Breaking Bad

Ons stoere meisje Lot heeft echt even behoefte aan wat manpower in da house, daarom stoere vriend Olle uitgenodigd. Hij is twee keer zo groot als Lot en dat is best een komisch gezicht. Ze komen binnen, gooien hun boekentassen in de hoek, schoenen uit en gaan met die banaan. Er kan nog net hallot'tje af, want er moet met spoed geping-pongd worden. Dan een potje indoor voetbal en vervolgens rondjes rolschaatsen door het huis. Olle heeft maat 37 en mag natuurlijk mams skates even lenen.
Tussendoor worden de pepernoten snel met een paar glazen water ad fundum weggespoeld en ook het pondje druiven is weg als ik even met mijn ogen knipper. Enfin, de batterij is weer opgeladen voor een jumpsessie op de nattige trampoline. Even later komen twee blubberige koters binnen en zijn toe aan een nieuw project. Ik was er al bang voor en jahoor Lot tovert haar schoencadeautje op tafel: Schatgraven. Egyptisch reliquien verstopt in een blok gips worden met bijgeleverde plastic hamer en bijtel losgebikt en als dat niet snel genoeg gaat wordt ons bestek aangewend... In no-time lijkt onze keuken op een aflevering van Breaking Bad, waarin een meth lab explodeert. Wit poeder all over the place. Voor de fun wordt zus Pien ook nog even bestrooid.

Nu ben ik echt geen pietluttig type, maar in dit geval heb ik de kids even buiten uitgeklopt, de stofzuiger en zelfs de dweil erbij gepakt. De moeder van Olle zou nog even een bakkie komen doen en ik wil natuurlijk niet de allerslechtste indruk achterlaten.  Ik dweil het laatste wit weg en dingdong daar is ze al. Hoopvol bied ik haar een wijntje aan, maar ze heeft liever een thee'tje. Vooruit dan maar... We proberen te converseren, maar de koters hebben bedacht om op een meter afstand een luidruchtig spel te gaan doen. Pien doet niet mee en besluit ons te stalken met haar oeverloze verhalen over haar babypop. Kortom, de perfecte basis om even gezellig bij te kletsen. NOT!!

Als ze aanstalten maakt om te vertrekken besluiten Lot en vriend in de donkere tuin te gaan fietsen. Roepen heeft geen zin, dus we kleden ons warm aan op zoek naar het duo, dat zich voor het gemak met fiets en al in de bosjes heeft verstopt. Als we ze vinden, rennen ze snel naar de trampoline. We zijn een flinke dosis dreigementen en een half uur verder, maar dan is de rust wedergekeerd. Plop, tijd voor een wijntje.

Nieuw bureau

Ons Pien is al tijdje toe aan een bureau op haar kamer. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Het eisenpakket is hoog: strak design a la Mondriaan, basiskleur wit met een vleugje blauw, inclusief ladekastje, plank voor boekjes en snuisterijen en natuurlijk een groot werkblad om haar artistieke werk te kunnen doen. Ze is al weken aan het goochelen (zoals zij googelen noemt) naar het perfecte bureau. En opeens heeft ze het gevonden. Blij laat ze het plaatje op de Ipad zien. Ik bekijk snel waar dat ding te koop is. Een eerder model, exclusief leverbaar in Canada, heb ik al af moeten serveren... Maar dit model is verkrijgbaar op nog geen 30 km van ons huis. Super! Nu maar hopen dat de Sint dit bureau kan vinden.

Het bureau is eigenlijk wat over de top voor een schoencadeautje. Maarja, ook wat groot om lang te verstoppen. Op zaterdagavond zet ik samen met manlief het bouwpakket bij de schoorsteen. Voor Lot een nieuw paar Skates/schaatsen. Haar oude rollers passen nog net, maar ze voelt zich doodongelukkig op die roze prinsessenschaatsen. Pien schaatst al een jaar op een stoer paar, maar Lots voeten groeien niet zo snel.

En dan is het zondagochtend en Pien dendert de slaapkamer in. Helemaal in de gloria en met het verzoek dat ding in elkaar te zetten en wel NU. Eerst een bakkie en dan aan de bak. Met een in ons nek hijgende Pien wordt het bureau gemonteerd. Et voila, Pien is eraan gaan zitten en heeft haar kamer niet meer verlaten. Met nauwkeurige precisie wordt het ingericht, een laatje voor dit en een mapje voor dat. Elke stap in dit proces moet natuurlijk bewonderd worden. Dus feitelijk hebben we ook een zondagje doorgebracht in Piens kamer. Make my day!

Victorie !!

De meisjes spelen vandaag hun laatste hockeymatch van 2015. Dit seizoen nog een wedstrijd gewonnen. Het stormt, regent en sneeuwt, nog voordat de match begint zijn de speler en supporters volledig verzopen. De meisjes hebben het koud en vooral Pien staat te klappertanden. De meisjes die reserve staan, bibberen van de kou en proberen zich aan ons op te warmen. Pien en Lotje stoppen hun ijskoude handjes onder mijn jas en onder mijn trui. Alsof iemand een pak ijsklontjes op mijn buik legt. Aaahh!! Helaas ben ik inmiddels tot op mijn ondergoed natgeregend en straal weinig warmte uit.

Binnen 15 minuten staan we met 0-6 achter. We overwegen zelfs de wedstrijd af te blazen, maar dan begint ons team te scoren... en tien minuten later is het 6-6. Ongelooflijk! We hebben nog geen match gewonnen dit jaar, maar nu zijn we dichterbij een overwinning dan ooit. We staan te joelen en te schreeuwen langs de kant. Na wat verstoorde blikken van de tegenpartij, excuseren we ons en leggen uit dat we dit nog nooit hebben meegemaakt. Gelukkig reageren ze erg begripvol. En dan scoort Lot haar eerste goal. Als een ware prof rent ze naar de zijlijn en deelt high fives uit aan haar fans. Ik voel dat haar handje bevroren is, maar ach Lot is happy. En alsof een gelijkspel al niet wonderlijk genoeg is, weet ons team er nog 3 goals uit te persen. 9-6! Na afloop knuffelen en complimenteren we onze verzopen katjes. En ter verheuging van de feestvreugde komt de mama van ML met het lumineuze idee om het team mee te nemen en op te warmen in hun zwembad. Daar zeggen we geen nee tegen.

Natte logees

Pling, een appje van de buurvrouw met de vraag of wij op de goudvissen willen passen tijdens de herfstvakantie. Tuurlijk! Enfin, tien minuten later staat de buuf met vissenkom voor de deur. Het buurmeisje blijft gezellig spelen met Pien en bij het afscheid beloven we plechtig goed voor de visjes te zorgen.

Tijdens het eten lopen de meisjes met hun bordje richting de vissenkom en ik moet de dames ervan overtuigen dat vissen dus echt NIET van taco's houden. "Ja maar mam, het is zo lekker?!" Dit wordt een lange week en ik besluit voor de grap een beroep te doen op de expertise van vriendin E. "Hoe houden we die beesten een week in leven...?!" Haar reactie is geweldig:
"O, o, o dametjes.. Wat hebben jullie je nu weer op de hals gehaald? Dit wordt 5x per nacht eruit om hun billetjes af te vegen.. Vissen zijn enorme gezelschapsdieren. Als er geen 22 van de 24 uur tegen ze aan gekletst wordt loopt het vaak heel verdrietig af. Laat anders 's nachts de radio aan! Rust, reinheid en regelmaat is hier geboden. Heel veel sterkte dames. God zij met jullie. xxx"

Desondanks zijn de meisjes helemaal in de gloria met onze logees. Pien maakt direct een voederschema en Lot zit naast de bak en voert goede gesprekken met haar nieuwe vriendjes. Het liefst willen ze het aquarium mee naar de slaapkamer nemen. Maar ik neem geen enkel risico.... Onze buren zijn hier net komen wonen en gaan voorlopig niet verhuizen, dus ik moet ze in leven houden, wat er ook gebeurt.

En dan is de week voorbij en pling de buuf wil de visjes graag komen ophalen. Ik sta net met Lot in de startblokken voor een bezoek aan de orthodontist en daarna nog de hockeytraining. Dus ik vraag vriendelijk of ze nog een nachtje zonder kunnen en verplaats de overdracht naar morgen.

De volgende ochtend kom ik als eerste in de keuken en zie een vis op de bodem naar adem ligt te happen. OMG!!! De meisjes komen beneden en ik hoop dat ze niets merken. Kansloos, en de commentaren zijn niet van de lucht: "Ojee mam, die gaat dus dood. Nee echt, hij gaat het niet redden..." Ik probeer nog in te brengen dat Vlekje misschien een beetje moe is, maar de meisjes trappen er niet in... "Ja mam, denk toch dat we ons buurmeisje moeten vertellen dat haar vis naar Afrika is verhuisd, of Australië..."

