Rijmoeder, hell of a job

Uiteraard gehoor gegeven aan de oproep om als rijmoeder te fungeren naar het zwembad. Het klinkt zo eenvoudig. Even wat kinders van school naar het zwembad vervoeren en vice versa. Inmiddels weet ik wel beter…. En, zoals ik al voelde aankomen, werd ik van rijmama direct gepromoveerd naar: aan -en uitkleedmama, billen-afveegmama, harenkam-mam en zoekmijnbroek-mama. Allemaal hetzelfde uniform is erg fijn, maar niet met 20 zwemkoters in een verkleedkotje. En daar waar sommige ouders even in het cafetaria mochten bijkomen van deze helse verkleedpartij onder subtropische omstandigheden, mocht ik natuurlijk blootvoets mee toezicht houden in het zwembad. Voor de zekerheid was ik mijn badpak natuurlijk vergeten. Dat was volgens de juf ook niet nodig. Enfin, 10 minuten later zag ik er uit alsof ik met kleren en al een bommetje had gemaakt. Maar ach, die vrolijke gezichten van die spetterende koters maken alles weer goed.

En dan is een half uur snel voorbij en rest ons de taak om 20 onderkoelde en heftig bibberende kleuters in rap tempo aan te kleden. Deze total body workout vraagt om een relax momentje, maar bij aankomst op school  zijn Pien en Lotje geenszins van plan de auto te verlaten. Beetje jammer, want ik heb een afspraak bij de kapper. Dusss gaan ze mee. Niet ideaal, maar mijn dreigementen vooraf (denk aan: we gaan naar jullie favoriete kapper met de discoballen, als je vervelend bent mag je hier nooit meer geknipt worden...) hadden effect. Toch zit je niet helemaal relaxed, daarom mocht ik mezelf trakteren op een nieuw topje voor de party op zaterdag. Het uurtje stilzitten is ruimschoots ingehaald in het boetiekje...  Gelukkig vonden de meisjes alles prachtig in de winkel. En bij alles wat ik aan deed: “Oh wat mooi mama, die moet je kopen…!” Dat compenseerde het stuiterballengedrag weer enigszins…

Mannenwerk

Manlief heeft twee vrolijke vrouwtjes uit school gehaald. Ook al zijn ze kleddernat van de regen, ze kletsen vijf kwartier in een uur. Om de familie weer een beetje op temperatuur te krijgen staat er een kippensoepje klaar. Pien vraagt voor de zoveelste keer: “Wanneer leren wij nu eindelijk eens koken.” Uiteraard heb ik al honderd keer een antwoord op deze vraag gegeven, bovendien zitten er dagelijks twee keukenprinsesjes op het aanrecht om me assisteren. Maar voor ik kan zeggen: ‘The sooner the better’, zegt manlief: “Je kan beter vragen, wanneer leer je nu eens een boot schilderen.” Waarop Pien erg droog antwoordt: “Ja, maar dat is mannenwerk hoor papa.” Had zomaar mijn tekst kunnen zijn, maar in dit geval ben ik wel benieuwd waar het vandaan komt. …

Slaapwandelen?!

En dan is het tijd om naar bed te gaan. We hebben onlangs besloten Lot maar weer in ons bed te laten inslapen. Niet zoals het zou moeten, maar we zijn niet fit genoeg om tot 22 uur met Lot en haar dramatiek in de weer te zijn. In ons bed slaapt ze binnen 10 minuten. Pien is het er vandaag niet mee eens. We weten allemaal dat Pien het beste slaapt in haar eigen bed, alleen zonder afleiding. Zelfs als haar zusje bij hoge uitzondering weer eens op haar kamer mag logeren wordt ze er naar een half uur keihard uitgeflikkerd, omdat madame Pien graag alleen wil slapen. Ons achterlatend met een ontroostbare Lotje. Maar vandaag gooi ik het over een andere boeg en vertel Pien dat ze de halve nacht bij me heeft gelegen. Liever gezegd op me heeft gelegen. Tot drie keer toe heb ik haar teruggelegd. Aangezien ik snipverkouden ben, leek het me niet gezond voor ons meisje. Bovendien deed ik geen oog dicht, want zo’n tenger vrouwtje wordt na een tijdje best zwaar. Pien ontkent stellig dat ze bij ons in bed is gekropen. Ik vertel het nogmaals, maar dan maakt ze me het ernstig duidelijk: “Nee mam, ik weet zeker dat mijn benen NIET naar jou bed zijn gelopen….” I rest my case en besluit me ook niet meer schuldig te voelen als ik haar terug leg. 

"Waarom ben jij geen beroep?"

Met dank aan de vriendenboekjes is beroepskeuze steeds vaker onderwerp van gesprek. Aangezien de toekomstvisie per dag verandert vraag ik regelmatig wat ze later willen worden. Na een bezoek aan de kinderboerderij wil Lot steevast hamsterverzorgster worden en Pien wil paardrijdster worden. Op andere momenten wordt Pien een ballerina en wordt Lot banketbakker of postbode. Pien is gewoon een actrice in de dop. Dagelijks belanden wij in een van haar fantasierijke toneelstukjes of dansshows. Lot’s keuze is vrij logisch, omdat ze een enorme snoepkont is. En postbode zijn is erg gezellig, want dan ga je alle deuren langs en maak je met iedereen een praatje. Ik schat in dat ze op één dag nog niet eens de hoek van de straat haalt, maar dat daar gelaten.

Gisteren zaten we in de auto na het partijtje van Lisa en Lot vraagt: “Mam, waarom ben jij geen beroep?!” Zo, die kwam hard aan. Ik denk even terug aan de tijd voor de kinderen. Eigen communicatiebureau, 80 uur per week werken en altijd onderweg. Toen werd ik zwanger, lag twee maanden in het ziekenhuis, daarna werd Pien ziek en zaten we nog eens vier maanden in het ziekenhuis. Dat, in combinatie met emigratie naar België, was einde bedrijf. Heb tussendoor nog wel wat klusjes gedaan, maar de passie was verdwenen. Het is een wonder dat Pien hier rondloopt, dus ik wil gewoon genieten van mijn meisjes. Niet iets waar ik mijn 5-jarige dochters mee lastig ga vallen, dus ik zeg  iets wat ik me zes jaar geleden niet had kunnen voorstellen: “Geen beroep? Ik heb het belangrijkste beroep van de hele wereld. Ik ben mama! Ik zorg heel goed voor Pien en Lotje, eten, drinken, leren lopen, fietsen, etc, etc.” 

Nu had ik geen luid applaus verwacht en ik wil zeker niet klagen, maar onze meisjes zijn een 24/7 business. Zelfs  in de vakantie is het hard werken. En dan krijg ik na mijn zorgvuldige uitleg over het moederschap zo’n botte reactie: “Oh dus je bent geen beroep!?” Dat kan ik niet op me laten zitten en vertel over vroeger. Eerst bij een bank gewerkt en daarna veel geschreven (marketing en communicatie leek me iets te complex). “Oh je bent dus schrijfster?!” Ik weet dat de meisjes heel graag willen leren schrijven, een belangrijk onderwerp, dus het lijkt me wijs hier bevestigend op te antwoorden. “En ben je dan beroemd?” Nee, dat dan weer niet. Maar goed,  het klinkt in de oren van de meisjes al tien keer beter dan ‘professioneel moeder’. 

En al snel gaan ze over naar hun eigen toekomstplannen. Lot twijfelt inmiddels of ze een supermarkt wordt of een snoepjeswinkel (als er maar lekker en veel eten in voor komt). En Pien gaat later heel veel centjes verdienen met haar paardenshows, alhoewel ze diep in haar hart toch liever fulltime fee wordt met magische krachten …. 

 

Party Paleontologen

Het is woensdagmiddag en ik haal de meisjes uit school. Het is niet te geloven, maar daar komt Pien alweer met die Mol aanzetten. Dat is nu al de zesde keer dit schooljaar! De meisjes raken niet uitgepraat over dat beest, want er is een groot probleem. Er zijn twee klasmascottes in omloop om de roulatie te versnellen. Lijkt me volstrekt overbodig, want het gaat echt snel genoeg. Maargoed vriendje A. heeft de andere Mol mee en hij gaat ook naar het feestje van W. En dan zouden ze de mollen weleens kunnen verwisselen. Who cares zou je denken, maar daar denken de dames anders over. Daarom krijgt onze Mol een prachtige roze ketting om en doen ze een poging glitter speldjes in die drie sprieten te frummelen. Dan komt de grootste uitdaging, de diva’s gaan hun feestkleedje uitkiezen. Lot is er snel uit en springt in haar Tinkerbell jurk. Pien is zoals gewoonlijk een lastige beslisser, maar heeft na zes pasrondes en intensieve mental coaching eindelijk de juiste combinatie gevonden. Dan nog even uitgebreid afscheid nemen van papa, want hij vertrekt voor een paar daagjes naar de boot. We moeten haasten om op tijd te komen. 

Vervolgens stuurt de routeplanner ons via een donker bospad naar de feestlocatie. Als ik meer Nordic Walkers dan auto’s zie vertrouw ik het niet en bel de mama van de jarige. Zij loodst ons via het veilige asfalt de goede kant op. Ondertussen kletsen de meisjes aan een stuk door en vragen zich af of we er ooit zullen komen, of op tijd zijn en vragen wel 100 keer of dit nu echt de juiste weg is. Ietwat oververhit komen we aan en zijn gelukkig niet de laatste. De mama vraagt of ik na afloop een wijntje kom drinken. Eerlijk gezegd ben ik er nu al aan toe…

Als ik de meisjes kom halen stuiteren ze vrolijk rond in prinsessen kostuums. Feels like home en we drinken gezellig een wijntje. De kids hebben een heerlijke tijd gehad en zijn geenszins van plan mee naar huis te gaan. Ik heb alweer spijt dat ik niet eerder aangekondigd heb te vertrekken, want eigenlijk weet ik wel dat we daar minimaal een half uur zoet mee zijn. De kids lopen inmiddels in een hemdje en na een woeste zoektocht naar kleding en natuurlijk die f## Mol gaan we huiswaarts. Ook zijn er twee zelfgemaakte dino’s ingestapt. En hebben de meisjes een indrukwekkend diploma voor ‘Jonge Paleontoloog’ ontvangen. Mocht de studie floppen, dan is dit vast in de pocket…

Na het eten wil ik de meisjes snel door het bad slingeren en vroeg in bed doen. Helaas gooit Lot roet in het eten. Lot heeft een halve fles extra vettende bad crème in het haar van Pien gesmeerd. Niet iets wat je er zo even uitspoelt. Dus vervolgens nog een halve fles shampoo en heel wat liters water nodig gehad om Pien weer toonbaar te krijgen. Lot zou het liefst elke dag haar haar wassen, maar Pien vindt het afschuwelijk. We zijn een half uur verder en ik haal een blije Lot en een getraumatiseerde Pien uit bad. Het lijkt alsof er een tsunamie door de badkamer is geraasd. Ik parkeer de meisjes voor de tv en stort me op de badkamer. Mijn stille hoop op een relaxte avond met vroeg slapende meisjes is verdwenen….Bovendien moet het verslag van de Mol nog gemaakt worden. Ik overweeg de Secret files van de Mol in te zetten. Maar dan denk ik aan het gesprek met de mama van de jarige. Zij is ook klaar met dat beest, want ze hadden hem de hele kerstvakantie. Ze liet een geweldige foto zien van de Mol vastgebonden aan een vuurpijl. Met die vrolijke gedachte ga ik weer braaf een verhaaltje schrijven....

 

Knutseldagje

De laatste dag van de vakantie. We maken er een slome zondag van. Tenminste dat was het plan. Maar inmiddels zouden we beter moeten weten met onze dochters. Alhoewel Lot vandaag lekker rustig was. Ze had zich genesteld in het grote bed voor de tv. Even bijkomen van alle logeerpartijen en festiviteiten. Pien is een ander verhaal. Aangezien er op deze zondag niks op de planning stond moest de dag toch een thema krijgen. Daarom hadden de dames gisteren bedacht dat we de verjaardag van onze hond Lief moesten vieren. Niet gewoon met een extra plakje worst. Nee, gewoon  met een nieuw eigengebouwd hondenhuis. Mijn stille hoop dat ze het plan zouden vergeten was al snel vervlogen…  Zelfs nog ingebracht dat onze hond pas echt in april jarig is. Helaas. Dus samen met Pien de hele middag geknutseld . Zelfs Lot, die normaal gesproken vooraan staat, was niet te porren voor dit knutselspektakel.  Uiteraard wel hard roepen dat ze mee heeft geholpen. Maar ere wie ere toekomt. Ons Pien was de drijvende kracht. Beetje jammer dat onze hond er echt niets van moet hebben… Maar ach dat huis staat wel gezellig in onze slaapkamer….