Baby op bestelling

En het blijft een terugkerend thema. Na Pien wil nu ook Lot graag een baby. Ik vraag me af waar deze enorme voortplantingsdrang vandaan komt? Ze zijn vier jaar. En ik vraag me tevens af hoe een niet al te gedetailleerd doch verantwoord antwoord op hun vraag “Hoe kom ik aan zo’n baby?” te formuleren. Lotje begon er vanavond over. “Mam, ik wil ook graag een baby, hoe doe ik dat?” Eh nou, als je later groot bent en je vindt een jongen erg lief, dan gaan jullie trouwen en dan krijgen jullie samen een baby. Waarop Lot enigszins teleurgesteld vraagt: “Niet trouwen met een meisje dan?” Ik weet dat Lot na die klap van dat kleine ventje liever met meisjes trouwt en ik zeg: “Nee, alleen samen met een jongen kun je baby’s maken. “Ok, dan trouw ik met papa en dan noem ik mijn baby’s Maria en Siem.” Hartstikke leuk lieverd. Pien die al die tijd aanwezig was bij het gesprek had waarschijnlijk haar oren weer even uit staan en zegt: “Dus als ik later groot ben, dan trouw ik met jou mama en dan gaat papa voor mij een baby bestellen.” Ik moet mijn lachstuip onderdrukken, want aan de gezichten van de meiden te zien is dit een serieus gesprek en ik vertel mijn verhaal nogmaals. Geen idee of Pien er iets van meegekregen heeft want ze zegt het volgende: “Dus papa heeft een Pien en een Lotje besteld en die heeft hij zo in je buik gestopt. Ik wil later ook twee baby’s in mijn buik, een tweeling, net als ik en mijn zusje. En als ik dan groot ben krijg ik ook zo’n sneetje (lees: Keizersnee) en dan kan papa die kindjes er zo in stoppen…” Ok, mijn eerdere uitleg is niet geland en ik krijg ook niet meer de kans om er andere draai aan te geven, want de dames zijn druk in gesprek over de namen van hun toekomstige kroost.

Even later leg ik Pien in bed en daar komt haar kinderwens weer. “Mam, gaat papa later voor mij ook baby’s bestellen?” Ik vertel wederom het verhaal over een leuke jongen vinden, trouwen en voeg er aan toe dat ze elkaar dan een hele speciaal knuffel geven en dat er zo een kindje in de buik groeit. Ik dacht voeg er een spanend element aan toe dan krijg ik Pien wel op andere gedachten. Maar nee hoor, want Pien zegt heel blij: “Ik ben zo benieuwd welke baby’s papa voor mij gaat bestellen… Dan ga ik ze goed vasthouden, dan geef ik ze een snoepje en leg ik ze lekker voor de televisie, dat vinden ze vast leuk!”  I rest my case. 

Super zaterdag

Vanmorgen om 7 uur staat Pien naast ons bed te tetteren en is ‘ready to party’. Ohja, de dames hebben een partijtje. Pien begint op hoog volume te vertellen welke mooie kleren ze aan wil doen en heeft haar zinnen gezet op de Tinkerbell jurk. Lotje lag naast me en was natuurlijk ook prompt wakker, maar een stuk relaxter, want ze had haar outfit gisteren al klaargelegd. Hup naar beneden voor een ontbijtje. Daarna moeten alle potloden en stiften op tafel om de nodige kunstwerken te fabriceren voor de jarige job. Dat waren er welgeteld 27. Vervolgens was ik met mijn suffe kop vergeten de cadeaus in te pakken en daar hebben de meisjes me fijn mee geholpen. Met als resultaat twee prachtige, ietwat verkreukelde, maar stevig met meters ‘Winnie de Pony’ plakband versierde pakketjes. Ik verbaas me weer hoezeer we uiteindelijk moeten haasten om om 10 uur op het partijtje te zijn, terwijl we om 7 uur zijn  opgestaan. Als je haast hebt werkt dat tuig natuurlijk niet mee. Maar eenmaal in de auto willen ze er zo snel mogelijk zijn: “Zijn we er al bijna?, harder rijden!, is dit wel de goede weg?, hoe lang nog?, moeten we naar rechts?, weet je zeker dat dit de goede weg is?, etc” Uiteraard komen we keurig op tijd en mag de jarige job beginnen met de onmogelijke klus: de cadeautjes van Pien en Lot uitpakken. Gelukkig is Pien zo vriendelijk om bij binnenkomst precies te vertellen wat er onder die meters plakband zit. De mama van de jarige job is erg onder de indruk van de kunstwerken, met name de hoeveelheid. Ik drink een kopje koffie met de moeders van de genodigden, ga snel boodschappen doen en scheur weer terug om ze op te halen. Mijn meisjes zijn nergens te bekennen en zitten schijnbaar nog in de ballenbak. De ouders van de jarige geven een kort verslag van de ochtend. Groot succes. Blije jarige en blije Pien en Lot. En jawel, ze waren onder de indruk van de eetgewoonten van onze schatjes. Blijkbaar hebben ze keurig met mes en vork hun pannenkoekjes gegeten. Ik probeer niet al te verbaasd te kijken en vertel dat we het nieuwe schooljaar hebben aangegrepen om daaraan wat meer aandacht te besteden. Ook het feit dat Lot maar liefst twee pannenkoeken naar binnen heeft gewerkt vonden ze wel indrukwekkend. Tsja, dat is het vreetmonster van de twee. Eindelijk zien de meisjes me en willen zelfs mee naar huis. Ze zijn best moe na een ochtend, zingen, dansen en spelen. Lot is afgepeigerd en klaagt dat Pien haar zo vroeg heeft wakker gemaakt en verder mijmeren ze samen over het superfeest. Ik mijmer over een relaxte zaterdagmiddag. Eenmaal thuis is de moeheid spontaan verdwenen en gaan ze helemaal los. Rolschaatsen, fietsen, kleuren,  knippen, kleven en nog veel meer. Ik doe een poging de fris gewassen bankhoezen om de kussens te wurmen, dat is een helse klus, want de meisjes krijgen spontaan zin om op de bank te springen.

Manlief is laat thuis, dus we eten met zijn drietjes en dat komt zelden voor. Pien vertelt dat ze papa wel gemist heeft en loopt naar het raam: “Mmm, volgens mij ruik ik een papa…” Ohja, waar ruikt hij dan naar, vraag ik belangstellend. “Naar spaghetti!!” Dat is Piens lievelingskostje, dus op zich niet slecht. En hoe ruikt mama? “Naar spaghetti!” Ik ga nog even alle opa’s en oma’s langs en iedereen blijkt naar spaghetti te ruiken. En elke keer als Pien ‘spaghetti’roept krijgen de meisjes de slappe lach. Bij Lot ligt het iets genuanceerder. Iedereen ruikt naar bloemen, behalve oma L., zij ruikt naar roze verf en oma J. naar lieveheersbeestjes. 

Carpe diem!!!

Ons Pien is gisteravond braaf gaan slapen om 20 uur en dat bekent dat ze vanmorgen om 6 uur vol energie uit haar bed stuitert om op vol volume aan een nieuwe dag te beginnen. Nog even geprobeerd om haar bij ons verder te laten slapen, maar ze had zoveel te vertellen, dat ik om 6:30 naar beneden ben gegaan om de rest van het gezin te sparen. Voor Pien hét moment voor een goed gesprek. “Zeg mam, als ik later groot ben krijg ik ook een baby, toch?!” Ja, lieverd dat zou leuk zijn. “En mam, komt er bij jou ook nog een baby in je buik?” Eh, nou dat denk ik niet (en bespaar haar het verhaal dat een spontane kans op zwangerschap nagenoeg nihil is). “Ja maar dat zou ik wel erg leuk vinden hoor!” Het is ook leuk, maar ik heb toch al een Pien en een Lotje en daar ben ik erg blij mee. Pien geeft niet op en zegt: “Maar als je nog een baby krijgt, dan ben jij niet zo alleen als wij naar school zijn.” Tsja... Ik kan moeilijk vertellen het soms best lekker is als de meisjes van de vloer zijn, maar ik krijg een ingeving en zeg: “Dat is erg lief, maar gelukkig zijn papa en ons hondje er nog, dan ben ik niet zo alleen. Inmiddels is ons verkreukelde Lotje uit bed gekomen en het is duidelijk dat haar oren al eerder wakker waren, want ze komt met nog een briljant idee: “Mam, misschien moeten we nog een hondje nemen, dan is Lief niet zo alleen. Misschien wel een grijs hondje?” Ja Lot, keep on dreaming. En Pien gaat weer door: “En mam, toen we in je buik zaten gaf je ons melk door dat sneetje in je buik, ja toch?!” Ik ontwijk een ingewikkeld verhaal over keizersneden en navelstrengen en vertel dat ik melk gaf toen ze geboren waren. Daarmee is Pien gelukkig tevreden en ze vult aan: “En, de vuilnisman gaf ons een speentje !” Even wat achtergrondinformatie: De meisjes hebben destijds hun speentjes in de vuilnisbak gegooid, nadat wij verteld hebben dat de vuilnisman deze ophaalt om ze aan de baby’s te geven. Omdat ze toen twee jaar waren hebben de details over recycling maar achterwege gelaten. En voor het gemak doe ik dat nu weer en vertel dat ik speentjes in de winkel heb gekocht. Geen idee of Pien me gehoord heeft, want ze bestudeert aandachtig het litteken op haar been en vraagt: “Mam, wil je straks even een medicijntje halen?” Ik voel hem aankomen, maar vraag toch waarom? “Nou, dan kan dat medicijntje mijn litteken weg maken…” Natuurlijk hebben we Pien wel vaker verteld over haar litteken, dat heel speciaal is en niet vanzelf weg gaat. Desondanks blijft Pientje hoopvol. Als ze haar spalk uit trekt kijkt ze regelmatig of haar litteken al weg is en als we naar fysio gaan, vraagt ze hoopvol of het misschien al bijna weg is. En ook nu moet ik haar teleurstellen en zeg met een brokje in mijn keel: ‘Ik denk dat je litteken niet weg gaat schatje. Maar als je later groot bent en niet meer groeit, dan mag je zelf kiezen of je het weg wil halen…’ Waarop Pien antwoordt: "Ok, dan ga ik nu snel mijn cornflakes opeten, dan word ik snel groot!” Goed idee. Maar als je denkt dat alle lastige onderwerpen aan bod zijn geweest, komt Pien met een toegift: “Waarom eet jij geen ontbijt? Als je niet eet ga je dood.” Geen zorgen, ik ontbijt als jij straks op school bent. Eerst ga ik nog een kopje koffie nemen, want daar ben ik wel aan toe zeg…pfff

Fysio enzo

Na die lange zomer op de boot, was het weer de hoogste tijd om met ons Pien naar de fysio te gaan. Uiteraard Pien de ochtend ervoor al geestelijk voorbereid, waarop Lot standaard duidelijk maakt dat ze ook mee wil. En vervolgens op zoek gaat naar littekens op haar lichaam, waarvoor een bezoek aan de fysio echt nodig is. Aangezien de ervaring leert dat Lot meenemen niet erg handig is (understatement), komt manlief met het lumineuze idee om samen Lot klusjes te doen als ze thuis is. Lotje droomt meteen weg bij het idee om samen met paps de badkamer te poetsen of de ramen te wassen. Ja het is echt waar, Lot vindt het heerlijk om behulpzaam te zijn in de huishouding. Pien is met andere dingen bezig. “Mam, ik denk dat de fysio mij wel heel erg gemist heeft.” en “Ga je vragen of ik weer op de loopband mag?” Tuurlijk schat.

Een paar uur later haal ik de meisjes uit school en zoals altijd kletsen ze dwars door elkaar heen om te vertellen over hun avonturen op school. Geen touw aan vast te knopen. Tussendoor roept Lot: “Stil Pien, nu wil ik wat vertellen!!” Het is ook best lastig om het volume van Pien te overstemmen, maar door al het gekwetter heen maak ik op dat er een vriendinnetje  jarig was en dat er is getrakteerd. De meisjes toveren beiden een zakje snoep uit de boekentas en beginnen te smikkelen. Al die kleurstoffen beginnen te werken als ik met Pien bij de fysio ben beland en het is een helse klus om haar op de gewenste momenten stil te laten liggen. Pien heeft natuurlijk veel te vertellen over de zomervakantie en wil daarbij de fysio in zijn ogen kijken. Keurig, zoals we haar dat geleerd hebben, maar niet zo praktisch als je op je buik moet liggen. Aangezien Pien alles zelf wil doen en dus ook geen handje wil geven als de loopband op volle toeren draait, staan de fysio et moi in de aanslag om haar op te vangen. Wonderwel, gaat alles vlekkeloos. We maken een afspraak voor komende donderdag en Pien neemt zoals altijd een paar visitekaartjes mee van bedrijven die via de fysio reclame maken. Meestal neem ik die bij de volgende afspraak weer mee terug, maar manlief vond bij het uitmesten van de auto eens een kaartje van een privé detective. Dat was even schrikken, maar gelukkig bevestigde Pien mijn verhaal…

Eenmaal thuis blijkt dat Lot na school direct op de bank is geploft en niet in staat was om met papa klusjes te doen. Ik ga koken en Lotje is ineens uit haar ‘after-school-dipje’. “Maham, ik heb nog helemaal niets gedaan, ik ga je nu helpen!” This is not the moment, maar ik zeg ‘fijn schat, maar ik ga lekker koken, dus misschien kun je een mooie tekening maken?’ Terwijl ik in de pannen roer gaat Lot de vieze vaatwasser uitruimen, doet een poging het record ‘hoeveel blokjes passen er in de machine’ te verbreken en  pakt een spray om de kastjes onder het fornuis te poetsen. Ondertussen moet ik acrobatische toeren uithalen om in de buurt van mijn pannen te komen. En als ik klaar ben om de bordjes op tafel te zetten, moet ik eerst de tafel ontruimen, want ons behulpzame Lotje heeft zich daar net geïnstalleerd met zo’n 20 blaadjes en 25 stiften om, je raad het al, te gaan tekenen…

Puzzeltocht

Waarschijnlijk hebben we nu echt het laatste weekend op de boot doorgebracht. Ik begreep vorige week al van de moeders op school, die dat weer van hun kinderen hadden gehoord, dat Pien en Lotje voor de laatste keer op de boot zijn geweest. Ja, news travels fast in ons dorp. Maar toen wisten we nog niet dat de jaarlijkse door de haven georganiseerde puzzeltocht gehouden werd en dat wil je niet missen natuurlijk. In ieder geval twee blije meisjes die al hun havenvrienden weer zagen. En vooral de bootbuurvrouw. Die heeft vorige week een onvergetelijke indruk gemaakt, nadat ze de nagels van de meisjes had gelakt. Alle tenen en vingers in een andere kleur. Nu was de bootbuurvrouw eigenlijk van plan om haar eigen nagels een beetje bij te tippen. Maar onze dochters hadden haar in de smiezen en voordat buurvrouws eigen nagels bijgewerkt waren hadden de meisjes naar eigen zeggen ‘magische’ vingers en tenen. Pien en Lot superblij: “Mam, de buurvrouw lijkt echt op Alice in Wonderland!” Even uitgelegd dat dat een groot compliment is. De meisjes waren dit weekend niet meer weg te slaan bij de buuf en vooral Lotje ging regelmatig buurten, snacken en ongestoord op de I-pad spelen. En samen de Ikea-gids doornemen, waarbij Lot de buurvrouw nog even wat  interieuradviezen heeft gegeven.  

Een beetje jammer dat Lot met ons mee moest varen vanwege de befaamde puzzeltocht. De teleurstelling was nog groter, toen ze erachter kwam dat er voor haar weinig te puzzelen viel. Maar gelukkig waren oom R en zijn zoon Th aan boord voor de nodige afleiding. Was trouwens een pittige puzzeltocht met 20 foto’s die we onderweg moesten herkennen en zo’n 80 vragen die we moesten oplossen. Eigenlijk hadden we permanent drie paar ogen nodig om de omgeving te scannen, maarja met manlief aan het stuur en oom R die voor de drankjes zorgde moest ik de puzzelqueen uithangen. Kansloos project met twee koters aan boord die moeten poepen, plassen, eten, drinken en schilderen…  Dus op goed gevoel de vragen beantwoordt en toch mooi de eervolle laatste plaats in de wacht gesleept.  Na afloop gezellig met de havencrew bbq-en en borrelen. Pien had voor deze gelegenheid haar mooie Winnie de Poo pyjama aangetrokken. Diverse mensen vroegen haar: “Ga je lekker slapen?” Waarop Pien ze een blik gaf van ‘hoe kom je erbij’ en duidelijk maakte dat ze echt niet naar bed ging. Een vrolijke haven meneer had zijn gitaar gepakt en begon te zingen. Dat was van korte duur, want Pien was er als de kippen bij en de meneer te helpen met gitaar spelen. Ondertussen vroeg ze de oren van zijn hoofd over die prachtige gitaar. Ook heeft ze ons en de rest van de haven minstens 25 keer verteld dat zij geen gitaar heeft. Ja, erg jammer;-) Pien produceert zonder instrument al voldoende volume, dus de vraag is of ie er ooit zal komen. 

Middag humeurtje?

De meisjes hebben er bijna een volle schoolweek op zitten…I love school!! De girls vinden het ook vet cool, maar zijn echt gesloopt als ze thuiskomen en een tikkie prikkelbaar. Daarom dacht ik gisteren, neem de dames mee naar de bakker, dan mogen ze een muffin uitkiezen. Na lang beraad kiest Lot de muffin met aalbesjes en Pien gaat voor een groen geval met een muntblaadje erop. Ik vraag, misschien heel naïef, aan de bakker of dat ding naar pepermunt smaakt, maar het blijkt een Mojito muffin te zijn. Voilà, na Baco en Bloody Mary is Piens woordenschat uitgebreid met Mojito. Altijd handig. Ik kan nog net voorkomen dat die dingen in de auto verorberd worden. Eenmaal thuis is het hap, slik weg en de woensdagmiddag kan beginnen. Blijkbaar heeft Pien haar oren op school laten liggen, want ze luistert voor geen meter en wekt ook geenszins de indruk dat ze ons hoort praten. Heel irritant. Vervolgens gaat madame naar boven om haar schooluniform te verruilen voor een sportieve outfit. Ik ben iets te laat en de complete inhoud van haar kast ligt op de vloer. We geven haar een reprimande en de opdracht tot opruimen. Pien geeft geen gehoor. Ga er dan maar eens even over nadenken op je kamer. Na deze afkoelperiode verloopt de rest van de middag verder smooth. Pien maakt vele springuren op de trampoline en wisselt daarbij om de vijf minuten van schoenen en komt tot de conclusie dat haar roze snowboots toch echt het fijnste springen. Beetje jammer dat ik net die ochtend de garderobe heb opgeruimd en daar nu weinig meer van te zien is. Ach ze is lekker bezig, totdat we gaan eten…. We zitten allen aan tafel en Pien krijgt een ingeving: “Ik ga nu mijn mooie pyjama aan doen” en rent naar boven. Ho ho, als je nu naar boven gaat mag je daar blijven en direct zonder eten naar bed. Weer zero reactie van Pien. Zoek het maar even uit, wij gaan eten. Na een tijdje zijn we het zat en spreken Pien ernstig toe en halen haar onder luid protest naar beneden. Want zonder eten naar bed is natuurlijk geen optie. Vervolgens eet ons schatje braaf haar bordje leeg eet. En ons Lot is asociaal brutaal en bemoeit zich met de opvoeding. “ Zeg, doe niet zo vervelend tegen mijn lieve zusje. En ik ga straks toch lekker met Pien in badje!” Maar ondanks het middaghumeurtje hebben we weer een nieuw slaaprecord. Voor 20:20 uur knock out!!! Beetje jammer dat ik de halve nacht met Pien in de weer ben geweest. Ze had beenpijn. Die arme schat kon daar ook niets aan doen, maar haar lijden gebeurde op zo’n hoog volume, dat ik mijn oren ook wel even uit had willen zetten.

Overigens is met de oren van Lotje niets mis. Sterker nog, zelfs als ze slaapt hoort ze alles. Het was ons op de boot al opgevallen. Meestal is Pien al eerder wakker en ligt ons slaapmonster Lot nog in een diep coma. Maar dan komt havenmeester Kees met de vraag of de dames komen helpen de vlaggen te hijsen. Vervolgens horen we de schorre stem van Lot: "Stop!! Wacht op mij, wacht op mij, ik wil ook de vlaggen hijsen!" Dan hijsen we een verkreukeld Lotje snel in haar zwemvest zodat ze geen seconde mist van dit spektakel. Laatst namen we de proef op de som. We reden naar de boot met twee slapende vrouwtjes achter de auto. Manlief zei hardop: "Wie heeft er zin om te zwemmen en van de boot af te springen?" En Lot reageerde prompt: "Wacht op mij, ik wil ook zwemmen!!" Vervolgens kijkt ze wazig om zich heen, ziet dat ze in de auto zit en tukt verder...

