Zomaar een dagje...

Ok, hou je vast. Ik moet het even kwijt….

Vandaag kids thuis gehouden omdat Pien naar de oogarts moest en manlief in zijn toestand (gebroken teen) Lot niet met de fiets van school kon halen. Naïef misschien, maar dacht nog een beetje te kunnen uitslapen. Echnie dus. Om 5 uur sharp stonden er 2 vrouwtjes naast mijn bed. Kom er maar bij. Lot kroop lekker slaperig tegen me aan, maar Pien wou per se in het midden liggen. Nadat ze een half uur lang over iedereen heen en weer was gekropen op zoek naar het midden (is ook lastig als je met zijn vieren bent, geef ik toe), was ik het zat. Ben met de meiden naar beneden gegaan om mijn zwaar verwonde man te sparen. Vol goede moed vraag ik wie er zin heeft in een ontbijtje. Lot antwoord enthousiast: “Ja lekker, rijst met champignonnetjes eten.” Ja daaag, het is 5.30 uur. Uren later komt manlief uit bed gestrompeld. Ik stond klaar voor lieve bedankjes voor zijn extra slaapuren, maar nee hoor.  Heeft ie pijn aan zijn kaak, wat later een zenuwontsteking blijkt te zijn. Even ontbijten met een paracetamolletje en daarna gezellig met zijn 4-tjes naar het ziekenhuis waar Pien een date heeft met de oogarts. Hier hebben de kids zich keurig gedragen en Pien heeft braaf 1,5 uur oogtestjes gedaan. Conclusie, ietwat lui oog. Niet ernstig, moet ze zelf corrigeren, wel elk kwartaal terug voor controle. Dat is goed nieuws. Hadden we even nodig, want haar beentje blijft zorgelijk. De orthopeed had het vorige week over hopelijk operatie (spierverlenging) uitstellen tot pubertijd. Wat? Opereren, dat hoor ik voor het eerst vriend. Geen paniek, we wachten even de echo af. Hoe dan ook morgen laten we een nieuwe fysio, tevens prof sportmasseur er even naar kijken. Heeft ook veel topvoetballers geholpen, dus wie weet.

Surprise

Je zou denken dat ze na zo’n vroege start wel even een middagdutje zouden doen. Ik was er wel aan toe ze even te dissen. Nee dus. Het is lekker weer, dan gaan we toch gezellig de tuin in. Manlief, fijn met zijn gebroken teen op een voetenbankje in de zon gezet. Vervolgens ontstaat er een ware catfight tussen de ietwat vermoeide meisjes. “Is mijn bankje, nee is mijn bankje!” Dus even later zaten we buiten met 3 voetenbankjes. Everybody happy. Aan het eind van de middag slaat de moeheid toe en hebben we ze even in ons bed gelegd voor de tv. Mooi, dan kan ik even ongestoord eten koken. Keep on dreaming baby. Komt Lot naar beneden. “Ik heb mooi geschilderd op het kastje”. Holy shit. Heeft ze ergens mijn exclusieve potje extra vette en oranjegekleurde nagelriem crème gevonden. Kastje, bed en Lotje, allemaal oranje boven. De juf vertelde vorige week nog enthousiast hoe creatief Lotje is…. Ja juf, we weten er alles van. Na het eten vlug in bad. Dat duurde iets langer, want ons Lot had nog een kleine verrassing. Ik stap de badkamer in  (nadat ik Pien achterna zat, die zelf uit bad was gestapt en naakt en nat door de gang aan het racen was op de loopauto onder het motto ‘even lekker autorijden in mijn blote pimpam’) staat Lot in bad al klaar om haar vers gedraaide drol aan mij te overhandigen. Dankjewel schat, zal ik je handen even wassen? Nee, stopt die tuthola haar handen in haar mond. Ik draai me om voor een washand en madam neemt even een paar flinke slokken badwater om het weg te spoelen. AAGGRRR… Gezien de kleur van het badwater gooien we er nog een douchebeurt tegen aan en gaan ze eindelijk naar bed. Ik maak aanstalten om de slaapkamer te verlaten, maar mijn kinderen staan al eerder op de gang dan ik. Hup weer terug. En dat doe ik nog zo’n 25 keer. Maar de aanhouder wint, het is gelukt, ze liggen fris en fruitig in bed. 

Tuinwerk

De zon! Oh wat is ie fijn. Ik heb mooie dromen over een luie stoel, wijntje, boekje en lachende kinderen in de verte. Helaas is mijn droom nog niet uitgekomen. Want het is lente en dat betekent hard werken in de tuin. Uiteraard ben ik ook onderdeel van manliefs ambitieuze ‘hoe herstel ik mijn gazon in 20-stappen-plan’. Het begon heel gezellig met een emmertje kalkkorrels. Lekker strooien tegen het mos. Meiden hebben ook ‘pikkeltjes’ (vinden ze beter klinken dan korrels) gegooid. ‘Lekker eten voor de vogels he mam.’ Tuurlijk meissies strooi maar lekker.  Ik sla een paar stappen over, maar vandaag is het echt physical geworden. Verticuteermachine ophalen, zo’n 100 kg zaad, aarde en mest kopen. Heel praktisch dat Pien vandaag niet naar school kon (controle ziekenhuis beentje). Die was al snel upset. “Mama moet die zakken weghalen, Pien wil op de kar.” No way. Even afgeleid door alle groene gras sprietjes op de verpakking. ”Mama, allemaal spinazie, gaan we lekker eten.” Tuurlijk, gaan we doen. En bij de kassa wil Pien natuurlijk afrekenen. Ok, we waren een uur verder, maar de buit was binnen.

Middagslaapje kansloos, want de meisjes willen ook in de tuin werken. Schiet niet op als mama staat ingeroosterd voor het harken en legen van volle kruiwagens. Zodra de wagen leeg was zaten er tweemeiden in, klaar voor een ritje. Maar voordeel is wel dat ze nu lekker slapen. Had even het idee dat het niet ging lukken. Door de babyphone hoorde ik Pien oreren en toen zei ze: ‘Tot straks Lotje’. En daar troffen we Pien op de gang aan die me heel vrolijk begroette met “Goedemorgen!!” Uiteraard weer terug in bed gelegd. Vervolgens heeft ze nog 25x “Pienemienemutte, tien pond grutten….”gezongen. En toen pas had ze door dat Lot echt slaapt en is zelf weggedommeld.

Hockey met een stokkie

We waren zondag op de hockeyclub voor een borreltje. En het is me weer gelukt geen minuut van de wedstrijd te zien. Het was een drukke boel en mijn ogen waren gericht op de meisjes die standaard elk een andere kant op lopen. Ik knipper met mijn ogen en Lot is weg. Help! Dat is schrikken. Terwijl ik de grond afspeur op zoek naar een kleine kabouter met roze zonnebril, staat er een lieve meneer hoog op een bankje met Lotje in zijn armen. Hij dacht dan ziet haar mama haar vast wel en vertelt dat ze een poging deed het veld op te rennen. Uiteraard bedank ik de lieve meneer hartelijk, terwijl Lotje in mijn oor tettert: "Lotje ook hockey met een stokkie doen!" Pien gelukkig niet, zij wilde graag een 'Apie op een stokkie.' En heeft dat ook de hele middag gezongen...

Papa's verjaardag

Het heeft even geduurd voordat manlief zijn cadeaus eindelijk kon bewonderen. Twee gloednieuwe onderbroeken! Pien was er namelijk heilig van overtuigd dat er een taartje in het pakje zat. En dat moest mee naar school. Dat hebben we weten te voorkomen. Dus na de lunch was er dan eindelijk de grote modeshow. Aangezien de kids hyper waren, omdat alle opa’s en oma’s kwamen, zat een middagdutje er niet in. Dus je begrijpt de onderbroeken gingen op de koppies van de meiden. “mooie muts heeft papa gekregen.” Diner in restaurant met speeltuin was een  groot succes. Eerst op het terras en de meisjes met wisselende teams van opa’s en oma’s in de speeltuin. Iedereen moest zien hoe leuk de speeltuin is, dus sprongen de dames op de trampoline en zongen bijv. “Opa G., opa G.!” Helder signaal, tijd voor een wissel. Daarna gezellig binnen aan een grote tafel. Meisjes hebben bij iedereen op schoot gezeten om alle gerechten te proeven. Om vervolgens op hun eigen stoeltje nog een volledig kindermenu weg te hakken. Lot had vis gegeten, maar dat was blijkbaar niet genoeg. Want ze stond opeens te lekkerbekken bij het aquarium en zei: “Mmm, lekker visje….”

