Herrie in de keuken

De herfst is begonnen, dus de hoogste tijd voor een stamppotje. Natuurlijk weet ik wel dat ons Pien niet zo dol is op stamppot of welke vorm van eenpansgerecht dan ook. Alle elementen van een maaltijd moeten immers los van elkaar geserveerd worden. 

En ach het is zondag, daarom zelf aardappelpuree gemaakt. De zak aardappels ligt nog niet op het aanrecht of de dames staan alweer klaar om me te helpen. Tot voor kort was Pien daar niet voor te porren, maar ze heeft nu ook de smaak te pakken. De dames settelen zich bovenop het aanrecht en gooien aardappels in het vergiet, roeren in pannen en draaien gehaktballen. Ondertussen ben ik druk bezig de schade te beperken…  En vraag me af of wij de enigen zijn met voetafdrukken op het keukenblad.

 

Inmiddels heb ik ze aardig gedrild en bij het woord ‘spetteralarm’ gaan ze braaf van het aanrecht af, zodat ik rustig de spekjes kan bakken. Al het eten staat min of meer klaar en ik probeer het zo te timen dat we precies in de rust van Ajax kunnen eten. Dan kan ik snel nog even een wasje in de machine gooien. Maar dan hoor ik een hoop herrie in de keuken. De meisjes hebben een gevecht met de aardappelstamper. Ze willen beiden stampen, dus als een professionele scheidsrechter zorg ik dat beiden evenveel stamptijd krijgen. Ik bedank de dames hartelijk voor hun hulp in de keuken en ga op zoek naar de vloer die ergens onder de aardappelpuree ligt. Ik leg alvast Lots eigengedraaide ieniemienie-gehaktballetjes op de bordjes voor kids. Het idee was om ze even te laten afkoelen, maar ik knipper met mijn ogen en zie twee vrouwtjes wederom boven op het aanrecht en de ballen zijn foetsie.

Dan gaan we eindelijk aan tafel. Ook al is Pien geen andijvie fan, proeven moet. Als alternatief ligt er een pond wortelen en een klein prakje op haar bord. Ze kijkt ernaar en zegt hoopvol. “Mam, andijvie smaakt toch net als sushi?!” Keep on dreaming baby… Maar even later eet ze wonderwel braaf de andijvie op. Geen idee of ze het werkelijk geproefd heeft, want er zat een dubbele hoeveelheid appelmoes over….

Armstrong old news !

Ok, we zijn een paar meters pleister verder, maar het is gelukt. Na Pien kan nu ook Lot fietsen.Ons Lot had blijkbaar een doel nodig en het voordeel van fietsen is haar vandaag duidelijk geworden. Wat was er aan de hand? Manlief had aan Pien beloofd dat ze samen met papa, buiten op het fietspad mocht fietsen. Mits ons Pien minimaal vijf rondjes op de parking kon maken en goed leerde remmen. Je begrijpt dat Pien natuurlijk niet meer van die fiets te rammen was. Oefenen, oefenen, oefenen. En jawel zondagmiddag is het gelukt en manlief ging direct met haar op pad. 

 

Lot, die tot die tijd een beetje heeft lopen aanklooien is ineens wakker. Want een fietstochtje in de wijde wereld wil ze natuurlijk niet missen. Het was een lastige dag, want het lukt natuurlijk niet binnen 5 minuten. En dan heb je een zus als Pien die het er nog even inwrijft: “Ja, Lotje is een beetje kribbig, omdat ze nog niet kan fietsen en ikke wel!!” Vervolgens doet Pien er nog een schepje bovenop door rakelings langs haar druk oefenende zusje te racen. Lot kan haar zus wel schieten, maar geeft niet op. Paps en mams wisselen af om te duwen, instructies te geven en mentale coaching. Ook helpen we regelmatig om Lot inclusief haar fiets uit de bosjes te ontvlechten.

