Happy 2013

Griepje en Roodvonkje wensen iedereen een happy newyear!

Pien ook ziek?!

Gisteren rond bedtijd heeft Pien een beetje verhoging, maar om 3 uur vannacht weet ik het zeker dat het  mis is. 40 graden koorts, keelpijn, oorpijn en de hele shit. Stiekem hoop ik dat het ook op Piens stembanden slaat, want dat oeverloze geklets is erg vermoeiend in de nacht (overdag trouwens ook;-). Waar andere kinderen met 40 graden koorts en een zetpilletje toch wel behoefte hebben aan een slaapje, is Pien klaar wakker en praat maar door. Een nieuwe lange dag is begonnen. En dan te bedenken dat we vandaag vrienden op bezoek zouden krijgen. Dat feest gaat niet door. Net terug van de dok en Pien heeft (nog) geen roodvonk gelukkig, wel een zware griep met lichte oorontsteking. Da’s weer een meevaller. Nu gaan we alles inzetten om onze crew fit te krijgen voor oud & nieuw in het immer bruisende Haaksbergen. Laat 2012 snel voorbij zijn, please!!!

Menthol Poedersuiker

Gisteravond liggen we na alle spuugsessies met zieke Lot met een schone pyjama in een fris bedje. Het lichaam van Lot lijkt op een aardbei, want ze zit onder de rode vlekken. Het jeukt ontzettend. Ik moet haar kriebelen, maar niets helpt. Ik kon me die jeuk van de vorige roodvonk episode niet herinneren, maar vind een bus mentholpoeder, dus waarschijnlijk heb ik dat weggeblokt. Enfin, Lot op een kruk in de badkamer en poederen maar. Snoepkont Lot is helemaal in haar nopjes: “Oh mam, lekker, poedersuiker!!!” Ik kan nog net voorkomen dat ze er een hapje van neemt… Dat poeder heeft een onweerstaanbaar effect en Lot poedert vrolijk mee. De badkamer ziet eruit alsof er een sneeuwstorm is geweest en Lot ligt alweer in ons bed luid klagend over de jeuk. Ok, veel werk, weinig resultaat. What’s new. Rond een uur of 22:30 valt onze schatje eindelijk in slaap. En vanaf die tijd telkens wakker om te spugen, maar om 4 uur is het echt raak. Lot gilt het uit van de jeuk en weet niet meer waar ze het zoeken moet. Arme ziel. Als laatste wanhooppoging laat ik het bad vollopen en Lot klaart weer op. Na een half uur pluk ik haar met frisse tegenzin uit bad om  ons bibberende meisje snel af te drogen en op te warmen. Lot is klaarwakker. Ach het is 4:30 uur, pluk de dag. Pien is al snel van de partij en is hyper en heeft last van aandachttekort. Zijn dit de voortekenen van een nieuw ziektegeval? 

Roodvonk rules again

Het is 5:30 uur en Pien ploft in ons bed. Ze begint op luid volume een heel vrolijk verhaal over zeemeerminnen. Ik vertel Pien dat het midden in de nacht is, dat ze gisteren om 22 uur is gaan slapen en nu verder moet slapen. Dikke tranen, want madame wil graag NU een zeemeermin dvd bekijken. Ja daaaag! En dan komt Lot aangerend: “Ik moet spugen, ik moet spugen.” Ik spring uit bed en ren mee naar de wc. Pien staat er met haar neus boven op en kletst maar door over die fokking zeemeerminnen. Ik maak Pien duidelijk dat haar zusje ziek is en dit echt niet het moment is. Lot doet er nog een schepje bovenop: “Pien, je moet nu echt stil zijn en naar je bed gaan, want ik ben ziek hoor!” Met de belofte dat ik Pien zo een warm melkje breng gaat ze haar bed weer in. En zodra Lot stabiel is sta ik met mijn blote voetjes op de koude keukenvloer een melkje te maken. En wonder boven wonder slapen de meisjes nog wat verder. Zelf ben ik klaar wakker en als ik net weer in doezel hoor ik de meisjes. Oef,  de dag is echt begonnen.  

Lot komt weer wat tot leven na een zetpilletje en Pien is superdruk, tot grote irritatie van haar zus. We gaan aankleden en ik zie rode vlekjes in de nek, op de rug en buik van Lot. Oh no, not again. Dit lijkt verdacht veel op Roodvonk. Dit heeft Lot een jaar geleden ook gehad en dat is echt geen pretje. Vanavond gaan we wel weer naar de dokter, eerst naar de tandarts. Even kijken of haar voortandjes na die val het nieuwe jaar zullen halen. Pien en Lot hebben elkaar de hele ochtend zitten irriteren, maar bij het afscheid nemen vallen ze elkaar in de armen, knuffelen en kussen elkaar, alsof Lot gaat emigreren. Pien zegt: “Tot straks Lot, ik ga je missen!”

Het eerste officiële tandarts bezoek loopt gesmeerd. Lot ziet het als een gezellig uitje en vindt die stoel erg lekker liggen. Als de tandarts vertelt dat het er goed uit ziet en we over drie weken nog een foto zullen maken is het natuurlijk de bedoeling dat Lot uit de stoel komt. Maar nee hoor mevrouwtje ligt met een big smile een potje te relaxen en is niet van plan op te staan. De assistente vraagt of ze wil blijven en komen helpen? Lot ziet het al helemaal zitten, dus til ik haar maar uit de stoel en draag haar het pand uit.

Na het avondeten gaan we naar de dokter en jawel onze vermoeden wordt bevestigd: Roodvonk! Direct door naar de apotheek voor een kuurtje antibiotica, dan is het besmettingsgevaar binnen 48 uur geweken. 

Lot heeft de hele dag nog niets gegeten, maar heeft nu zin in tomatensoep. Tuurlijk zetten we dat op tafel en ze smult. Meteen het medicijntje er achteraan en richting bed. De koorts is flink opgelopen, tijd voor een zetpilletje. Lot is zo boos van die zetpil dat ze moet spugen. Ik pluk haar uit ons bed en ren naar de badkamer, maar helaas hebben we het niet gered. Er loopt een spoor tomatensoep van ons bed naar de badkamer en zowel Lot als ik kunnen wel een verschoning gebruiken. Deja-vu. Roodvonk rules again. 

X-mas kater

Na alle festiviteiten vieren we tweede kerstdag lekker met zijn viertjes. Even rustig opstarten en dan op naar de schaatsbaan. Ongelofelijk hoe die twee kabouters over de baan sjezen op hun hockeyschaatsen. Na afloop een frietje en weer naar ons warme huisje. Want inmiddels valt de regen weer met bakken uit de hemel.

Ons Lot is al dagen een beetje mopperig, dus ik had het kunnen weten. Even tempen en jahoor bijna 39 graden koorts. Zetpilletje erin en lekker bij mams in het grote bed. Ze voelt zich echt beroerd en heeft best reden om te zeuren, maar wat een tsunami aan gezeik ik om mijn oren heb gekregen in korte tijd is onbeschrijfelijk. Een korte samenvatting: “Ik heb koorts, omdat jij het bad te heet hebt gemaakt, ik moet spugen, omdat je me teveel rijst hebt gegeven. Ik heb hoofdpijn, buikpijn, ik ben ziek. Ik kan niet slapen, want het is te donker/te licht, de tv staat te hard. Mam, mijn ogen gaan echt niet dicht hoor. Ik heb jeuk, wil je mijn rug even krabbelen? Hoger, lager, harder, zachter, links, rechts. Oh mam, het jeukt nog steeds. Ik wil nooit meer een zetpilletje. Oh mam, kan je de juf even een mailtje sturen en vertellen dat ik ziek ben? Kan je ook de mama van J en E bellen dat ik ziek ben en vertellen dat ik nu echt niet kan rennen? Je moet echt alle oma’s en opa’s bellen en vertellen dat ik ziek ben. Oh mam, ik vind het echt niet meer leuk hoor." En als ze even niets meer kon bedenken begon deze riedel weer opnieuw, uiteraard met een kreunend en steunend zielig piepstemmetje. Tuurlijk valt het allemaal niet mee, maar JEZUS wat was ik blij dat ons zielepietje na anderhalf eindelijk in slaap viel. En om even af te kunnen reageren belde ik mijn mam. Na 10 minuten wordt ons gesprek ruw onderbroken door een fikse hoestbui van Lot. Gelukkig bleef haar avondeten binnenboord en kreeg madame meteen babbels en moest natuurlijk met oma spreken. Shit die zetpil is gaan werken. En Lot kletst de oren van oma’s hoofd: “Ja ons hondje Lief is een beetje ziek, want hij heeft zo’n drukke dag gehad… En ja,  ik ben ook ziek, omdat mama zo’n heet bad heeft gemaakt, etc.” Als ik het gesprek met oma probeer af te ronden staat Lot op het bed te springen. Als ik haar tot kalmte maan, gaat ze de ‘zieke’ hond verzorgen. Hij krijgt een gezellig roze dekentje omgewikkeld, maar is daar niet zo happy mee. Ze onderzoekt de hond verder grondig en gilt: “Oh mam, hij heeft een splinter!!!!” Nee schat, dat is zijn tepel. Het is inmiddels 22:30 uur en ik ben er wel klaar mee. Na een half uurtje houdt het gesputter op en slaapt mevrouwtje. Pfff.

Party-crash

Eindelijk zijn we in Eindhoven en de meisjes zijn topfit na hun powerslaapje in de auto. Pien  steelt de show in haar zeemeerminnen-outfit en Lot is omgetoverd in een roze elfje inclusief vleugels. In no-time eten ze alle chocolade decoraties van de prachtig gedekte tafels. Al die choco heeft een romantisch effect, want samen lopen ze op elke gast af en zeggen: “We hebben een verrassing voor je!! En voordat iemand kan reageren krijgen ze dikke knuffels en kusjes. Ze zijn door het dolle heen en vliegen door het huis. Ik hoor ze roepen: “Poessie, poesie!!” En de dames rennen door de kamer in een wilde achtervolging achter de kat aan. Tussendoor geven ze wat dansshows of springen van de ene bank op de andere. Opa J dacht even rustig op de bank te zitten, maar helaas… Dan is het tijd om aan tafel te gaan en de meisjes hebben voor elkaar dat ze beiden naast tante A. zitten. Na het voorgerecht is het weer tijd voor een dansje in de keuken. En dan gaat het mis. Lotje valt met haar mondje op de stenen vloer. Het is een bloody mess. Tand door haar lip en een nadere inspectie laat zien dat haar voortanden ook een flinke klap hebben gekregen. Ojee. Gelukkig heeft tante A een tandarts in de straat wonen, waar we meteen even langs kunnen. Lot die in potentie erg dramatisch kan doen, is zeer relaxed. De tandarts zet haar op de keukentafel en doet een snelle inspectie. Zijn vrouw, eveneens tandarts, kijkt snel in haar mondje en zegt droog: “Ja, dat worden zwarte tandjes…” Dat klinkt niet goed. Haar man is iets genuanceerder en zegt dat het even afwachten is en duwt de ietwat naar binnengeschoven tandjes weer terug en adviseert ons volgende week nog even onze eigen tandarts te bezoeken. En omdat Lot zo lief heeft meegewerkt krijgt ze van de tandarts een bakje ijs. Lot kikkert meteen op en we spoeden ons terug naar het kerstdiner en Lotje loopt direct op Pien af en deelt mee: “Ik heb van de orendokter een ijsje gekregen!!!” Pien meteen over de zeik, want zij wil ook ijs. Gelukkig is iedereen net klaar met het heerlijke hoofdgerecht en regelt tante A meteen een grand dessert voor de dames, die dat volgens lekker in het grote bed van hun tante verorberen onder het genot van een smurfenfilmpje.  

Ogendokter

Eindelijk is de grote dag aangebroken. Vanavond is het feest bij tante A in Eindhoven. Maar voor het zover is eerst nog naar school. Pien is al voor de wekker wakker en begint meteen te tetteren. Belangrijkste onderwerp is dat ik niet haar zeemeerminnenpak mag vergeten, want dat wil ze aan op het feestje. Nadat ik haar zo’n 100x verzekerd en beloofd heb dat ik het mee zal nemen kan mevrouwtje ontspannen en gaat lekker rolschaatsen. Ons Lot is niet wakker te krijgen. Zelfs Pien krijgt het met haar zachte stemmetje en vele kusjes niet voor elkaar. Dus ik til een slapende Lot naar beneden en parkeer haar bij manlief op schoot, waar ze heerlijk verder snurkt. Ondertussen hijs ik Lot in haar uniform en begint ze langzaam tot leven te komen. We gooien er een snel ontbijtje in en Lot is eindelijk wakker. We racen naar school en de meisjes kletsen het honderd uit over het feestje vanavond. Uiteraard vertel ik nog dat er voor Pien nog een bezoekje aan de ogendokter in Antwerpen in de planning staat.

Ogendokter
Ruim driekwartier moet Pien ogentestjes doen. Hier komt haar ambitieuze en fanatieke karakter goed van pas, want ze is in opperste concentratie haar stinkende best aan het doen. Al haar inspanningen ten spijt komt de dokter met minder leuk nieuws. Waar ze eerder sprak over een latent lui oog, vallen nu termen als ‘afwijking in oogspier’ en mogelijk ‘opereren’. Wat? Dat hoor ik voor het eerst! Hoe waarschijnlijk is dat? De dokter spreekt over 50% kans op operatie en verzacht dit met kleine routine ingreep. Maar dan zegt ze iets waar ik van opklaar: “Het heeft vooral met de wilskracht van uw dochter te maken, is zij bereid moeite te doen om haar ogen goed te focussen…” Ok, dat zit wel goed met ons power Pientje…. Op naar het feessie! 

IJspret

Eindelijk gaan we de schaatsen uitproberen die de meisjes van de Sint hebben gekregen. Geen dubbele ijzers, maar 'echte mensen' schaatsen. Lot en Pientje Ritsma gaan als een speer. Uiteraard is schaatscoach papa mee op de baan. Grappig gezicht die kleine meisjes tussen al die lange benen.

Briljante bril-theorie

Pien had gisteren weer een fantastische theorie:
“Oma kan heel goed zien als ze slaapt, want ze doet haar bril af als ze naar bed gaat.”

Op de kast

Het is een uur of negen ’s-avonds en de meisjes zijn stil. Op dit tijdstip zou je verwachten dat ze dan lekker in hun bedje liggen te slapen. Natuurlijk niet! De kamer van Lot is leeg. Snel naar de kamer van Pien. Het eerste wat ik zie is een enorme berg knuffels. Lagen die niet op de kast van Pien? En waar zijn de meisjes? Wat? Op de kast. Waarom? “Ja mam, we wilden even op de kast klimmen, maar die knuffels lagen een beetje in de weg…  En wil je ons even van de kast helpen, want dat lukt niet…?!” Ok, het weekend is begonnen….what’s next?!