En dan is het tijd om naar bed
te gaan. We hebben onlangs besloten Lot maar weer in ons bed te laten inslapen.
Niet zoals het zou moeten, maar we zijn niet fit genoeg om tot 22 uur met Lot
en haar dramatiek in de weer te zijn. In ons bed slaapt ze binnen 10 minuten.
Pien is het er vandaag niet mee eens. We weten allemaal dat Pien het beste
slaapt in haar eigen bed, alleen zonder afleiding. Zelfs als haar zusje bij hoge uitzondering weer
eens op haar kamer mag logeren wordt ze er naar een half uur keihard
uitgeflikkerd, omdat madame Pien graag alleen wil slapen. Ons achterlatend met
een ontroostbare Lotje. Maar vandaag gooi ik het over een andere boeg en vertel
Pien dat ze de halve nacht bij me heeft gelegen. Liever gezegd op me heeft
gelegen. Tot drie keer toe heb ik haar teruggelegd. Aangezien ik snipverkouden
ben, leek het me niet gezond voor ons meisje. Bovendien deed ik geen oog dicht,
want zo’n tenger vrouwtje wordt na een tijdje best zwaar. Pien ontkent stellig
dat ze bij ons in bed is gekropen. Ik vertel het nogmaals, maar dan maakt ze me
het ernstig duidelijk: “Nee mam, ik weet zeker dat mijn benen NIET naar jou bed
zijn gelopen….” I rest my case en besluit me ook niet meer schuldig te voelen
als ik haar terug leg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten