Maandag –en donderdagmiddag vaste
prik ga ik met Pien naar de fysio, of op zijn Vlaams naar de Kiné. Het is een
vast ritueel, waaraan ons Pien volledig is gewend. Wel zijn aan de autorit er
naar toe richtlijnen verbonden. Pien moet in de autostoel achter mij zitten,
eet een banaan en Bumba-cakeje en kletst de oren van mijn kop over haar
schooldag. En we maken de afspraak dat Pien goed gaat meewerken. Bij aankomst
doen we voor de deur de schoenen uit, dumpen een kilo zand in de plantenbak (lijkt
inmiddels meer op een zandbak) en dan til ik Pien op en mag ze aanbellen en
zelf de deur open doen. Vandaag stonden we voor het eerst na anderhalve week (hij
was op vakantie) weer op de stoep en ik stond nog druk die kilo’s zand uit de
sneeuwlaarzen te kloppen (min 10 graden lijkt me geen zandbak klimaat, maar
goed). Ik kijk op en denk oh shit Pien kan zelf bij de bel….en oh dubbel shit
hoe vaak heeft ze al gebeld!? De kinesist is gelukkig een vlotte vent en stelde
me gerust dat het niet meer dan 10x moet zijn geweest. We zijn binnen en worden
standaard begroet met een kusje voor Pien en een kusje voor mama. Zo gaat dat
in het zuiden. Soms speelt Pien
hard-to-get, maar daar heeft de beste man mee leren leven. Eerst op de bank
voor de shockwave therapie. De tikketik-machine. Een soort niersteenvergruizer,
de stick geeft elektrische stootjes en probeert zo het inwendige litteken
weefsel los te maken. Om Pien stil te laten liggen is uit voorzorg de kinder
televisie aangezet, maar meestal werkt de houtgreep beter. De kinésist verbaast
zich telkens weer over de hoeveelheid energie ons vrouwtje nog heeft na een
lange schooldag. Zijn kinderen lagen vroeger voor pampus op de bank na een
schooldag. Nou, dan heb je haar nog niet in het weekend gezien vriend. We vervolgen
de therapie op de powerplate voor de verplichte rek –en strekoefeningen. En dan
begint eigenlijk mama’s workout. Pien stuitert door het kleine kamertje, gevuld
met 2 powerplates, en Pien is overal
behalve op de powerplate. Daar ligt die verrekte gele bal weer. “Mam we gaan
bal gooien.” Nee eerst de oefeningen, dan ballen. Om Pien een beetje bij de les
te houden tellen we in het Nederlands, Engels, Frans en Spaans. We gaan staan
als een pelikaan, we dansen de mambo en ik dreig met het feit dat deze kamer
ook hoeken heeft om in te staan, als ze niet meewerkt. Na een korte ‘in de
hoek’-sessie krijg ik onze patiënt zover de oefeningen af te maken. Inmiddels
ben ik helemaal doorgebibberd als we ter beloning en tevens afsluiting met de
bal gaan overgooien en tsja dan krijg ik Pien niet meer mee naar huis….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten