Ik kan geen man vinden

Als ik samen met Lot in ons bed lig, is dat voor haar een mooi moment om even rustig de agenda door te nemen, maar vooral ook om haar zorgen en ideeën voor de toekomst te bespreken. Gisteren liet ze het al even vallen: “Ik kan geen leuke man vinden….” Wat? Versta ik dit goed? Ja dus. Het is natuurlijk erg komisch om dat uit de mond van een vierjarige te horen. Maar niet iets waar ze slapeloze nachten over moet hebben, want die hebben we al genoeg. Dus ik noem snel wat namen van leuke jongens uit de klas. Foute move, want Lot reageert fel: “Er zit dus echt geen een leuke jongen op school…” Daarom snel wat namen genoemd van zonen uit onze vriendenkring en Lotje fleurt weer op en kletst vrolijk verder over voor wie ze welke tekening gaat maken. Even later ligt ze met haar ogen dicht bijna en dromenland en fluistert haar laatste woorden voor het slapen gaan: “Ik denk dat ik met Th ga trouwen….” Prima schat. Nu komt Th dit weekend logeren, dus ik heb zijn moeder maar even gewaarschuwd, voordat Lot haar huwelijksplannen bekend maakt aan hun puberende zoon van 12 jaar.

Waarschijnlijk was Lot haar aanstaande echtgenoot vandaag alweer vergeten, want ze ligt een beetje knorrig naast me in bed: “Ja maar mam, ik kan dus echt geen leuke man vinden. En met papa kan ik ook al niet trouwen.” Ik wist het al, maar ik vraag quasi nonchalant of ze liever met paps wil trouwen. En Lot zucht diep: “Ja, maar die is al getrouwd.”  Terwijl ze verder aan het mopperen is laat ik luchtig de naam van Th vallen. En Lot is zichtbaar opgelucht, maar niet voor lang, want de volgende problemen doemen op: “Kan ik dan wel bij jullie blijven wonen, ik wil echt bij jullie blijven, kan ik dan wel in jullie bedje blijven slapen, en als ik dan groei pas ik dan nog wel in jullie bed, etc?” Natuurlijk wil ik niet dat ze met zorgen gaat slapen, dus ik stel haar gerust dat ze altijd bij ons mag blijven, zolang ze maar wil.  

Juf aan de telefoon

De juf belt op. Dan schrik je toch even. Maar niets aan de hand. Ze informeerde ons over de komende ouderavond en omdat we een tweeling hebben mogen we twee tijdvakken blokken in de digitale agenda. Ook vraagt ze of ik op de grootouderdag een handje wil helpen. Tuurlijk. Tevens een goed moment om te vertellen dat we met maarliefst drie opa’s en en drie oma’s zullen komen. Juf is blij dat te horen, want dan zorgt ze ervoor dat de meisjes drie kunstwerkjes zullen maken en  voegt daar lachend aan toe dat dat voor Pien en Lotje geen probleem mag zijn. Ik had al eerder vernomen dat ze alle klasrecords verbreken als het gaat om de productie van aantallen kunst -en knutselwerken. Ik kan het alleen maar beamen en vertel dat het thuis niet anders is en dat er vanaf 7 uur ’s ochtends al druk wordt getekend en dat het na school vrolijk verder gaat. En, altijd leuk om te horen dat de juf ons Pien en Lot zo’n aangenaam gezelschap vindt, dat ze de hele dag lachen en veel vertellen. Zo vond juf het erg grappig dat de meisjes op een dag enthousiast vertelden dat de havenmeester jarig was. Ik twijfel of ik zal vertellen dat Pien gisteren erg verdrietig uit school kwam. Ze had een paarse appel gekleurd, maar de juf had haar gezegd dat dat niet de afspraak was. De appel moest groen of rood zijn. Pien jammert dat ze paars zo mooi vindt. Thuis krijgt ze alle vrijheid haar onnavolgbare expressieve kunsten te etaleren en wij vinden alles prachtig. Lotjes commentaar wordt ingedamd en we vertellen dat iedereen zijn eigen stijl heeft. Gisteren heeft Pien nog een tekening gemaakt van het minuscule schaafwondje op haar knie. In Piens ogen is het schijnbaar een enorme kwetsuur, want haar tekening lijkt meer op een oorlogsgebied. Maar uniek is het wel. Blijkbaar zijn ze daar op school wat minder van gecharmeerd. 

Ach, we wachten de ouderavond af en ik ben benieuwd wat de meisejs op school nog meer rondbazuinen. Gezien het vrolijke en luchtige gesprek met de juf krijg ik niet de indruk dat we ons ergens zorgen over moeten maken. Word vervolg....

Coupe hopeloos

Het is zaterdagmiddag en we gaan met de meisjes even snel een boodschapje doen in het winkelcentrum. Dat loopt even anders, want er staat een groot, geel en niet te missen springkussen in het kader van een of ander feestweekend. Pien en Lot zijn door het dolle heen. Dus schoenen uit en gaan met die banaan. Snel oma L en opa J gebeld om een borrel te drinken op het terras. De meisjes pendelen op hun kousenvoetjes tussen het terras, springkussen en de suikerspinkraam. Ze krijgen lolly’s van lieve dames en maken praatjes met iedereen die ze tegenkomen. En dan vertelt de dame van de kapsalon dat er ook een grabbelton is ‘for girls only.’ En even later komen de girls met hun gegrabbelde cadeautjes: enorme oorbellen, ringen en kettingen. Alles moet om en aan. Als twee wandelende kerstbomen lopen ze trots door het winkelcentrum. En het zat er aan te komen, ons Lot wil gaatjes in haar oren. En wel nu! We proberen het uit haar hoofd te praten. Zelfs oma showt haar oren zonder gaatjes, maar mevrouwtje is niet op andere gedachten te brengen. Thuis gaat de discussie onverminderd voort. We zijn inmiddels boven en druk in de weer met Pien, die in de knoop zit met haar nieuwe ketting. En opeens valt het me op dat Lot zo stil is. Ik gluur in de badkamer en daar zit madame rustig op een krukje haar haar te knippen met een nagelschaartje. Holy shit! Wat doe je nu!?  “Ik heb mijn haar wat korter gemaakt, want het was wel erg lang hoor.” Ik probeer op rustige wijze duidelijk te maken dat dit toch echt niet de bedoeling is en dat er ook kappers zijn. Lot hoort het aan, maar is gewoon erg content met haar nieuwe coupe. Even voor de duidelijkheid, het ziet er niet uit. Een enorm korte pony en voor het gemak ook geen haar meer rond haar oren. Wat overblijft zijn wat lange sprieten op haar achterhoofd. Kortom, coupe Haags matje. En dan te bedenken dat haar haar net was bijgegroeid na haar eigenhandige knipbeurt van vorig jaar. Tsja niets meer aan te doen en morgen is het zondag dus een bezoekje aan de kapper zit er ook niet in.  

Kamelenberg

Vandaag was er weer zo’n typisch voorval. Het is stil en je denkt de meisjes zijn zoet aan het spelen, laat ik even een wasje doen. Stom, naïef en ik had het kunnen weten. Want de ervaring leert dat er juist dan stront aan de knikker is. Ik loop langs de kamer van Lotje en tref een enorme stapel kleding aan. Shit. Ik doe de kast open en daar ligt werkelijk niets meer in. Dubbel shit. Als ik de meisjes om tekst en uitleg vraag, vertellen ze me heel vrolijk het volgende: “Ja mam, we hebben een hele grote berg gemaakt.” Ja dat heb ik gezien, maar waarom? “Nou dan kan de kameel lekker zacht springen en doet ie zich geen pijn.” Aha, en bedenk me dat we maar één kameel in huis hebben. Een koelkast magneet kameel van 10 x 10 cm, souveniertje van oma L uit Fuerteventura. Gezien de hoeveelheid inwonende knuffelbeesten vraag ik zekerheidshalve hoe groot die kameel is. Beide meisjes houden hun handen zo’n 10 cm van elkaar. Ok, we praten over dezelfde kameel. Vervolgens vraag ik naar het formaat van hun berg kleding en de armpjes gaan zo wijd als ze kunnen. Het lijkt me logisch dat ik me hardop af vraag, of die berg niet wat groot is voor dat kleine kameeltje. Pien en Lot kijken me aan alsof ik gek ben en zeggen: “Weet je wel hoe hard de vloer is, als ons kameeltje naast de berg valt, dan heeft hij echt heel veel pijn hoor?!” En Pien vult aan: “Daarom hebben we ook alle spullen uit mijn kast gehaald, dan weten we zeker dat ons kameeltje zacht kan springen.” Dat is laatste is nieuw voor mij en ik ben te verbaasd om adrem te reageren. En voordat ik de juiste woorden vind bieden de meisjes al aan om te helpen opruimen. Alsjeblieft niet zeg, want uit ervaring weet ik inmiddels dat zo’n berg dan integraal de kast wordt inpropt. Dus ik stel voor om de berg te laten liggen, want wie weet wil ons kameeltje morgen nog wel een grote sprong wagen…  

Zoek de verschillen

Het eerste vriendenboekje is aangekomen. Logisch want de meisjes zijn tenslotte al vier jaar. Daarom leek het me wel grappig om de vragen samen met de dames in te vullen. Al doende worden de grote verschillen tussen Pien en Lot benadrukt. Maar één ding hebben ze gemeen. Een duidelijke mening en heldere ambities voor de toekomst. Zoek de verschillen:

	Pien	Lotje
Lievelingskleur	Alle kleuren van de regenboog	Roze
Lievelingsdier	Tijger, dino, draak, haai	Vlinder en ons hondje
Ik hou niet van…	Kou, regen, viezigheid	Warm, dino’s, draken en heksen
Mijn hobby’s zijn	Dansen, zingen, zwemmen, rolschaatsen, voetballen, trampoline springen, fantaseren, verkleden, kletsen,	Dansen, zingen, zwemmen, insecten/wormen vangen, tuinieren, poetsen, kleuren, knutselen
Als ik later groot ben word ik	Zeemeermin, ballerina	Mama en Postman
Favoriete boek	De Kikker (Max Velthuijs)	Floddertje (Annie M.G. Schmidt)

Kortom, op hun geboortedatum en bruine ogen na, lijken ze voor geen meter op elkaar. Ook in het dagelijks gebruik kan ik nog wel wat opvallende verschillen noemen. Als Pien moet poepen doet zij dat graag alleen en zegt vrij bot: “Ga weg, deur dicht!!!” Lotje daarentegen, maakt er graag een gezellig momentje van en sleept het liefst de hele familie mee op de plee. Opvallend is wel dat beiden graag trots hun ‘grote boodschap’ laten zien en ook samen brainstormen over de naam van hun creatie: pindapoepje, chocopoepje, maispoepje, letterpoepje, etc.

Knuffel verschillen

Ook als het gaat om knuffelen en kusjes zien we grote verschillen. Lotje is een vrijkont pur sang. Geeft alles en iedereen kusjes en het liefst plat op de mond. Aandoenlijk is als Lot spontaan in je armen valt en vertelt hoe lief je bent. Voor het slapen gaan worden kusjes ook als tijdrekmechanisme gebruikt, waarbij ons mam toch wordt verwend met niet minder dan 60 kusjes.

Pien kan ook knuffelig zijn, maar wel als het haar uitkomt. Dan klimt ze even op schoot en krijg je een dikke knuffel, die voelt als een houtgreep. Of als ze in bed legt, dan slaat ze haar arm om je nek en trekt ze je met brute kracht dicht tegen haar aan. Ik wil natuurlijk geen spelbreker zijn, maar met de knuffelkracht van Pien moet ik soms naar adem snakken. Wel aandoenlijk is om Pien volledig te zien ontspannen als papa haar op haar rug kriebelt. Dan geeft ze zich helemaal over. Opvallend verschil met Lot. Pien geeft geen kusjes, maar de diva laat zich zoenen. Alhoewel daar gaat misschien verandering in komen. Onlangs had ze door hoe ze smakgeluiden kan produceren en zoende me op mijn wang, zoals grote mensen elkaar begroeten. Met ietwat beurse wangen heb ik deze klapzoensessie overleefd. En heel af en toe hebben de zusjes samen een romantisch momentje en kunnen ze elkaar innig omhelzen en kusjes geven.

Verschil van dag en nacht

En vannacht ben ik ook weer geattendeerd op een groot verschil. Ons Lotje kruipt ’s nachts geruisloos in ons bed, zonder dat je het door hebt, en slaapt verder zodra haar hoofd op mijn kussen land. Afgelopen nacht kwam ons Pien onverwachts binnen zetten. Gelukkig draagt ze een spalk en hoor je haar vanuit de verte al aan komen bonken. Vervolgens gaat de slaapkamerdeur met een grote zwaai open en bonkt tegen de muur. Pien springt met een grote plof in ons bed en begint te praten. Ook al vertel ik dat het 4 uur 's nachts is en we moeten slapen, is de spraakwaterval niet te stoppen. Pien moet haar verhaal kwijt over ‘feeën dit en feeën dat’. Als ik haar dringend vraag te gaan slapen krijg ik als antwoord: “Nee dat gaat echt niet, want mijn ogen gaan niet dicht.” Tegen alle principes in ga ik een warm melkje maken, want dat maakt haar vaak weer slaperig. En jahoor, na uurtje ontspant mevrouwtje en gaat rustig liggen. Ze strengelt haar benen heel innig om mijn benen heen en valt in slaap. Heerlijk zou je denken, maar aan haar rechterbeen zit die harde leren spalk en aan haar linkervoet zit haar nieuwe lakschoen, die ze zo mooi vindt…. Need I say more!?

9 oktober

Eigenlijk hebben we niet zoveel met data. Natuurlijk is de verjaardag belangrijk voor de kinders, maar die van ons, ach. Op onze trouwdag helpen onze met felicitaties bellende moeders ons herinneren aan dat mooie moment. En dan zeggen we grappend tegen elkaar: ”Ohja schat, nog gefeliciteerd.” Maar 9 oktober is wel een datum die is blijven hangen. Dat was de dag waarop Pien vier jaar geleden uit het ziekenhuis ontslagen is. De dag dat we eindelijk een gezin werden. Ik zie dat kleine meisje nog zitten in die veels te grote maxi-cosy. Eerlijk gezegd speelt haar ziekenhuis verleden geen hoofdrol meer in ons dagelijkse leven. En zolang Pien niet meer begint over dat litteken op haar buik, hebben wij het er ook niet over. Hoe dan ook, zonder al te sentimenteel te worden,
9 oktober is een mooie dag. 

Hieperdepiep

Morgen staat de verjaardag van vriendje  J op de agenda. Dat betekent dat de meisjes op vrijdag al helemaal hieperdepiep zijn. Overigens worden ze niet alleen opgewonden van feestjes, maar zelfs een boodschapje doen brengt ze al compleet in de feeststemming. Voor ons reden om komende evenementen zo kort mogelijk van te voren aan te kondigen. Dat heb je niet altijd zelf in de hand. Zo is het zondag feest op school en dat is het gesprek van de dag in de klas. Dus we tellen de nachtjes en vertellen honderd keer dat ze echt geen uniform aan moeten. En wij krijgen dagelijks te horen dat er een frietkraam is en een springkussen. Dus toen het schoolfeest vrijdagmiddag weer uitgebreid aan bod kwam was ik wel toe aan een ander onderwerp en heb ze verteld dat zaterdag het feestje van J is. Direct moeten alle stiften en kleurplaten op tafel, want er is werk aan de winkel. Na de productie van zo'n 45 tekeningen verzamelt Lot nog allerlei losse troep, denk aan steentjes, blaadjes, leeggelopen ballonnen en andere ondefinieerbare stukjes plastic.Als dat allemaal in een zakje zit met een strik erom heen zegt Lot stellig: "Ik denk dat vriendje J daar erg blij van wordt." Tuurlijk schat. 

En de avond ervoor ligt Lot natuurlijk weer ouderwets gezellig bij ons in bed de oren van ons kop te kletsen. Ok, we laten haar even stoom afblazen, maar dan ben ik het zat en vertel dat nu echt oogjes dicht en snaveltje toe tijd is. Even later hoor ik een diepe zucht: ”Maar mam, ik kan echt niet slapen hoor, ik kan alleen maar aan vriendje J denken… Is het echt nog maar een nachtje slapen? “ Ja lieverd en als je snel slaapt is het snel morgen. Helaas heeft Lot een eigen theorie: Als ik laat ga slapen is het ook snel morgen en gaat pas tegen 22 uur knock-out. 

Sneetje

Ons Pien en ons Lot hebben de hele nacht in hun eigen bedje geslapen. Heerlijk. De ochtend is begonnen. Pien gaat naar het toilet en komt met haar broek op haar hielen de keuken in lopen en zegt: “Ik heb een snee in mijn buik, kom eens kijken!” Ojee. Het moest er eens van komen, dus ik vertel dat het een litteken is en Pien wil natuurlijk weten hoe dat komt. Dus ik verzamel al mijn moed en vertel luchtig dat toen ze een baby was erg pijn in haar buik had en dat de dokter haar heeft geopereerd. (Het lijkt me voor dit moment verstandig het verhaal over drie operaties en een stoma voor later te bewaren.)  Geen idee of iets van mijn verhaal is blijven hangen, want Pien zegt blij: “Oh mama, ik heb een sneetje net als jij! Nu kan papa baby’s bestellen en erin stoppen!”  Voordat ik kan bedenken wat ik hier nu weer mee aan moet, loopt ze naar papa en zegt trots: “Kijk eens pap, ik heb een sneetje in mijn buik!” Manlief bevestigt mijn verhaal over een operatie en Pien zegt beduusd “Ja, ik weet het.” Zou er dan toch iets zijn blijven hangen? Vervolgens is Lot aan de beurt, ook zij mag de snee van Pien bewonderen, waarop Lot weinig geïnteresseerd reageert: “Mooi Pien, ga je mee spelen?”  En terwijl de meisjes samen pret hebben, denk ik ach waarom ook niet. Laat ze nog maar even gelukkig zijn met een litteken over de volle breedte van haar buik. Onze tijd komt nog wel… 

