Dit jaar doet België voor het
eerst sinds tijden weer mee aan het WK voetbal. Er is geen ontsnappen aan. Op school is het WK een
belangrijk thema. Nog voor de eerste wedstrijd zingen de meisjes nonstop:
“Geel, rood, zwart, de kleuren van mijn hart…” Heel leuk, maar de eerste
wedstrijd wordt door Nederland gespeeld. Ons Lot vraagt telkens wanneer Ajax
gaat voetballen, maar na tien keer uitleggen speelt Nederland gelukkig de
eerste wedstrijd tegen Spanje. We kijken met vrienden in Nederland op een groot
scherm. Pien is minder fanatiek en heeft weinig oog voor de wedstrijd, maar Lot kijkt fanatiek mee. En dan scoort
Spanje. Ons arme Lotje barst in snikken uit. Tranen biggelen over haar wangen.
Natuurlijk wordt het doelpunt tig keer herhaalt en proberen we dat met man en
macht uit te leggen, want onze trouwe Oranjesupporter is er heilig van
overtuigd dat we inmiddels met 10-0 achter staan… We spreken Lot moed in, maar niets helpt… Drama! En dan maakt Van Persie eindelijk de
gelijkmaker. Pfff, Lot trekt langzaam bij en fleurt op bij elke herhaling. Ze
is in de veronderstelling dat we inmiddels tien doelpunten hebben gemaakt. Voor
het gemak laten we het even zo. Van Persie is in ieder geval mijn ‘man of the
match’. Tegen de tijd dat het 3-1 staat heeft Lot genoeg gezien en gaat ze lekker
spelen. Ondertussen vraag ik me af hoe we dit WK met Lotje door moeten komen…
the road is long….
