Zieke Pien

Kreeg op maandagochtend een berichtje van mijn moeder dat het wel erg stil in huis was zo zonder de meisjes. Nou mams, hier niet hoor, want Pien is ziek. Gisterenavond koorts en heel erg verkouden. Afgelopen nacht wel vijf keer wakker geworden en ontzettend kwaad dat haar neus verstopt is. Uiteraard zetpil en neusspray in de aanslag, maar dat laatste was lastig. Natuurlijk doet de houtgreep wonderen, maar tijdens de sessie om 4 uur had ik even de puf er niet voor en in een moment van zwakte zei ik met mijn slome kop: “Ok, dan doen we 1 neusgat, kies maar welke…” Stom, had ik nooit moeten doen. Pien kan moeilijk kiezen, dus: “Ok mam, ik weet het bijna, ik denk aan deze kant, nee toch niet, doe maar de andere kant, ohnee nog even nadenken, eeeuuuhh, toch maar deze…” Na mijn dreiging met de houtgreep was de keuze gelukkig snel gemaakt.  

En dan is het al rap ochtend. Pien heeft geen koorts en wil natuurlijk naar school, maar dat is geen optie. Want we willen dat ze topfit is voor de grootouderdag op woensdag. Drama. Ik leg Pien met een dekentje voor de kinder-tv en probeer wat huishoudelijke dingen te doen. Kansloos. Pien blijft binnen een straal van 1 meter rond mij cirkelen. Dan stel ik voor samen zeemeerminnen kleurplaten op de computer uit te zoeken. Dat betekent dat ze weer wil kiezen, maar na een half uur hebben we zes zorgvuldig geselecteerde zeemeerminnen en elfjes. Daar is ze wel even zoet mee zou je denken. Kan ik mooi even stofzuigen. NOT. Om de meter drukt Pien de stofzuiger uit en zegt: “Mam, ik moet je iets vertellen…” Na 10 onderbrekingen geef ik het op en ga samen met Pien kleuren. Pien wil graag binnen de lijntjes kleuren, maar dat lukt nog niet altijd. Normaal gesproken mag niemand Pien helpen, want ze kan alles zelf, maar vandaag vraagt ze expliciet om hulp. Dus we gaan er uitgebreid voor zitten. Op haar verzoek knip ik een elfje en een zeemeermin uit, dan zie je namelijk niet meer waar je buiten de lijntjes bent gegaan. En Pien is helemaal happy en een half uurtje zoet. Want ze voert goede gesprekken met haar nieuwe vriendinnen elf en meermin: “Oh zeemeermin, wat fijn dat je er bent, heb je zolang in de computer moeten wonen…!?”

Als Lot van school gehaald moet worden, staat Pien al in de startblokken om mee te gaan. En waarom niet, we halen Lot op en zij vertelt natuurlijk over haar leuke dag op school. De grote kindjes hebben verhaaltjes voorgelezen. Pien meteen upset: “Ik wou ook naar school en ik zei toch dat ik naar school wou!” Boosheid en huilbuien wisselen elkaar af. Dan werp ik in de strijd dat Pien toch wel heel mooi gekleurd heeft en dat ze die kunstwerken maar snel aan Lot moet laten zien. Dat werkt, want de dames gaan lekker samen kleuren en mams mag lekker knippen.  Happy end.

Oma wakker worden!

Afgelopen vrijdag na school hebben we de meisjes naar opa en oma in Den Haag gebracht voor een logeerpartijtje. Voor ons de handen vrij om onze boot winterklaar te maken. Natuurlijk twee superblije vrouwtjes. Bij aankomst in Den Haag schuiven ze zoals altijd direct aan de kindertafel om de nodige kunstwerken te maken.
Uiteraard brengt oma dagelijks verslag uit over de logeerpartij. Om te beginnen wordt opa uit zijn bed gezet, want de meisjes slapen bij oma. Volgens vast ritueel gaat oma mee naar bed en doet haar pyjama aan. Pien is meestal vrij snel in slaap, maar Lot is ook bij oma een lastige slaper. Haar oeverloze kletsverhalen maken oma overigens wel erg slaperig. Zo moest Lot oma wakker schudden: “Oma, wakker worden je maakt zo’n gek geluid….” Maar oma kreeg meer voor haar kiezen. Ze dacht, ik doe een oud truitje aan, want met die wild schilderende meisjes en tomatensoep op het menu is dat misschien wel verstandig. De reactie van Pien en Lot: “Oma, wat heb je nu toch aangetrokken?! Dat kan niet hoor, zo heb je een hele dikke buik!” Ok, truitje in de vuilnisbak. Ach het is weleens erger geweest, mijn mams had eens een blouse aan en de meisjes vroegen zich toen af of oma naar bed ging. Waarom? “Omdat je je pyjama aan hebt.” Verder zijn de meisjes nog op visite geweest bij hun neef en nichtjes om samen naar de intocht van Sint op TV te kijken. Geen succes, want Pien en Lot vonden die Sint niet boeiend, maar hebben wel lekker zoet zitten kleuren. Los van dit alles hebben de grootouders en kids een heerlijk weekend gehad en wij ook. 

