Even thuis

We zijn weer even thuis na onze bootvakantie. Het begon te regenen, dus ach dan kan ik mooi even een wasje doen. Lot was het er niet mee eens, maar Pien vindt het wel fijn om weer naar huis te gaan.

We zijn lekker aan het eten en zoals altijd moeten de dames tegelijkertijd plassen. Pien beneden en ik ga met Lot naar boven. Want plassen is plassen en dat kan niet wachten.  Lotje vindt al snel een dood nachtvlindertje in de badkamer. En onze dierenvriendin pakt em meteen op om aan iedereen te laten zien. Ik tover snel een zakje tevoorschijn, want dat ding valt al uit elkaar als je er naar kijkt. Papa en Pien zijn erg onder de indruk van de vondst. Lot krijgt een goed idee: “Ik ga er nog veel meer vangen, voor alle kindjes van de klas…” Pien heeft een beter idee: “Ik ga lekker taartjes meenemen voor alle kindjes…” Prima plannen dames, maar eerst bordjes leeg.

Dan komt opa’s verjaardag ter sprake. Zaterdag is het feest. Op de vraag of de meisjes nog leuke cadeau suggesties hebben voor opa, gaat Pien los: “Ik denk dat opa wel blij wordt als we leuke dingen kopen voor zijn feestje: taartjes, ballonnen, slingers, snoep, ijs, aardappels, broccoli, biefstuk, olifanten, konijnen, barbies….,etc” Na 10 minuten opnoemen wat ze ziet onderbreek ik Pien subtiel en opper dat opa misschien ook wel blij wordt van een mooie tekening. En hup daar komen pen en papier op tafel. En wat een verschil in creaties. Lot tekent uiterst zorgvuldig poppetjes en visjes, die ook nog ergens op lijken. Pien daarentegen gaat als een gek tekeer, kijkt niet eens naar haar blaadje en bedenkt daarna of er iets herkenbaars uit haar gekras is op te maken. Met een beetje pech vraagt ze ons wat ze getekend heeft… Uiteraard vertellen we dat het erg mooi vinden. Lotje is het daar standaard niet mee eens en zegt betweterig: "Ik vind kraskras niet mooi, Pien moet netjes tekenen". Waarop Pien teleurgesteld reageert: "Oh nee Lotje vindt mijn tekening niet mooi." Uiteraard vertellen wij dat de tekening prachtig is en vertellen Lotje dat iedereen zijn eigen stijl heeft. Het is allemaal kunst en dat moet je leren waarderen...

Alle hens aan dek

Vrijdagochtend sta ik bij mijn ouders voor de deur om de dames op te halen. Ik kijk door het raam en zie twee blote meisjes. Ok, feels like home. Mijn moeder probeert uit te leggen, waarom ze niet zijn aangekleed. Geen zorgen mams, ze zijn vast aan het zwemmen… Met pijn en moeite krijg ik de dames in de kleren. Ik gooi alles in de strijd: we gaan naar de boot, we gaan varen, vrienden komen en daar kan je echt zwemmen. En de dealmaker: Havenmeester Kees mist jullie enorm. En jahoor bij aankomst zien we de havenmeester al staan. De meisjes rennen enthousiast zijn naam roepend op hem af. En wat zegt  die lieve Kees: “Waar waren jullie nou? Ik heb jullie zo gemist!” Nog wat knuffels, high fives en een goed gesprek  over de logeerpartij bij oma en dan richting boot. Daar zitten onze vrienden al te wachten. Wat een feest. De zon schijnt, trossen los.

Het is de eerste zonnige dag sinds tijden, dus er moet gezwommen worden. Mijn grote teen schoot in de kramp toen hij het water raakte. Ik hou van koud zegt Lot en daalt de zwemtrap af en zwemt vrolijk rond. Pien is een koukleum en heeft er meer moeite mee. Ze staat op de zwemtrap moed te verzamelen. Voorzichtig nog een treetje lager en oeps. Pien glijdt uit en valt met een plons in het water. Dikke tranen van de schrik. De tranen zijn snel weg als we vertellen hoe trots we zijn dat ze helemaal koppie onder is gegaan, als eerste! En dat laatste doet ’t em, want Pien is een ambitieus vrouwtje. Wil altijd winnen en de eerste, snelste en langste zijn. 

No kids

Vanmorgen de kids bij opa en oma in Den Haag gebracht. Pien roept al dagen dat ze er 16 nachtjes blijft logeren, waarna Lot standaard zegt dat ze 2 nachtjes blijft. Dat laatste is de bedoeling.
Na uitgebreide knuffels gaan de meisjes zoals altijd lekker knutselen en kleuren aan de kindertafel. En rent oma rond met kwasten, lijm, verf en andere attributen. Na een gezellige middag taaien we af en vertrekken richting Kaag. Even ongestoord de boot poetsen en opruimen. En wat een werk kan je verzetten zonder de goedbedoelde hulp van je dochters. Zelfs nog tijd over om een boekje te lezen. Eindelijk kan ik beginnen in het boek dat ik weken geleden al heb meegekregen van een schoolmama. Soms klikt het spontaan, in dit geval wist ik het al zonder een woord te wisselen. Een moeder met vingerverf vlekken dat past meestal wel bij iemand zoals ik, die regelmatig met Hello Kitty stickers op haar kont verschijnt aan de schoolpoort. Enfin, dan raak je aan de praat en komt er achter dat het leven met kleuters grappige verhalen oplevert. Haar zoontje had eens de complete keukenla leeggehaald (lees: door de keuken gesmeten) en was daar vrolijk in die la gaan zitten. Dan vertel ik over hoe mijn dochters de waterproof mascara hebben uitgeprobeerd en dat ze van hun voetzolen tot in hun haar zwart waren. Dat schept een band. Ze gaf me een boek met de titel: “Peuters op hol”. En inderdaad, heel herkenbaar. Vooral fijn om te lezen dat je niet de enige bent die te weinig slaapuren krijgt en dat het op sommige fronten nog best meevalt bij ons. Het enige wat me een beetje tegenvalt van de auteur van dit leuke boek is de felgekleurde cover met kindertekening er op. Dit heeft een onbedwingbare aantrekkingskracht op kinderen. Nu is het natuurlijk ook een tikkie naïef van mijn kant om af een toe een poging te wagen een paar bladzijdes te lezen. Soms waag ik het erop, maar zodra ik het boek ter hand neem wordt het uit mijn handen gegrist door Pien of Lot. Ze gaan er serieus in bladeren en beginnen voor te lezen: “A, C, B, D, G, F, C…” en zeggen vervolgens: “Ik kan al goed lezen he mama?!” De auteur van het boek heeft het ook gezegd. ‘Als je eenmaal kinderen hebt ga je niet meer met vakantie, dan maak je reisjes. De tijd van boeken lezen is voorbij. 

Prinsessen pimp

Het blijft een terugkerend thema: slecht slapen… Zo;n 3,5 jaar zijn we in de weer geweest met Pien, die standaard rond middernacht en rond 3 uur van zich laat horen en dan om 6 uur echt wakker is.  Met wallen tot op mijn knieën stond ik op het punt professionele hulp in te roepen. En prompt gaat die tuttebel doorslapen. Ok, we hebben ze beiden een eigen kamer gegeven en na een korte wentijd lag ik om middernacht op Pien te wachten, maar geen gehoor. Voordat ik kon juichen, nam Lot het slecht-slapen-stokje over. Vooral het inslapen is en helse klus. Alles uit de kast gehaald, zelfs de supernanny methode, maar madame kan niet alleen zijn. Ok, ga maar logeren bij Pien. No effect. Met als resultaat dat we veelal tot 22 uur met haar in de weer zijn. Nu laten we haar inslapen in ons bed en leggen haar in een diepe slaap terug. Even na middernacht sluipt ze ons bed weer in. Een tikkie vermoeiend want mevrouw slaapt graag dwars, liefst zonder deken en heeeel dichtbij. Kortom, tijd voor actie. Aangezien ons elfje in haar roze prinsessenfase zit, leek het ons een idee haar kamertje eens flink te pimpen. Daar heeft madame de laatste twee nachten welgeteld drie uur doorgebracht. Dus hoogste tijd voor een logeerpartijtje bij opa en oma in Den Haag. Nog maar 1 nachtje slapen….

Logeerpartij

Het hing al een tijdje in de lucht… logeren bij schoolvriendin J. Ze heeft zelf geen broer of zus en vindt het erg gezellig om met Pien en Lot te spelen. Als de meisjes weer eens ruzie hebben over niks, vertel ik ze regelmatig dat ze blij mogen zijn met elkaar. Ik gaf J als voorbeeld. Stom, had ik niet moeten doen. Want tijdens een telefoongesprek met J (Ja, ongelofelijk, meisjes van 4 kunnen urenlang langs elkaar heen kletsen aan de telefoon), deelde Pien haar mee: “Jij bent helemaal alleen, jij hebt geen broer of zus.” Uiteraard uitgelegd dat dat niet zo aardig is om hardop te zeggen, maar het heeft de relatie geenszins vertroebeld. De mama van J opperde eerder deze week al of ze zaterdag mochten komen. 

Nu had manlief bedacht naar de boot te gaan, maar zag zaterdag in dat het toch echt regende en zou blijven regenen. Logeertasje pakken dan maar en gaan zou je denken. Maar nee hoor, eerst vijf keer van outfit wisselen. Dan tasje inpakken. Dit doe ik het liefst met de kids uit de buurt, maar helaas… Enfin, alles moest mee: ochtendjassen, prinsessendeken, prinsessenkussens, 5 roze jurken, 2x 3 knuffelbeesten, de Dora haarset en de nijntje plu’s, want het regent. Enfin, met een XL weekendtas en 2 barbietassen vol kom ik aan en verontschuldig me maar meteen: 'Ja sorry, ze blijven de rest van de vakantie….' De meisjes gaan direct spelen en ik praat even bij met de mama van J. Pien deelt nog even mee dat ze 100 nachtjes blijft, Lot vraagt of ik haar morgen weer kom halen. Tuurlijk lieverd, tot morgen. En weg zijn ze. 

Om 23 uur krijg ik een mailtje dat ze al drie minuten slapen… Hey what's new. En de volgende dag hoor ik dat ze om 7 uur wakker waren en dat het Pien en J nog veel moeite heeft gekost om Lot wakker te krijgen. We spreken af voor de lunch in restaurantje met kinder speelzolder. Ik ga even bij mijn schatjes kijken, maar die hebben weinig oog voor hun mam. Een roseetje dan maar…en even vragen of na dit logeerpartijtje gezinsuitbreiding nog een optie is? Mama J vond het erg gezellig, maar wel intens. Ze vraagt zich af hoe ik ooit ergens op tijd kom met twee 2 kids. Tsja, vroeg beginnen met gaan en de houtgreep natuurlijk. Mama J vertelde over Lotje, die smachtend naar het tuinbadje keek en vroeg of ze mocht zwemmen. Mama J vertelde over de kou en regen buiten, waarop Lot tot haar verbazing antwoordde: “Dus als de wolken wegtrekken en de zon doorbreekt, mogen we dan zwemmen…?” Denk dat Lot een beetje aangestoken is door haar vader, die sinds we een boot hebben ook weerman is. 

De meisjes eten laat in de middag een flink bord spaghetti en ik verwacht dan ook weinig eetlust voor het diner thuis. Verkeerde inschatting. Om een uur of vijf vragen ze eerst of we buiten gaan eten, want de zon schijnt. Ik werp een blik naar de hemel en zie de volgende zwarte regenwolken alweer opdoemen. Sorry schatjes we eten binnen. In koor: “Wat gaan we dan eten…. ? Eh ja, pasta, had ik nog over van gisteren. Lot is daar niet voor te porren, maar een pannenkoekje gaat er wel in. Ook bij Pien, die als toetje nog een bord pasta weg hakt. Dan nog even rolschaatsen, bellen blazen en lekker uitgebreid in bad. De vermoeidheid zou nu toch moeten toe slaan… ? Pien is al snel onder zeil, maar Lot wil graag visjes kijken op tv. Prima, op Animal Planet  zie ik hoe krabben zich voortplanten en in de zee zwemmen visjes… Voor het geval er haaien verschijnen blijf ik er even bij. Ondanks het heldere Nederlandse commentaar, vraagt Lot de oren van mijn kop over het leven in de oceaan. Maar ze ziet het meer als een kookprogramma: “Kun je dat visje ook eten?” Huh? “En die krabben, zijn die lekker?” Ja, erg lekker. “Prikken die pootjes dan niet in mijn mond?” Nee, we halen het krabbenvlees uit de pootjes. “Hoe dan?” Met een vorkje. “Oh, gaan we morgen krabben eten?” Zeer binnenkort, want dat wil ik weleens meemaken…

Bladertje

Ik probeerde begin deze week een droog moment te vinden om even de deur uit gaan met de meisjes. Wat plantjes kopen voor dat kale stukje aarde, waar inmiddels alweer onkruid groeit. Lot roept al weken dat ze roze plantjes wil kopen. Enfin, het is droog en volgens de buienrader is het nu of nooit. In het tuincentrum wil Lot het liefst alles wat roze is meenemen, inclusief roze kaarsen en servetten. Pien heeft meer interesse voor de tomaten en paprikaplanten. En ik kan nog net voorkomen dat ze eraan begint te knabbelen. Maar halverwege gaat Pien plots op de grond zit, schoen uit en inspecteert haar voet. “Mam, mijn voet doet pijn, ik heb een blader…”  En weigert nog maar een centimeter te lopen. En dat terwijl Lot als een bezetene langs alle rekken loopt om een roze potje te vinden voor haar roze plantje… Pien even geparkeerd op de afdeling loungemeubelen, die vervolgens elke voorbijganger informeert over haar ernstige letsel. Toen snel achter Lot aan die alle roze accessoires uit de winkel had verzameld… Time to go. Dus met Pien op de arm door een tropische regenbui naar de auto, die natuurlijk niet voor de deur stond. Moest nog even snel naar de supermarkt in het winkelcentrum. Thank God, daar zit oma op het terras. Pien op schoot gedumpt en even later zitten we gezellig aan een wijntje, terwijl Lot en Pien tikkertje gingen spelen alsof er niets aan de hand is. “Hee mam, mijn bladertje is al bijna over….” Nadat de diva’s als een wervelstorm door het centrum geraasd waren, was het tijd om oma uitgebreid te inspecteren. Oma is bij de kapper geweest en heeft een nieuwe jas aan. Allemaal erg mooi, maar oma heeft ook een panty aan onder haar broek. Erg interessant. Dus worden de broekspijpen omhoog geschoven, Pien en Lotje op hun knietjes uitgebreid voelen en aaien over de benen van oma. “Oh oma, wat is dat nu?” Een panty. “Waarom hebben wij geen panty?” Als je later groter bent. “Ok, wij vinden dat errug mooi hoor en het voelt zo zacht. “En hoe hoog zit die panty dan?” Helemaal tot over de buik. “Oh, even kijken hoor.” Ik grijp in. Ok, jongens zo is het wel weer genoeg, voordat oma hier half naakt op het terras zit.

Regenprogramma

Na een week regen lijkt het weer nog steeds nergens op. Manlief checkt elk uur de weerberichten om een droog moment te vinden om naar de boot te gaan. Kansloos. Pien kwam vanochtend al met haar wanten aan uit bed zetten. Die wanten zaten trouwens aan een koordje. Vervolgens moest die oliebol plassen en pist natuurlijk over het koordje heen. Pien in de stress. Dus koordje eraf geknipt, problem solved. 

