Mama moet opzouten

Door alle weeralarmen is tot twee keer toe de logeerpartij van opa en oma geannuleerd. Uiteraard hebben meisjes hierom wel een traantje weggepinkt. Gelukkig zijn ze nu 4,5 jaar en lukt het steeds vaker situaties uit te leggen, die ze vervolgens ook nog begrijpen. Natuurlijk niet als wij het slechte nieuws brengen, want dan is het drama. Maar als Pien even later met oma aan de lijn is vertelt ze: “Oma, jammer dat je niet kan komen. Nee het is echt slecht weer, veel sneeuw en heeel glad. En tsja, het is echt te ver lopen…” En dan lijkt het net of ik mezelf hoor praten en zegt Pien stellig: “Ik ben helemaal klaar met die sneeuw!!”

Maar goed nieuws. Mama en de meisjes gaan morgen bij opa en oma in Den Haag logeren. De meisjes zijn helemaal blij en zijn druk bezig met uitzoeken van diverse roze creaties om mooi bij oma te verschijnen. Pas als Lot in bed ligt heeft ze door dat deze logeerpartij anders is dan anders. “Mam, jij gaat toch niet bij oma logeren?!” Ja, dat is wel de bedoeling. En Lot reageert zuchtend: “Nee mam, echt niet hoor. Kan je niet lekker op de boot gaan slapen?” Nee schat, dat is een beetje koud. “Oh, je kan natuurlijk ook gewoon thuis gaan slapen.” Zou kunnen, maar vind het niet zo gezellig om 3 dagen alleen te zijn. “Mmm, nou ik denk dat je toch maar op de boot moet gaan slapen.” Ik dacht het niet en weet je, ik zal zoveel mogelijk weg zijn, dan heb je geen last van me…. Lot moppert nog een beetje door en als klap op de vuurpijl laat ze nog even weten dat ze het wel heel fijn zou vinden als ons hondje Lief wel bij oma mag blijven. Nou breekt mijn klomp. De hond wel en ik niet?!  

Ik wil verder zwemmen!!

Woensdagmiddag tijd voor de zwemles. Daar worden de meisjes vrolijk van. Vandaag wordt er gezwommen met kleren aan. Er zit een oude legging en t-shirt in de tas, maar daar nemen onze diva’s geen genoegen mee. Het moet vooral erg roze en superleuk zijn. Gelukkig staan vriendin J en haar mams opeens voor de deur en bieden de nodige afleiding. Mama J vertelt dat haar dochter onze meisjes zo gemist heeft tijdens hun vakantie. Heel aandoenlijk. We kletsen gezellig en moeten dan snel haasten voor de zwemles. Bij binnenkomst staat er een enorme rij voor de kassa en ik besluit dat kaartje later wel te kopen, want eerst moeten er nog heel wat lagen kleding uit en aan. Gelukkig werken de meisjes lekker mee. NOT! Zwetend breng ik ze keurig op tijd bij de badmeester en zwemmen maar. Ik loop terug en bij de kassa zie ik een enigszins gestreste bevriende schoolmama met haar tweeling. Ze is heel braaf in die lange rij gaan staan. I know the feeling, dus ga ik alvast haar meisjes omkleden. Als we in het cafetaria even zitten uit te puffen besluiten we dat onze mannen volgende week een zwembeurtje mogen overnemen. Als de les bijna ten einde is gaan we richting het zwembad om onze onderkoelde schatjes op te vangen. Mijn hart maakt een klein sprongetje, want ik zie geen Pien of Lotje in het bad, ook niet in de douche, maar gelukkig wel op het toilet. Lotje huilt tranen met tuiten. Ze krijgt haar natte kleren niet meer aan. En het drama wordt alleen maar groter als ik vertel dat de zwemles is afgelopen. “Ik wil nog verder zwemmen!!!!!” Ja schat, volgende week. Ik zal iedereen de verdere details besparen, maar deze huilbui heeft tot we thuis waren geduurd. Ik troost me met de gedachte dat er ook kindjes zijn die huilen, omdat ze niet willen zwemmen…

