jarige. Zij is ook klaar met dat beest, want ze hadden hem de hele kerstvakantie. Ze liet een geweldige foto zien van de Mol vastgebonden aan een vuurpijl. Met die vrolijke gedachte ga ik weer braaf een verhaaltje schrijven....

 

Knutseldagje

De laatste dag van de vakantie. We maken er een slome zondag van. Tenminste dat was het plan. Maar inmiddels zouden we beter moeten weten met onze dochters. Alhoewel Lot vandaag lekker rustig was. Ze had zich genesteld in het grote bed voor de tv. Even bijkomen van alle logeerpartijen en festiviteiten. Pien is een ander verhaal. Aangezien er op deze zondag niks op de planning stond moest de dag toch een thema krijgen. Daarom hadden de dames gisteren bedacht dat we de verjaardag van onze hond Lief moesten vieren. Niet gewoon met een extra plakje worst. Nee, gewoon  met een nieuw eigengebouwd hondenhuis. Mijn stille hoop dat ze het plan zouden vergeten was al snel vervlogen…  Zelfs nog ingebracht dat onze hond pas echt in april jarig is. Helaas. Dus samen met Pien de hele middag geknutseld . Zelfs Lot, die normaal gesproken vooraan staat, was niet te porren voor dit knutselspektakel.  Uiteraard wel hard roepen dat ze mee heeft geholpen. Maar ere wie ere toekomt. Ons Pien was de drijvende kracht. Beetje jammer dat onze hond er echt niets van moet hebben… Maar ach dat huis staat wel gezellig in onze slaapkamer….