Bij thuiskomst nog even met mijn ouders een K3 disco gehad en toen zijn ze knock-out gegaan.

Vandaag een dagje geen school, omdat mijn ouders bleven slapen. Dat was een leuke afterparty. Mijn ma dacht even rustig te gaan douchen. No way. Pien en Lot waren no-time uit de kleren en hebben oma subtiel de douche uitgedrukt. Na het middag slaapje waren de meiden nog steeds moe van alles en een tikkie prikkelbaar. Er was ruzie over wie er op de fiets mocht. We dachten, vecht het maar lekker zelf uit en bekeken op gepaste afstand het tafereel. We horen een gil, een bonk en wat gehuil. Even later komt Pien aangefietst met de mededeling: “Daar ligt een zusje op de grond.” En fiets vrolijk door… Misschien een gevalletje daar had je bij moeten zijn, maar wij moesten er erg om lachen. 

En als je denkt Pien zit op de fiets, die vermaakt zichzelf wel even…nee dus. Dan wordt je opgehaald en vraagt ze: “Pieneniem moedigen (= aanmoedigen) op de tribune?!” Dat betekent dat we met de hele familie op de bank moeten gaan zitten en hard moeten klappen, juichen en roepen hoe goed Pien aan het fietsen is. En met een smile, alsof ze tour de france gaat winnen, komt Pien dan trots wel 36 keer voorbij scheuren. Hetzelfde doen we natuurlijk ook bij Lot, beetje jammer dat ze nog niet kan fietsen. Of liever gezegd te lui is. Die komt dan loopfietsend in slowmotion langs de bank gestrompeld, waar uiteraard een langdurig applaus en gejoel op haar wacht. Ook Lot heeft de glimlach van een wereldkampioen en gaat dan nog rustig even stilstaan om op haar gemakje te genieten van alle aandacht en zegt: “Lotje kan goed fietsen he?!” Ja Lot je bent fantastisch. Vervolgens komt ons Pien even helpen duwen en kunnen we Lot met fiets en al uit de gordijnen halen. Want ohja sturen, dat is nog best lastig. 

Vakantie voorbij

Zo de vakantie zit er bijna op. Het begrip schoolvakantie is nog niet geheel duidelijk bij de meisjes. Dagelijks vragen ze wanneer we gaan ‘sjemmen’ of naar het strand gaan. Of hoopvol: “Morgen naar Frankrijk?” Om het leed te verzachten hebben we alle opa’s en oma’s bezocht. Morgen breng ik ze even bij opa en oma in Ouderkerk. Die hebben een bezoek aan de kinderboerderij in gedachten hebben. Nou, prettige wedstrijd met Lotje;-) Wel fijn, want dan heb ik heel even mijn handen vrij om voor mijn bijna jarige schatje een presentje te kopen.

Avond:

Soms denk ik dat mijn kids vanzelf in slaap vallen. Vandaag weet ik zeker van niet. We hebben de zijhekken van de ledikanten weggehaald. Dat was wel nodig, want ook al dragen de meisjes een slaapzak, ze klimmen gewoon eruit. Nu vliegen er twee gillende keukenmeiden door de gang…. We zijn in hoogste staat van paraatheid;-) En soms vragen we ons af waarom we dit nieuwe beddentraject zijn gestart…aaahhhh!!

Ochtendperikelen

Ons Pien kwam deze week thuis met de mededeling dat ze al drie jaar oud is. Echwel. Totdat ze vroeg of om haar speentje (die tegenwoordig in bed blijft). Dus wij zeiden: “Daar ben je toch veels te groot voor”. Antwoord Pien: “Nee, Pien is heeeel klein.” Als ze iets flikken gaan ze zelf al in de hoek staan. En de nieuwe tactiek: “Ophouden, of je gaat naar bed”, maakt totaal geen indruk. “Ok, ik ga lekker naar bedje.” Om daar vervolgens, je raadt het al, een dikke drol te draaien. Een ‘chocopoepje’, zoals ze het zelf noemen. Vriendin E. vertelde laatst over een leuk opvoedingsboekje. SOS, waar kan ik dat krijgen?! Want we zitten ook nog eens in de ‘ik kan het zelf-fase’. Je denkt ze hebben een schooluniform, dus hup aankleden en klaar. No way. Misschien ben ik een softy dat ik ze het op eigen verzoek zelf laat proberen. Maar goed dan hou ik de ene in ieder geval in het oog als ik de ander aankleed, want anders zit er weer een kunstwerk van de tandpasta op de muren. Als ik vervolgens een onderbroek met twee benen in 1 pijp opgetrokken tot de oksels probeer te corrigeren is het huis te klein. “Nee, zelf doen”. Enfin, we vervolgen de aankleedsessie in de houtgreep met alle kleding binnen handbereik. Gaat er weer eentje met de kleertjes er vandoor, die je vervolgens ergens verstopt onder de kussens in een Barbie-tent kan opvissen. Ondertussen heeft de deels aangeklede dame zich weer uitgekleed en begint het feest van voor af aan. Total body workout.
Maar wat zit ik te klagen… Mijn schatjes hebben de hele nacht doorgeslapen van 20 tot 08:00 uur!! Ben nog nooit zo moe opgestaan. Zoveel ononderbroken slaapuren, dat hakt erin zeg.

Sportdag

Life goes on en hier gebeurt altijd wel iets ter afleiding.
Zo had ik me braaf opgegeven als rijmoeder voor de sportdag. Alsof een reguliere schooldag met 22 kinderen van 2,5 jaar geen sportdag is voor de juf. Respect! Dus die ochtend zaten de dames, in hun hippige roze joggingpakjes met de turnpantoffels (moest het even opzoeken, maar het zijn gewoon gymschoenen) in de boekentas, ready for take-off in de auto. Start dat kolere ding niet. Dus kwam mijn lieve schoonma ons redden, geheel in stijl (ook in joggingpak). Manlief direct in de weer met startkabels, geen succes. Hup autostoeltjes (inclusief kilo’s zand) in die gloednieuwe Mercedes van oma en gelukkig net op tijd in het sportcentrum om onze kapoentjes te laten sporten. In de kleedkamer krijg ik direct de rol van plasmoeder. Hee what’s new, dus als een ware pro jas ik met gemak 10 koters op en van het toilet. Inmiddels is het 9:30 en om 12 uur moet iedereen weer op school zijn. Let the games begin! De rijmama’s taaien af. Ik zeg nog tegen de vervangjuf, want juist vandaag is de echte juf ziek,  zal ik blijven om te helpen? Maar niet nodig en anderhalf uur later ben ik weer plasmoeder. Hijs wat kindjes in hun jasjes en hup naar de auto’s. De kids zijn compleet afgedraaid en zo te zien de vervangjuf ook. Juf rijdt gezellig mee en ik zeg begripvol, ‘dat was zeker een pittige ochtend?’ En de altijd zo vrolijke flexibele juf deelt zuchtend mee: “Dit moeten we de volgende keer misschien anders doen…” Vertaald vanuit het Vlaams naar Nederlands: “Dit nooit meer!”

En je denkt misschien dat mijn handige man alleen keukenbouwer is, hij is ook bijna automonteur. Lekker in de weer geweest met startkabels en met sas-op-het-gas kwam onze voiture weer tot leven. Nog wat ritjes gemaakt, niets aan het handje. Maar different day different story. Ga de meiden van school halen, stond in de file te wachten, start de auto, maar daar zat dus echt geen leven meer in. Stond lekker asociaal precies op een oprit van een gynaecoloog. Gelukkig kwam opa Jan al snel met manlief aan gescheurd en kreeg em weer aan de praat. Direct door naar de accuboer. Ik opperde nog, zet mij maar thuis af met de kinders. Maar no time to waist, dus met 2 kranky kids, zonder speentjes en maar 2 bananen aan boord al mijn moederlijke talenten aangewend om het huilen te staken. Volstrekt kansloos. The longest day of my life…