Wormen zoeken

Even een slow start voor de zondag. Lot is gisteren om 22:30 uur gaan slapen. Pien lag om 20:00 uur knock-out en was om 6 uur weer fris en fruitig. Heb haar nog even bij me in bed genomen, want ik lag zo lekker. Een half uurtje later een noodkreet uit het bed van Lot. Het gebeurt zelden, maar nu had ze in haar bed geplast. Hup alles uit en voor ik het wist was ze al in ons warme bedje gekropen en de dames lagen lekker te kletsen. Wat dachten jullie ervan om even op Piens kamer te gaan spelen? Wonderwel gingen ze het nog doen ook. Met een hels kabaal werden daar vervolgens alle meubels verschoven en kasten uitgeruimd. Vervolgens is de kamer van Lot verbouwd. En dan is de koek op en komen de meisjes vertellen dat ze honger hebben. Prima, dan gaan we naar beneden.

Snel een ontbijtje gemaakt en vlug uit met de hond. Weer binnen zijn de meisjes het ontbijt voor hondje Lief aan het voorbereiden. Samen graaien in die grote zak hondenvoer en twee uitpuilende bakken met meer voer dan ons hondje weegt staan op hem te wachten. Ik wacht even tot de meisjes gaan fietsen en werk de overtallige brokjes weg.

Dan gaan we de tuin in om blaadjes te harken. Pien trekt speciaal daarvoor haar groene Tinkerbell jurk aan. De meiden helpen mee om de blaadjes in de kruiwagen te doen. Pien vraagt: “Is het mooi weer?” Het is boven nul en het regent niet, dus ik zeg: “Ja, het is mooi weer.” Pien meteen blij: “Oh fijn mam, zullen we dan nu het tuinbadje neer zetten, gaan we lekker zwemmen…” Ja, maar lieve schat, daar is het nog echt te koud voor. De meisjes proberen me duidelijk te maken dat het mooi weer is en dat ze koud lekker vinden, etc. Dus ik gooi het over een andere boeg, wat ik zie daar, de trampoline.

Na het springen is Pien wel klaar met buiten spelen, maar Lot is het perk in gedoken met papa. Ze heeft een worm gevonden en is nu op zoek naar de rest van zijn familie. Ik kom even kijken en krijg haar nieuwe glibberige vriendje in mijn hand gedrukt. Lot: “Ja mam, stop hem maar even in je zak, dan ga ik nog even verder zoeken.” Ja daaag, stop hem maar in een emmertje ofzo. Lot: “Nee maar mam, dat is echt zielig hoor, dan is ie helemaal alleen.” Dus graaf ik een nestje voor de worm, zodat Lot de rest van zijn familie erbij kan parkeren. Op haar knietjes gravend in de aarde wordt de ene na de andere worm gevonden, die we allemaal moeten bewonderen. En sterker nog wij moeten ook wormen zoeken en vooral uitkijken met de schep anders krijgt ie auw en dat is zielig. Anderhalf uur lang is ze er mee bezig geweest.  

Weer een feestdag

Weer een feestdag, want opa S. en oma J. komen langs. Pien was vanmorgen om 6 uur al benieuwd of ze er al aan kwamen. Bij ons in bed genomen met het verzoek zachtjes te praten, vragen om stilte is geen optie. Pien: “Oh mama, ik zie al licht door de ramen! Het is ochtend gaan we naar beneden?” Nee schat, we gaan nog even slapen. Vervolgens moest haar spalkje uit, toen nog even plasje doen en even checken of de hond nog slaapt. Ok, verder slapen is kansloos.

Na het ontbijt gaan de meisjes  weer op avontuur. Lot is vandaag Pipi Langkous en Pien is de sissende slang. De meiden fietsen met een noodgang voorbij en even later rennen ze langs, want er is een of ander dier in nood. Plots grote paniek, want waar is het reddingstouw?  Geen idee ga maar even zoeken, misschien in de garderobe? De paniek is nog groter als het reddingstouw onvindbaar is. “Maar mam, hij ligt niet in de ‘gardewolken’, we hebben het echt nodig, want baby jaguar zit hoog in de boom en we moeten hem redden.” Snel twee sjaals in de strijd gegooid en twee tellen later hoor ik: “Pien en Lotje come to the rescue!!!” Na deze spannende belevenis gaan de dames nog even zwemmen en rennen half naakt door het huis. Mooi, ren maar door naar de douche dan gaan we daar verder zwemmen. We maken ons klaar voor de speeltuin en het bezoek van opa en oma. Pien trekt voor de gelegenheid haar roze prinsessenjurk aan en Lot haar favoriete ruitjes maillot dit keer met matching zachtrose wollen jurkje. Prima outfit voor de speeltuin niet waar.

Eindelijk, daar zijn opa en oma. Er worden meteen zaken gedaan. Lot: “Oma je mag bij ons blijven logeren. Blijf je logeren dan?!” Nee, maar oma gaat straks wel mee naar de speeltuin. Ik kom terug van een kopje koffie halen en Lot gaat los: “Maham, oma J. maakt hier echt een rommel de bommel zeg. Heeft alle ballen door de kamer gegooid. Nou mam, dat kan toch niet, het was hier zo netjes.” Arme oma is slecht ter been en probeerde slechts een plekje op de bank te vinden tussen de 25 ballen die er lagen. 

We stappen de deur uit, waar een heerlijk zonnetje schijnt. Pien stapt over de drempel en zegt: “Wow, wat veel zon, dat is veel te veel zon voor mijn ogen. Ik zie helemaal niks meer!!” Ik snel weer naar binnen om 2 zonnebrillen te zoeken. Nou, de dames zijn er klaar voor. We gaan gezellig lunchen in een bistrootje in het bos met speeltuin. Eerst spelen, dan eten. Pien wil graag rode spaghetti met kaas en ei. Telkens als ze ober ziet herhaalt ze haar bestelling. Lot gaat voor de fishsticks met frites. Dat was smullen. Oma en opa waren verbaasd hoeveel die kleine meisjes naar binnen schuiven. Daarna vlug weer spelen. We wisselen elkaar af om de meisjes in de gaten te houden. En wat een verrassing, daar komt ineens Lotjes dikke vriendin M. De meisjes knuffelen even en zonder iets te zeggen, geven ze elkaar een hand en zijn foetsie. Ze verdwijnen in de no-go-zone van de speeltuin met touwladders, touwbruggen en andere gevaarlijke klimdingen. Pien raced achter het stel aan, maar glijdt uit op de touwbrug en glipt bijna naar beneden. Ze komt lelijk terecht en schrikt nogal. Wat natuurlijk ook meespeelt is dat Pien zich een beetje buitenspel gezet voelde door Lot en M. Ik voer Pien af en verontschuldig me naar de papa van vriendinnetje M. Ben zo terug. Even later sluit ik me weer aan in de speeltuin en zie de dames nog elkaars handjes stevig vast houden en halsbrekende toeren uithalen. De papa vertelt dat zijn kleine meisjes voor het eerst zo dapper is en ik vertel hetzelfde verhaal over Lot. Wel zoet om te horen was dat dikke vriendin M ons Lot zo gemist heeft tijdens de vakantie. Ze heeft zelfs haar pop naar Lot genoemd. Uiteraard heb ik gezegd dat het gemis wederzijds was, maar eerlijk gezegd heeft Lot geen tijd gehad om aan school te denken. Bovendien heeft ze een zusje van dezelfde leeftijd om te spelen. Dat geluk besef ik me maar al te goed. De meisjes zitten me altijd wazig aan te staren als ik na een ruzie loop te preken: “Je hebt maar een zusje en daar moet je heel lief voor zijn, sommige kindertjes hebben helemaal geen broertje of zusje om mee te spelen.” Geen idee of ze het beseffen, want de enige respons die ik veelal krijg is: “Ohja, echt waar mam?!” Ja echt waar!

Tijd om afscheid te nemen. Dikke knuffels, ook ons Pien krijgt ook een dikke zoen van Marie. Dan zijn opa en oma aan de beurt. Pien probeert nog mee te gaan: “Ik wil ook naar het zwarte huisje.” En Lot zegt: “Volgende keer komen jullie echt logeren he?!” Als we thuis zijn gaan eindelijk die zonnebrillen af.

Het laatste woord is van Pien:                           

e

7id               sjkeiueduwlkeé[[[[[[[[ofyruyt                wlllllllljjddkldl’’;lflfffffffffffff’fel;rfp6tttgfghlkw3rlkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkklw3e’r3e2

 Dee5otki; ioipo”

\e fghjhhiefuik, t ;jhhhfbfgg ght3k2

Opa's bootje

Wat is er toch met onze meisjes. Tussen 4 en 6 uur beiden wakker en huilerig. Van Pien kon ik het wel begrijpen. Ze had kniepijn en moest ongetwijfeld wennen aan haar nieuwe spalk. Maar niet getreurd, want we hebben een leuke dag voor de boeg. Een bezoekje aan de boot van opa J. in Antwerpen. Dus voor dag en dauw waren de meisjes al in staat van paraatheid en liepen vrolijk rond in hun feloranje zwemvesten. Lot had het er gisterenavond in bed al over dat ze haar Hello Kitty pet op wilde naar de boot. Na een woeste zoektocht echt nergens te vinden. Zwaar teleurgesteld nam ze genoegen met mama’s pet. We rijden Antwerpen binnen en Lot vraagt zich af waar haar pet is gebleven. Oh shit, toch nog vergeten…..drama! Gelukkig we zijn er bijna en we wandelen over de steiger richting opa’s boot. Opeens roepen de dames in koor: “Ik zie haaien, ik zie haaien!!!” Geen vis te bekennen, maar speel het spel mee en vraag of het geen dolfijnen zijn. Maar nee hoor, echt haaien. Opa’s boot is heel spannend, allemaal kleine kamertjes en trappetjes, die grondig onderzocht worden. Pien Piraat staat direct achter het grote stuur en spoort opa aan om de motor te starten en te gaan varen. Opa hangt een technisch verhaal op over waarom we niet kunnen varen, waardoor Lot er van overtuigd is dat de motor van de boot is gevallen. De meisjes speuren het water af in hoop de motor te zien. Dat gaat de trotse bootman toch ook iets te ver en hij neemt Lot mee de machinekamer in om naar de motor te kijken. Voordat Lot de kans krijgt weer over varen te beginnen komt oma met allemaal lekkere hapjes en drankjes. 

Dan is het tijd voor een frisse neus en we wandelen naar de MAS. We slaan het museum even over en gaan met de meisjes met de roltrap helemaal naar boven, waar we een prachtig uitzicht hebben. Maar de dames zijn vooral op zoek naar opa’s bootje. Ja hoor daar ligt ie. Terwijl papa met Pien allang beneden is, wil Lot niet mee. Er lopen namelijk kinderen met kleurplaten (het is een papier dat hoort bij de museumspeurtocht, maar leg dat maar es uit) en die wil zij natuurlijk ook hebben. Nadat ik verzekerd heb dat er in mijn tas ook papier en kleurtjes zitten en dat oma buiten met hond en wandelwagen staat weg te waaien, gaat mevrouwtje met frisse tegenzin mee naar beneden. Via een speeltuintje, duiken we nog even een hippe kroeg in en Lot inventariseert meteen wie er een tosti wil en wie een eitje met spek. Nee schat, we drinken alleen een drankje. Je hebt net al lopen bunkeren op de boot. 

Geeuwend en gapend rijden we weer naar huis. Tijd voor een dvd-tje, dan kan ik rustig koken. Maar de dames worden het niet eens. Pien wil Dora in het Spaans en Lot wil onze huwelijksvideo bekijken. Ok, eentje boven, eentje beneden.  Pien is al snel van de partij en ziet een zwembad op het beeld verschijnen. Ze neemt een aanloop en zegt: “Ik spring even in de tv, dan ga ik lekker zwemmen….” Ik grijp haar vast en leg uit dat dat echt niet kan en dat een botsing met het tv-scherm veel pijn doet. “Ja maar…” Ik ken die neiging wel. Dan wil ze in haar kikkerboek springen om even lekker met kikker en eend te gaan schaatsen. Aan fantasie geen gebrek. Lot kijkt met andere ogen naar de trouwfilm en fleurt op als er weer een opa of oma in beeld verschijnt. Maar er was nog iets: “Oh mama, wat een mooie haren heb je daar. Jij had korte haren!” En het zat er aan te komen: “Mam, je moet echt naar de kapper voor korte haren hoor.”

Voor het naar bed gaan heeft Lot altijd veel te vertellen en te vragen: “Mam, mag ik morgen trouwen?” Tuurlijk schat, met wie ga je trouwen? “Met Lief (de hond)” Dat is leuk, maar was je niet al met Pien getrouwd? “Nee, ik ga met Lief trouwen. Maar met wie trouwt Pien dan? “Ik weet het niet,  we zullen het even vragen. “Piehien met wie ga je trouwen?” Duidelijk, Pien gaat met mama trouwen. Lot ligt in bed nog een beetje over trouwen te mijmeren. Of ik dan ook mijn trouwjurk aan doe op haar bruiloft. Tuurlijk schat. Ook als ik met Pien trouw. Jahoor, hou em gewoon aan. Voorzichtig opper ik hoe het dan met papa zit: “Ja maar mam, die is al getrouwd hoor.” Ok, problem solved. Ik krijg nog een mooi rood lint om, anders kan ik echt niet trouwen. Prachtig en nu slapen. Niet dus. 

Trouwjurk

Het was een woelige nacht. Vanaf een uur of vijf wisselden de meisjes elkaar met bezoekjes aan onze slaapkamer. Maar even na zeven was iedereen toch echt uitgeslapen. Lot heeft minimaal 10 minuten nodig om op aarde te landen. Maar daar is geen tijd voor met een zus als Pien. Want Pien heeft haar zinnen gezet op de trouwjurk van Lot en dat gaat Lot toch echt te ver. Gillen en schreeuwen. Dus na 10 minuten fluister ik Pien in haar hoor dat ze het lief aan Lotje moet vragen. Pien: “Lieve Lotje mag ik alstublieft je trouwjurk aan?” En Lot, die net als een leeuwin voor haar jurk gevochten heeft zegt alsof er niets aan de hand is: “Tuurlijk Pien, geen probleem.” En een minuutje laten lopen ze hand in hand weg met de mededeling dat ze gaan trouwen. En vijf minuten later moet de trouwjurk uit, want dat is toch lastig als je bergen moet beklimmen en zwemmen in de oceaan.

Verder een rustig dagje in en om het huis en aan het eind van de dag kom ik terug van boodschappen doen. De dames zijn boven en stormen de trap af. Ze roepen: “Mama, mama, daar ben je. Oh wat ben ik blij je weer te zien…! En oh wat heb ik je gemist!” Dat is nog eens lekker thuis komen. Mijn tassen staan nog niet in de keuken of de hulptroepen zijn al druk bezig met uitruimen en roepen enthousiast: “Oooh boter, oooh broccoli, oooh champignonnetjes en ooooh ik moet plassen…!” Na alles ingeruimd te hebben weten ze ook precies wat ze het liefst voor het diner willen hebben. Lot: “Ik wil pizza met rijst!!! En Pien: “Ik wil vlees met champignons!” Ok, klinkt goed, maar we eten vis met rijst en boontjes en een stronkje bloemkool voor ons Lot, want die gruwelt van bonen. We prijzen de dagschotel aan met wat appelmoes en de dames gaan akkoord met het avondeten.

Back in business

Vandaag de meisjes opgehaald na de logeerpartij bij mijn ouders. Onze binnenkomst werd niet heel erg enthousiast ontvangen, want de dames hadden samen bekokstooft dat ze gewoon bij oma en opa zouden blijven. Alhoewel Pien lekker knuffelig was, bleef ze stug volhouden.  En Lot reageerde op onze welgemeende ‘we hebben jullie zo gemist’ heel droog: “Oh, echt waar?” We hebben er nog een gezellige middag van gemaakt, maar aan al het goede komt een einde. Pien heeft altijd moeite met afscheid nemen en besloot vast in de auto te gaan zitten. We zijn bezig alle spullen te verzamelen en oma pendelt tussen huis en onze auto en komt met de mededeling: Pien slaapt. Lot geeft kusjes en knuffels voor twee en vertelt onderweg dat ze oma en opa heeeeel erg gaat missen. Na wat spelletjes ‘wie ziet de vrachtwagen’ valt Lot ook in slaap. Bij de grens wordt de hele familie opgeschrikt door een luide gil. Pien schreeuwt moord en brand en huilt dikke tranen. Het duurt even voordat we verstaan wat ze probeert te zeggen, maar dan is de paniek duidelijk: “Ik zit niet vast met de riem!!!!” Toen ze in slaap was zat ze inderdaad nog niet vastgeklikt, maar voordat we wegreden hadden dat uiteraard wel gedaan, maar toen was Pien onder zeil. Op allerlei manieren proberen we duidelijk te maken dat ze echt vast zit en dan komt ze tot bedaren. Al snel zijn we thuis en papa komt het fantastische idee om frietjes en kip nuggets te halen. Lot zegt nog even duidelijk: “Maham, dus geen frietjes in de oven stoppen he, wel naar de frietjeswinkel gaan!” Nee schat, geen zorgen ik ga ze echt halen. Niet veel later zitten de kinders te smullen. Lot eet mayonaise met frites en Pien smult van haar kippetjes. En wat een verrassing er zit een ‘Winnie de pony’ bij het kindermenu. Allebei een paarse, da’s mooi geen ruzie. Maar Pien blijft volhouden dat zij toch echt een roze heeft, misschien nog een kleurentestje doen als we weer bij de oogarts zijn.