IJsvrij

De wekker gaat en ik vraag me af of ik überhaupt wel heb geslapen. Het voelt alsof ik een nacht lang shocking klem tussen de deuren van de tram heb gezeten. Het scheelt niet veel, ik ben gewoon gesandwiched tussen manlief en Pien. Ik wrik me los en strompel uit bed. Pien is direct wakker en begint vrolijk te kletsen. Eerst koffie Pien dan praten we verder. Even later komt manlief beneden en gezamenlijk besluiten we dat de meisjes vandaag ijsvrij hebben. Al die lagen kleding voor een half dagje school, forget it. Bovendien ligt Lot in een coma en is niet wakker te krijgen. Na een uur heb ik al spijt dat ze niet naar school zijn gegaan. Ze breken de tent af en hebben allerlei speciale wensen en eisen, die ze NU willen. Zo wil Lot vandaag 100 staartjes en krullen. Aangezien Lot niet zo’n fantastisch weelderige bos haar heeft, maak ik met pijn en moeite zes knotjes in haar haar. En beloof haar plechtig dat ze dan later op de dag krullen heeft. Lot ziet er uit als een Caribean girl en als de meisjes buiten in de sneeuw gaan spelen weigert  ze een muts op te doen. Zoek het maar uit. Het is verbazingwekkend hoe lang ze het buiten volhouden. Natuurlijk sleeën met papa en daarna worden er sneeuwkastelen gebouwd. Als ze 2 uur later binnen komen zijn Lots knotjes veranderd in ijsklontjes. Ze gaan bijna en bad en dan is Lot niet meer te houden. Ze wil haar krullen NU zien. Ze rukt de elastiekjes eruit en een coupe Afro doemt op. Het ziet er natuurlijk niet uit, maar Lot is er superblij mee. Ook Pien vindt het prachtig en ze maken samen een vreugdedansje op het logeerbed. “Mam, maak een foto en stuur die op naar alle opa’s en oma’s, please!!” Tuurlijk schat. 

 

De tandarts is zooo lief

We zijn op weg naar de tandarts. Het zou voor de meisjes de eerste keer zijn. Ware het niet dat Lot in de kerstvakantie al is geweest, omdat ze keihard op haar voortandjes was gevallen. Daarom spreekt Lot uit ervaring en vertelt aan Pien met een zwoele stem: “Ik vind de tandarts zooo lief.” Papa en Pien mogen eerst naar binnen. Het ijs is gebroken, want Pien mag de tandarts stoel zelf bedienen. En dan komt de tandarts met de verlossende woorden: “Prachtig en goed onderhouden gebit.”

Dan maken Lot en mama hun entree. Lot ligt met een brede glimlach op de stoel te flirten. En ik vertel de tandarts dat ze hem zooo lief vindt. Hij komt niet meer bij en zegt dat zijn assistente hem dat ook dagelijks vertelt. Dikke pret en ook goed nieuws voor Lot: Haar voortandjes zullen er niet uitvallen en ook de rest van haar gebit is picobello in orde. De meisjes zijn blij, maar wij natuurlijk ook. Kortom, het was weer een vrolijk uitstapje. En  op de terugweg vraagt Lot: “Gaan we morgen weer naar de tandarts?!” 

En door het bezoek aan de tandarts is de puzzle medaille van Lot even op de achtergrond geraakt, maar gelukkig komt het onderwerp rond bedtijd weer terug. Pien wil de medaille om naar bed, maar dat gaat Lot net iets te ver. Het valt ook niet mee, maar we gunnen beiden hun moment of fame. Daarom is Pien spontaan uitgeroepen tot 'tandenpoetskampioen'. Everybody happy!

Gouden medaille

We halen de meisjes op in de klas, want er staat een bezoek aan de tandarts op de rol. Lot rent op ons af en zegt trots: “Kijk eens, ik ben puzzelkampioen van de klas van de meisjes!!” We krijgen al dagen te horen dat ze bijna haar rijtje vol heeft en dat ze dan een puzzelmedaille krijgt en nu is het dan zover. We overladen Lot met complimentjes en ook de juf is trots en vertelt: “Ach, ons Lotje is zo fier. En wat een ambitie heeft ze, toen ze doorkreeg dat ze een medaille kon winnen, was ze niet meer te stoppen.” We zijn toch wel wat verbaasd, omdat Pien thuis de meest fanatieke is en Lot meestal haar doel bereikt met lief lachen, kusjes en knuffels. Uiteraard valt het niet mee voor Pien. Ze vertelde eerder al op dramatische toon: “Lotje heeft al bijna haar rijtje vol en ikke niet.” Even doorvragen en de aap komt uit de mouw. Pien wil wel puzzelen en winnen, maar heeft er echt geen tijd voor, omdat ze nog zoveel moet spelen. Nu staan we in de klas en Piens pruillipje valt ook op bij de juf, die de verlossende woorden spreekt: “Uiteindelijk krijgt ieder kindje in de klas een medaille en ja Pien jij wordt ook nog kampioen.” De juf laat ons het scorebord zien en ik zie dat Pien ‘al’ 3 puzzels gedaan heeft. Nog maar 12 te gaan, gelukkig hebben we nog een paar maanden. We nemen afscheid en krijgen nog wat knuffels van andere kindjes en op naar de tandarts. Een vriendinnetje fluistert in mijn oor: “Als ik later groot ben, ga ik ook naar de tandarts…” 

Knorrend buikje...