Ik probeer te redden wat er te redden valt en zet onze halfdode logee in een aparte kom. Stuur een noodkreet naar vriendin E. Maar negeer haar advies om mond-op-mond-beademing te doen en ga naarstig op zoek naar een look-a-like. Shit dierenwinkel gesloten. Er zit niets anders op om de buuf geestelijk voor te bereiden ... Ik stel zorgvuldig een berichtje op met daarin de trieste mededeling dat de vis nog wel leeft, maar de vraag is hoe voor lang... mea culpa! Vlak voor de buuf arriveert giet ik de goudvis terug bij zijn vriendje in de kom. Oeps, hij maakt nog even een dubbele salto en zakt langzaam naar de bodem. Ik fluister hem toe 'hou vol tot ze er zijn...' En voordat ik nog tekst en uitleg kan geven over deze onfortuinlijke situatie steekt buuf ferm van wal: "Nou, mocht ie het niet redden, dan komt er geen nieuwe. Heb het helemaal gehad met die vissen!!" Ok, problem solved. Tijd voor een cava'tje!

Orthodontist

Vandaag staat er voor Lot een bezoek aan de orthodontist op de planning. Tsja, ze is pas zeven jaar, maar de tandarts heeft ons gestuurd. Lot's mondje is te klein voor al die enorme grote-mensen-tanden die nog moeten komen. Om precies te zijn is er 1mm ruimte over voor een hoektand. Nu heb ik geen aanleg voor wiskunde, maar begrijp dat er serieus ruimtegebrek is.

Ons Lot ziet het als een gezellig uitstapje. In de wachtkamer ontdek ik dat Lot haar legging heeft uitgedaan. Normaal gezien staat ze bij thuiskomst uit school binnen twee minuten in haar ondergoed, dus het valt nog mee. Desondanks ziet er niet zo charming uit op de tandartsstoel. De assistente maakt wat röntgenfoto's en de ortho werpt een blik in haar mond.

We gaan naar zijn kantoor voor de uitkomst van deze inspectie. De foto van Lots gebit staat op het scherm en de ortho wijst naar de tanden, die voor het oog nog niet zichtbaar zijn. Duidelijk geval van ruimtegebrek. De ortho adviseert daarom 4 tandjes preventief te trekken. Wat?!  Ik moet even aan Pien denken, die laatst onder narcose is gegaan om twee kiezen te trekken en 6 gaatjes te vullen... De ortho ziet de twijfel in mijn blik en besluit wat plaatjes te laten zien uit zijn grote boek en zegt erbij: "En zo gaat het eruit zien als je het niet doet!" I get the picture en leg kalmpjes uit dat ik volledig achter zijn advies sta, maar me afvraag of dit onder narcose moet geschieden. "Nee joh, gewoon even een afspraakje bij de tandarts maken..." Ok pff.

Ik maak even een foto van het verfomfaaide gebit en leg uit dat ik straks een overhoring krijg van mijn man, als ik vertel dat zijn dochter straks een paar tanden kwijt is. Gelukkig ziet de ortho de humor er wel van in. Lot kijkt nog steeds naar lelijke tandenplaatje en deelt mee dat ze dat niet wil. "Nee schat, wij ook niet, maar we gaan er wat aan doen." En Lot denkt al aan het volgende uitstapje: "Ga ik dan ook een dagje naar het ziekenhuis, net als Pien...?" Maar ik moet haar teleurstellen en zeg dat ze gewoon naar de tandarts gaat.

Bij thuiskomst rukt Lot de telefoon uit mijn handen en rent naar papa om een korte en krachtige samenvatting van ons bezoek te geven. "Ja pap, er moeten 4 tanden uit, anders krijg ik zo'n lelijke mond!!"

