HULPsint

De grote dag is aangebroken. Vandaag is het feest op de hockey, want de Sint komt. Ik heb de meisjes plechtig moeten beloven om na school eerst naar huis te gaan om een mooi kleedje aan te doen. De uitnodiging vertelt dat ze ook gaan hockeyen en gepaste kledij moeten dragen, maar het is voor de meisjes geen optie in joggingpak voor de Sint te verschijnen. Lot moet en zal haar roze balletpakje aan…. Pien kan niet kiezen, maar na zes pasrondes ziet ze er naar eigen zeggen goed uit met haar ‘mode-kleedje’.

 

Hulpsint?

We moeten racen om op tijd op de hockey te zijn. Lot heeft de lachers op haar hand. Gelukkig zien de hockey-mama’s de humor van Lots outfit wel in. En zeker de moeders met dochters zijn erg begripvol. En dan maakt de Sint zijn entree. Het is niet de beste Sint .Zijn baard zakt telkens af en hij is weinig spraakzaam. Zelfs de andere kinderen vragen zich hardop af of dit wellicht een hulpsint is. Bij de moeders zijn de meningen verdeeld: de ene helft denkt dat de Sint dronken is, de anderen denken dat hij juist een stevige borrel nodig heeft om wat losser te komen. Wat het ook moge zijn, voor Pien en Lot geen enkel probleem. Zij geloven heilig in de beste man. Lot heeft haar zinnen gezet op een kwaliteitsmomentje met de Sint. Aangezien de goedheiligman niets zegt start Lot een monoloog van een half uur. Zo wordt de beste  man op de hoogte gesteld van alles wat ze de afgelopen dagen heeft meegemaakt alsook het feit dat Lot maarliefst drie opa’s en oma’s heeft. Dan komt de Sint los en vraagt naar de verlanglijst. En Lot vertelt dat ze graag een gitaar wil hebben. Wat? En opeens komt er geluid uit de Sint en hij zegt dat hij daarvoor zal zorgen. Wat maak je me nou? Ik bedank de Sint hartelijk voor zijn bijdrage en kap de Sintsessie af, voordat hij nog meer toezeggingen doet waar ik niet op zit te wachten. Fijn zo'n HULPsint. 

Secret files van de Mol

En dan is het zondagavond. Na zo’n wild weekend zou ik het liefst in mijn joggingpak springen en  in bed voor de TV gaan hangen. Helaas is dat geen optie, want er rust een zware taak op mijn schouders. Molletje, de klasmascotte logeerde bij ons en hij moet morgenochtend, inclusief beeldrapportage en reisverslag weer op school verschijnen. Holy shit. Soms vraag ik me af of juffen zich beseffen wat een gedoe het is met dat beest. Komt gewoon onaangekondigd logeren, moet overal mee naar toe en op de foto. De kids zijn supertrots dat hij mee mag en na een half uur wordt hij in de hoek geflikkerd en zit ik rond middernacht een verhaal te bedenken en te freubelen met foto’s. Maar de oplossing is nabij. Dit weekend heb ik als een ware paparazzi de Mol in nogal compromitterende situaties vastgelegd. Ik overweeg de foto’s aan de juf te laten. Ik zal haar eens laten weten dat we die rokende en zuipende Mol uit de kroeg hebben moeten zetten. Dat beest heeft zo’n slechte invloed op onze brave kindjes, hij komt ons huis niet meer in.

Tsja en dan is het maandagochtend en Pien vraagt enthousiast naar de foto’s en het verhaaltje. En natuurlijk ligt er een printje klaar. Ik spuit een beetje Chanel 5 op de Mol om de kroeglucht te verbloemen en we gaan braaf naar school…. Neemt niet weg dat de secret files van de Mol paraat staan, er komt een moment....

Afterparty

Na een wilde zaterdagavond zijn we de kater snel vergeten op het feestje van Jet. Ons Jetje is al 10 jaar geworden, ze heeft lange blonde haren, ziet er hip uit en woont in Amsterdam. Kortom, in de beleving van Pien en Lot valt hun grote vriendin in de categorie Josje van K3 of Mega Mindy.  Na elke ontmoeting met Jet laten de meisjes weten dat ze heel graag een grote zus willen hebben en of ik dat even wil regelen. Eerdere pogingen om het subtiel uit te leggen, denk aan: Zwanger worden betekent een baby (dus niet groot) en kan ook een jongen zijn, hebben geen effect. Daarom zeg ik nu met frisse tegenzin: "Mama is te oud." Oef ;-(

De kids en ouders hebben dikke pret op de party. Maar als we met het oog op de terugreis naar België en de maandagochtend die steeds dichterbij komt net iets eerder de party verlaten dan de rest is het natuurlijk drama. De meisjes huilen tranen met tuiten, want ze willen niet naar huis. Gelukkig komen ze over een maandje logeren, dus dat brengt weer wat rust in de tent. Normale kinderen zouden na zo’n wild weekend lekker gaan slapen, maar nee hoor. Eerst een half uur gediscussieerd over wie waar gaat slapen als onze vrienden allemaal komen logeren... Nadat Pien bepaald had dat ze naast Jet wilde slapen en de rest van het gezelschap een plekkie had gegeven vroeg ze zich hardop af wie ze vergeten was. Waarop Lot ernstig gefrustreerd uitviel: "Ja, je bent mij vergeten!!!" Oeps...