Het is dinsdagavond half tien. Lot heeft het grootste deel van de avond braaf in haar bed gelegen, maar slapen ho-maar. Kort nadat ik haar verteld heb dat ze nu echt moet gaan slapen staat ze naast ons bed.  “Maham, mijn buikje maakt zo’n knorrend geluid, wat zou dat zijn?” Ik weet precies wat ze bedoelt, maar zeg dat haar buikje waarschijnlijk aan het snurken is, omdat het zo moe is. Die had Lot niet verwacht en ze druipt af. Ze heeft er waarschijnlijk even over nagedacht en staat 2 minuten later weer voor me: “Mam, ik denk dat mijn buikje knort, omdat ik morgen wel snel honger heb. Ik denk dat mijn buikje morgen wel een pannenkoekje lust.” We maken een deal dat er pannenkoeken bij het ontbijt geserveerd worden en ons veelvraatje slaapt binnen vijf minuten. 

Sneeuwpret

We beginnen de dag met een dik pak sneeuw. Wij  zagen de ellende al aankomen, maar voor de meisjes een geweldige verrassing. En nog meer leuk nieuws: we gaan lopend naar school. De meisjes zijn super blij! Het is pure noodzaak, want in de tijd dat we onze auto hebben teruggevonden onder dat pak sneeuw zijn we allang naar school gewandeld. De girls springen in hun thermisch ondergoed en doen zonder morren de rest van de 26 lagen kledij aan, want we zitten tenslotte op een echte openluchtschool. Kortom, met twee Michelin-vrouwtjes en de hond gaan we vrolijk op pad. Het wordt een lange barre tocht. Om de meter moeten er sneeuwballen gemaakt worden, vallen ze of moet er nog even door die sneeuwberg heen gestampt worden. Kortom, het schiet niet op, maar we leveren net op tijd 2 vrolijke diepvriespakketjes af op school. Gelukkig serveren ze in de winter ook warme choco. 

 

En uiteraard geven we gehoor aan het dringende verzoek om na school ook weer terug naar huis te lopen. Wederom een eindeloos lange trip. Bij thuiskomst gaan onze schatjes in de tuin verder genieten van de sneeuw. Pien ligt plat op haar rug en maakt een sneeuwengel. Poetsvrouwtje Lot maakt alle plantjes schoon van de sneeuw. Natuurlijk nog even sneeuwballen gooien en dan is de koek op. “We hebben honger!!!” Aangezien mams door manlief een algeheel rijverbod opgelegd heeft gekregen eten we vandaag de 3P’s: Pizza, Pasta en Patat. De meisjes bunkeren als bootwerkers en ploffen sloom voor de tv. En ik mijmer weg bij de gedachte dat ze misschien wel heerlijk vroeg gaan slapen….

      

Mietjes op tafel

Onze meisjes zijn nu 4,5 jaar oud en aardig welbespraakt. Waarschijnlijk, omdat ze niets anders doen dan kletsen. Zodra hun ogen open gaan begint het en Lot kan zelfs in haar slaap nog praten. Pien heeft iets met andere talen en wil heel graag Frans, Engels en Spaans spreken. Harstikke leuk natuurlijk, maar daarnaast zijn ze ook nog behoorlijk eigenwijs. Onze veelvraat Lot vraagt standaard: “Mam, wat eten we vanavond?” Bietjes, schat. “Oh lekker, ‘mietjes’. Nee, het zijn bietjes. Pien komt aan en zegt: “Oh lekker, we eten mietjes.” Nee, het zijn BBBietjes! De meisjes schuiven aan tafel en plukken samen de bietjes uit de schaal. “Mmm, lekker hé Pien die mietjes.” En Pien: “Ja, ik hou erg van mietjes…” Volgens mij word ik hier in de zeik genomen…

