Vrijdagochtend sta ik bij mijn
ouders voor de deur om de dames op te halen. Ik kijk door het raam en zie twee
blote meisjes. Ok, feels like home. Mijn moeder probeert uit te leggen, waarom
ze niet zijn aangekleed. Geen zorgen mams, ze zijn vast aan het zwemmen… Met
pijn en moeite krijg ik de dames in de kleren. Ik gooi alles in de strijd: we
gaan naar de boot, we gaan varen, vrienden komen en daar kan je echt zwemmen.
En de dealmaker: Havenmeester Kees mist jullie enorm. En jahoor bij aankomst
zien we de havenmeester al staan. De meisjes rennen enthousiast zijn naam
roepend op hem af. En wat zegt die lieve
Kees: “Waar waren jullie nou? Ik heb jullie zo gemist!” Nog wat knuffels, high
fives en een goed gesprek over de logeerpartij
bij oma en dan richting boot. Daar zitten onze vrienden al te wachten. Wat een
feest. De zon schijnt, trossen los.
Het is de eerste zonnige dag
sinds tijden, dus er moet gezwommen worden. Mijn grote teen schoot in de kramp
toen hij het water raakte. Ik hou van koud zegt Lot en daalt de zwemtrap af en
zwemt vrolijk rond. Pien is een koukleum en heeft er meer moeite mee. Ze staat
op de zwemtrap moed te verzamelen. Voorzichtig nog een treetje lager en oeps.
Pien glijdt uit en valt met een plons in het water. Dikke tranen van de schrik.
De tranen zijn snel weg als we vertellen hoe trots we zijn dat ze helemaal
koppie onder is gegaan, als eerste! En dat laatste doet ’t em, want Pien is een
ambitieus vrouwtje. Wil altijd winnen en de eerste, snelste en langste zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten