'Educatieve' vakantie

Weer thuis na weer een paar heerlijke dagen op de boot. Ok, het is niet meer hoogzomer, maar met een vestje goed te doen. De meisjes zijn er heilig van overtuigd dat het winter is. “Mam, de zon is weg, is het nu winter?” Nee lieverd, er is een wolkje voor de zon, maar het is nog steeds zomer. Of: “Mam, het is wat frisjes, is nu de winter gekomen?” Nee schatje, het is nog steeds zomer, maar de zomer heeft soms wat koudere dagen… Enfin, tegen heug en meug krijg ik mijn blootlopers in een vestje.

Vandaag moesten we naar huis voor de eerste kennismaking op school. Uiteraard kwam havenmeester Kees gedag zeggen: “Mag ik met jullie mee naar school?” Pien en Lot lachend in koor: “Neeee!!!” Ja, maar ik vind het ook zo leuk, mag ik mee.” Pien: “Nee, dat is niet voor grote mensen.” Kees doet nog een laatst poging. En Pien maakt het voor eens en altijd duidelijk: “Nee, onze school is niet voor Keesen!” We nemen afscheid met dikke knuffels en ‘high fives.’ We komen een paar uur later in ons nieuwe klasje en zien de nieuwe juf. En we sporen de meisjes aan de juf een handje te geven. Tevergeefs, want de brave Vlaamse juf van middelbare leeftijd wordt getrakteerd op tweemaal een ‘high five’ van de dames. Ik mompel nog iets in de trend van ‘sorry juf, we zijn net terug van vakantie, veel high fives uitgedeeld in de haven… En bedenk me dat ik straks misschien nog wel veel meer uit te leggen heb. Zo waren de meisjes enkele dagen geleden op de boot aan het spelen met wat bekers en hoorde het volgende: “Zal ik voor jou een lekkere ‘Bloody Mary’ maken, of heb je liever een ‘Baco’tje’? Toen dacht ik wel, maar goed dat de vakantie bijna ten einde is…

Geplet lieveheersbeestje

Ondanks de enorme verschillen kunnen onze meisjes het wonderwel goed met elkaar vinden. Lekker samen spelen, zwemmen, fietsen en ravotten. Maar soms zijn er momenten. Zo was Pien vandaag in een destructieve bui. Lot is nu eenmaal een natuurliefhebber en Pien heeft wat minder interesse op dat gebied. Zo vindt Lot het heerlijk om bloempjes (lees: onkruid) te plukken en insecten te vangen. Enfin, Lot had vol trots een emmer onkruid verzameld. Ze zet haar boeket aan boord en Pien kiepert het met dezelfde vaart weer overboord. Lot niet uit het veld te slaan en gaat vrolijk op zoek naar nieuwe bloemen. Ondertussen heeft Pien het lieveheersbeestje van Lot ontdekt. We hadden afgesproken dat Lot haar nieuwe vriendje aan in de haven mocht laten zien en dat we hem daarna weer terug in de bosjes zouden zetten. Enfin, op een onbewaakt ogenblik zie ik Pien boven op dat kleine insectje springen. Dus geef haar een reprimande en zeg dat ze (bij gebrek aan hoeken) maar even in de punt moet nadenken over haar zonden. 

Manlief vraagt wat er allemaal aan de hand is en ik vertel  dat Pien zojuist het lieveheersbeestje van Lot heeft vermoord. Manlief schiet in de lach en zegt dat ik de taal van mijn kinderen overneem. Dan komt Lot aan boord en vraagt waar haar kleine vriendje is. Ik zeg vraag dat maar aan zusje. “Piehien waar is mijn lieveheersbeestje?” Pien kijkt mij aan en zegt: “Zeg jij het maar mama….” Nee lieverd, dit mag je echt zelf vertellen. Dus Pien, die als ze denkt dat ze zachtjes praat nog 3 straten verderop te horen is, fluistert nu werkelijk, maar onverstaanbaar: “Die heb ik platgestampt…” Lot: “Wat zeg je?” Maar na drie keer herhalen is de harde boodschap duidelijk geworden en Lot valt snikkend in mijn armen: “Pien heeft mijn lieveheersbeestje vermoord!!!” Ik weet het lieverd en Pien heeft al straf gekregen en zal het nooit meer doen, hé Pien. Onder de indruk van het verdriet van Lot probeert Pien haar te troosten met een paar ‘sorry’s’ en heel veel kusjes, maar Lot moet er niets van hebben. Even afleiden dan maar: Hebben jullie zin om onze vrienden te zien? “Jaaaahhaaa!!!” Dan varen we nu naar de haven. “Joepie!!! 

De diepte in

We zijn weer thuis na een prachtige tijd op de boot. Heerlijk weer en dat betekent natuurlijk veel zwemmen. De meisjes dalen met gemak af van onze zwemtrap, stappen op het zwemplateau en jumpen zo het water in. En tsja als je dat zo’n 100x gedaan hebt is het natuurlijk tijd voor een nieuwe uitdaging. Daarom hadden de dames samen bedacht van de kant in het water te springen. En daar stonden ze dan …. Ruim anderhalf uur overleggen over hoe diep het zou zijn, of ze kopje ondergaan, wie eerst zou springen en natuurlijk: “Papa, wil jij het nog een keertje voor doen alsjeblieft…? Wil je ons opvangen in het water…?” Uiteraard is paps tig keer te water gegaan om zijn meisjes te helpen bij deze nieuwe en spannende activiteit. En mams deed de mental coaching vanaf de boot. En toen we bijna dachten dit gaat nooit gebeuren, hoorden we opeens PLONS. Daar ging Pien… en direct daar achteraan Lot. Volledig koppie onder en trots weer boven, waar een luid applaus en een salvo aan bravo’s op hen wachtte. De rest van de dag waren ze zoet met nonstop van de kant springen. Alle voorbij varende en naastgelegen boten moesten het zien. Lot heeft de bejaarden van de naastgelegen boot uiteraard volledig op de hoogte gebracht van haar springkunsten. En natuurlijk was die lieve mevrouw erg onder de indruk en vertelde dat ze het erg knap vond. Dat was voor Lot natuurlijk een mooie aanleiding om al haar kunsten te vertonen. Dus werd de buurvrouw getrakteerd op een dansshow, hoelahoepshow en ‘kijk eens hoe goed ik onze hond kan uitlaten-show’. En als dank voor haar geduld en enthousiasme werd de dame door Lot getrakteerd op een vers boeketje onkruid. Everybody happy.

De volgende dag varen we weer richting Unie-eiland en helpt een lieve meneer ons bij het aanleggen. Hij heeft meteen de volle aandacht van onze meisjes, want hij zit vol met tatoeages. Dus vraagt Pien: “Wie bent u vandaag?” De beste man kijkt me vragend aan? En ik probeer uit te leggen dat Pien dagelijks van personage veranderd… en bedenk me dat dat een onmogelijke taak is bij een man van 50 zonder kinderen, die met zijn ouders op vakantie is... Maar gelukkig heeft Pien een nieuw onderwerp gevonden: “Wat een mooie stempels heeft u?  Dat willen wij ook wel, prachtig!” Daarmee maken we vrienden. De meisjes vertellen dat ze van de kant kunnen springen en de stempelman is met zijn ouders een perfect publiek. Het sterkt hun zelf vertrouwen en ze zitten samen weer wat te bekokstoven. “Mam, we willen van de boot springen!” Goed plan meisjes, ga je gang. En de geschiedenis herhaalt zich. Anderhalf uur lang staan ze in het gangboord bijna te springen. Papa doet het 100 keer voor en ligt uren in het water om ze bijna op te vangen. De stempelman en zijn ouders zitten op het puntje van hun stoel…  Zelfs voorbij varende boten houden in om te kijken of ze die kleine vrouwtjes echt gaan springen. En dan komt oma aanvaren met aan boord mijn zus, zwager en de drie kids. Dat was het publiek waarop ze zaten te wachten. En daar gaan ze: Plons, Plons. Van anderhalve meter zo het water in. Daarna zwemmen ze als een razende naar het plateau, trapje op, glibberen door de kuip naar het gangboord en nog een keertje. Nichtjes en neefje komen aan en kunnen natuurlijk niet achter blijven…  Onze boot is veranderd in een natte stormbaan en de kids vliegen spetterend voorbij. Het is zo’n 30 graden dus het is best prettig af en toe wat verkoelende spetters te voelen. Mijn zusje vraag Lot om een lekkere natte knuffel, maar dat durft ons Lot niet aan. Sorry zus, als geboren koukleum heb ik de meisjes dringend gevraagd om mij een beetje te sparen met hun natte lijven. En voor het eerst luisteren ze, dus…neem maar een duik. 

Kliederboel

Een prachtige zonnige dag. We beginnen de ochtend lekker rustig. Nouja rustig. Ik kom op de logeerkamer waar alle was keurig opgevouwen klaar ligt voor onze volgende boottrip. Not anymore. Alle kleding ligt op een grote berg, de deels ingepakte tassen staan er leeg en verlaten bij en het is een grote chaos. Wat is hier gebeurd?! Lot: “Niets aan de hand mam, we hebben een nestje gemaakt.” Een nestje? Pien: “Ja, een nestje voor ons knuffel konijntje…” My god, dat nest is zo groot, daar past een hele kolonie Vlaamse reuzen in… De dames zeggen in koor: “Sorry mama.” En staan te popelen om te helpen opruimen. Daar zit ik echt even niet op te wachten en zet de TV aan. Pien blijft achter om te helpen opvouwen. Het komt er op neer dat mijn netjes opgevouwen T-shirts nog eens fijntjes worden opgerold door Pien. Mooi schat, wat dacht je ervan als jij de handdoeken opvouwt? Even later heb ik zes konijnennestjes. Prachtig meisje, misschien dat je ze ook even in het badmeubel wil leggen? Daar is ze wel even zoet mee.

Na deze chaotische start vindt Lotje het tijd om schilderen. Mooi, dat doen we in de tuin om de schade te beperken. Keep on dreaming mum. De dames zijn geïnstalleerd, een tafeltje, kwastjes en de verf paraat. Ik loop even snel naar binnen om nog wat extra papier te pakken. Kom twee tellen later terug en Pien is veranderd in een groen monster. Van top tot teen onder de verf. Werkelijk een wereld record snel schilderen. Ook haar rug is groen, dus waarschijnlijk heeft Lot een handje geholpen. Ik weet niet wat ik zie en zeg: Weet je waar je op lijkt? Waarop Pien droog antwoordt: “Op een draak!” Alsof ze gedachten kan lezen…  Ok dan, de tuinsproeier gaat aan. Washandje, zeep en boenen maar. Nog een helse klus om die zogenaamd kindvriendelijke verf eraf te poetsen.

En dan is het eindelijk zover…al weken over gezeurd, maar nu is het tijd voor een plons in het Barbiebadje. Eerst mag mams even opblazen onder aanmoediging van de meisjes. “Is ie al klaar? Kunnen we er al in? Ik wil nu zwemmen..!!!” Net voordat ik gereanimeerd moet worden is dat bad vol met lucht. Met de laatste energie nog wat emmertjes warm water erbij en de tuinsproeier doet de rest. Water tot het randje want Lotje wil ‘onderduiken’. Na de eerste plons is Lot zwaar teleurgesteld dat ze niet volledig onder water kan zwemmen in ons minibadje. Hee luister eens jongedame we zijn niet op de Kagerplassen, bovendien heb ik me net in het zweet gewerkt om dat bad te installeren, dus een beetje dankbaarheid of op zijn minst vrolijkheid is wel gewenst. Wat dacht je van een flinke aanloop en een bommetje? Daarmee zijn de meisjes even zoet en de rust is wedergekeerd.

En deze feestdag is nog niet voorbij, want we eten spaghetti met rode saus, uiteraard op verzoek van de dames. Zelfs oma moet nog even gebeld worden om dit goede nieuws te vertellen. Zo gezegd zo gedaan. Pien belt met oma M en zegt: “Oma, we eten vanavond spaghetti!” Geen idee of oma nog de kans heeft gehad om wat te zeggen, want ik hoor “doei!” en een piep. Shit, oma weggedrukt. Gelukkig checkt Lot nog even de telefoon en zegt: “Oh, oma is er nog hoor Pien.” Fijn, klets maar even met oma, dan kan ik rustig koken.
Nog voordat ik goed en wel aan tafel zit heeft Pien haar eerste bord al leeg. “Ik heb gewind!!, gilt ze trots. Dat laat Lot niet op zich zitten en zet de vaart erin. Beiden nog een tweede bord leeg. Ongelofelijk wat die twee weg bunkeren.