Gevleugelde zwemles

Twee blije meisjes van school gehaald en een blije opa G en oma J stonden hen thuis vrolijk op te wachten. En wat een verrassing, oma heeft twee cadeautjes. Voor beiden een setje fee vleugels en toverstaf. Tot gisteren diende de trommelstok nog als toverstaf, dus dit is wel een serieuze upgrade. De meisjes vliegen de trap op en zoeken hun roze balletpak, want dat staat zo leuk bij die roze vleugels. Pien heeft zich al in haar roze maillot geworsteld. Ik vraag nog even wie er moet plassen. Niemand. Maar als werkelijk alles aan is, moet Lot plassen en moet ons feetje weer volledig gestript worden. Een uurtje later worstel ik de meisjes onder tropische omstandigheden weer uit hun roze ensemble. Maar even zweten en de bikini’s zijn aan. En een half uur later zijn mijn natte meisjes weer omgetoverd tot roze feeën. Ook oma J heeft hard meegewerkt. Ze had eerder geklaagd dat ze deze week niet naar de sportschool was geweest. Nou oma, voel je niet schuldig, want zwemles is een total body workout, daar kan geen sportschool tegenop. De andere kindjes in het zwembad vragen of de meisjes straks balletles hebben. Nee hoor, ze zitten gewoon in hun roze fase en geven thuis fantastische balletshows. Soms vraag ik me af of wij de enige ouders zijn die hun kinderen als Tinkerbell, prinses of fee in het openbaar laten verschijnen…

In de auto bedenken de meisjes alvast wat ze straks thuis gaan doen met oma. Ik hoor tikkertje, verstoppertje en ballen. Niet ideaal voor een oma met een versleten knie. Gelukkig brengt de tomatensoep ze op andere gedachten en geeft trouwens ook een special effect op hun roze outfit.  Opa en oma zijn inmiddels vertrokken en de feetjes zijn druk in de weer met hun magische toverkrachten. Aan mijn verzoek om een lekker avondmaaltje op tafel te toveren is overigens geen gehoor gegeven.

Tsja, en dan is het weer bedtijd. Lot is voor de zekerheid vast in ons bed gekropen. Geenszins van plan te gaan slapen. Ik had nog even hoop, want ze zei: Ik ga nog 100 nachtjes in mijn eigen bed slapen." En voegt daar snel aan toe: “Maar niet nu.” Lot is bijna onder zeil en dan begint Ajax op de TV. Ze spelen tegen Real Madrid, dus de naam Kaká, wordt regelmatig genoemd. Lot is meteen bij haar positieven en zegt: “Iemand zegt kaka.” Ik denk negeren en hoop dat ze die gozer snel wisselen, maar even later weer: “Hij heeft nu al drie keer kaka gezegd!” Kaka betekent poep in het Vlaams. Ik heb geen zin om nog twee keer driekwartier met een wakkere Lot te liggen, dus toch maar even uitgelegd dat het de naam van een voetballer is en dat het in het Spaans iets anders betekent. Nog een beetje na sputterend, valt mevrouwtje voor de rust in slaap.  

(Geen) slaapwonder, part III

Tsja, van mijn euforische stemming van gisteravond is niet veel over. Lichtpuntje is dat Lot weliswaar in haar eigen bed in slaap is gevallen rond een uur of negen, maarja vannacht was het weer ouderwets gezellig in ons bed. Vechten voor een plekkie, want ook Pien was van de partij. Ik zeg niets meer. Vanmorgen een zware start, want door de nachtelijke escapades was Pien later wakker dan normaal. Ze kwam me in de badkamer opzoeken en ontdekte mijn natte haren. Zwaar upset: “Ik wou met jou naar beneden, ik ben nog niet beneden geweest.” Maar troostende woorden ‘dat geeft toch niet, dan gaan we nu naar beneden’, hebben geen enkel effect. De Pien sirene blijft loeien. Dus met Pien en de föhn onder mijn arm naar beneden. Eindelijk stil. Uiteraard verteld dat opa G en oma J vanmiddag komen, dat gaf zelfs weer een lachje. 