En dan is het bedtijd. Niet in slaap te krijgen dat stel. Na zes plasrondes moet Lot toch echt weer pipi doen. Nu moet je bedenken dat we Lot tig keer per dag vertellen dat ze niet een halve rol wc-papier nodig heeft om haar kont af te vegen. Enfin, nu had madame op wc-bril geplast. Ik pak wat wc papier om de boel droog te maken. En wat zegt dat bijdehandje: “Mam, je moet niet zoveel wc-papier gebruiken hoor, dat is echt zonde.” Look who’s talking. 

Het is stil...

Onze meisjes zijn nog bij opa en oma en het is hier erg stil. Zelfs ons hondje is er verdrietig van en eet amper een hap.

Vandaag zat de analyse van Piens been bij de post. Geen touw aan vast te knopen met al die medische termen. Ik geef een voorbeeld: Tonusverhoging in m. Gastrocnemius en m. Soleus bilateraal met beperkte RoM.  

Geprobeerde de dokter te bellen voor tekst en uitleg, maar hij is natuurlijk op vakantie en over een week pas weer bereikbaar. Toch maak ik me een beetje zorgen, want het enige wat wel vrij duidelijk is in dat hele verhaal is dat er volgens mij geadviseerd wordt dat ze een tijdje in het gips moet om haar been terug in de juiste stand te krijgen… Er staat letterlijk gips, ongeveer het enige woord dat ik begrijp in dat hele rapport. Zal wel erg sneu zijn voor ons Pien. Maarja wat moet dat moet. Alles wat haar beentje beter maakt gooien we in de strijd en we hebben natuurlijk ruime ervaring met gipspootjes…;-)  Hoe dan ook we zullen nog een week in spanning blijven en misschien heb ik het wel helemaal mis. We tellen de dagen…

Druk dagje

Om 10.30 uur sharp zitten de meisjes en hond klaar in de auto voor de grote dag. De motor draait warm en wij pakken de laatste spullen in. Gaat die gekke hond op de knop van de centrale deurvergrendeling staan. Alle deuren dicht en de reservesleutel in mijn tas die ik net in de auto heb gezet. Oeps! Kalm blijven. We vragen de meisjes vriendelijk of ze het raam willen open doen. Lot buigt braaf naar voren en zegt droog: “Lukt niet, want ik zit vast in de riem…” Nu hebben we onze meisjes gedrild om zichzelf niet los te klikken als de motor draait en het vergt dan ook wat overtuigingskracht om het nu wel te doen. En jahoor, daar gaat een raam open. Pfff, we gaan en route.

Vandaag gaat het eindelijk gebeuren. We hebben het de hele week al moeten aanhoren. Vorig weekend toen mijn ouders hier waren is beloofd dat de meisjes in de vakantie mogen logeren. En nu is het vakantie dus... brengen we ze vandaag na een bezoekje aan Opa en Oma in Amsterdam en na de voetbal bij mijn ouders. Eindelijk, want ik hoor al een week lang 86 x per dag dat ze naar oma M. en opa G. willen...get it over with. Maar voor het zover is moet manlief eerst nog even voetballen in Amsterdam, wat standaard vooraf wordt gegaan door een bezoek aan mijn schoonouders.

We komen binnen bij opa G en oma J en Lot maakt in ferme taal duidelijk: “Wij gaan vandaag bij oma M. logeren en wij komen dus niet hier logeren.” Nee Lot we weten het. Gelukkig komt oma snel door met snoepjes en cake, kleurpotloden en stempels. Opa scoort punten, want hij gaat samen met Lot al wandelend ijsjes halen. Pien blijft liever binnen chillen bij oma. Ik breng manlief naar de voetbal en maak van de gelegenheid gebruik om even een boodschapje te doen. Weer terug tref ik oma en Lot stoeiend met een puzzel van zo’n 100 stukjes, voor het gemak heeft Pien nog wat stukjes verstopt en daarbij de legendarische woorden gesproken: “Die zie je lekker nooit meer terug….” Ik besluit een handje te helpen en ook opa komt puzzelen. Lot moedigt hem aan: “Goedzo opa, heel flink, dikke duim!” Dan is het tijd om te gaan. Lot maakt nogmaals duidelijk dat ze bij oma M. gaat logeren, maar heeft het schijnbaar zo naar haar zin gehad dat ze zegt: “Maar jullie mogen morgen bij ons komen logeren…” Happy-end en op naar de voetbal.

Bij binnenkomst in het clubhuis is de derde helft al goed begonnen. Vele ogen zijn op ons gericht en iedereen groet vriendelijk.Ohja, Pien had voor deze speciale dag haar flamengojurk aangetrokken… De meiden voelen zich meteen thuis, delen high fives uit, plaatsen hun bestelling aan de bar, hebben een goed gesprek met de bardame, delen hun frietjes met de mannen en vertellen aan iedereen dat ze gaan logeren bij opa en oma. Tot grote hilariteit knuffelt Pien intens met een levensecht standbeeld van een beroemde voetballer. En wat een verrassing daar komen vriendjes J & K aan. Die hebben we lang niet gezien, dus er wordt weer innig geknuffeld en daarna flink gespeeld. Ze gaan buiten lekker voetballen, maar dan komt de regen. Pien die 1 druppel water op haar kleding al ernstig genoeg vindt om zich direct om te kleden is snel weer binnen. Ook een beetje moe dus wil het liefst getild worden. Met Pien op mijn arm sta ik in gesprek met een meneer zonder haar. Pien begint uitgebreid te voelen aan die kale bol en vraagt waar zijn haar is gebleven. De man brengt in dat hij wel baardgroei heeft, dus dat moet Pien ook even voelen en blijft eindeloos vragen stellen: “Waar is uw haar nu gebleven?” En de beste vent vindt het allemaal prima en vertelt de geschiedenis van kale mannen in zijn familie. Pien hangt aan zijn lippen… Dan komt Lot als een verzopen katje binnen drijven. Mooi moment om te gaan. We geven kusjes, handjes en high fives en vertellen nog even dat we bij oma M. gaan logeren.

Het is inmiddels 19 uur als we in Den Haag aankomen. Lot pakt haar Winnie de Pony dvd en Pien gaat lekker kleuren. De meisjes willen ook nog even schilderen. Ik breng nog in dat het misschien een beetje laat is, maar oma komt al aanhuppelen met de waterverf. Even later is het een waterballet en de hond heeft ook alle kleuren van de regenboog. Na zes keer dweilen stappen we op. Dikke knuffels en karren maar. Bijslapen.  

Carnaval

Nou, Roodkapje en Tinkerbell zijn op school aangekomen. Pien heeft last minute besloten toch maar niet haar lieveheersbeestjespak aan te trekken. Ze had er vannacht al in geslapen, dus was er wel op uitgekeken. Prima, maar even improviseren... Lot wou perse de groene Tinkerbell legging aan en Pien de rode Roodkapje maillot. Als jullie er blij van worden vind ik het prima. Het is natuurlijke een openluchtschool, dus dat betekent eerst heel veel warme kledinglagen en dan pas het verkleedpak, anders zie je er niets meer van. Dat stelt het geduld op de proef. Maar het hoogtepunt is natuurlijk de schmink, eindelijk rode lippen, rode wangen, oogschaduw.

Het loopje van auto naar school duurde eindeloos, want elke keer als ze een leuk verkleed kindje zien moet daar uitgebreid bij stilgestaan worden. "Oh ik zie een leeuw, oh ik zie een prinses...." Pien ging voor het eerst deze week met plezier naar school en zorgde voor muzikale ondersteuning in de vorm van “Jingle bells…”

Druk middagprogramma. Eerst om 12 uur twee superblije meisjes uit school gehaald. Lot had een bloedneus gehad en zou daar in potentie erg dramatisch over kunnen doen, maar niks aan het handje. Wel handig zo’n roodkapje outfit, je ziet er niks van. Vervolgens tosti-time. Schoonma en Opa J. komen gezellig langs. Lot eet ketchup met tosti, Pien eet pas na een half uur haar kleffe tosti, want dan is ie lekker koud. Oma ziet alle hoeken van de kamer, “Komaan oma…!” want de meisjes willen knikkeren. En de hond springt er vrolijk tussendoor. We zijn twee flessen wijn verder, waarvan ik overigens maar een klein glaasje heb gedronken, want er staat nog een date met de oogarts in Antwerpen op het programma. Pien heeft er echt geen zin in. Eenmaal in de auto valt ze binnen 3 minuten in slaap. Een powernapje doet wonderen. We wandelen naar de inschrijfbalie en iedereen lacht vrolijk naar ons. Een mevrouw zegt: “Het is zeker carnaval?!” Ohja Pien was nog in haar fel groene outfit. De blije dame bij balie zegt tegen Pien, die met grote letters Tinkerbell op haar borst heeft staan: “Jij bent zeker Tinkerbell!” Antwoordt Pien droog: “Nee, ik ben een draak!” Ik lag vriendelijk en ben weg. Op naar de ogendokter, waar onze kleine hospital-pro zich keurig gedraagt en precies doet wat de arts vraagt en heel opvallend, we wisten niet dat ze dat kon: fluisterend praat. Na anderhalf uur testen en turen is de conclusie: haar luie oog is niet slechter, maar ook niet beter geworden. Over een half jaartje terug. Goed nieuws.

Eindelijk thuis en tijd om te spelen met zusje. Pien is krokodil en Lot is slang. Na een eindeloze discussie over of een slang nu wel of niet kan zwemmen, wagen ze het erop. Ze gaan zwemmen. Lot voorop, Pien houdt haar stevig vast en de slang loodst de krokodil door de oceaan, onder de waterval door en langs de rotsen. Ze crossen het hele huis door en hebben dikke pret. Dan komt Pien erachter dat in haar afwezigheid Lot heeft geschilderd. Dus er worden in rap tempo 25 prachtige schilderijen voor oma gemaakt.

En dan is het bedtijd en tevens de eerste keer dat Pien met haar nieuwe beenspalk mag slapen. Uiteraard hebben we de marketingmachine op volle toeren laten draaien over haar prachtige en zeer bijzondere laarsje. Er is er maar een en die is voor Pien. Nog voordat Pien de kans krijgt is Lot er al mee vandoor en probeert haar worstenpootje in de spalk te wurmen, maar dat lukt niet. Dan is de beurt aan Pien. Wow, wat een mooie kleuren, helemaal zelf uitgekozen. Pien helemaal trots. Lot krijgt acuut beenpijn, kan niet meer lopen heeft echt een spalkje nodig. Gelukkig heb ik nog een rekverbandje liggen en daarmee was Lot tevreden. Eindelijk naar bed, moet Pien natuurlijk vijf keer plassen en poepen, want een loopje met dat nieuwe laarsje is natuurlijk leuker dan in je bed liggen. Tok, tok, tok en daar was ze weer. "Jeetje ik denk dat mijn plasje nu echt op is," of "ik denk dat mijn poepje nog een slaapje doet in mijn billen". Ja, en ik denk dat Pientje nu een slaapje in haar bedje moet doen. Lot was ondertussen druk in de weer met een lasso (=springtouw) om Pien te redden mocht ze uitglijden met haar spalk. Maar goed om 21:30 uur was het zover, knock-out.