Ondertussen is er na dagen regen een klein zonnestraaltje tussen de wolken doorgekomen. Voor Lot direct aanleiding om haar bikini aan te trekken. Niet echt de beschermende outfit die we nu juist nodig hebben, maar goed. En dan, een luid gejuich en een big smile. Het is gelukt! Papa is meteen aan de beurt voor een fietstochtje de wijde wereld in. Ook Pien is er als de kippen bij. Weer thuis ploft Lot voor de TV en heeft eindelijk de tijd om al haar schaafwonden te bestuderen. En wat doet Pien? Fietsen, fietsen, fietsen. Tijdens het eten houdt ze zelfs haar helm op, want dan kan ze daarna direct weer door. De genen van opa S. zitten onbetwist in haar bloed. Tour de France 2014? No problemo. 

 

Fietsvirus

Ik kan wel duizend excuses bedenken. Lange winter met heel veel sneeuw, weekenden en vakanties naar de boot met een haven waar een fietsverbod geldt. Maar eerlijk is eerlijk als het gaat om fietsen zijn wij als ouders best nalatig geweest. Natuurlijk hebben ze lekker over de parking gecruised met zijwieltjes. En natuurlijk wisten we dat het de hoogste tijd was om die zijwielen eraf te slopen. Maar we hadden er even de puf niet voor. In een vlaag van verstandsverbijstering hebben we een week geleden toch het licht gezien. En jahoor, daar gingen we. Duwen, duwen, duwen…. Vallen en weer op staan. Een paar meter pleisters versleten, maar het resultaat mag er zijn. Ons Pien met haar soms oh zo irritante wilskracht heeft het voor elkaar. Naast ons duw en trekwerk heeft Pien heel veel geoefend. Vanmorgen om 7 uur zat ze alweer in haar pyjama op de fiets. In dat kleine koppie heeft ze bedacht dat zelf moet fietsen. En vanavond is het haar gelukt. Echt super goed. En oh wat is ze trots. Terecht!  Nu nog even leren remmen, want onze hardhouten voordeur is echt geen zachte landing. Vanmiddag eindigde haar ritje nog in de gereedschapskist van een werkman, die in de tuin stond. Maar who cares…. Pien kan fietsen.

Lotje

En dan ons Lot. Die wil natuurlijk ook heel graag. Maar zij heeft lang niet zoveel geoefend. Ze stapt alweer snel van haar fietsje, omdat ze opeens een mooi bloempje ziet of omdat ze nog even de mama slak moet zoeken voor haar eerder gevonden baby-slakje. Kortom, voor onze ‘nature  lover’ is de tuin een grote bron van afleiding. Daarnaast mist ze het doorzettingsvermogen van haar zusje en als het niet meteen lukt wordt ze kribbig. Bovendien vindt ze het heerlijk om op de driewieler door het huis te scheuren. Ze gaat zo hard dat ze de bocht op twee wielen neemt. Dus op twee wielen fietsen zou een koekie moeten zijn. Maarja een beetje lui misschien?! Als ik roep dat we naar boven gaan, dan neemt mevrouwtje liever de fiets om die 5 meter richting de trap af te leggen…. Maar we blijven oefenen, want na Pien, kan Lot natuurlijk niet achter blijven. Waar een beetje concurrentie al niet goed voor is.

Waar is de mol?!

Jahoor, het schooljaar is nog geen week oud en we hebben alweer een logee. Ik haal de meisjes uit school en Pien stapt vrolijk in de auto met een rugzakje. Wat zit erin? De mascotte van de klas: Molletje. En natuurlijk ook een dagboek om verslag te doen. De juf had ons al gewaarschuwd dat het beestje langs zou komen, maar waarom wij de gelukkige eersten mogen zijn…?! Maar ik ben eigenlijk allang blij dat er niet twee mollen mee naar huis zijn gekomen. Ik kan me nog herinneren dat we twee klassenpoppen een weekend meegekregen, inclusief koffer met garderobe. Een grote verantwoordelijkheid om dat weer compleet terug op school te krijgen. We hebben toen zelfs overwogen die poppen aan de schooldeur te hangen met een briefje: “Sorry, ze hadden heimwee…”

Ok, Molleke gaat mee naar de fysio en wat ben ik blij dat ik zojuist de fotocamera in de auto heb gevonden.  Aangezien een foto meer zegt dan 1000 woorden schieten we er vrolijk op los. Pien is geenszins van plan die mol nog los te laten, dus dat beest gaat mee op de loopband, de powerplate en stuitert vrolijk mee. 

Dan mag de mol mee om nieuwe regenlaarsjes te kopen voor Pien. Er is vandaag 19 mm regen gevallen en ik krijg Pien echt niet meer in die veels te kleine laarzen.

Bij thuiskomst wordt de mol in de hoek gesmeten, want ook al regent het. Pien wil fietsen. Gelukkig vind ik een leuk knuffelmuisje en maak een foto van deze opbloeiende romance. Zo krijgt het verhaal voor in het dagboek een happy end. Even wat knippen, plakken en printen… en jawel mijn moederlijk taak is weer volbracht.

En dan is het de volgende ochtend en ik de laat de meisjes het resultaat van mijn freubelwerk zien. Pien vindt het prachtig, maar Lot is erg upset dat er zo weinig foto’s van haar bij staan. Ik beloof plechtig dat wanneer Molleke bij haar komt logeren, Lot echt de hoofdrol krijgt. Ik stop de mol met zijn dagboek in de rugzak en we vertrekken richting school. We staan bij de poort en vraag me af waar die verrekte mol is gebleven. Oh shit toch nog vergeten. De meisjes raken in paniek, maar ik verzeker ze dat ik hem direct ga ophalen. Op de ouderavond heeft de juf ons immers vriendelijk doch dwingend verzocht de mol de volgende dag echt mee terug te geven. Wat ik sowieso al een pittige opdracht vind met die laatslapers van ons. Enfin, met gierende banden scheur ik terug naar huis en met dezelfde vaart weer terug naar school. En nog voor de schoolbel gaat is de deadline gehaald. Pfff, tijd voor een bakkie. 

Hockey met een stokkie

In de auto op weg naar de fysio help ik de meisjes herinneren dat morgen de eerste hockeytraining begint. Lot maakt zich zorgen, omdat ze nog nooit gehockeyd heeft en niet weet hoe het moet. Pien daarentegen is er van overtuigd dat ze het heel goed kan. “Ja mam, ik heb namelijk gezien hoe dat bij Dora ging. Dan sla met een stok tegen de bal en dan moet ie over het net heen en dan heb je een honkrun.” Ik probeer uit te leggen dat ze waarschijnlijk honkbal bedoelt, maar ik kan net zo goed tegen mijn ruitenwissers praten. Ook Lot is zichtbaar opgelucht dat ze weet welke sport ze gaat beoefenen en praat het honderd uit over hoe hoog ze die bal wel niet gaat slaan. En ook Pien ziet het helemaal zitten. Ik vrees het ergste en kan niet laten te vertellen hoe hard die HOCKEYbal is en dat die bal vooral dichtbij de grond moet blijven, maar dan zijn we op plaats van bestemming. ’s Avonds in bed maakt Lot zich vooral zorgen over of haar hockey-outfit wel in orde is. En als ik Pien goedenacht wens vertelt ze hoeveel zin ze heeft in ‘honkrun’. Prettige wedstrijd trainer!

Spijbelen

Eenmaal in de haven ontdekken we dat er meer mensen op hetzelfde idee zijn gekomen. Wat een gezellige boel voor doordeweekse dagen. De meisjes gaan vrolijk langs elk bootje om iedereen gedag te zeggen. Caroline gaat net de hondjes uitlaten, dus de meisjes worden subtiel de boot uitgezet. Lot is het er niet mee eens. “Ja, maar dan blijf ik toch gezellig bij Mark….” Caroline vertelt dat Mark naar zijn werk is, waarop Lot zuchtend en vol onbegrip reageert: “Werken?? Waarom???” De uitleg dat haar man centjes aan het verdienen is vindt Lot zichtbaar een slecht excuus. Zuchtend en steunend verlaat ze de boot en gelukkig ziet Caroline  de humor er wel van in. Op naar ‘Toast’, die eigenlijk Toos heet, maar door de meisjes tot toast gebombardeerd is. Daarna naar hun grote vriendin Karin, de bootbuurvrouw. En ach waarom niet. Lot gaat lekker mee douchen met Karin. Bij terugkomst hebben ze wel een geheimpje…. Gelukkig verklapt Karin het al snel: Lot mag niemand vertellen over Karins dikke billen. Lot neemt het geheim heel serieus en belooft plechtig dat ze het ook niet tegen de man van Karin zal vertellen….  En jawel de meisjes hebben het weer voor elkaar. Alle teennagels worden in een andere kleur gelakt. Prachtig!

Bommetje

 ‘s middag komt vriend R en gaan we lekker varen en zwemmen bij het Unie-eiland. Er is eindelijk plek bij de water glijbaan, want het is natuurlijk gewoon een doordeweekse dag. De meisjes gaan surfen en hondje Lief mag ook mee. Terug in de haven eten we gezellig bij ’t Oppertje en geven de meisjes prachtige dansshows op het terras. Pien gaat helemaal op in haar rol als prima ballerina en Lot staat lekker met haar kont te schudden. Dan nog even op schoot bij oom Huub om samen nog wat opdrachtjes uit het doeboek te doen. Even later rennen de meisjes naar de boot van oom Frances om te controleren of hij al wakker is. Na het bezoek van de kids is dat zeker het geval...
Heerlijk al die lieve mensen die zoveel aandacht voor onze meisjes hebben. Ze krijgen nog een ijsje van oom Leo. Heel lief als je bedenkt dat Lot tijdens zijn poging te hengelen, met haar bommetjes al zijn vissen heeft weggejaagd.  Nadat Lot de zoveelste plons naast zijn dobber had gemaakt heeft zijn vrouw Lot uit het water gelokt met wat lekkers. Iedereen weet inmiddels wel dat Lot een snoepkont is. Ook Anita is een vast adres voor snoepjes. De meisjes blijven haar Anika noemen, want zo heet de vriendin van Pipi Langkous ook. Logisch.

Showtime

Op vrijdag is het nog steeds heerlijk tropisch weer. Manlief gaat met Lot en havenvriend Gert varen naar Sassenheim. Pien zit met 30 graden in de boot heel gepassioneerd een tekening te maken en heeft echt geen tijd voor zoiets lichtzinnigs als boodschappen doen. Als haar kunstwerk af is gaat Pien op pad en vertelt iedereen dat Lotje naar ‘azijn’ is met papa. Wat? Sassenheim. Pien gaat nog even gezellig met Karin de hond uitlaten op Kaageiland. Een goedmakertje, omdat Pien natuurlijk serieus upset was dat zij niet Karin mee was in de douche. Er heerst een vrolijke sfeer. Zeker als twee stoere havenmannen komen aanvaren met pruiken en feesthoedjes op. We zitten lekker te borrelen en dan opeens gaat het regenen. Hup allemaal bij ons aan boord en het feest gaat gewoon verder. Uiteraard gaan de pruiken van hoofd naar hoofd. Terwijl Lot druk in de weer is met haar nieuwe coupe, voert Pien nog een balletshow op. Met zo’n 10 man aan boord is de ruimte zeer beperkt, maar dat is voor Pien geen enkel bezwaar zich in te houden. Na een dramatische buiging krijgt ze een luid applaus. Voor de meesten een signaal dat de show ten einde is, maar Pien is zo trots dat ze nog meer van haar balletkunsten laat zien.

 

Home sick home

Tsja en dan is er altijd weer strijd als we naar huis gaan. Lot zou het liefst op de boot blijven wonen en Pien vindt het wel lekker om weer naar huis te gaan.  Maar voor beiden valt het niet mee om afscheid te nemen. Daarom nodigt Pien iedereen uit om te komen logeren. En Lot krijgen we mee als we beloven thuis langs de frietjes winkel  (=Mc Donalds) gaan. Dit plan lijkt bijna in duigen te vallen, omdat Lot onderweg zichzelf en de hele auto onder spuugt. Maar als we bij de grensovergang een gele M zien, kikkert mevrouwtje helemaal op. En als we bijna thuis zijn is ze weer topfit en hunkert naar fastfood.

Spijbelen?

Tsja, hebben welgeteld 2,5 dag op school gezeten en de bootkriebels slaan weer toe. Vriend R. belt en vraagt of we morgen toevallig op de boot zijn. Er zijn tropische temperaturen voorspeld. Manlief antwoordt braaf dat de kinders net deze week weer begonnen zijn met school en dat we dat natuurlijk echt niet kunnen maken. Of misschien toch wel? We sturen een mailtje naar de juf en die reageert ‘geniet maar lekker…’. Dat laten we ons geen twee keer zeggen. Het is woensdagmiddag en de meisjes hebben nog een zwemdate bij schoolvriendinnetje C. en om 16:30 uur komt de nieuwe oppas kennismaken. Daaromheen pak ik snel de tassen … 

Tegelijkertijd met de nieuwe oppas kom ik thuis van de zwemdate. Oppas Barbara wordt enthousiast ontvangen door de meisjes en de hond. Het brave Vlaamse en uiterst rustige meisjes wordt getrakteerd op een sessie rolschaatsen, fietsen, dansshows, trampolinekunsten en een rondleiding door ons huis. Arme Barbara wordt vervolgens nog aan een onbescheiden kruisverhoor onderworpen: “Ben jij al mama, heb je kindjes, heb je een man, heb je een mama, komt je mama ook mee de volgende keer, etc.?” Ik zeg (tegen beter weten in) dat ik blij ben dat ze nu alvast gekomen is, want dan zullen ze zaterdag vast wel wat rustiger zijn, omdat de nieuwigheid er dan af is. En gelukkig ze wil zaterdag komen oppassen....

Beschermengel

De meisjes komen thuis na de eerste schooldag en zijn uitgeput. Het was leuk, maar ze hebben vooral honger. Ik ga direct koken en parkeer de meisjes voor de TV. Meer zit er niet in vandaag.
Het is muisstil dus ik ga even checken of het goed gaat. Ik zie de meisjes heel lief dicht bij elkaar zitten. Ik werp een blik op het scherm. Shit ze kijken naar Winx. Het lijkt een gezellig filmpje over meisjes met vleugels, maar er spelen wel een paar duistere figuren in mee. We hadden er een dvd van, maar die heb ik onlangs onklaar gemaakt, omdat Pien er serieuze nachtmerries van krijgt. Dan ploft ze 's nachts  in mijn bed en vertelt angstig dat ze de 'Twix' in haar ogen ziet en dan heb ik de rest van de nacht een onrustig meisje in mijn armen. Daarom vraag ik voorzichtig of het wel verstandig is hier naar te kijken....? Volgens Lot is het geen probleem: "Kijk mam, ik bescherm Pien. En als het erg spannend wordt zeg ik dat ze haar ogen dicht moet doen...." Pien bevestigt dit verhaal en zegt dapper: "Ja mam, Lotje zorgt goed voor me en nu durf ik echt naar deze film te kijken....! Ik heb zo mijn twijfels, maar loslaten schijnt ook te horen bij opvoeden. Desondanks ga ik in dubbel tempo ons avondmaaltje fabriceren. Hoe eerder ze bij die film weg zijn hoe beter....