Dankbaar

We komen thuis van twee keer een uur rijden en twee keer 20 minuten hockey. De meisjes hebben kansloos verloren met 9-1. Lot is de enige van het team, die een volledige wedstrijd heeft gespeeld, omdat de anderen moe waren, geen zin hadden of geblesseerd waren. Best vermoeiend, zeker als je bedenkt dat ze er fanatiek tegen aan gaat. Na het eindsignaal is Lot ontroostbaar en huilt dikke tranen: “We gaan noohooit winnen….” 

Het enige wat Lot in dit soort gevallen opbeurt is ‘moodfood’. En in noodgevallen, zoals vandaag, mag ze haar eigen eiersalade maken. Zo kikkert mevrouwtje langzaam op. Pien vindt het niet te bikken, daarom nog een home-made groentesoepje om het feest compleet te maken. Ondertussen belt manlief om te vertellen dat hij later thuis is, omdat er een weg is afgesloten. Ik zeg ongemerkt “Jezus”, het floepte er gewoon uit. Dit is onbedoeld een startsein voor Pien: “Jezus is het kindje van God ennuh we mogen God wel heel erg dankbaar zijn, want hij heeft er voor gezorgd dat alle planten er zijn…” 

Nog voor ik hiervan ben bekomen gooit ze er nog een ‘in-de- naam-van-de-vadertje’ uit, inclusief het heilige kruis en zegt: “Ja, zo kan ik even praten met God… en kan ik hem gewoon even vertellen dat ik dankbaar ben voor alles wat hij heeft gemaakt.” Lot heeft blijkbaar een minder roomse juf, maar kletst gewoon lekker mee en zegt: “Ja, we moeten God echt heel dankbaar zijn, want hij heeft de snoepjes en de supermarkten gemaakt.” En Pien begint daardoor ook de smaak te pakken te krijgen en vindt dat we Hem ook dankbaar moeten zijn voor de knutselspulletjes, de strijkkralen, de barbies, etc.... “ 

En ik kijk verbaasd naar twee biddende meisjes die tegen elkaar opbieden en honderden dingen noemen waarvoor ze allemaal dankbaar zijn… Het is een volledige waslijst inclusief hond, paps en mams. En ik ben eigenlijk wel heel dankbaar voor mijn dankbare dochters…. Amen

'Oorwurmers'

We rijden terug van de hockeytraining en de meisjes hebben weer eens geen gebrek aan het gespreksstof. De discussie gaat over insecten, waarvan ze liever niet hebben dat ze bestonden. Denk aan: prikvliegen, muggen, horzels en bloedzuigers… Dan zegt onze biologe Lotje: “Ik wou dat ‘oorwurmers’ niet bestonden.” Wat? Oorwarmers? “Nee, oorwurmers…, want die hebben mij eens geprikt…” Ik was in de veronderstelling dat die beesten geen vlieg kwaad deden, maar wij zijn gelukkig thuis. Papa wacht ons op en Lot vraagt meteen: “Papa, ‘oorwurmers’ kunnen je toch prikken?!” Manlief kijkt ietwat verbaast en zegt: “Oorwarmers?” Ook paps doet verwoede pogingen om duidelijk te maken dat het toch echt oorwormen zijn. Alle inspanning ten spijt, de dames vinden ‘oorwurmers’ gewoon beter klinken... 

1e hockeymatch

Vandaag is de eerste echte hockeywedstrijd. Na een intensieve voorbereiding van maar liefst twee trainingen zijn onze verwachtingen niet hooggespannen. Lot vindt hockey wel super leuk, maar Pien vindt het super saai.  Alhoewel ons fashion victim Pien gister wel opfleurde van haar nieuwe hockey tenue. Ze was er zo blij mee dat ze er in is gaan slapen. Uiteraard wel vertelt dat het morgen zaterdag is, dat ze kunnen uitslapen om uitgerust en fit aan de wedstrijd te beginnen. Desondanks word ik om 7 uur al bruut gewekt met de vraag of we al naar de hockey gaan en of ik even kan helpen die sokken aan te trekken….

