Eindelijk is de grote dag
aangebroken. Ik hoor al weken: “Wanneer is het nou carnaval?” Geen uniform,
aantrekken wat je mooi vindt en schminken is het mooiste wat er is. De avond
ervoor wordt er natuurlijk geen oog dichtgedaan, want het is allemaal zo
spannend. Maar om 22 uur is het stil. Niet voor lang, want om 3 uur staat een
blije Pien naast mijn bed en vraagt: “Mam, gaan we naar beneden, ik wil mijn
mooie zeemeerminpak aantrekken!?” Papa is er niet, dus Pien mag lekker op papa’s
plekje gaan liggen. Het zal de spanning wel zijn, want Pien kruipt dicht tegen
me aan en zo lig ik in de houtgreep. Als ik ook maar een beweging maak wordt ze
wakker en vraagt: “Is het al ochtend?!” Enfin, om 6:30 zijn we al druk in de
weer met de verkleedspullen. Eerst heel veel lagen warme kleding en dan pas de
roze zeemeerminnen items. Er ligt weer een pak sneeuw en ze zitten natuurlijk
op een openluchtschool. Een verkreukelde Lot komt een half uurtje later aankakken en
blijft halverwege de trap zitten, niet in staat naar beneden te komen. We
gooien er een ontbijtje in en dan Lot
ook weer in de stemming. Pien is ondertussen al zelf aan het schminken
gegaan en vraagt of ik even een zeemeermin op haar wang wil tekenen. Tuurlijk
schat. Lot wil een vlinder en beiden veel roze en glitters. We toppen het af
met twee prachtige pruiken. Ze staan eindeloos voor de spiegel en Lot geeft me
een dikke kus en zegt: “Oh mam, ik zie er prachtig uit, dankjewel, je bent de
liefste mama van de hele wereld!” Mijn dag is weer goed. Onderweg vertellen ze
elkaar dat ze echt de mooiste meisjes van de school zijn…. En ze vertellen mij
dat ik vooral moet doorrijden, sneller gaan en zingen keihard: “Allemaal opzij, dan
kunnen wij voorbij, dit is een noodgeval!!” Ik had nog het leuke idee om een
foto bij school te maken, maar helaas. Ze springen uit de auto, rennen het
schoolplein op en weg zijn ze…. Tijd voor een bakkie.
