Pienlaan

We zijn weer thuis. Geen tijd gehad om te bellen of te schrijven. Maar het was echt super. Eerst bij vrienden J. en B. in Milaan, waar we een typisch Italiaans weekend hebben gehad. Heerlijk buiten eten aan lange tafels met familie en vrienden. Veel kids en een opblaasbad, dus Pien en Lot hebben ook een wereldtijd gehad. Het kantoor van tante B. is direct omgetoverd tot disco, dus arme B. heeft een zwaar weekend gehad;-)

Zondag door naar de Cote, waar we een paar lekkere stranddagen hebben gehad. Kids vroegen nog of tante B.ook mee ging op vakantie, maar dat zat er helaas niet in. Beetje jammer dat we dinsdag al met Pien bij de dokter zaten. Hoge koorts en een voorhoofdsholte ontsteking, maar met een flinke stoot aan medicijnen zijn we de dagen redelijk doorgekomen. Toch maar een dagje eerder naar huis gekomen…   Overigens hebben we de meiden in Frankrijk de namen Charlotte en Josephine gegeven. Want Pien is schijnbaar een scheldwoord in het Frans, niet een fantastisch charmante binnenkomer. En van de naam Lot snappen ze ook geen bal. Kids vonden  het prima, want hoe je ze ook noemt, luisteren doen ze toch niet;-) alhoewel ze niet doof zijn. We vroegen aan Lot of ze zin had in een appelsapje. “Nee, Lotje wil een jus de pommes!”

Nu weer business as usual. We draaien een wasje en poetsen de poep van de muren. Manlief is helemaal in zijn nopjes dat zijn gras er zo mooi bij staat. En de meiden gaan er volledig in mee: “Papa mooi gras gemaaid!” 

Overal bloed…

Hier is de koffer van zolder gehaald. Dus moesten we de meisjes wel vertellen dat we op vakantie gaan. En dat is nog niet zo eenvoudig, want we gaan eerst naar Milaan (Pienlaan, volgens Pien) en dan naar het strand. “Oma ook mee naar het strand?” Nee, dat is pas de volgende vakantie. Het is gewoon too much, dus de meiden zijn helemaal hieperdepiep.

Tsja er gaat natuurlijk de laatste tijd veel aandacht uit naar het beentje van Pien. En nu heeft Lot een minuscuul klein schaafwondje op haar knie. Waar we ook gaan of staan, de broek gaat omhoog of omlaag, om haar enorme wond te laten zien. Zo zat Lot laatst op de wc en riep: “Pien, Piehien, kom es kijken. Ik heb au aan de knie.” En Pien komt aangesneld en inspecteert de knie grondig en zegt heel ernstig: “Ojee Lotje, ik zie allemaal bloed, overal zit bloed!!! Mama, kom snel Lotje moet olie op de knie”. Sindsdien zijn we 3x per dag in de weer met crèmes om het inmiddels bijna verdwenen korstje uiterst zorgvuldig te verzorgen. Maar het is nog niet over hoor, vandaag kwam Lot zelf met de briljante oplossing: “Mama, Lotje heeft echt pijn aan de knie, ik moet naar de kini (=fysio).” Ja schat, daar komen we net vandaan.

Nog veel meer verhalen natuurlijk, maar geen tijd meer om te schrijven. Pien slaapt nog steeds niet en gilt: “Lotje wakker worden!!!”  Daar gaan we even een stokje voor steken. 

Hapje lucht

We hebben de bedjes weer dichtgemaakt. De meisjes kregen wallen onder de ogen van het slaapgebrek (en wij trouwens ook). ‘s Middags liggen ze binnen vijf minuten te tukken! De avonden hebben we ze er nog even uitgehaald en hebben ze nog zoet gespeeld op ons bed. Pien was zogenaamde taartjes aan het bakken voor het feestje. Dat gebeurde allemaal in het vest van manlief. Lot wilde ook graag een stukje. En wat zegt Pien: “Dat moet je lief vragen”. Dus Lot zegt: “Lieve Pien zou ik alstublieft ook een taartje mogen krijgen?” Antwoord Pien luidkeels: “NEEEEE!!!” Dikke tranen voor Lot. We hebben het hier over een hapje lucht mensen. Uiteindelijk goed gekomen en hebben we allemaal heerlijk gesmuld van Piens zogenaamde taartje. Geïnspireerd door mijn schatjes heb ik de volgende dag een echt taartje gebakken, nouja een chococake, en dat was een groot succes.