No show

Vandaag is de dag dat ze op school hun stewardesspakjes aan mogen. Beetje lastig uitleggen dat ze toch eerst hun schooluniform aan moeten en dat de grote verkleedpartij in de klas gaat plaats vinden. We parkeren de auto en Pien zegt stellig: “Mam, ik blijf in de auto!” Mm dat is geen goed teken. Ik krijg Pien toch zover dat ze mee gaat om Lot te brengen, omdat ik haar natuurlijk niet alleen in de auto achter laat. Onderweg vertel ik wat een mooie dag het gaat worden, feest op school en leuke pakjes aan, maar zodra de schoolpoort in zicht is houdt Pien halt, niet van plan nog een centimeter te verschuiven. “Ik wil niet naar school, ik ga niet, ik wil naar huihuis…” Weer die dikke tranen. Gelukkig is papa mee en neemt Pien op zijn arm en trakteert haar op troostende woorden. Lot is niet meer te houden en rent zonder Pien naar de klas. Meester G. wil Pien graag over nemen en naar de klas dragen, maar ook daar wordt ons schatje  niet vrolijk van. Manlief en ik kijken elkaar aan en besluiten ons kleine meisje mee naar huis te nemen. Ach, ze moet nog zo lang naar school. In Nederland gaan de kinderen pas met 4 jaar, dus what the heck. Pien weet niet hoe snel ze in ons bed moet kruipen om lekker naar ‘Winnie de Pony’ (=My Little Pony) te kijken. Rond het middaguur kom ik met Lot thuis, uiteraard in haar Doradess-outfit. Pien pakt haar jas en zegt: “Ik wil naar school!” Helaas Pienemien de school is gesloten, woensdag half dagje…en daar komen ze weer die dikke tranen. 

Doradess

Vandaag mocht Pien echt haar spalkje gaan passen in Antwerpen. “Mam, dan moet ik wel mijn prinsessenjurk aan hoor.” Sorry lieverd, maar je gaat daarna door naar school dus dat kan niet, hup schoolpak aan. Morgen wordt het een verkleedpartij op school…

Twee uur later dan gebruikelijk breng ik de meisjes naar school. De dames van het school- secretariaat zeggen vrolijk. “Goedemorgen Pien, goedemorgen Lotje!” Respect voor deze dames, want er zitten wel 800 kindjes op school. Op weg naar het klasje komen we zorgmeester G. tegen, die aanbiedt om de meisjes naar hun juf te brengen. Pien die altijd met zoveel plezier naar school gaat, gaat nu met de hakken in het zand. “Nee, nee, bij mama blijven.” Sorry meester G. , ik had ze inderdaad beloofd naar het klasje te brengen, dus geen zorgen ik breng ze gewoon verder. We komen bij de juf aan en het drama is compleet. Pien gaat op de grond liggen: “Ik wil naar huihuis…!!” Tranen biggelen over haar wangen. Mijn moederhart breekt en ik zwicht bijna om mijn schatjes lekker mee naar huis te nemen en de hele dag te knuffelen. Maar ik geef nu een knuffel en een paar dikke zoenen en loop verdrietig weg. Ik weet dat ze me binnen vijf minuten vergeten is en fijn aan het spelen is, maar toch….

En jahoor, een paar uur later haal ik twee vrolijke vrouwtjes van school, die me blij begroeten: “Hallo mama-kikker en hallo mama-ezel.” En voor ik het weet zijn ze zoals elke dag dwars door elkaar heen aan kwekken  wat ze allemaal gedaan hebben op school. Een ding is duidelijk, morgen een belangrijke dag, want ik het kader van carnaval gaan ze woensdag verkleed als doradess (=stewardess). Weken geleden heb ik al blauwe hemden meegegeven, zodat ze op school zelf hun pakje maken. 

Pyjama dagje

Om 7 uur sharp is Pien wakker en wij dus ook. “Maham gaan we naar beneden?!” Ondanks mijn waarschuwing en nog voordat ik kan ingrijpen heeft Pien haar zusje al gewekt. Er komt een verkreukeld meisje nog met de oogjes dicht aangestrompeld en ploft zonder iets te zeggen in ons bed. Ons Lot had beter nog even kunnen slapen en heeft ’s ochtends altijd opstartproblemen. Terwijl Pien zodra haar open ogen zijn, haar mond open doet en op hoog volume begint te praten.

We staan bovenaan de trap en daar komt ons verkreukelde Lotje aan, die ook mee wil, maar heeft een ochtendhumeurtje. De eerste ruzie is begonnen. Pien pakt een Nijntje knuffel van de grond, god mag weten hoe ie daar terecht is gekomen, maar Lot wil hem ook hebben. Als twee piranha’s wordt er gevochten om Nijn. Pien: “Ik had em het eerste!” Lot: “Ja, maar hij is van mij.” Even voor de goede orde. Ons Nijn is gisteravond door Lot uit haar kamer gezet met de woorden: “Die moet weg, ik wil hem niet meer zien.” Tijd voor een compromis, want zonder koffie wordt dit even teveel. Goed nieuws jongens, want beneden is nog zo’n zelfde Nijn. (Met dank aan alle lieve mensen die ons alles in tweevoud cadeau hebben gedaan.) Het ontbijt staat nog niet op tafel en ons hele huis is verbouwd, alle kussens van de bank, alle attributen van de kinderkeuken op de vloer en de meisjes fietsen als gekken door het huis. En passant wordt Nijntje plat gereden en verder niet meer naar omgekeken.

Democratisch besloten om er een rustig dagje thuis van te maken. Pien heeft voor de gelegenheid besloten de felgroene Tinkerbell jurk aan te trekken. Moet je wel even aan Lot vragen of je haar jurk aan mag. Lot die deze dag heeft besloten helemaal niets aan trekken, zegt droog: “Da mag wel.” Pien blij en zingt de rest van de dag: “Jingle bells, jingle bells…” Want tja Tinkerbell en Jingle bells liggen dicht bij elkaar nietwaar.

Ondanks een ruzietjes op zijn tijd kunnen de meisjes heel goed samen spelen. Ze gaan helemaal op in hun rollenspel. En zeker op zo’n dagje thuis zijn er heel wat gedaantewisselingen:  kikker, zebra, zeewolf, ossepikker, okapi’s, ferraan en nog veel meer exotische dierensoorten passeren de revue. Even opletten voor mama, want op de roep van hun eigen naam wordt niet gereageerd. Of ik krijg een reprimande in de trend: “Ja maar mam, ik ben de leder schildpad hoor!” Nadat ze zogenaamd hebben gezwommen in de oceaan, op vakantie zijn geweest naar Frankrijk, hun vriendjes hebben gered uit de waterval en nogal wat bergen hebben beklommen, begint de vermoeidheid toe te slaan. Herkenbaar aan: “Mam, wie ben ik nu ook alweer…?” Kleine test voor mams, maar dapper zeg ik: Jij bent toch het witte poesje! “Ohja, het poesje is een beetje moe”. Tijd voor een filmpje? En klaar voor de strijd. “Ik wil kiezen wat ik wil, nee ik wil kiezen...” Even goed nadenken wie het laatst gekozen heeft en een volgende dvd in wachtrij gezet en opmaken voor een nieuw discussiepunt. “Ik wil in het Engels, nee ik wil in het Nederlands.” Ok, wat dachten jullie van Frans? “Goed idee mam, dikke duim!”  Nu maar hopen dat ze de film beiden leuk vinden anders haalt eentje de dvd gewoon uit het apparaat en is het oorlog in de tent. 

Opa en oma logeren bij ons

Vanmorgen vroeg met twee kids in de file op weg naar de garage, in the middle of nowhere,  voor een auto controle momentje. Voor de zekerheid met twee auto’s gegaan, want je weet het maar nooit. Auto was ok, dus met twee auto’s meteen door naar Antwerpen voor de doorpas van Piens spalkje. Voor deze gelegenheid had Pien haar Spaanse flamengojurk aangetrokken. Uiteraard zat ik met beide dames achterin in de auto. Korte samenvatting heenweg: Mam, Mama, Mamaaaah ik moet spugen, ik moet echt spugen, mijn spuugje komt eruit!!!! Terugweg: vervang spugen door poepen. Aaaagggrrrr.

Zijn we eindelijk in Antwerpen, hup naar de WC, had niet veel gescheeld of ik had die blèr wijven mee gespoeld met die dikke drollen, maar goed opa en oma komen logeren en die komen echt niet alleen voor ons. En slecht nieuws: Piens laarsje is nog niet klaar, dinsdag terug. Holy fuck, hadden die kids gewoon lekker op school kunnen zitten. Niet te lang bij stilstaan.

We zijn de barre ochtend snel vergeten, want het is een feestelijke dag: Opa en oma komen logeren. Kids zijn helemaal hieperdepiep. Staan eindeloos voor het raam naar buiten te turen of ze er al aankomen. Praten elkaar moed in: “Ja, oma en opa wonen heel ver weg…ze moeten heel ver rijden.”
Als ze er dan eindelijk zijn wordt er snel gehandeld. Oma heeft haar jas amper uit of ze wordt op de bank geparkeerd met een stapel boeken om voor te lezen. Na zes boeken opper ik voorzichtig dat het wellicht aardig is om oma een kopje koffie te laten drinken, na die hele lange reis. De meisjes doen net alsof ik niet besta, totdat ik het woord appeltaart laat vallen…

En zo gaat het. Oma is in da house en mams is niet meer belangrijk. “Oma, ik moet plassen, Oma gaan we puzzelen, Oma dit Oma dat. En opa wordt niet vergeten hoor. Lot komt als een razende reporter aangesneld met papier en pen. Zo krijgt opa de opdracht om mooie tekeningen te maken: een hond, poes, tijger, olifant, girafke, baby jaguar ... Veel succes pap.

En na een heerlijk diner, waarbij Lot twee volledige slibtongen heeft weggewerkt, begint het zoetjes aan bedtijd te worden. Ook voor dat onderdeel hebben de meisjes al een plan beraamd en bij binnenkomst reeds meegedeeld aan oma. Goed, opa mag in Lotjes bed en de meisjes gaan samen met oma in het logeerbed. Eindelijk liggen ze alledrie in bed en het zat er natuurlijk aan te komen: “Oma je hebt uw pyjama nog niet aan…” En jahoor, oma trekt haar pyjama aan. Everybody happy. Pien slaat armen en voeten om oma heen, niet van plan meer los te laten… Helaas voor Pien, want Lot moet poepen. Iedereen weer uit bed. We zijn een kwartier verder en Lot heeft besloten toch maar in haar eigen bedje gaan slapen en Pien blijft bij oma. Weer een kwartier verder en iedereen is knock-out. Mooi. Oma trekt haar pyjama weer uit en het is tijd voor een bij klets borrel.

En na een gezellige zaterdag met boswandeling, speeltuin en warme choco is het uit met de pret. Opa en oma gaan naar huis. Dikke tranen, vooral Pien heeft het moeilijk, want ze had gisteren al tegen oma gezegd dat ze echt mee ging om bij oma te logeren: “Ik wil met oma meeeheeee!!” Ja maar lieve schat volgende week is het feest op school, carnaval, mag je een mooi kleedje uitkiezen en aan naar school, geen uniform, dansen en zingen, etc. Dat wil je toch niet missen… Pien trekt een beetje bij, want ja een feestkleedje naar school is wel aan ons fashion victim besteed. Nog een weekje en dan heb je vakantie en mag je echt bij oma logeren, beloofd, doet de tranen stoppen. Pfff. 