Maar het diner is nog niet voorbij. Er hangt sneeuw in de lucht, dus dat is een belangrijk onderwerp. Pien: “Het wordt koud en dan is alles befrozen..” “Nee Pien, het is bevroren”, verbetert juf Lot. Pien blijft stug volhouden dat het befrozen is. Zo Lot, weet je ook eens hoe het voelt ;-)

Zo zijn er meerdere woorden die ze standaard verkeerd blijven uitspreken. Vaak is de reactie dat ze het gewoon beter vinden klinken. Garderobe is ‘gardewolken’ en ooievaar is ‘olievaar’. Maar gister had Pien wel weer een mooie. Ze zag een plaatje van een wereldbol en roept: “Kijk mam, dit is de ‘bal van alle landen!’”

Romantische sportdag

Mama is vandaag in de rol van rijmoeder naar het sportcentrum. Dit keer geen discussie over wie er mee mag rijden. Vorige week hebben de meisjes al plechtig meegedeeld dat hun vriend E met hun beiden gaat trouwen. Heel fijn, want daarmee is het “Ik-kan-echt-geen-leuke-man-vinden-probleem” opgelost. En jahoor, als ik de kids bij school ophaal staan ze al klaar, in een innige omhelzing met hun aanstaande. En ook mam wordt getrakteerd op dikke knuffels van het drietal. De juf rijdt gezellig mee en vertelt over het aanstaande huwelijk van mijn dochters en zegt dat de schoonzoon toch zal moeten kiezen. Pien is stokdoof, maar pikt ons gesprek blijkbaar op en deelt mee: “Vriendje E heeft zijn keuze al gemaakt, hij gaat met mij trouwen!” Ik zeg ‘oh wat leuk schat’ en denk ‘kijk maar niet naar rechts, want daar zit je aanstaande met je zus te fozen…’  

In de kleedkamer begint de sportdag voor mama. Al die lagen kleding moeten uit, want daaronder zit de sportoutfit. Heerlijk zo’n openluchtschool. Dan nog even de ‘turnpantoffels’ aan. (Inmiddels weet ik dat het gewoon gympies zijn.) Ik krijg nog wat afscheidsknuffels van de meisjes en hun geliefde en sporten maar! Anderhalf uur later zie ik Lot en Pien als stuiterballen door de sportzaal sjezen. En met pijn en moeite nemen ze afscheid van het springkussen. Alle koters zijn uitgeput, hebben rode wangen en zijn een tikkie prikkelbaar, maar worden met frisse tegenzin toch in hun warme outfit gehesen. Puffen en steunen, want iedereen is oververhit. De mededeling dat het buiten vriest maakt geen indruk. Ons Lotje heeft het altijd warm en heeft duidelijk heel zwaar. Haar aanstaande probeert heel teder in haar gezicht te blazen en vraagt lief: “Wordt het al kouder Lotje?!”  En omdat Lot het zo zwaar heeft krijgt ze nog wat extra kusjes.

Eenmaal in de auto blijkt dat het drietal weer wat bekokstoofd heeft, want ze roepen in koor dat de aanstaande mee naar huis moet. “Oh mag het mam? Please!” En de aanstaande doet vrolijk mee: “Oh, ik wil heeeel graag komen spelen!!!” Tuurlijk mag het en in no-time staat ons huis op zijn kop. Ze vliegen voorbij op schoolschaatsen, fietsen en steppen. Maar na een half uurtje is het stil en liggen ze met zijn drietjes onder een prinsessendekbedje tv te kijken.

Je zou toch denken dat deze dag de kids doet hunkeren naar hun bedje? Pien was zo weg, maar Lot heeft het tot 22:30 uur volgehouden. Als we allen heerlijk slapen, hoor ik een luide kreet uit Piens kamer. "Maham, ik heb beenpijn!!!!" Daar gaan we weer... Het was weer een lange dag in huize ‘slaapmaarnietje’. 