Het regent zo hard dat zelfs de hond weigert een stap buiten de deur te zetten… , maar ondanks dat vermaken de meisjes zich best goed. Pientje Ritsma stapt ’s ochtends vanuit haar bed in haar rolschaatsen en kan er geen genoeg van krijgen. Lot is wat minder fanatiek, maar houdt Pien met de driewieler prima bij. Als Pien moe wordt neemt Lot haar op sleeptouw en scheuren zo samen door het huis. Tussendoor knippen, knutselen en tekenen. En natuurlijk aan de slag met het volgende verjaardagscadeau. Die leuke tas versieren met bijgeleverde glitterstift, applicaties en glitters. Pien gaat er echt voor zitten. Pakt de schaar en knipt vervolgens bijgeleverde sjabloontjes aan gort. Pakt vervolgens de glitterpen en drukt die in een keer leeg op die tas. Doet hetzelfde met de lijm en zegt: “Zo dat is mooi, ik ga rolschaatsen…” Lot gaat heel precies te werk met de glitterstift, maar het duurt wel lang allemaal.  Eerst moet mama plaatjes uitknippen, deze overtrekken op de stof en vervolgens de stof uitknippen. Dan kan Lot ook lekker lijmen. Manlief komt langs en zegt opbeurend: “Waar ben je aan begonnen…?” Hij kijkt op de doos en deelt mee dat het geschikt is voor kids vanaf 6 jaar. Dat verklaart een boel. Lot is erg tevreden over het resultaat, dus na al deze concentratie is het tijd voor actie. Daar is Pien ook wel voor te porren. Dus gooien we voor de 25^e keer alle kussens van de bank. Dan kijken we wat kinder tv. Erg educatief soms en ideaal voor de uitbreiding van de woordenschat. Zo kwam Lot tijdens het avondmaal scherp uit de hoek: “Pap, als je je bord niet leeg eet, zet ik je het betaald..!” Nu komt Lot wel vaker met opvoedkundige teksten door, maar hiervan schoten we wel in de lach. Meestal is Pien de pineut als Lot de mama uithangt: “Pien als je niet luistert, ga je maar in de hoek staan.” Of: “Niet zo luid praten, dan krijg ik echt pijn aan mijn oren.“  of: “Je moet wel je bord leeg eten, anders wordt je niet groot en sterk…” Dat laatste grijpt Pien vaak aan om voor de 100^e keer te vertellen: “Ik ben de grootste, dus ik kan dit of dat beter….” Ja Pien, we weten dat je langer bent, maar jullie zijn even groot, allebei 4 jaar. Dan gooit Pien het over een andere boeg: “Ik eet geen saus, want dan krijg ik dikke billen, saus is niet goed voor mij….Lotje eet wel saus, dan krijgt Lotje dikke billen.” Zo, iedereen zijn zegje gedaan, wat dachten jullie ervan om te gaan eten? 

Pijnlijke poeperd

Het was hier een drukke boel. Manlief heeft de smaak van varen te pakken. Dus op de zondagochtend na de verjaardag alle logees de deur uitgezet en om 11 uur zaten we in de auto op weg naar de Kaag. Nee, even rustig nagenieten van het partijtje was er niet bij…  Voor een weeshuis aan taart meegenomen voor onze nieuwe havenvrienden. Mogen we niet met de auto op de veerboot, want het was een festival dag. Moesten we de auto ver weg parkeren en lopend richting haven met zware koeltassen en kids. Taart maar aan de festival crew gegeven…. Na deze rough start hebben we heerlijke dagen gehad en de meisjes vonden het ook super. Natuurlijk opa G en oma M veel gezien. En ook opa G en oma J zijn een dagje meegevaren. Gezellig allemaal zitten in de kuip. Maar dan kijken de meisjes elkaar aan en roepen ombeurten: “Opa/oma ben je er klaar voor…?” En nemen een aanloop en springen op schoot. Oef. Dit tafereel duurt een paar sprongen. Tijd om in te grijpen, want opa moet deze zomer nog wel zijn 75^e verjaardag vieren. En opa vertelt bij het afscheid dat ie zich deze dag nog lang heugen….”Opa ben je er klaar voor!?”

