De diepte in

We zijn weer thuis na een prachtige tijd op de boot. Heerlijk weer en dat betekent natuurlijk veel zwemmen. De meisjes dalen met gemak af van onze zwemtrap, stappen op het zwemplateau en jumpen zo het water in. En tsja als je dat zo’n 100x gedaan hebt is het natuurlijk tijd voor een nieuwe uitdaging. Daarom hadden de dames samen bedacht van de kant in het water te springen. En daar stonden ze dan …. Ruim anderhalf uur overleggen over hoe diep het zou zijn, of ze kopje ondergaan, wie eerst zou springen en natuurlijk: “Papa, wil jij het nog een keertje voor doen alsjeblieft…? Wil je ons opvangen in het water…?” Uiteraard is paps tig keer te water gegaan om zijn meisjes te helpen bij deze nieuwe en spannende activiteit. En mams deed de mental coaching vanaf de boot. En toen we bijna dachten dit gaat nooit gebeuren, hoorden we opeens PLONS. Daar ging Pien… en direct daar achteraan Lot. Volledig koppie onder en trots weer boven, waar een luid applaus en een salvo aan bravo’s op hen wachtte. De rest van de dag waren ze zoet met nonstop van de kant springen. Alle voorbij varende en naastgelegen boten moesten het zien. Lot heeft de bejaarden van de naastgelegen boot uiteraard volledig op de hoogte gebracht van haar springkunsten. En natuurlijk was die lieve mevrouw erg onder de indruk en vertelde dat ze het erg knap vond. Dat was voor Lot natuurlijk een mooie aanleiding om al haar kunsten te vertonen. Dus werd de buurvrouw getrakteerd op een dansshow, hoelahoepshow en ‘kijk eens hoe goed ik onze hond kan uitlaten-show’. En als dank voor haar geduld en enthousiasme werd de dame door Lot getrakteerd op een vers boeketje onkruid. Everybody happy.

De volgende dag varen we weer richting Unie-eiland en helpt een lieve meneer ons bij het aanleggen. Hij heeft meteen de volle aandacht van onze meisjes, want hij zit vol met tatoeages. Dus vraagt Pien: “Wie bent u vandaag?” De beste man kijkt me vragend aan? En ik probeer uit te leggen dat Pien dagelijks van personage veranderd… en bedenk me dat dat een onmogelijke taak is bij een man van 50 zonder kinderen, die met zijn ouders op vakantie is... Maar gelukkig heeft Pien een nieuw onderwerp gevonden: “Wat een mooie stempels heeft u?  Dat willen wij ook wel, prachtig!” Daarmee maken we vrienden. De meisjes vertellen dat ze van de kant kunnen springen en de stempelman is met zijn ouders een perfect publiek. Het sterkt hun zelf vertrouwen en ze zitten samen weer wat te bekokstoven. “Mam, we willen van de boot springen!” Goed plan meisjes, ga je gang. En de geschiedenis herhaalt zich. Anderhalf uur lang staan ze in het gangboord bijna te springen. Papa doet het 100 keer voor en ligt uren in het water om ze bijna op te vangen. De stempelman en zijn ouders zitten op het puntje van hun stoel…  Zelfs voorbij varende boten houden in om te kijken of ze die kleine vrouwtjes echt gaan springen. En dan komt oma aanvaren met aan boord mijn zus, zwager en de drie kids. Dat was het publiek waarop ze zaten te wachten. En daar gaan ze: Plons, Plons. Van anderhalve meter zo het water in. Daarna zwemmen ze als een razende naar het plateau, trapje op, glibberen door de kuip naar het gangboord en nog een keertje. Nichtjes en neefje komen aan en kunnen natuurlijk niet achter blijven…  Onze boot is veranderd in een natte stormbaan en de kids vliegen spetterend voorbij. Het is zo’n 30 graden dus het is best prettig af en toe wat verkoelende spetters te voelen. Mijn zusje vraag Lot om een lekkere natte knuffel, maar dat durft ons Lot niet aan. Sorry zus, als geboren koukleum heb ik de meisjes dringend gevraagd om mij een beetje te sparen met hun natte lijven. En voor het eerst luisteren ze, dus…neem maar een duik.