Rampdag

Het is 7:45 uur en ik zie 'mam mobiel' op mijn scherm. Ohjee. Op dit uur belooft dat meestal geen goed nieuws... En dat is het ook niet. Mijn vader met spoed naar het ziekenhuis, ambulance, ligt nu op de operatietafel, gesprongen buikslagader (aneurysma) en zijn overlevingskans is maximaal 25%. De wereld staat stil. Ik probeer mijn kop erbij te houden, tranen weg te slikken en mijn mams moed in te spreken. Het liefst zou ik alles uit mijn handen laten flikkeren en naar Den Haag scheuren.... Maar manlief is op de wintersport en de kids gaan op schoolreis. Met de bus naar de dierentuin in Rotterdam, heel spannend, dus ik moet ze uitzwaaien. Uiteraard vertel ik de meisjes niets over opa en doe wat moet, als een soort zombie op de automatische piloot. En alsof Lot het aanvoelt heeft ze plots besloten niet mee te willen op schoolreis en huilt tranen met tuiten... This is not the moment! 

Ik wil die kids natuurlijk zo snel mogelijk op school hebben en besluit de nog steeds huilende Lot aan juf te overhandigen. Ik geef juf een korte uitleg van de situatie en probeer in de plooi te blijven. En deel mee dat ik nog laat weten wie ze uit school haalt.  

Vijf minuten later sta ik tussen een grote groep blije ouders om de koters uit te zwaaien. En daar komt juf met een immer huilende Lot in haar armen. Pien is inmiddels met een big smile aan boord gestapt, maar juf heeft de grootste moeite om Lot in de bus te proppen. Wat een drama. En dan rijdt de bus weg. Eindelijk! De tranen biggelen over mijn wangen. Mijn lieve mama-vriendinnen proberen me te troosten en zijn heel begripvol, want het is ook niet leuk om je dochter zo te moeten zien vertrekken... "Dat is het niet..." Het duurt even voordat ik kan vertellen over mijn pa. En zonder het te vragen zijn er al zes aanbiedingen om de kids na school op te vangen en desnoods de komende twee weken. Zo fijn, weer een zorg minder. Manlief is inmiddels onderweg naar huis en pikt ze vanavond wel op... Nu eerst richting Den Haag. Voor het eerst is België heel erg ver weg van Nederland. 

Eindelijk!

Eindelijk! Ruim een een half jaar na Pien is bij Lot nu ook haar eerste tand eruit!
We moeten acuut papa bellen, want dit grote nieuws moet NU gedeeld worden. En nu juist op dit moment suprême is ons pap wintersporten met zijn vriendjes. We bellen, bellen, bellen, maar geen gehoor... Onder grote druk van Lot bellen we alle ski- vriendjes van papa, maar geen gehoor.... Niet verwonderlijk, want het is apres-ski tijd... Dan maar een appje... En we bellen gewoon alle opa's en oma's op. Altijd prijs.

Allaaaafff

Eindelijk carnaval. Na twintig pasrondes, grote momenten van twijfel en steeds betere ideeën is de kogel door de kerk.  My little Pieny en Super Lotje zijn naar school! No way back!

Geen saunaparty!?

Lot en Pien waren vanmorgen compleet in de stress. "Ja mam, we zijn uitgenodigd voor Lisa's feestje en dan gaan we naar de sauna!!! Dat willen we helemaal niet. Dat is veels te heet!!" Wat? De sauna, ik kan me het niet voorstellen... Dus ik stel de meisjes gerust en vertel dat ze vast iets anders leuks gaan doen... Mijn kalmerende woorden hebben weinig effect, want ze gaan maar door. "Pien, jij wil toch ook niet naar de sauna...?! "Nee echt niet, dat ga ik echt niet doen hoor, dat is hartstikke heet. Ik ga echt niet naar dat feestje!!!" Mopperdemopperdemopper....
Als ik terugkom van de meisjes naar school brengen zie ik de mail met invitatie. Het grote feest vindt plaats in de CINEMA... ;-) Klinkt in het Vlaams een beetje als sauna.

Bij thuiskomst vertel ik het goede nieuws eerst aan Pien. Ze heeft geen idee wat een cinema is, maar de term bioscoop maakt alles duidelijk. Echter, ik krijg niet de reactie die ik had verwacht. "Ja mam, daar ga ik dus echt niet naar toe! Want weet je, in de bioscoop moet je stil zijn. En zoals je weet ben ik niet goed in stil zijn..." Waarna Pien een oorverdovende gitaarsolo weggeeft, waardoor een goed gesprek over dit onderwerp uitgesloten is. Ik laat het maar even bezinken. En ben eigenlijk wel blij met de zelfreflectie van Pien. Ik dacht dat deze totaal ontbrak bij onze dochter. Die elke stilte vult met geluid, gesprekken en vragen, bij voorkeur op hoog volume en onnavolgbare artistieke bewegingen.