Afgelopen donderdag thuisgekomen van de boot, want vrijdag  moest manlief de boot van opa J helpen omvaren van Antwerpen naar Port Zelande. Ik had een rustig pyjamadagje in gedachten met de meisjes, maar de mama van schoolvriendin J hing al snel aan de lijn. J had Pien en Lot zoooo gemist. En J was bang dat Lotje meer van klasgenootje M houdt dan van haar… Wat een problemen op vierjarige leeftijd. Eerlijk gezegd hebben de meisjes geen tijd gehad om J of wie dan ook te missen, maar dat heb ik maar niet hardop gezegd;-) Ok dan, hup allemaal onder de douche, uitgebreide discussies over what to wear, zes verschillende outfits gepast en op naar J. Moest nog even snel een cadeautje kopen voor het kinderpartijtje van A de volgende. En vervolgens de kids opgehaald in de speeltuin. Om 18:30 thuis en prompt belt manlief dat ie al is aangekomen en het wel gezellig zou vinden als we nu naar Port Zelande zouden komen. Ja daaag. Zit hier met twee jengelende en uitgehongerde diva’s en bovendien zou je pas zondag aankomen. Zaterdag staat een kinderpartijtje in de planning. Met terugwerkende kracht had ik beter direct naar Zeeland kunnen rijden. Pien sliep om 22 uur en Lotje is om 23:00 uur gaan slapen en een uurtje later deed ik ook mijn oogjes toe. Maar niet voor lang… Pien in tranen en schreeuwt het uit van de pijn aan haar billen. Is haar aambeitje vurig rood en opgezwollen en ze weet niet waar ze het zoeken moet. Dikke lagen billen crème, liggen in mama’s armen en troostende woorden hebben geen enkel effect…dus een zetpilletje. Waar zijn de mannen als je ze nodig hebt?! Brute kracht was nodig om Pien in de houtgreep te leggen. Ja dat is natuurlijk ook geen pretje met zo’n pijnlijke poeperd, maar inmiddels was het 3 uur en we konden wel een slaapje gebruiken. Enfin, een uurtje later lagen alle meisjes te tukken tot een uur of 7. Oef, eerst koffie. Volgende dilemma: is het verantwoord om met Piens poeperd 2 x 1,5 uur in de auto te zitten. Nou nee dus. De visioenen van Pien in de auto met haar gebroken been doemde op. Anderhalf uur de Pien sirene zag ik niet zitten met maar drie uurtjes slaap. Op naar het volgende drama: Lotje in tranen: “Ik wil naar het feestje van A!!!!! Boehoe…!!!’’ Ok plan B. Pien broek omlaag voor inspectie. Het ziet er niet comfortabel uit, maar zie geen direct aambei explosie gevaar meer. We wagen het erop…Tassen pakken, trossen los en op naar Port Zelande naar pap, opa en oma. Trek maar lekker aan waar je zin hebt, je roze prinsessenjurkje en roze glitter balletschoenen waar je geen meter op kan lopen, prima, perfecte boot-outfit, I don’t give a shit.

Ik ben nog niet op de snelweg of Lot ligt al lekker te tukken. Mooi is dat, doe dat lekker ’s avonds… Pien heeft de reis redelijk goed doorstaan en manlief staat ons al op te wachten. Mooi, hier zijn je dochters en ze hebben je enorm gemist… Doe mij maar een witte wijn.

Vervolgens hebben we een gezellige tijd gehad op de boot en in de haven. Pien heeft een olifanten-geheugen en op de boot loopt ze direct naar oma’s hut, waar knuffelbeest vos ligt. Vastbesloten deze het weekend niet meer los te laten. Oma vertelt voor de honderdste keer in geuren en kleuren dat opa de vos voor haar heeft gewonnen op de kermis. De meisjes hangen aan haar lippen en vragen telkens: “Oma, vertel nog es het verhaal van de vos…” En daar gaat oma weer zonder een detail over te slaan…

We zijn een nachtje blijven slapen… Pien heeft de hele nacht met de vos in haar armen gelegen. Lot is pas om 23 uur knock-out gegaan. Zondag was Piens poeperd weer back to normal en konden we rustig naar huis rijden. Ondertussen belt mijn schoonzus enthousiast op dat ze onderweg naar huis is vanuit Parijs en even met haar geliefde langs wil komen. Dat is altijd gezellig, maar je moet bedenken dat tijdens het partijtje de kids ook binnen hebben gespeeld en het bij ons eruit zag/ziet als een bomexplosie. Wij zijn na het feestje direct naar de boot vertrokken en amper meer thuis geweest. Tsja niks aan te doen. De geliefde van schoonzus wou graag de finale van Wimbeldon zien. Prima, ga maar lekker voor de tv bij het kinderparadijs, dan kletsen wij bij in de keuken. Dat laatste is goed gelukt, want Pien en Lot vonden de geliefde zo interessant dat ze hem geen seconde alleen hebben gelaten en nonstop tegen hem aangekletst hebben en flirterig vraagden:. “Ben jij net zo sterk als papa? Kan jij ons ook omhoog tillen tot de wolken…?” En jahoor daar vlogen de meisjes door de kamer… Gelukkig regende het ook in Londen… De meisjes waren niet vergeten dat ze van tante A een roze balletpakje met tutu gekregen hadden en dat moest natuurlijk aan. Na een daverende balletshow muzikaal ondersteund door eigen verzonnen liedjes (niet om aan te horen) ging Lotje lekker fietsen en Pien rolschaatsen. Met andere woorden: ze scheurden kriskras langs de tv. Erg rustgevend als je tennis wilt kijken… Ondertussen met zero eten in huis toch nog een redelijke maaltijd in elkaar geflanst… en toen de visite weg was zijn we lekker vroeg naar bed gegaan. Beetje jammer dat Lotje daar ook alweer in was gekropen. “Ja mam, ik vind grote mensen televisie ook erg leuk om naar te kijken hoor…” Fijn schat, als je je ogen dicht doet en niets zegt, mag je blijven liggen.

Nu is het is geen bootweer, dus blijven we lekker thuis. Week twee van de vakantie is officieel ingegaan en mijn meisjes hebben een serieuze jetlag. Met name Lot, net weer om 23 uur gaan slapen… Vandaag waren ze echt heel lief en hebben heel zoet gespeeld met alle nieuwe verjaardagscadeautjes. Heel fijn dat er veel van die leuke knutsel-, sticker- en kraaltjes pakketten bij zaten. Lotje plakt natuurlijk in een keer alle 150 bijgeleverde stickers op haar little petshop poes. Vervolgens mag Pien er mee spelen en peutert al die stickers er een voor een weer af, zodat er nu een soort klein duimpje stickerspoor door mijn huis loopt. Ik lag net even in bed en zit nu ook onder die kleine K stickers. Maar ach, zo kunnen we nog lang nagenieten van de verjaardag…..

Eindelijk 4 jaar

De wetenschap dat opa en oma er zijn doet de meisjes al vroeg ontwaken. Dat is voor Pien geen probleem, maar Lot is ontzettend moe en de dag duurt nog lang. Gelukkig kan oma J niet wachten om de cadeaus te geven, manlief en ik krijgen nog net de tijd om eerst onze presentjes te overhandigen. Lot roept al weken dat ze een barbiebad wil, waar ze zelf in past. Onmogelijke taak. En Pien wil graag een zeemeerminbarbie. Dat laatste is gelukt en een groot succes. Lot krijgt ook een barbie met een wasmachine en strijkplank, omdat ze mam daar ook zo graag mee helpt. Daarnaast nog wat kleine pakjes, omdat uitpakken eigenlijk het leukste is. Dan mag oma eindelijk het enorme cadeau geven. Weken zoniet maanden is ze bezig geweest om het perfecte cadeau voor onze schatjes te selecteren, maar het resultaat mag er zijn: een roze houten toverkasteel met prachtige figuurtjes: elfjes, prinsessen, heksen, paarden met vleugels, etc. Lot is vooral geïnteresseerd in het kleine schatkistje en Pien is direct zoet met de gevleugelde paardjes en deelt ons mee dat het eenhoorns zijn. Fijn, weer wat geleerd. Manlief in badjas en opa in pyjama zijn vervolgens een uur zoet om dat kasteel in elkaar te zetten. Saved by the bell, want daar is de meneer van het springkussen. Een uurtje te vroeg, maar het resultaat mag er zijn. In no-time staat ‘het apekot’ en meisjes gaan los.  

Het partijtje

Eindelijk mogen de roze verjaardagsjurken aan. Normaal ben ik niet zo pietluttig en mogen nieuwe kleren direct aan, maar ik durfde het niet aan met die wormenzoekende koters…

