We hebben er een rustige zondag
van gemaakt. Wel even naar de naar de kinderboerderij geweest. Groot succes.
Onderweg er naar toe riep Pien al vrolijk: “Zo, bijna thuis.” Nee, lieverd we
gaan eerst nog naar de beestjes kijken. Ok, het was min 5 graden en met die
fijne wind een gevoelstemperatuur zoals je op de Zuidpool zelden mee maakt.
Maar je denkt ach in die stallen is het vast aangenamer. Eerst naar de
konijntjes. Dat ging goed. Lotje zei wel: “Zo, en nu weer snel naar buiten.” Op
naar de geiten en varkens. Dat werd ons Lot toch echt too much. Ok, die beesten
zijn groter dan in je prentenboekje, maar niet heel eng. Lot dacht daar anders
over en gilde: “Nee, nee, hoeft niet, Lotje naar buiten, niet leuk, etc.” Dus
stond mams op gepaste afstand bibberend naar schaapjes in de verte te kijken.
Lot op de arm, want die verzette geen stap meer. “Leuk he, boerderij”, zie Lot
nog. Terwijl ons papa met stoere Pien fijn in de warme stal koeien aan het
aaien was. Dit was ons kortste bezoek ever. Gelukkig hadden de dames zin in
tomatensoep…
Rest van de middag op de wc
doorgebracht, nothing new. En ohja. Ik dacht met zo’n flitsende nieuwe oven (en
gebrek aan pannen die op de inductieplaat mogen;-), laat ik me es uitsloven en
rosti maken. Wederom groot succes. Twee gillende keukenmeiden: “Waar zijn de
aardappeltje nou?!” Ja, tut hola’s, die zitten erin. Nou, forget it, geen hap
ervan gegeten. Gelukkig, maakte mama’s carbo een boel goed.