Vervolgens nog een half uur over de goudvis van Jet gefilosofeerd. Hij heet Dikkie. Eerst moest er op de mm nauwkeurig bepaald worden hoe dik Dik dan wel is. "Kijk naar mijn hand mam, zo dik?" Nu moest ik een beetje opletten, aangezien we met 140 km per uur over de snelweg sjeesden, maar daar hadden de dames geen boodschap aan. Vervolgens maakten ze zich grote zorgen over hoe dat nou moet als Dikkie gepoept heeft en dus rondzwemt in zijn eigen poep. Met mijn uitleg dat vissen dat gewend zijn namen ze geen genoegen. Enfin, na een half uur was ik Dikkie wel een beetje zat (sorry, niets  persoonlijks hoor) en heb plechtig beloofd dat tante E de kom  meteen schoonmaakt als Dikkie een poepie heeft gedaan. Aangezien ik verwacht dat de meisjes tante E hier binnenkort wel zullen confronteren, heb ik haar gevraagd of ze dan mijn verhaal wil bevestigen....?! Over een paar jaar doen we een nieuwe poging visverzorging... 

En dan jawel, het is stil. Even genietend van de rust zie ik dat we15 kilometer van huis zijn....

Havenpret

Het was alweer een tijd geleden voor de meisjes, maar we gaan een nachtje op de boot slapen. Normaal gezien wordt dit met enthousiasme ontvangen, maar nu is er een probleem. Wat zeg ik, een heel groot probleem. Onze boot heeft geen schoorsteen en hoe moet dat nu als ze hun schoen willen zetten?!  “Nee mam, we kunnen echt niet naar de boot!” Ze zijn gelukkig snel gerust als ik vertel dat Piet gewoon het dekzeil kan open ritsen. ‘Dat maakt het voor Piet zelfs een stuk gemakkelijker voeg ik er met een stalen gezicht aan toe. Een zucht van verlichting en deze laatste woorden zijn meteen het startsein om hun mooiste jurk uit te zoeken. Aan mijn verhaal dat het wel koud is op de boot hebben ze geen boodschap. Ik begin me af te vragen waarom ik ze überhaupt nog van kledingadvies voorzie, want luisteren doen ze toch niet.

Uiteraard moeten we voor vertrek eerst nog even de intocht van Sinterklaas op TV zien. Ze kijken het Sint journaal, dus ze weten precies hoe laat en op welk net het programma begint. Ademloos en met open monden turen ze naar het scherm. Het is reuze spannend. Maar dan komen ze opeens aan rennen. Buiten adem vertellen ze, liever gezegd gillen ze: “Mam, mam. Het is gelukt!!! Sinterklaas is aangekomen in Groningen. We moeten nu papa bellen om het te vertellen. Zo gezegd zo gedaan. Uiteraard is manlief ook erg verheugd met het goede nieuws…

Hup de auto in en naar de boot. Na anderhalf uur Sinteklaasliedjes zingen zijn we aangekomen in de haven. En jawel hoor er zijn een paar havenvrienden en er worden dikke knuffels uitgedeeld. De meisjes vragen zich alleen af waar Caroline toch is. Want het is natuurlijk wel leuk met al die stoere mannen, maar die hebben minder belangstelling voor hun roze outfits.  Bovendien is klasmascotte Molletje mee, dus die moet gezien worden.

Na het eten gaat de muziek aan in het havencafé en we gaan los. Pien en Lot vliegen door de lucht, dansen op de tafel en hebben dikke pret.  

Hij komt, hij komt...

Vorig jaar konden nog doen alsof de Sint twee later kwam dan in werkelijkheid. Dit jaar dus niet. Een paar dagen geleden werden we  plots opgeschrikt door twee opgewonden vrouwtjes: “Mam, pap, maandag komt het Sinterklaasjournaal. Het begint om 18 uur. Wanneer is het maandag? We moeten kijken…!!"  Vandaag was het dan eindelijk zover. En voor het eerst is het iemand gelukt om onze meisjes 10 minuten stil te houden. Werkelijk ademloos en met open mond hebben ze gekeken. Uiteraard werd de schade na het journaal ingehaald. Want ook al keken we mee, de meisjes hebben de uitzending in detail aan ons naverteld. Vervolgens nog een eindeloze discussie over de naam van de presentatrice. Volgens Lot heet ze Dievertje en volgens Pien Kievertje. Desondanks, Dieuwertje bedankt voor ons zeldzame stilte momentje.