Het is 7:45 uur en ik zie 'mam mobiel' op mijn scherm. Ohjee. Op dit uur belooft dat meestal geen goed nieuws... En dat is het ook niet. Mijn vader met spoed naar het ziekenhuis, ambulance, ligt nu op de operatietafel, gesprongen buikslagader (aneurysma) en zijn overlevingskans is maximaal 25%. De wereld staat stil. Ik probeer mijn kop erbij te houden, tranen weg te slikken en mijn mams moed in te spreken. Het liefst zou ik alles uit mijn handen laten flikkeren en naar Den Haag scheuren.... Maar manlief is op de wintersport en de kids gaan op schoolreis. Met de bus naar de dierentuin in Rotterdam, heel spannend, dus ik moet ze uitzwaaien. Uiteraard vertel ik de meisjes niets over opa en doe wat moet, als een soort zombie op de automatische piloot. En alsof Lot het aanvoelt heeft ze plots besloten niet mee te willen op schoolreis en huilt tranen met tuiten... This is not the moment!
Ik wil die kids natuurlijk zo snel mogelijk op school hebben en besluit de nog steeds huilende Lot aan juf te overhandigen. Ik geef juf een korte uitleg van de situatie en probeer in de plooi te blijven. En deel mee dat ik nog laat weten wie ze uit school haalt.
Vijf minuten later sta ik tussen een grote groep blije ouders om de koters uit te zwaaien. En daar komt juf met een immer huilende Lot in haar armen. Pien is inmiddels met een big smile aan boord gestapt, maar juf heeft de grootste moeite om Lot in de bus te proppen. Wat een drama. En dan rijdt de bus weg. Eindelijk! De tranen biggelen over mijn wangen. Mijn lieve mama-vriendinnen proberen me te troosten en zijn heel begripvol, want het is ook niet leuk om je dochter zo te moeten zien vertrekken... "Dat is het niet..." Het duurt even voordat ik kan vertellen over mijn pa. En zonder het te vragen zijn er al zes aanbiedingen om de kids na school op te vangen en desnoods de komende twee weken. Zo fijn, weer een zorg minder. Manlief is inmiddels onderweg naar huis en pikt ze vanavond wel op... Nu eerst richting Den Haag. Voor het eerst is België heel erg ver weg van Nederland.