Bliksem in mijn billen

We hebben de meisjes in bed gelegd en in no-time staan ze alweer voor onze neus. Ik loop met ze terug naar slaapkamer en vraag, waarom ze uit bed zijn. Pien: “Ja maar mam, ik kan niet slapen, want ik heb bliksem in mijn billen….” Na die dikke drol van vanmiddag kan ik me niet het niet voorstellen dat ze moet poepen. Ze liet me heel trots haar drol zien: “Kijk eens mam, ik het de T van Th gepoept. Bel snel zijn mama om het te vertellen!!!” Tuurlijk schat. Voor de zekerheid vraag ik toch maar of ze misschien een poepje moet doen? “Nee hoor, ik heb gewoon bliksem in mijn billen” En Lot vraagt geïnteresseerd: “Oh Pien, heb je die bliksem misschien ingeslikt?” Volgens Pien is die bliksem er gewoon ingekropen, maar ze twijfelt of het misschien toch geen donder is. En Lot vraagt door: “Ja maar Pien heb je nu de donder of de bliksem ingeslikt, of misschien wel allebei?” Het is inmiddels 21 uur en als het aan de meisjes ligt kunnen ze hier nog eindeloos over door bomen, maar ik deel mee dat ze als de bliksem naar bed moeten gaan om te slapen. En zowaar om 21:30 uur is de storm gaan liggen. 

Wat?

Vanmiddag ben ik met Pien naar de oorarts geweest. Eigenlijk was het bezoekje vooral bedoeld om haar neusgaatje te controleren. Dat is wat kleiner en beschadigd, omdat het nogal wat te lijden heeft gehad van de langdurige beademing toen ze ziek was. Maar omdat ons Pien slecht luistert en tig keer per dag op alles wat je zegt standaard “Wat?” antwoordt, leek het ons tijd haar oren te testen. En elk artsenbezoekje begint natuurlijk in de wachtzaal. Het is stampvol en er heerst een serene rust, totdat wij plaats nemen. Zoals gebruikelijk kletst Pien vijf kwartier in een uur op hoog volume. Toch krijg ik haar zover de volumeknop wat lager te draaien. Neemt niet weg dat Pien nog steeds goed verstaanbaar is voor iedereen. En als ik wat lachjes zie verschijnen weet ik het zeker. Pien loopt namelijk ernstig te verkondigen dat ze fantastisch goed Engels spreekt en gooit er een paar volzinnen uit. Uiteraard wil ze nog wat woordjes leren en vraagt mij om de vertaling. Een tas is een ‘bag’. Maar Pien maakt duidelijk dat dat toch echt niet klopt. Een tas is een ‘tes’. En dat gaat zo een half uurtje door. Dan hoor ik gelukkig haar naam roepen. Ik vertel heel eerlijk aan de dokter dat ik twijfel of ze slecht hoort of gewoon Oost-Indisch doof is.  Ik vul het verhaal aan dat ik thuis vergelijkingsmateriaal heb in de vorm van een tweelingzus die alles hoort, zelfs als ze slaapt. Er wordt flink wat oorsmeer uit haar oortjes gehaald en dan op naar de cabine voor de gehoortest. Als Pien een piep hoort mag ze met een hamertje tikken. Ik hoor een continue getimmer uit de cabine komen en attendeer de assistente dat dit wellicht niet helemaal betrouwbaar is, omdat Pien dol is op timmeren. Poging twee: De assistente vraagt vervolgens of Pien ‘ja’ wil zeggen als ze wat hoort. Vervolgens zegt Pien helemaal niets meer. Tijdens poging 3 vraagt de assistente rechtstreeks of Pien wat hoort en ze zegt telkens ‘ja’. Ook als er niets aan het piepen is. Kansloos. De orendokter komt met geruststellende woorden dat het ook best lastig is op deze leeftijd een betrouwbare test af te nemen en stapt over op een simpele methode. Ze houdt een blaadje voor haar mond en fluistert een aantal vragen. Dat gaat nagenoeg vlekkeloos. Met dit goede nieuws keren we snel huiswaarts. Onderweg complimenteer ik Pien dat ze goed heeft meegewerkt en zich netjes heeft gedragen. En wat is haar reactie?:  ‘WAT?’