En goed nieuws Pien is gek op de nieuwe fysio. “Nee Pien gaat niet naar school, Pien gaat naar Michel.”  En ook heel hip, Pien gaat op de powerplate, dat maakt de spieren los. De fysio zei tegen manlief  dat ie volgende keer zijn vrouw moest sturen, dan kan ik samen met Pien lekker trillen. Heel handig voor het komende bikiniseizoen;-) Dinsdag wordt de echo van haar beentje gemaakt, we zijn heel benieuwd.

De meiden kwamen dinsdag al uit school met de mededeling dat ze naar André wilden gaan. (André is het kleine kroegje waar we weleens gaan lunchen met oma). “Nee niet haar huis, we gaan naar Andreeeeeee, lekker nootjes eten en appelsap drinken.” Na lang wachten gaan we er vandaag eindelijk lunchen. Daarna volgens het ritueel nog even rennen door het winkelcentrumpje, even langs de kapper om het hondje gedag te zeggen en een boodschapje doen, zodat de meisjes ‘centjes kunnen betalen’.

Verder ben ik druk met de voorbereiding op ons tripje naar vrienden in Milaan. Of volgens Pien: “Pienlaan”. We verlengen ons weekend met een paar daagjes Frankrijk. De meiden hebben toch paasvakantie. En na de Pasen mogen ze proberen een heel dagje naar school te gaan. Oh yes! We vroegen ze gisteren wat ze daar van vonden, een hele dag naar school, maar de tutjes blijven liever s’middags thuis.  We hebben gelukkig nog een paar weken voor de emotionele sturing;-) 

Ja, want de juf is erg tevreden over onze meisjes. Iedereen kent Pien en Lotje. Pien is ook jufs lieveling, want je raad het al. Pien bakt van die lekkere taartjes voor haar. En Pien vertelt veel (vertel mij wat) over wat ze doet, gaat doen en heeft gedaan. Dat is voor een juf heel leuk, maar als je het 24/7 meemaakt zou je de batterijen er wel eens uit willen halen. We maakten ons ietwat zorgen omdat de meisjes ons dagelijks vertellen over de ‘Stokstoel’ voor stoute kindjes. Het blijkt overigens een stopstoel te zijn. Als een kindje gepest wordt moet hij ‘stop’ roepen en als de pester niet stopt, moet hij even afkoelen op de bewuste stoel. Prima principe. We vroegen voorzichtig of onze kapoentjes er al op hadden gezeten. Maar nee hoor. Het enige minpuntje was voor rekening van Lot. Zij komt de klas binnen en flikkert haar boekentas (zit overigens niks in wat op een boek lijkt) in de hoek en rent naar de knutseltafel. Daar was de juf minder gecharmeerd van, omdat iedereen keurig eerst zijn tasje ophangt, koekendoos eruit haalt en zijn schortje ophangt. We gaven de suggesties om Lot dan maar eens op de stopstoel te zetten. Die had ze niet verwacht….

Positief was wel dat ons Lot, als het om knutselen en kleven gaat, het het langste vol houdt van alle kindjes en met veel geduld, precisie en passie bezig is.  

Verder vroeg de juf heel voorzichtig naar de schade op Piens been en dat litteken op haar buik. Zat er een keer aan te komen, we hadden het bewust niet eerder verteld om Pien gewoon een van de kindjes te laten zijn, zonder speciale behandeling. Enfin, ik was er niet helemaal op voorbereid dat manlief het hele verhaal ging vertellen. En schoot even vol, dat was niet de bedoeling. Als ik weet dat het ter sprake komt kan ik het goed handelen hoor. Maar los van dit korte emotionele moment een en al lof over onze schatjes.