Mooie borstjes

Pien is erg fanatiek en ambitieus. Ze wil altijd winnen, de beste zijn, de snelste zijn en vooral de langste zijn. Dat laatste is niet zo moeilijk als je zus een kop kleiner is. Dagelijks komt ze dicht tegen me aan staan en vraagt of ze al even lang is als mama. Natuurlijk zeg ik dat ze alweer gegroeid is en bijna even lang is. Ok, nog een halve meter te gaan, maar ach. Sinds enkele dagen heeft Pien een nieuw doel. Ze wil graag borstjes net als mama. Uiteraard uitgelegd dat het nog wel een paar jaar gaat duren, maar Pien denkt daar anders over. Zo zaten we laatst in het havenrestaurantje en Pien is klaar met eten. “Mam, ik heb mijn bord leeg, zijn mijn borstjes al gegroeid?” En wat zeg je dan tegen een meisje van vier, waar geen grammetje vet op zit…? ‘Eh nou Pientje, als we straks je pyjama aan doen, dan zal ik het eens goed bekijken….’ Sinds die dag staat ons Pien dagelijks te draaien voor de spiegel om haar borstjes te inspecteren en wij vertellen allemaal dat ze prachtige borstjes heeft en laten daarbij het formaat buiten beschouwing.

Haar voeten zijn overigens wel enorm gegroeid, maar liefst twee maten in twee maanden. Daar kwamen we pijnlijk achter op de eerste schooldag en de schoolschoenen weer aan moesten, na weken slippers en glittergympies. Dus afgelopen weekend toen manlief moest voetballen in Amsterdam, zijn we voor de wedstrijd de schoenwinkel ingedoken. De dames stonden lekkerbekkend voor de roze, glimmende schoenen. Helaas pindakaas, maar op school is alleen bruin, zwart of donkerblauw schoeisel toegestaan. Met frisse tegenzin een aantal degelijke laarzen gepast. Onze marketingmachine draaide op volle toeren: ‘Prachtig, super en vet cool!’ Uiteindelijk waren de meisjes zo gelukkig met hun nieuwe laarsjes, dat ze ze niet meer uit wilden doen. Even voor de beeldvorming: het was 30 graden en de meisjes waren gekleed in roze zomerjurkjes. En mams had natuurlijk geen sokken bij zich. Alle waarschuwingen ten spijt toch met blote voeten in de laarsjes naar de voetbal. En vervolgens gewapend met K3 bal meteen het veld op om te voetballen. En je begrijpt het al, even later komt Lotje geblesseerd aanstrompelen met blaren op haar hieltjes. Arme schat. En onze fanatieke Pien kregen we niet het veld af. Ze mocht zelfs nog even meedoen met de warming-up, maar toen de wedstrijd begon moest ze toch echt buiten de lijnen. Daar was mevrouwtje het echt niet mee eens. Dus moest onze hooligan zwaar tegensputterend het veld afgedragen worden. Dikke tranen en woorden als: “Het is niet eerlijk, ik wil ook met de mannen voetballen, ik ben groot genoeg en ik kan ook goed voetballen…” Ja schat, het is ook niet leuk, maar dit is mannenvoetbal, zelfs mama mag niet mee doen (gelukkig niet zeg;-). Snel wat lekkers halen in het clubhuis.

Na de voetbal terug naar de haven en wat een verrassing. Daar zitten opa en oma met vrienden in het restaurantje. Het is 20 uur en hun vermoeidheid is spontaan verdwenen. De dames pendelen tussen hun grootouders, havenvrienden en de speeltuin. Pien laat iedereen haar stoere laarzen zien en vertelt iedereen dat ze niet met de mannen mocht voetballen. En de dames krijgen het weer voor elkaar dat oma ze trakteert op een lekker ijsje. En dan is de koek op en deelt Pien mee: “Ik ga naar de boot, ik ga naar bed.”  Goed idee!

De volgende dag  is het zondag en we genieten van de mooie zomerdag op de boot. Uiteraard gaan de meiden lekker zwemmen. Het is een beetje rommelig aan boord, dus ik zoek naarstig naar de Dora-bikini’s. Lot heeft haar exemplaar al gevonden en doet em zelf aan. Even later moet ik haar bevrijden uit haar bovenstukje, waarmee ze volledig in de knoop zit. Haar broekje zit achterstevoren en lijkt meer op een string, dat laat ik voor het gemak even zitten, want Pien is in paniek. Haar bovenstukje is spoorloos. Ik stel voor dat ze lekker zonder gaat zwemmen, maar dat is geen optie: “Ja maar mam, ik heb borstjes, die moeten echt in een bikini.” Prima, dan mag je mama’s bikini aan. Zelden heb ik zo’n gelukkige en vooral trotse dochter gehad. Want met mama’s voorgevormde bikini had Pien ineens ‘echte’ borstjes. En na het zwemmen moest ze natuurlijk haar nieuwe laarzen aan, dus met deze fantastisch outfit hebben we een heerlijke zondag beleefd. 