Als het eindelijk dan zover is staan we gezellig met de ouders langs de lijn. Onze coach beperkt de tactische bespreking tot het aanwijzen van het goal waarin gescoord moet worden. Dat is voor zo’n eerste keer toch echt het belangrijkste. Pien staat heel blij in het veld met een smile van oor tot oor. Heeft totaal geen oog voor de bal en fladdert dromerig in het rond. Lot daarentegen ontpopt zich tot een fanatieke hockey-pro. Manlief en ik zijn oprecht verbaasd over ons talentje. De allerkleinste van het team, maar ze rent zich rot. Als je de bal ziet is Lot erbij. Samen met een klasgenootje J. rent ze de afstand van de Avondvierdaagse in twee keer 20 minuten. Desondanks staan ze in no-time 4-0 achter.

In de pauze krijgen de meisjes volgens clubtraditie stukjes appelsien. Aangezien ik gister tot manager van het team gebombardeerd ben, is het mijn taak dat fruit te verzorgen. Dus op vrijdagavond nog naar de winkel gescheurd om twee netten sinaasappels te scoren. Ik vraag een vriendin met hockey-ervaring hoe die dingen geserveerd moeten worden. Krijg ik doodleuk bericht terug, dat ik ze kant-en-klaar bij de bar kan afhalen. Ook prima.

Enfin, die appelsienen hebben waarschijnlijk een energy-boost gegeven, want ons fanatieke hockey-duo krijgt het voor elkaar om een paar keer te scoren. Zelfs Lotje heeft een keer gescoord. Dan moet Lot gewisseld worden. Tranen met tuiten, want ze wil spelen natuurlijk. Pien was al eerder gewisseld en ging lekker langs de lijn spelen met een geblesseerd vriendinnetje. Totaal geen oog voor haar team. Als Lot weer terug in het veld is gooit ze er nog een schepje bovenop en dan eindigt de wedstrijd in 7-6. Niet gewonnen, maar wel veel plezier gehad. Ons Lot is erg trots dat ze gescoord heeft en vertelt dat wel 100 keer aan Pien. Wij vertellen dat Pien een doelpunt van de tegenpartij heeft tegengehouden (dat is het enige balcontact van Pien deze wedstrijd) en dat dat ook heel belangrijk is. Resultaat: twee blije meisjes en twee hoopvolle ouders, die denken dat ons Pien hockey misschien wel leuk gaat vinden…. Tijd voor een borrel in het clubhuis!

Eerste echte schooldag

Vandaag is de grote dag aangebroken. Pien en Lotje gaan naar het eerste leerjaar. Heftig! Vanaf nu mogen we niet meer spijbelen. En dat deden we zo graag… Maar eindelijk leren lezen en schrijven, iets waar de meisjes enorm naar uitkijken. Natuurlijk vinden ze het super spannend en eerlijk gezegd heerst dat gevoel bij ons ook wel. Het eerste obstakel: Hoe krijg ik mijn meisjes, die tot nu toe niet voor 9 uur wakker werden, op tijd uit bed, was wonderwel snel getackeld. Van de opwinding waren ze al vroeg uit hun bed gestuiterd. Ok, ze kregen amper een hapje ontbijt door hun keeltjes. Zenuwen… Dan vertrekken we maar naar school. Voor het eerst met de fiets. Dat is al een hoogtepunt op zich. Manlief en ik joggen mee om onze schatjes veilig naar school te loodsen. We worden onverwachts getrakteerd op een complete eerste schooldag ceremonie. Alle ouders hebben zich er mooi voor aangekleed. En wij staan daar lekker in ons joggingbroek tussen. 

De directeur geeft een speech. Alle juffen en meesters worden voorgesteld en meester Piet zingt en speelt op zijn gitaar. Pien en Lot beginnen te ontspannen en hebben pret met hun klasgenootjes. Dan is het grote moment aangebroken. De Pien en Lot gaan beiden naar hun eigen klas. Niet meer samen dus….

En om half vier halen we twee enorm enthousiaste meisjes van school. Er is geen touw aan vast te knopen, want ze kletsen door elkaar heen en zijn vooral bezig elkaar de mond te snoeren: “Nee, nu wil ik vertellen, stil, ik ben aan de beurt!!!” Gelukkig begint om 17 uur de eerste hockeytraining, daarna doen we een nieuwe poging te ontfutselen hoe de eerste schooldag was…