Work da body

Maandag –en donderdagmiddag vaste prik ga ik met Pien naar de fysio, of op zijn Vlaams naar de Kiné. Het is een vast ritueel, waaraan ons Pien volledig is gewend. Wel zijn aan de autorit er naar toe richtlijnen verbonden. Pien moet in de autostoel achter mij zitten, eet een banaan en Bumba-cakeje en kletst de oren van mijn kop over haar schooldag. En we maken de afspraak dat Pien goed gaat meewerken. Bij aankomst doen we voor de deur de schoenen uit, dumpen een kilo zand in de plantenbak (lijkt inmiddels meer op een zandbak) en dan til ik Pien op en mag ze aanbellen en zelf de deur open doen. Vandaag stonden we voor het eerst na anderhalve week (hij was op vakantie) weer op de stoep en ik stond nog druk die kilo’s zand uit de sneeuwlaarzen te kloppen (min 10 graden lijkt me geen zandbak klimaat, maar goed). Ik kijk op en denk oh shit Pien kan zelf bij de bel….en oh dubbel shit hoe vaak heeft ze al gebeld!? De kinesist is gelukkig een vlotte vent en stelde me gerust dat het niet meer dan 10x moet zijn geweest. We zijn binnen en worden standaard begroet met een kusje voor Pien en een kusje voor mama. Zo gaat dat in het zuiden.  Soms speelt Pien hard-to-get, maar daar heeft de beste man mee leren leven. Eerst op de bank voor de shockwave therapie. De tikketik-machine. Een soort niersteenvergruizer, de stick geeft elektrische stootjes en probeert zo het inwendige litteken weefsel los te maken. Om Pien stil te laten liggen is uit voorzorg de kinder televisie aangezet, maar meestal werkt de houtgreep beter. De kinésist verbaast zich telkens weer over de hoeveelheid energie ons vrouwtje nog heeft na een lange schooldag. Zijn kinderen lagen vroeger voor pampus op de bank na een schooldag. Nou, dan heb je haar nog niet in het weekend gezien vriend. We vervolgen de therapie op de powerplate voor de verplichte rek –en strekoefeningen. En dan begint eigenlijk mama’s workout. Pien stuitert door het kleine kamertje, gevuld met 2 powerplates, en Pien  is overal behalve op de powerplate. Daar ligt die verrekte gele bal weer. “Mam we gaan bal gooien.” Nee eerst de oefeningen, dan ballen. Om Pien een beetje bij de les te houden tellen we in het Nederlands, Engels, Frans en Spaans. We gaan staan als een pelikaan, we dansen de mambo en ik dreig met het feit dat deze kamer ook hoeken heeft om in te staan, als ze niet meewerkt. Na een korte ‘in de hoek’-sessie krijg ik onze patiënt zover de oefeningen af te maken. Inmiddels ben ik helemaal doorgebibberd als we ter beloning en tevens afsluiting met de bal gaan overgooien en tsja dan krijg ik Pien niet meer mee naar huis…. 

Dikke billen

Vanmorgen stond ik gezellig met Lotje te douchen. Ze kletst het honderd uit terwijl ze mij even flink in zeept en mijn naakte lijf aan een inspectie onderwerpt. “Maham, jij hebt wel dikke billen zeg.” Ik zeg braaf: “Ja schat, mama moet niet meer zoveel snoepen.” En ik denk: “Wat krijgen we nou zeg. Heb ik met veel moeite mijn gewicht boven de 50 kg gekregen, is dit het resultaat?!” Maar de dag is nog niet voorbij. Als Lot eindelijk in bed ligt (na 3x plassen, een barre zoektocht naar hondenknuffels en eindeloos gezemel over of haar okapi vriendjes wel veilig langs de waterval zijn gekomen) komt haar dagelijks terugkerende gesprek over onze kapsels naar boven. “Maham, mijn haar is echt lang hoor, ik moet echt naar de kapper, het hangt voor mijn ogen, ik zie echt niets meer. Even voor de duidelijkheid. Lot was tot haar 3^e jaar gewoon compleet kaal, het laatste half jaar is er eindelijk iets pluizigs gegroeid wat op haar lijkt. En dat beetje haar heeft ze tussendoor eigenhandig geknipt, zelfs de kapper kon er niets meer van maken. Dus het enige harige wat in de buurt van haar ogen komt zijn haar wenkbrauwen. Maar als verstandige moeder antwoord ik natuurlijk dat we snel naar de kapper gaan. Maar dan ben ik aan de beurt. “Maham, jeetje wat is jouw haar lang zeg, jij moet echt naar de kapper hoor!” Volgens mij is het tijd om te gaan slapen. 

Kraaltjes

Vanmorgen twee dik aangeklede pakketjes, waarin mijn meisjes zaten verstopt, op school afgeleverd. Min 8 graden en een openluchtschool, dat is niet de fijnste combi. Lopend van de auto naar schoolpoort deelt Lotje wijdbeens mee dat ze kraaltjes in haar onderbroek heeft. Huh? Waarschijnlijk door al die lagen kleding zat het niet zo lekker, kan ik me voorstellen. Uit ervaring weet ik inmiddels dat de dames in dit soort situaties geen genoegen nemen met mijn geruststellende woorden. Dus doorzoek ik met mijn diepvrieshanden grondig elke kledinglaag en eindig in haar onderbroek, vervolgens denkt ze dat er ijsklontjes in haar onderbroek zitten. Nee schat dat zijn mijn koude vingers. Maar goed nieuws: geen kraaltje gevonden. Dus ga maar lekker naar je 'warme' klasje... arme zieltjes. Bij thuiskomst trof ik twee modderpakketjes aan, waarin mijn dochters zaten. Uitleg: Het was een beetje nattig in de zandbak... Bikkeltjes.