Zware start

Pien wordt wakker en begint te huilen. Dat is niets voor ons vrolijke ochtendvrouwtje. “Wie heeft mij een andere pyjamabroek aangedaan?? Ik wil mijn leuke pyjama met sterren aan!!!!” Pien kan zich werkelijk niets meer herinneren van het plas-incident van gisteravond en we proberen haar heel subtiel uit te leggen wat er gebeurd is. Heel voorzichtig, want in haar broek plassen vindt ze werkelijk verschrikkelijk. Maar mevrouwtje blijft luidkeels volhouden dat ze haar mooie pyjama NU aan wil. Ok, dan krijg je de ruwe versie: plas, nat en in de was… Lot is inmiddels ook wakker geworden van al het tumult: “Wat is er aan de hand met mijn zusje…. Waarom ben je zo verdrietig?” Pien vertelt het verhaal en Lotje zegt kalmerend: “Maar dat is toch helemaal niet erg, mama gaat hem wassen en dan kan je hem vanavond weer aan. Zullen we beneden samen spelen?” Dezelfde uitleg heb ik vijf minuten geleden ook gegeven, maar een zusje van vier, maakt blijkbaar meer indruk. Prima, tijd voor koffie. 

Eerste schooldag

En dan is het eindelijk zover, de eerste schooldag. De meisjes hebben er veel zin in. Pien erg blij dat ze vriendin J weer ziet, Lot erg blij dat er twee goudvissen in de klas wonen. En eerlijk gezegd ook ben ik zelf ook erg blij dat school weer begonnen is na ruim twee maanden vakantie. Even wat tijd voor mezelf en mijn achterstallige huishoudelijke taken.

Wij mochten ze vandaag tot in de klas brengen en even meekijken, maar Pien zei: "Gaan jullie maar lekker weg..." Zo gezegd zo gedaan... Snel naar huis om de schade van de tornado die sinds vanmorgen 06:30 door ons huis raasde, te herstellen. Want onze schatjes die laat zijn gaan slapen en doorgaans niet voor 8:30 uur opstaan, waren al voor de wekker wakker. Pien was zelfs om 6 uur al bij me in bed gekropen en dat gebeurt hoogst zelden. Natuurlijk vinden ze het leuk naar school te gaan, maar een beetje spannend is het ook. Een nieuwe juf, een andere klas en nieuwe klasgenootjes, want elk schooljaar worden alle leerlingen weer door elkaar gemixt en zie je weer nieuwe gezichten. Kortom, alle reden om een beetje nerveus en vooral hyper te zijn. Ze kletsen de oren van mijn kop en hebben vooral veel vragen. Lot wil graag weten of ze vandaag al turnles heeft, Pien vraagt zich af of ze in de speeltuin mag spelen…. Eenmaal op school bewegen ze zich alsof ze al weken meedraaien in de nieuwe klas. Pien speelt met het poppenhuis en Lot zit lekker te puzzelen. En daar komt hun oude juf van de vorige klas even gedag zeggen en vraagt hoe de vakantie was. “Wij kunnen van de boot springen”, zeggen ze in koor. Pien neemt het gesprek over en vertelt: “Wij hebben een boot gekocht, een hele grote, de grootste van de hele wereld. De boot is ook heel hoog en als we eraf springen gaan we helemaal koppie onder.” Dat gezegd hebbende rent Pien naar het poppenhuis en vertelt en passant nog even dat ze thuis ook een enorm poppenhuis heeft. En ik zwak Piens grote verhalen wat af en vertel over ons bootje, dat een soort varende caravan is, waar we een hele fijne zomer hebben gehad.