Zoetjes aan druppelen de eerste vriendjes binnen. Vriendje J is er als eerste. Zijn mams had als eerste per email bevestigd en vervolgens nog 2 kaartjes gestuurd om te vertellen hoe blij J is dat ie mag komen. De arme schat was nog nooit uitgenodigd voor een partijtje wordt al snel duidelijk. Nou lieverd, we zijn blij dat je er bent. Natuurlijk niet verteld dat we de hele klas hebben uitgenodigd;-)  En daar is stoere M met zijn ouders, die we inmiddels goed kennen, omdat M ook vaste gast is op partijtjes. Als ik zijn brave ouders zie, zeg ik steevast: “Hee de party-crew is weer present!”  Inmiddels kunnen ze er om lachen. Dat geldt overigens niet voor M, die is in tranen, omdat zijn ouders er vandoor gaan. Ik neem hem op sleeptouw en even later staat ie met een big smile in het roze kinderkeukentje gekleed in roze schort, taartjes te bakken. Vervolgens komt er een lading vriendinnen binnen en een lading cadeaus. Als professionele papierversnipperaars pakken Lot en Pien uit: Barbie, Hello Kitty, glitters en kralen... en prachtige homemade knutselwerkjes. Manlief zegt grappend dat we straks natuurlijk nog precies weten wat we van wie gehad hebben… Kansloos. Dikke knuffels en kusjes voor en van alle vriendjes en dan is het tijd voor het springkussen. Groot succes.

En dan ben ik Lotje even kwijt. Die zit met twee vriendinnen op het aanrecht om stiekem van de taart te proeven. Goed idee Lot, we gaan de taarten aansnijden. Heb 2 x een tienpersoonstaart besteld, maar in België geldt blijkbaar een andere maatvoering. Want ik heb 2 meter taart in huis… Alle vriendjes hebben feestmutsen op, toeters in de aanslag, kaarsjes branden. Zingen maar… Na lang zal ze leven, volgt volgens Vlaams gebruik: “Heppie bursdee toe joe, in de wei staat een koe en die koe zegt I love you, heppie bursdee toe joooeeehooeee!!”. En blazen maar, kaarsjes uit en smullen maar.

Ondanks het prachtige weer heeft ons kinderparadijs binnen een enorme aantrekkingskracht. En eenmaal binnen ontdekken de koters nog meer. In no-time racen ze met kinderwagens, driewielers en rolschaatsen door het huis. De mand waarin ik het losse speelgoed had verstopt is ontdekt en de inhoud ligt op de grond, de vloer is onzichtbaar. Maar oh wat hebben de kinders een pret. Ik had nog een programma met koekhappen en zaklopen in gedachten, maar daar hebben de feestgangers echt geen tijd voor. Er zijn kindjes van vrienden van ons bij en die hobbelen gezellig mee, alsof ze elkaar al jaren kennen. Onze XL hangmat staat natuurlijk ook in de tuin en er worden records gebroken. Maar liefst 8 kinders passen erin. Erg romantisch. Inmiddels is mijn schoonzus gekomen en heeft prachtige balletpakjes met tutu’s meegenomen. Tijd voor een nieuwe outfit. Tegen 16 uur komen de ouders, die ook uitgenodigd zijn een borreltje mee drinken. Ze schrikken enorm van de ravage in ons huis, maar wij wimpelen dat weg met woorden als ‘ach, het is feest… en zin in een cava’tje?’ Met onze Vlaamse en Nederlandse vrienden gaan we flink aan de drank…en het is enorm gezellig. De overgebleven kids stuiteren door de tuin en door het huis… en ik besluit de snoepjes uit het zicht te zetten en er een tomatensoep met balletjes tegen aan te gooien. Het is inmiddels 18:30 uur. Manlief komt op het geweldige idee om nog even de watersproeier aan te zetten, dikke pret. Als iedereen weer droog en opgewarmd is bestel ik pizza voor de overgebleven vrienden en gooi er nog wat pannenkoeken tegenaan voor de kids. Vriendin Do merkt op dat het toch wel wat rommelig is en dat het lastig rolschaatsen is. De meisjes helpen met opruimen en een deel van de vloer is weer zichtbaar. Lotje heeft eindelijk tijd om met Do te spelen en vertelt: “Do is er lief en erg mooi!” En Do geniet zichtbaar van de complimenten en is erg blij dat ze blijft logeren. Samen met de birthday-girls nog even in ons grote bed pipi-langkous kijken, uiteraard onderhandelen over wie waar slaapt om vervolgens lekker naar bed te gaan. Pien is afgepeigerd en vraagt zuchtend: “Mam, ben ik nog steeds jarig?” Ja lieverd, nog maar een uurtje…