Slaap wonder, part II

Gisteravond berichtte ik al over het hete nieuws dat ons Lotje in haar eigen bed in slaap is gevallen. Inmiddels kan ik mededelen dat ons slaapwonder pas om 7 uur vanmorgen weer uit haar bed is gekomen. Met andere woorden: DE HELE NACHT DOORGESLAPEN!!! Uiteraard schrok ik om 2 uur vannacht wakker en heb even haar ademhaling gecheckt. Uit voorzorg ook de hond opgesloten in zijn kooi. Dat gekke beest denkt dat als er een kindje in bed mag liggen, mag ik dat ook en gaat dan bij voorkeur boven op je liggen. Kortom: A night to remember. Uiteraard is Lotje overladen met complimentjes deze morgen. Ook Pien was enthousiast: “Oh Lotje, heb je in je eigen bedje geslapen, wat knap!!” Lot had echter hele andere zorgen: “Mam, het is zo mistig, ik zie helemaal niets met mijn ogen.” I know the feeling honey, dat krijg je als je ’s nachts slaapt. Een nat lapje over haar toet en de dag is begonnen. En waarom ook niet, de zusjes gaan lekker rolschaatsen, willen nog tekenen en hebben eigenlijk geen tijd voor school. We moeten nog haasten, de wensen over hun haardracht liegen er niet om en veranderen om de minuut. Met name Pien: “Mam, ik wil staartjes zoals vriendinnetje S., wil je haar mama even bellen?” Of: “Mam, ik wil krullen, kan je die even maken?” “Ik wil nu een tijgerstaart, ohnee toch liever een haaienstaart.” Als Pien tot drie keer toe haar staarten er uit heeft getrokken ben ik er wel een beetje klaar mee en dreig met de kapper.  Dat werkt. Nu is Pippie Pien samen met haar doorslaapzusje braaf naar school. 

Slaap wonder!!!

1 Oktober 2012, een memorabele avond! Ons Lotje is zojuist om 20:30 uur in slaap gevallen in haar eigen bed. Ja, je leest het goed. In haar eigen bed. Ik kan me niet meer herinneren wanneer dit voor het laatst is gebeurd. Beetje jammer dat ik nog een kater van zaterdag heb, anders had ik zeker even geproost op dit heugelijke feit.

En als je me nu vraagt hoe we dat geflikt hebben? Geen idee. Het was een avond als alle andere. Na het bad gaan de dames tegenwoordig nog even ballen met papa. Erg rustgevend voor het slapen gaan, NOT. Daarom mochten de meisjes nog even een filmpje kijken in Piens bed om een beetje tot rust te komen. Manlief en ik drinken een kopje koffie, komen in de kinderkamer en Pien ligt al te tukken. Mooi, one down, one to go. Snel samen met Lotje in ons bed gaan liggen, waar ze de oren van mijn kop kletst en zegt zoals altijd: “Als jij me nu op mijn rug kriebelt ga ik lekker slapen.” Vervolgens krijg ik nog wat kriebelcommando’s: “hoger” en “lager” en slapen ho maar. Uiteraard geef ik regelmatig het commando: ‘Oogjes dicht en snaveltjes toe’. En ik eindig met: ‘als je nu niet stil bent leg ik je in je eigen bedje’. So far nothing new.  En opeens zegt Lotje: “Ik denk dat ik maar even in mijn eigen bedje ga liggen…” Ik neem het niet serieus en vraag voor de grap of ik even mee zal lopen? En Lotje zegt: “Kom mee mam, we gaan…” Zo gezegd zo gedaan. Ik geef haar een dikke kus, en zeg ‘slaap lekker schatje’ en verwacht haar binnen een minuut weer op onze kamer. Manlief zegt stellig dat ze vast ligt te slapen en ik zeg ‘yeh right’. Maar toen we even gingen gluren lag madame werkelijk te slapen. JOEHOE!!!  Even een reality check. Het was een heel druk weekend met weinig slaapuren voor de meisjes. Ook weet ik uit ervaring dat één zwaluw nog geen zomer maakt. En om teleurstellingen te voorkomen heb ik de doorslaap-deadline op hun 18^e jaar gezet, alles eerder is meegenomen.  Desondanks geniet het domme blondje in mij van het moment, morgen weer een dag….