Later die middag halen we een blije Pien en een huilende Lot van school. Ojee wat nu?! Alle kindjes hebben een ballon gekregen en die van Lotje is net geknapt. Dikke tranen, maar wat een verrassing, ze mag de ballon van Pien hebben. Dit soort zeldzame momenten moet je koesteren, dus we overladen Pien met complimenten. Eenmaal thuis wordt er niet meer naar die ene ballon omgekeken, want de dames ploffen op de bank en kunnen geen paf meer zeggen. De meisjes hebben gisteren een boodschappenlijstje gemaakt met dingen die ze graag willen eten. Voor Lot framboosjes en voor Pien bloemkool. Ik begin direct aan het avondeten, want ze zijn uitgehongerd. Tijdens het eten komen de vrolijke verhalen over de eerste schooldag. We grijpen deze dag meteen aan om het eetgedrag van onze meisjes wat te verbeteren. Eten met een vork en niet praten met volle mond. Lotje neemt een flinke hap en laat Pien zien hoe het moet. Pien neemt een flinke hap en vertelt ondertussen smakkend in detail welke leuke dingen ze op school nog meer heeft gedaan. Ondanks ons herhaaldelijk verzoek om voor het diner het toilet te bezoeken moeten de dames natuurlijk na drie happen beiden poepen en plassen. Desondanks eten ze hun bordje braaf leeg.

Daarna hup in bad en vroeg naar bed. En er is weer een slaaprecord sinds maanden, want voor 20:30 uur beiden knock-out!

Een mooi moment om zelf eens een lekker badje te nemen. Als ik de stop eruit trek hoor ik Pien huilen. Dat klinkt als een ‘ik slaap nog, maar moet plassen-huiltje.’ Ik schiet in mijn badjas en zie manlief relaxed voor de tv liggen. Ik vraag wat er met Pien is? Hij geeft me de ‘waar maak jij je druk over-blik’. Ik ren naar de slaapkamer van Pien, gris haar uit bed en ren naar de badkamer. Te laat, er loopt een plas spoor van de gang, door onze slaapkamer naar de badkamer. Ik verschoon Pien en leg haar terug in bed. Manlief is lekker aan het dweilen, ik knijp mijn badjas uit en spring maar even onder de douche. ..

Spinnetje

We hebben besloten om vroeg te eten in het haven restaurantje. Dan kunnen de meisjes tussendoor lekker in de speeltuin spelen. Maar daar hebben ze geen tijd voor, want ze moeten even bijkletsen met onze havenvrienden. “Heeeyy Bert, heeeyy Nico!!!”, zeggen ze tegen de heren van rond de 75 jaar oud. Ze delen nog een paar high fives uit. De heren hebben gelukkig geen drukke agenda en altijd tijd om even met de meiden te kletsen. Sterker nog, ze vinden het erg gezellig.
Maar dan, op zo’n laatste dag van de vakantie, slaat om een uur of vijf de vermoeidheid toe. Huilen om niks, vooral Lotje. We staan op het punt om de haven te verlaten, alle spullen al in de auto. En dan komt Lot ineens heel blij met een spinnetje aan lopen. ”Kijk eens wat ik gevonden heb!” en: “Heb je een bakje waarin ik hem kan bewaren en mee naar huis nemen?” Nog voordat ik kan uitleggen dat ie lekker hier blijft is Lot al haar trofee aan de havenvrienden in het restaurantje aan het showen. Daarna vertellen we dat de spin toch echt terug in het gras moet, omdat ie anders zijn papa en mama gaat missen. Onze havenvrienden spelen het spel goed mee, maar Lot huilt dikke tranen: “Maar ik hou van spinnen en ik ga hem zoooo missen!!” Daar komt Kees de havenmeester afscheid nemen en probeert Lot te troosten. Kees belooft plechtig om goed voor de spin te zorgen en dan komt er weer een voorzichtig lachje tevoorschijn. Pfff snel naar de auto en op naar het volgende gevecht. Wie mag er achter mama zitten. Lot is moe van de strijd en zegt verstandig: “Nou Pien, ga jij dan maar achter mama zitten.” Thanks Lot, heel lief. En dan gaan we en route. Het is 18:00 uur, we zitten nog geen kwartier in de auto en de meisjes zijn in een diepe slaap gevallen. Niet zo’n handig tijdstip als je ze vroeg in bed wil stoppen. Onderweg dromen we, tegen beter weten in, over de meisjes al slapend in hun bedje leggen. We rijden ons dorp binnen, ze worden prompt wakker en starten een discussie over of ze nu een warm of een koud bad gaan nemen. Lot houdt van koud, Pien van warm. Pien komt met de briljante oplossing: “Weet je wat, we gaan warm en koud water mengen, dan is Lotje ook tevreden.”