Warming-up

Vandaag is de warming-up. Wat trekken we aan op de sportmiddag morgen? Want als het schooluniform niet aan hoeft gaan ze los en zijn uren bezig met het samenstellen van de perfecte outfit. En ik ben degene die de dames keer op keer moet teleurstellen. “Nee schat, niet je roze balletpak met tutu. Dat pak zit aan één stuk en dat is niet handig als je moet plassen. En ja Pien, je zeemeerminnenpak is prachtig, maar met die staart kan je niet rennen. Oh Lot, dat rokje staat je enig, maar het wordt morgen -5 graden en hetzelfde geldt voor jouw zomerjurkje Pien. En ohja Pien, je mag mama’s kasjmier truitje best even aan, maar niet morgen.” AAAHHH 

DISCO dutje

De tweede schooldag achter de rug en de kids zijn afgepeigerd. We leggen ze vol goede moed nog voor 19 uur in bed. Kansloze missie. We weten uit ervaring dat moe zijn iets anders is dan in slaap vallen. Maar na vijf minuten ligt Pien te pitten. Wat? Dit is breaking news! Ik maak een foto en stuur deze naar alle vrienden en familie. Het is best grappig dat Pien zo lekker ligt terwijl haar disco lampen op volle toeren draaien. De discobal hebben ze van oma gekregen met kerst. De eerste nacht heb ik de fout gemaakt om die discobal uit te zetten als Pien sliep. Met als resultaat dat ons schatje om 4 uur ’s nachts huilend wakker werd, omdat haar mooie gekleurde lichtjes weg zijn. Dus nu is het party all night long in ons huis. Enfin, om 22 uur is Pien wakker, liever gezegd klaar wakker, alsof ze een middagdutje heeft gedaan en weer vol energie aan de dag is begonnen. Jesus!!! Ons Lot is trouwens ook nog wakker en zat net te klagen: “Maar mam, ik kan echt niet slapen. Pien kan erg goed slapen, ik wil dat ook, maar ik kan het niet, ik wil echt als eerste slapen, pfff, zucht, steun, kreun…” Terwijl manlief een goed gesprek met Pien voert over zeemeerminnnen, leg ik Lot voor de 100^e keer in bed en krijg een ingeving: “Hee Lot, Pien is wakker, dus als je nu snel gaat slapen, dan heb je gewonnen, dan slaap je toch als eerste!” Lot klaart helemaal op, kruipt in bed en valt in slaap… One down, one to go! Beetje jammer dat ons Pien geenszins van plan is haar ogen toe te doen. We waren al blij geweest als ze alleen maar even haar mond dicht hield, want ze ratelt maar door. Inmiddels is het 23 uur en we zijn het helemaal zat. Dan stoppen we Pien terug in haar bed met een dvd’tje. Niet dat dat ook maar enige rust brengt. We krijgen we om de vijf minuten een verslag van de avonturen van de zeemeermin of ze roept ons dwingend te komen kijken als er een meermin in beeld is met een mooie haardracht. “Kijk mam, zo wil ik mijn haar morgen naar school.” Tuurlijk schat. Om 00:30 uur is het eindelijk stil. Pffff…  Inmiddels ben ik over mijn slaap heen en mail nog een even met vrienden in Amerika en kom tot de conclusie dat het bioritme van onze kids perfect aansluit bij de Florida timezone. Wish we were there….

Opstartproblemen

Het is maandagochtend. De eerste schooldag na de vakantie. Het vakantieritme van laat naar bed en laat opstaan moet worden doorbroken. Voor Pien geen probleem, die huppelt om 7 uur al vrolijk door het huis met haar nieuwe boekentas. We twijfelden of Pien wel naar school kon. Ze is nog niet topfit, maar Pien wil heel graag haar nieuwe tas showen, dus wagen we het erop. Lotje is echter niet uit haar bed te rammen. Ik probeer haar voorzichtig wakker te maken. Met wat gekreun draait ze zich om. Ik til haar slapend in ons bed en doe het licht aan. Geen effect. Manlief hijst Lot in haar schoolpak en Lot duikt met haar kleren aan weer in bed. Onder de dekens hoor ik een gemompel: “Mam, kan je de juf even bellen dat ik buikpijn en hoofdpijn heb en dat ik echt niet naar school kan?!” Ik til Lot naar beneden en parkeer haar in de keuken voor een ontbijtje. Lot gaat met haar hoofd op tafel liggen en slaapt verder. We gaan de laarzen aantrekken en zijn ready for take-off. Waar is Lot? Die ligt op de bank te tukken…. 

Het is heel druk bij school en we moeten de auto ver parkeren. Dat betekent een fikse frisse ochtendwandeling. Lot is meer aan het slaapwandelen en het schiet niet erg op. We zijn bijna bij de schoolpoort en dan gaat de bel. En een wonder geschiet, Lot is wakker. Ze zet de vaart erin en roept: “Rennen mam, anders zijn we te laat!!!” Hee dat probeer ik al een uur duidelijk te maken, maar ren braaf mee. En natuurlijk komen we op tijd. Saved by the bell.